บทที่ 3-3

“กำลังจะกลับพอดีเลย ว่าแต่แกอะยังไม่กลับเหรอ?” ฉันถามมัน แต่สายตาของฉันก็เอาแต่แอบมองพี่โลคา เฮ้อ...ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจฉันเลย ฮึ่ย!

“เนี่ยกำลังจะกลับแล้วเหมือนกัน ฉันอุตส่าห์บอกพี่โลคาแล้วนะว่าไม่ต้องมายืนรอส่งฉันก็ได้ แต่พี่เขาไม่ยอมนะสิ แกคงไม่ได้โกรธอะไรฉันหรอกใช่ไหม ฉันกลัวแกจะคิดมากอะ” ยัยด้าพูดกระซิบกับฉันเบา ๆ เพื่อไม่ให้พี่โลคาได้ยินบทสนทนาของเรา ส่วนฉันก็เกิดอาการมึนงงที่อยู่ดี ๆ ยัยด้าก็มาพูดแบบนี้ ทั้งที่ฉันก็ไม่ได้คิดโกรธอะไรเธอเลยแม้แต่น้อย

เธอคงกลัวฉันโกรธละมั้งเนี่ยถึงได้ออกตัวขนาดนี้ ช่างเป็นเพื่อนที่น่ารักจริง ๆ ฉันนี่ถึงกับโกรธแกไม่ลงเลยละยัยด้าเอ๊ย!

“จะบ้าหรือไงแก! ฉันจะโกรธแกได้ไงเล่า ฉันรู้ว่าแกกับพี่เขาสนิทกันขนาดไหน แถมแกยังพยายามช่วยฉันจีบพี่โลคาอีก อย่าคิดมากเลย” ฉันบอกปัดเธอด้วยท่าทางขำขันเล็กน้อย ยัยด้ามักจะชอบช่วยเหลือฉันเรื่องจีบพี่โลคาเสมอ ตั้งแต่ที่ฉันฝึกทำขนมแล้วก็วานให้เธอเอาไปให้พี่เขาแล้ว ถึงพี่เขาจะไม่อะไรกับมันก็เถอะ

ฉันอุตส่าห์เขียนความในใจผ่านกระดาษแล้วแท้ ๆ แต่พอเจอฉันนะก็ขี้เก๊กทำเป็นไม่มองฉันเหมือนเดิม จนฉันมารู้ทีหลังว่าพี่โลคาไม่ชอบขนม ก็ตอนที่ฉันแอบไปเห็นรุ่นน้องส่งคุกกี้ให้พี่เขา แล้วพี่เขาปฎิเสธแบบว่าเย็นชากลับไปนะสิว่า ‘ผมไม่ชอบของหวาน’ เล่นเอารุ่นน้องคนนั้นถึงกับวิ่งน้ำตาคลอออกไปเลย

ที่แท้ก็ไม่ชอบขนมหวานนี่เอง แต่ทำไมยัยด้าไม่เห็นจะบอกอะไรฉันเลยล่ะ สงสัยเธอคงกลัวฉันเสียใจมั้ง เพราะตอนนั้นฉันดันทำเสร็จแล้วก็ไหว้วานให้เธอเอาไปให้เลย โดยไม่ได้ถงได้ถามเธอก่อนทำเลยว่าพี่โลคาชอบขนมหวานไหม

“งั้นฉันไปก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้ อย่าตื่นสายล่ะเข้าใจไหมยัยเน่ ไปก่อนนะคะพี่คา” ฉันพยักหน้ายิ้มตอบยัยด้าไป ที่เธอบอกว่าอย่าตื่นสายก็เพราะวันที่เราจะไปดูงานกันมันเป็นวันพรุ่งนี้แล้วนะสิ แถมไฟลต์บินก็ยังเป็นไฟลต์ที่โคตรจะเช้าเลย -*- แต่ดีนะที่ทางมหา’ลัยออกค่าใช้จ่ายให้หมด ไม่งั้นฉันได้ถูกแม่บ่นยาว ๆ แน่นอน

“บาย ๆ” ฉันยืนโบกมือให้กับยัยด้าที่นั่งอยู่ในรถของทางบ้านเธอ จนรถคันนั้นขับเคลื่อนออกไปในที่สุด นี่แหละโอกาสต่อไปของฉัน ^^’

“พี่โลคา อะ...อ่าวหายไปไหนละวะ!” ฉันกำลังจะหันไปยิ้มหวานให้พี่เขาแต่ก็ต้องหน้าแตก เมื่อหันกลับไปแล้วไม่เจอใครเลย

“พี่โลคารอด้วยยยยยยยยย” ฉันตะโกนสุดเสียงเมื่อเห็นหลังกว้างของพี่โลคากำลังมุ่งหน้าเดินไปทางจอดรถ พี่เขาหยุดชะงักเพราะเสียงของฉันที่ดังมาก แต่ก็ไม่ได้หันกลับมานะ เพราะพี่เขาเดินต่ออย่างไม่สนใจฉันเลยสักนิด -*-

“ใครมันจะไปยอมแพ้กันละ!” ว่าจบฉันก็รีบวิ่งตามพี่เขาไปติด ๆ ฉันจะไม่ยอมปล่อยพี่เขาไปแน่ วันนี้แหละที่ฉันจะต้องรุกพี่เขาบ้างแล้ว หึหึ

เอี๊ยดด!

            “ทำบ้าอะไรของคุณ!” เสียงใหญ่ปนหงุดหงิดของพี่โลคาดังขึ้นในขณะที่ฉันกำลังยืนกางแขนหลับตาอยู่  ใช่แล้วฉันมายืนเอาตัวเองขวางไว้เพื่อดักรอพี่เขานะสิ มันเสี่ยงมากฉันรู้ แต่ถ้าไม่ทำวิธีนี้พี่เขาก็ไม่มีทางจอดรถแน่

            “ขะ...ขอโทษค่ะ คือว่าหนูขอติดรถไปด้วยได้ไหมคะ^^” ฉันยกมือไหว้ขอโทษพี่เขาก่อนจะปั้นยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนความกลัวและตกใจกับเหตุการณ์เมื่อกี้นี้  ไม่ใช่ว่าฉันไม่กลัวนะ กลับกันฉันกลัวมาก ตอนแรกก็คิดอยู่ว่าพี่เขาจะเบรกทันไหม ฮือ เกือบไปแล้วไหมล่ะ อีกนิดเดียวพี่เขาก็เกือบจะชนฉันแย้ว แง้

            “หลบไป” พี่เขาไม่ตอบคำถามฉันแต่กลับไล่ฉันแทน หน๋อย

            “ไม่หลบค่ะ หนูขอติดรถพี่ไปด้วยนะคะ น้า ๆ” ฉันพยายามอ้อนพี่เขาสุดฤทธิ์ แต่ดูเหมือนพี่เขาจะไม่สนใจเลย แถมยังทำหน้าตาเชิงตำหนิมาให้ฉันอีก จังหวะนี่แหละ!

            “ลงไป!” วะฮ่ะฮ่า ฉันใช้โอกาสที่พี่เขาทำท่าจะลงจากรถเพื่อจะมาลากฉันที่ยืนขวางอยู่ แต่ฉันไวกว่ารีบวิ่งเบี่ยงหลบพร้อมกับขึ้นมานั่งบนรถอย่างไว ส่วนพี่เขาก็ตามมาติด ๆ พร้อมกับทำหน้าดุใส่ฉันด้วย แต่ฉันไม่สนใจหรอก

            “ไม่ลงค่ะ รีบขึ้นมาสิคะ รถคันหลังเขาบีบแตรใหญ่แล้วนะคะพี่โลคา” พี่โลคามองฉันด้วยสายตาโมโหก่อนจะรีบวิ่งอ้อมขึ้นฝั่งคนขับ เพราะคนที่บีบแตรด้านหลังไม่ใช่ใคร แต่เป็นอาจารย์คณะของฉันเอง

            “คุณนี่มัน!” โมโหไปเถอะ ฉันไม่สนใจหรอก อิอิ