บทที่ 4-3

และที่ฉันกลัวไม่ใช่อะไร นอกจากด่านตรวจคนเข้าเมืองที่จะต้องพูดคุยเป็นภาษาอังกฤษอย่างไรเล่า! ที่ฉันฝึกมามันสูญเปล่ามาก เพราะว่า ฉัน-จำ-อะไร-ไม่-ได้-เลย! ความกลัวนำพาสมองฉันว่างเปล่ามากตอนนี้

“เลิกพูดสักที ฉันก็เริ่มจะกลัวพอ ๆ กับแกแล้วนะโว้ย!” ฉันหันหลังไปด่ามันเบา ๆ ไม่งั้นคนอื่นได้มองฉันกับมันอย่างน่าสมเพชแน่นอนที่ดันโง่ภาษา

“ก็ฉันกลัวนี่แก” ยัง มันยังไม่หยุดอีก

“งั้นแกไปก่อนเลยพูดมากนัก!” ฉันรีบเดินสลับที่กับมัน ซึ่งเป็นจังหวะประจวบเหมาะพอดีที่คิวต่อไปจะเป็นคิวของฉันพอดี และแน่นอนว่ามันก็ช่วยไม่ได้เพราะยัยพิ้งถูกเรียกเข้าไปถามคำถามแล้ว มันมองฉันด้วยสายตาอาฆาตแค้นมาก แต่ฉันไม่สนใจหรอกย่ะ ฮิฮิ

เยาะเย้ยมันได้ไม่นานหรอก มันก็แลบลิ้นส่งมาให้ฉันเมื่อแฟนของมันที่เรียนคณะวิทย์รีบวิ่งเข้ามาตอบคำถามแทนมัน และช่วยมันพูดคุยกับพี่เจ้าหน้าที่ จนในที่สุดมันก็เดินผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองไป

“ซวยแน่ฉัน ไม่น่าไปแกล้งมันเลย!” ฉันบ่นกับตัวเองแล้วก็พยายามก้าวขาช้า ๆ ไปหาพี่เจ้าหน้าที่ ถ้าฉันไม่แกล้งมันป่านนี้มันคงให้แฟนมันมาช่วยฉันแล้ว

“Hello” ฉันพ่นคำทักทายอย่างสุภาพที่ฉันพอจะรู้ออกไป พร้อมกับยื่นเอกสารที่ฉันแอบเห็นว่ายัยพิ้งมันส่งอะไรให้เจ้าหน้าที่ไปบ้าง

ส่วนเจ้าหน้าที่ไม่ตอบอะไร แต่ก้มหน้าดูเอกสารและรูปในพาสปอร์ตสลับกับหน้าของฉันแทน พร้อมกับเอ่ยอะไรบางอย่างออกมา และใช่ค่ะ ฉันแปลไม่ออก

“What’s the purpose of your visit?” อะไร มันแปลว่าอารายยยย!!! ไม่พอนะเจ้าหน้าที่ก็ดันมองฉันอย่างกดดันอีก ตาย ๆ ทำไงดีละเนี่ย

“Study” ไม่ใช่เสียงของฉันที่ตอบแต่เป็นเสียงของคนด้านข้างฉันแทน พอหันไปดูก็เห็นเป็นพี่โลคานั่นเอง แต่พี่เขาไม่ได้หันมามองฉันสักนิดเลยนะ และดูเหมือนพี่เขาก็กำลังจะตอบคำถามอยู่เหมือนกัน

ใช่สิ ก่อนหน้านี้เจ้าหน้าที่ก็ถามคำถามที่คล้ายกันนี่นา งั้นฉันก็ตอบตามที่พี่โลคาพูดได้นะสิ ดีนะที่พี่เขาพูดเสียงดังพอให้ฉันแอบได้ยินด้วย

“I say what’s the purpose of your visit?” เจ้าหน้าที่ถามฉันอีกรอบเมื่อเห็นว่าฉันเงียบและไม่ตอบอะไร ถ้าฉันเดาไม่ผิดเขาจะต้องถามคำถามเดิมแน่ ๆ เพราะเขาพูดซ้ำคำเดิมกับที่พูดก่อนหน้านี้ ฉันเลยต้องรีบตอบกลับเจ้าหน้าที่ไปเพราะเขาเริ่มมองฉันไม่ดีแล้ว

“Study” ฉันตอบออกไปพร้อมกับยิ้มกว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้

“Is this your first time here?” ยังไม่จบอีกเหรอ แล้วมันแปลว่าไรอีกเนี่ย รู้งี้น่าจะตั้งใจเรียนภาษาดีกว่า

“Yes, this is my first time” เป็นเสียงพี่โลคา (อีกแล้ว) ที่พูดเสียงดัง ฉันว่าพี่เขาควรจะต้องไปเช็กหูนะเพราะพี่เขาพูดเสียงดังมากเลย แต่ก็ดีหน่อยเพราะฉันจะได้ลอกคำตอบจากพี่เขาไปเลย

“Yes” ฉันจำได้แค่คำว่า ‘Yes’ นอกนั้นฉันจำไม่ได้ เพราะงั้นก็ตอบแค่นี้น่าจะได้อยู่มั้ง

เย้! และแล้วฉันก็ผ่านด่านตรวจได้อย่างเฉียดฉิว แม้จะมีหลายคำถามมากมายก็เถอะ แต่ดีนะที่คำถามมันดันตรงกับของพี่เขาพอดี ฉันเลยลอกคำพูดพี่เขามาตอบจนผ่าน และมายืนสบายใจได้อยู่แบบนี้เนี่ย

สงสัยต้องไปขอบคุณพี่โลคาสักหน่อยแล้ว อืม...ว่าแต่พี่เขาไปไหนละเนี่ย

“นั่นไง! พี่โลคาคะ” ฉันวิ่งสุดแรงเกิดเพื่อจะไล่ตามพี่เขาให้ทัน ให้ตายสิทำไมพี่เขาถึงได้เดินเร็วขนาดนั้นนะ หรือว่าผิดที่ฉันดันเกิดมาขาสั้นละเนี่ย

“มีอะไร?” พี่เขาหยุดเดินแล้วหันมามองฉันที่กำลังก้มตัวหอบหายใจอยู่

“แฮ่ก ๆ ขะ...ขอบคุณนะคะ” ฉันพยายามปรับการหายใจเข้าออกให้บาลานซ์ที่สุด แต่ก็ยังคงมีเสียงหอบหายใจแทรกเข้าไปอยู่ดี

“เรื่อง?” เออนั่นสิ! แล้วฉันจะบอกพี่เขาไปอย่างไรดี แบบว่าขอบคุณที่พูดเสียงดังให้ฉันลอกคำตอบงั้นเหรอ  ไม่ได้สิ ไม่งั้นพี่เขาก็ต้องรู้นะสิว่าฉันโง่อะ เอาไงดีวะ

“เอ่อ...คือว่า ขอบคุณที่ไปส่งหนูที่บ้านเมื่อวันก่อนน่ะค่ะ” อะไรของแกเนี่ยยัยเน่! แกก็เคยขอบคุณพี่เขาไปแล้วไม่ใช่เหรอโอ๊ย!

“อืม” ว่าจบพี่เขาก็หันหลังเดินออกไป ฉันได้แต่ยืนทำหน้าเศร้ามองพี่เขาที่กำลังเดินออกไปอย่างเสียดาย อุตส่าห์ได้คุยกันแล้วแท้ ๆ

“เฮ้อ ยัยเน่นะยัยเน่!” ฉันยืนคอตกโทษตัวเองที่ดันเผลอไปพูดอะไรไม่เข้าเรื่อง และพี่เขาก็ดันจบบทสนทนาได้สวยมากจนฉันไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี

แต่แล้วฉันก็ต้องเงยหน้าขึ้นมามองที่พี่เขาอีกรอบเมื่อได้ยินเสียงของอีกฝ่ายเอ่ยพูดขึ้น

“ถ้าคุณมีเวลาว่างขนาดที่มาตามผมได้ ผมว่าคุณควรเอาเวลานี้ไปเรียนเพิ่มนะ จะได้ไม่เป็นภาระ” และนั่นเป็นบทสนทนาสุดท้ายที่พี่เขาพูดออกมา ก่อนที่พี่เขาจะเดินออกไปจนลับตา

ส่วนฉันนะเหรอ...ได้แต่ยืนนิ่งอ้าปากค้าง เพราะคำพูดของพี่เขาที่มันฟังดูเหมือนว่าจะเป็นคำด่าก็ไม่ใช่ จะเป็นคำแนะนำก็ไม่เชิง เพราะพี่เขาดันพูดว่าฉันด้วยคำว่า ‘ภาระ’ อะไรนั้นออกมาด้วยไง

“ภาระงั้นเหรอ...นี่อย่าบอกนะว่า” ฉันยิ้มหน้าบานเป็นกระด้งอย่างไม่อายใครพร้อมกับบิดตัวไปมา มือทั้งสองข้างจับเข้าที่หน้าร้อน ๆ ของตัวเองอย่างเคอะเขิน เมื่อคิดได้ว่าคำว่าภาระที่พี่โลคาพูดออกมามันหมายความว่าอย่างไร อร้ายยยย

ถึงมันจะดูออกว่าเป็นคำว่าคำด่าก็เถอะ แต่ฉันไม่สนใจหรอก ฉันให้อภัยคุณว่าที่สามีในอนาคตได้ค่ะ ^3^