GOT TO BELIEVE IN LOVE

Ang tunog ng makinang gumugulong sa kalsada ay tumugma sa tibok ng puso ni Dianne Abrenica—mabilis, hindi mapakali, at puno ng kaba. Nakatanaw siya sa bintana ng lumang bus na naghatid sa kanya mula sa kanilang probinsya sa Bukidnon papunta sa marangyang lungsod ng Davao. Sa kanyang kaliwang kamay, mahigpit niyang hawak ang isang sobre na naglalaman ng kontrata—ang piraso ng papel na magbabago ng kanyang buhay. Naisara niya ang kanyang mga mata upang pigilan ang sariling magdalawang-isip.

"Para kay Eric," paulit-ulit niyang bulong sa sarili. Si Eric, ang bunsong kapatid niya, ay nag-aagaw-buhay dahil sa lumalalang sakit sa bato. Ang kidney transplant na kinakailangan nito ay higit pa sa kaya nilang makuha kahit na magtanim sila sa bukid araw at gabi.

Naputol ang kanyang pag-iisip nang biglang sumigaw ang konduktor, “Terminal na! Davao City!” Bumaba si Dianne mula sa bus, dala ang isang maliit na bag at ang kaisa-isang piraso ng pag-asa na natitira sa kanyang pamilya. Pagdating niya sa harap ng mataas at modernong gusali ng Manalo Canning Food Industry, nanikip ang kanyang dibdib. Napakalaki at napakagara ng opisina; para sa isang tulad niyang sanay sa simpleng pamumuhay, ito'y tila ibang mundo. Ang malinis na marmol na sahig, ang mabangong simoy ng aircon, at ang maayos na uniporme ng receptionist ay nagbigay sa kanya ng pakiramdam na hindi siya nababagay dito.

Ngunit kailangan niyang ituloy ito—wala nang atrasan. “Miss Abrenica?” tawag ng receptionist. “You may proceed to the twelfth floor. Mr. and Mrs. Manalo are waiting for you.” Napapikit si Dianne. “Kaya mo ’to,” bulong niya sa sarili bago siya sumakay sa elevator. Habang papataas ang numero sa elevator screen, bumibigat ang pakiramdam niya. Ang bawat ding ng elevator ay parang paalala na papalapit siya sa hindi niya kilalang hinaharap. Pagbukas ng pinto, bumungad sa kanya ang isang magarang opisina na tila dinisenyo ng isang sikat na arkitekto. Sa gitna nito, nakita niya ang mag-asawa—si Tiffany, na nakaupo sa isang sofa, at si Drake, na nakatayo sa tabi nito. “Miss Abrenica, salamat at nakarating ka,” malumanay na bati ni Tiffany.

Sa unang tingin, nakita ni Dianne ang kagandahan nito: matangkad, maputi, at tila isang modelo sa dami ng alahas at magandang damit. Subalit napansin din niya ang maputlang mukha at bahagyang panghihina nito—tila pinapatunayang totoo ang sinabing kondisyon ng puso nito. Si Drake, sa kabilang banda, ay nakatayo nang diretso, matangkad at guwapo, na may isang presensya na nagpapakaba sa sinumang kaharap niya. Ito ay nagmamay-ari ng Manalo Canning Food Industry at CEO ng kompanya. Bagama’t seryoso ang kanyang mukha, may bakas ng kabaitan sa kanyang mga mata na nagbigay ng kaunting ginhawa kay Dianne. "Upo ka muna, Miss Abrenica," yaya ni Tiffany.

Sa mahigpit na paghawak ni Drake sa kamay ng asawa nito, nakita ni Dianne ang kanilang pagmamahalan. Tila wala nang mas hihigit pa sa pagmamahalan ng dalawang taong nasa harap niya, at naramdaman niya ang bigat ng responsibilidad na dala ng kanyang desisyon. Pinag-usapan nila ang detalye ng kontrata: ang responsibilidad ni Dianne bilang surrogate, ang mga benepisyo ng kanyang pamilya, at ang mahigpit na kondisyon na dapat niyang sundin. Ang halagang ibabayad sa kanya ay higit pa sa anumang napanaginipan niya, ngunit kaakibat nito ang pangakong wala siyang magiging kaugnayan sa bata pagkatapos ng isang taon. "Alam ko pong hindi madali ito," sabi ni Tiffany, na bahagyang nakangiti. "Pero ikaw ang napili namin dahil nakita namin kung gaano ka responsable at kung gaano mo kamahal ang iyong pamilya. Sana, makita mo rin kung gaano namin kamahal ang magiging anak namin." Napatitig si Dianne kay Tiffany.

Sa likod ng mapagpakumbabang boses nito, nakita niya ang desperasyon—isang inang gustong magbigay ng buhay kahit hindi siya maaaring magdala nito. Napahawak siya sa kanyang tiyan, na noo’y patag pa, at muling inalala ang dahilan kung bakit siya naroon.

"Pumapayag po ako," mahinang sabi ni Dianne, ngunit puno ng determinasyon ang kanyang tinig. Sa sandaling iyon, ramdam niya ang bigat ng desisyong ginawa niya—isang hakbang na hindi na niya maibabalik. Habang ang tinig niya’y nanginginig, ang puso niya ay tila nakikipag-agawan ng tibok sa kaba at pag-asa.

Si Tiffany ay ngumiti, bakas sa mukha nito ang pasasalamat at kaginhawaan. Hinawakan niya ang kamay ni Dianne, malamig ngunit may bahid ng init na dulot ng kanyang sinseridad. "Maraming salamat, Dianne. Hindi mo lang alam kung gaano mo kami natutulungan. Ang desisyong ito… ang pagbibigay mo ng pagkakataon para sa amin na magkaroon ng anak… hinding-hindi namin malilimutan."

Habang si Tiffany ay nagsasalita, napansin ni Dianne si Drake na tahimik lamang, nakaupo sa tabi ng asawa. Malalim ang tingin nito, ngunit hindi niya mabasa ang laman ng kanyang isip. Ang guwapo niyang mukha ay parang nililok, ngunit sa likod ng maamong ekspresyon nito ay tila may bigat na dinadala. “Kung may kailangan ka, huwag kang mag-atubiling magsabi,” dagdag pa ni Drake, sa wakas ay nagsalita, ngunit diretso at walang emosyon ang kanyang tinig. Ang paraan ng pagsabi nito ay parang mekanikal—hindi malamig ngunit hindi rin mainit. Alam ni Dianne na para kay Drake, ang buong sitwasyon ay isa lamang transaksyon.

Tumango si Dianne. “Salamat po. Sisiguraduhin ko pong gagawin ko ang lahat ng makakaya ko.” Sa kabila ng maayos na usapan, may kung anong biglang bumagabag kay Dianne habang papalabas siya ng opisina. Nang humarap siya kay Tiffany at Drake kanina, nakita niya ang magkabilang dulo ng sitwasyon: ang pagmamahal na dumadaloy sa mag-asawa at ang malamig na distansya na tila binabalot nito. Bakit parang masakit sa kanila ang maging masaya? tanong niya sa sarili habang tinatanaw ang malalaking gusali sa labas. Ang isang bahagi ng kanyang pagkatao ay nagtanong kung handa ba talaga siya para sa lahat ng ito. Pero sa bawat hakbang niya papalayo, iniisip niya si Eric, ang kanyang kapatid, at ang pamilya niyang umaasa sa kanyang desisyon. Sa isip niya, iisa lang ang malinaw: Ito ang tama kong gawin. Sa loob ng opisina, habang nakaalis na si Dianne, binalingan ni Tiffany si Drake.

“Sa tingin mo ba, tama ang desisyon natin na siya ang napili?” tanong nito, ang tinig ay puno ng kaba. Tumango si Drake, ngunit sa kabila ng pagtango ay nanatiling seryoso ang mukha niya. “Siya ang tamang tao, Tiffany,” mahinang sagot nito. Ngunit sa loob-loob niya, hindi niya maalis ang alalahanin na tila may paparating na unos na hindi pa niya nakikita. Habang pabalik si Dianne sa kanyang pansamantalang tinutuluyan, hawak pa rin niya ang kopya ng kontrata. Hindi niya maiwasang magtanong sa sarili: Ano ang naghihintay sa akin sa panibagong kabanata ng aking buhay? Ang gabi sa Davao ay tahimik, ngunit sa isipan ni Dianne, ang bawat hakbang papunta sa buhay na ito ay tila naglalakad siya sa isang mundo na hindi niya alam kung magiging paraiso o isang bangungot.