บทที่ 4-2

“แต่งตัวเสร็จแล้วก็รีบออกมานะลูก อย่าปล่อยให้พี่แบล็คเขารอนานนะลูก มันไม่งาม” โว๊ยไอ้พี่บ้านั้นจะมาทำมะเขืออะไรวะ หงุดหงิดดดดดดด ฉันรีบจัดการแต่งหน้าทำผมอย่างว่องไวเท่าที่จะไวได้ ไม่งั้นฉันจะต้องโดนแม่แหกอกแน่ ๆ

“เสร็จหรือยังยัยเน่!” นั้นไงล่ะ เสียงโมโหของแม่ดังขึ้นเบา ๆ ที่หน้าประตูห้อง บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าแม่ฉันกำลังหงุดหงิดแล้ว

“เสร็จแล้วจ้า ๆ” ฉันวิ่งไปเปิดประตู พร้อมกับยืนยิ้มให้กับคนเป็นแม่ที่กำลังทำหน้าพร้อมจะฆ่าฉันได้ทุกเมื่อ ฮือ

“ไว ๆ เลยยัยตัวดี แล้วไหนกระเป๋าล่ะ” เกือบลืมไปเลยนะเนี่ย ว่าจบฉันก็รีบไปขนกระเป๋าที่เตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อคืนออกมาทีละใบไว้หน้าห้อง จากนั้นแม่ก็ตะโกนหาตาลื่นที่เป็นพ่อบ้านของบ้านฉันให้มาขนกระเป๋าไปไว้ที่รถของไอ้พี่แบล็ค

“ช้าจังวะ” นอกจากจะทำน้ำเสียงเบื่อหน่ายแล้วพี่เขายังทำหน้าหน้าตาบอกบุญไม่รับอีกด้วย อีรอบนี้ไม่พ้นโดนคุณป้าบังคับมาแน่ ๆ นี่แม่ฉันคงต้องไปคุยอะไรกับคุณป้าแน่ ๆ ถึงได้บังคับให้พี่เขามารับฉันแต่เช้าแบบนี้เนี่ย

“แล้วใครใช้ให้มานั่งรอละวะ” ฉันบ่นอุบอิบกับตัวเองเบา ๆ พอที่จะไม่ให้อีกฝ่ายได้ยิน

“มึงว่าไงนะ?” ฉันรีบส่งยิ้มไปให้ไอ้พี่แบล็คเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องเมื่อกี้ ถ้าไอ้พี่มันรู้ว่าฉันยอกย้อนมันนะมีหวังฉันได้โดนมันบีบคอตายแน่ ๆ

“เปล่า ปะ ๆ รีบไปกัน จะสายละ” โชคดีที่พี่เขาไม่เอะใจอะไร พี่เขาเพียงพยักหน้าแล้วเดินนำฉันไปตรงที่รถจอดอยู่

สนามบิน Runway Airport

            ใช้เวลาไม่นานมากนักฉันกับพี่แบล็คก็มาถึงสนามบินที่อาจารย์นัดหมายตรงเวลาเป๊ะ ๆ ไม่ขาดไม่สายและไม่โดนตำหนิ ตอนนี้พวกกลุ่มคณะฉันกำลังยื่นรอต่อแถวเพื่อเช็กน้ำหนักกระเป๋ากันอยู่ และคาดว่าคงอีกนานกว่าจะถึงคิวฉัน เพราะงั้นเวลานี้ฉันจะต้องใช้โอกาสนี้มองหาพี่โลคาดีกว่า

            “อยู่ไหนของพี่เขาน้า” ฉันยืนสอดส่องสายตาไปมามองหาทั้งทางซ้ายและทางขวา แต่ก็ไม่เห็นวี่แววของพี่เขาสักนิด จนฉันเกือบจะยกธงขาวยอมแพ้แล้ว

            “แกดูสิ! พี่โลคาอย่างเท่เลย” เสียงแหลมแสบแก้วหูของเพื่อนร่วมคณะพูดขึ้น ทำให้ฉันที่ยืนคอตกเป็นหมาหงอยต้องรีบเงยหน้าขึ้นไปมองตามสายตาของยัยนั้นอีกครั้ง

ก็เห็นเป็นพี่โลคาที่อยู่ในชุดสบาย ๆ แต่มันกลับดูดีและดูมีออร่าสุด ๆ แสดงว่าพี่เขาเพิ่งมาถึงแน่เลย ไม่งั้นออร่าเด่นขนาดนี้ไม่มีทางเล็ดลอดสายตาเหยี่ยวของฉันไปได้หรอก

“ชิ! มากับยัยลูกคุณหนูนั้นอีกละ ยัยนั้นเป็นแฟนพี่เขาหรือไงถึงได้ทำตัวติดกันยังกับเป็นเหาฉลามไปได้” หนอยอีนี่มันกล้ามาว่าเพื่อนฉันงั้นเหรอ มีเหรอฉันจะยอม

“อย่ายัยเน่!” เสียงนางพิ้งดังขึ้นพร้อมกับข้อมือฉันถูกมันกระชากไว้

“ปล่อย ฉันจะไปเอาเลือดในปากของพวกมันออก หนอย! นินทากันเก่งดีนัก!” ฉันพูดออกมาด้วยความหงุดหงิดเมื่อโดนยัยพิ้งเข้ามาขัดอารมณ์ที่กำลังปะทุเดือนของฉัน โดยไม่ได้สนใจเลยว่าตอนนี้ทุกคนกำลังมองมาที่ฉันอยู่ เพราะเสียงที่ฉันใช้พูดก็ดังพอที่จะให้ทุกคนหันมาสนใจ

“หยุดเลย! แกไม่เห็นหรือไงว่าพวกอาจารย์มองใหญ่แล้ว” ยัยพิ้งกระซิบกระซาบบอกฉันให้ได้สติกลับมา เมื่อฉันควบคุมตัวเองได้จึงมองไปรอบ ๆ ตัว ก็พบว่าตอนนี้พื้นที่ที่ฉันยืนอยู่ได้เงียบลง

แถมยังมีสายตาจับจ้องมาที่ฉันเป็นสายตาเดียวอีกด้วย ทั้งสายตาของเพื่อนร่วมคณะและสายตาจากบรรดาอาจารย์ ไม่พอพี่โลคาเองก็มองมาทางฉันเช่นกัน ฮือ ไม่ได้ ฉันจะมาให้พี่เขาเห็นด้านไม่น่ารักของฉันไม่ได้

“เอ่อ...ขอโทษที่เสียงดังค่ะ” ฉันรีบยกมือไหว้อาจารย์และก้มหัวขอโทษเพื่อนคนอื่นเล็กน้อย ไม่นานสถานการณ์ก็กลับเข้าสู่ปกติเหมือนเดิม เกือบไปแล้ว ฟู่ววว

“รู้งี้ฉันน่าจะปล่อยให้แกอาละวาดดีกว่า ถ้าพี่โลคามองอยู่แบบนี้ ฉันจะได้หมดศัตรูไปได้หนึ่งคน โอ๊ย!เจ็บนะยัยเน่!” พอมันพูดจบฉันก็เลยตีมันไปสักป้าบ โทษฐานที่กล้าจะมากำจัดศัตรูอย่างฉัน

“ไม่มีทางหรอกย่ะ” ฉันยักไหล่ใส่มันไป ส่วนมันก็กลอกตามองบนใส่ฉันแทน เห็นเราทำท่าทีแบบนี้ใส่กันแต่อันที่จริงไม่ได้มีอะไรหรอก และมันก็ไม่ได้จริงจังกับการชอบพี่โลคาเหมือนฉันอะไรขนาดนั้น มันก็แค่ปลื้มเท่านั้น เพราะจริง ๆ แล้วมันมีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วยังไงล่ะ

พอพูดคุยกับยัยพิ้งเสร็จฉันก็หันไปมองทางพี่โลคาอีกรอบ พี่เขาก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม และก็มียัยด้ายืนอยู่ข้าง ๆ ด้วย ฉันยืนมองพี่เขานานพอสมควรจนเจ้าตัวคงรู้สึกละมั้ง พี่เขาเลยหันมาจ้องที่ฉันแทน

จังหวะนี่แหละได้โอกาสแล้ว ฉันรีบโบกมือทักทายพี่เขาพร้อมกับยิ้มกว้างที่คิดว่าน่าจะน่ารักที่สุดส่งไปให้พี่เขา แต่ดูเหมือนพี่เขาจะไม่สนใจเลย เพราะพี่เขาดันส่งสายตาดุมาให้ฉันแทน แล้วก็ไม่หันมามองฉันอีกเลย เฮ้ออ

ประเทศสหรัฐอเมริกา รัฐแมสซาชูเซตส์

          “ถึงสักที เมื่อยโว๊ยยย” ฉันยืนบิดตัวไปมาด้วยความเมื่อยสุด ๆ จากประเทศไทยมายังอเมริกาไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะเนี่ย อย่างต่ำที่ฉันนั่งมาก็ล่อไปสิบชั่วโมงขึ้นแล้ว ไม่พอฉันยังต้องทนกับความหูอื้อและอาการกลัวความสูงของตัวเองอีก

ฉันเกลียดมากเวลาที่ต้องขึ้นเครื่องบิน ตอนที่เครื่องกำลังจะแลนดิ้งนะเหมือนกับว่าฉันกำลังนั่งอยู่บนเครื่องเล่น อาทิ พวกรถไฟเหาะเลยล่ะจะบอกให้ องศาก่อนขึ้นบินมันคล้าย ๆ กันเลย น่ากลัวชะมัด

อีกอย่างที่พวกอาจารย์ต้องพามาดูงานที่รัฐนี้ก็เพราะว่าที่รัฐนี้มีสถาบันที่ขึ้นชื่อเรื่องวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีมาก แถมยังเป็นมหา’ลัยอีกด้วยนะ เป็นมหา’ลัยที่ติดอันดับหนึ่งเลยล่ะ จะบอกให้ แต่คงสงสัยกันใช่ม้าว่าแล้วคณะฉันเกี่ยวไร

อันที่จริงไม่เกี่ยวหรอก แต่เพราะว่าคณะวิทย์เขามาต่างประเทศพอดี เบื้องบนเลยส่งคณะภาษาอย่างพวกฉันมาลองฝึกเจอสถานการณ์จริงด้วยซะเลย เห็นว่าไหน ๆ ก็เบิกงบมาเยอะละก็เอาพวกฉันมาด้วยซะเลย นี่แหละเลยกลายเป็นว่าเหมือนพาคณะฉันมาเที่ยว ส่วนดูงานจริงจังจริง ๆ ก็คงเป็นคณะวิทย์มากกว่า

“แก ฉันกลัวตอบไม่ได้” ยัยพิ้งพูดขึ้นข้างหูฉันเป็นรอบที่ล้านแล้ว ไม่ใช่แค่มันที่กลัวนะแต่ฉันก็กลัวเหมือนกัน แถมยัยบ้านี่ก็ดันพูดวนไปวนมาซ้ำไปซ้ำมาจนฉันเริ่มกลัวมากขึ้นพอ ๆ กับมันแล้วเนี่ย