GOT TO BELIEVE IN LOVE CHAPTER 6

Sa bawat patak ng luha ni Drake, tila mas lalong tumitibay ang desisyon ni Dianne. Sa kabila ng sariling sakit na dala ng kanyang nararamdaman, isang malinaw na pangako ang namuo sa kanyang puso. Magiging siya ang ilaw sa gitna ng dilim, hindi para palitan ang puwang na iniwan ni Tiffany, kundi para maging sandalan ng isang lalaking tila nawalan na ng dahilan upang magpatuloy.

"Bakit? Bakit nangyari ito? Hindi ko kayang mawalan siya... hindi ko kayang magpatuloy nang walang kanya..." Ang boses ni Drake ay puno ng sakit, halos hindi marinig sa bigat ng damdaming bumabalot sa kanya. Tila naglalaman ng bawat luha na hindi niya magawang pahintulutang tumulo.

Napansin ni Dianne ang panginginig ng katawan ni Drake. Ang mga mata nito, puno ng kirot, ay nagtatago ng malalim na pighati na kahit ang pinakamatatag na tao ay maaaring bumagsak. Sa sandaling iyon, ang lalaking inaakala niyang walang kapantay sa lakas at tikas ay nagmistulang isang taong nawalan ng lahat.

Hinawakan ni Dianne ang kamay ni Drake, mahigpit at puno ng malasakit. "Drake, hindi ka nag-iisa. Nandiyan kami. Nandiyan ako." Ang boses niya ay magaan ngunit may bigat ng katapatan, na parang umaasang maibsan kahit kaunti ang sakit na nararamdaman ni Drake.

Ngunit nanatiling tahimik si Drake. Ang katawan nito ay tila bumigay, marahang umuuga habang ang paghihirap ay tuluyang nilamon ang kanyang puso. Isang malalim na hininga ang tumakas mula sa kanyang dibdib, puno ng sakit at kawalang-pag-asa. Sa mga mata ni Dianne, nakita niyang ang dilim na bumabalot kay Drake ay tila hindi kayang buwagin ng kahit anong salita. Ang pagkawala ni Tiffany ay isang sugat na hindi madaling maghilom.

"Paano ko siya susustentahan? Paano ko makakaya ang buhay nang wala siya sa tabi ko?" Ang tanong ni Drake ay tahimik ngunit puno ng pighati, boses na halos pabulong ngunit may bigat na tumama sa puso ni Dianne.

Ang mga tanong na iyon ay parang dagok sa puso ni Dianne. Alam niyang hindi niya kayang palitan ang puwang ni Tiffany sa puso ni Drake. Ngunit alam din niyang hindi siya maaaring sumuko. Para kay Drake, kailangan niyang maging matatag, kahit na ang kanyang sariling puso ay nalulunod sa damdaming hindi niya kayang kontrolin.

"Drake..." Naglakas-loob siyang tumingin kay Drake, hinahanap ang tamang salita sa pagitan ng kanyang sariling takot at malasakit. "Alam ko na mahirap ito, pero hindi ibig sabihin na wala nang pagkakataon para magsimula muli."

Ang mga mata ni Dianne ay puno ng malasakit, na parang isang tahimik na pangako na hindi niya iiwan si Drake. Hindi niya alam kung paano, ngunit alam niyang kailangang may magbigay ng liwanag sa dilim na bumabalot sa kanya. Ang mga salitang iyon, kahit mahina, ay tila isang sinag ng araw sa gitna ng bagyong kanilang hinaharap.

Hindi mapigilan ni Dianne ang isang mahinang ngiti na sumilay sa kanyang mukha, kahit na ang kanyang sariling puso ay sugatan. "Hindi mo kailangang mag-isa. Nandito ako. At hindi ko po kayo iiwan."

Habang tumulo ang luha ni Drake, nakita ni Dianne ang bawat panginginig sa katawan nito. Ang sakit ni Drake ay higit pa sa pisikal, at ang bawat luha na pumatak mula sa kanyang mga mata ay parang baga na tumama sa puso ni Dianne. Sa sandaling iyon, naisip ni Dianne na hindi niya kayang magtakda ng mga hangganan. Alam niyang kailangan siya ni Drake, at gagawin niya ang lahat upang maging sandigan nito.

Ang sandaling iyon ay nagdulot ng isang koneksyon na hindi nila inasahan. Isang koneksyon na hindi kayang sirain ng oras, ng mga pangarap na naglaho, o ng pagkawala na kanilang dinaranas. Sa ilalim ng lahat ng sakit at luha, naroon si Dianne, naninindigan, hindi upang palitan si Tiffany, kundi upang magbigay ng lakas sa isang lalaking unti-unting nawawala.

Habang patuloy ang pagpatak ng luha ni Drake, nahanap ni Dianne ang kanyang sariling lakas. Hindi niya maaaring tanggihan ang damdaming unti-unting tumutubo sa kanyang puso. Ngunit alam niya, higit sa lahat, na ang kanyang papel sa buhay ni Drake ay hindi upang habulin ang sariling pangarap, kundi upang itaguyod siya sa pinakamadilim na bahagi ng kanyang buhay.

Sa bawat luha ni Drake, ginawa ni Dianne ang kanyang pangako. Siya ang magiging ilaw sa gitna ng dilim—hindi para sa sarili, kundi para sa taong nangangailangan ng pag-asa at pagmamahal.

Habang nakaupo sa tabi ni Drake, mahigpit na hinawakan ni Dianne ang kamay nito, tila sinasabing hindi ito nag-iisa. Ang katahimikan sa silid ay punong-puno ng emosyon, at ang bigat ng mga nangyari ay tila hindi kayang buhatin ng oras na iyon.

“Drake,” mahina ngunit puno ng malasakit ang kanyang tinig, “alam kong hindi madaling tanggapin ang pagkawala ni Tiffany. Pero nandito ka pa rin, at hindi mo kailangang harapin ang lahat ng ito nang mag-isa. Nandito ako... nandito kami..kailangan maging matatag ka para sa baby niyo ni tiffany.”

Hindi sumagot si Drake. Ang kanyang tingin ay nanatili sa kawalan, ngunit ang panginginig ng kanyang mga balikat ay nagsasaad ng pighati na hindi niya kayang itago. Sa kabila ng kanyang katahimikan, naramdaman ni Dianne ang bigat ng sakit na bumabalot sa kanya. Ang mundo niya ay bumagsak, at ang pangarap na binuo nila ni Tiffany ay nawasak sa isang iglap.

“Hindi ko kayang mawala siya,” mahina at basag ang boses ni Drake, tila bawat salitang binibitawan ay isang pag-amin sa sarili niyang kawalan ng lakas. “Paano na ang mga pangarap namin? Paano na ang lahat?”

Naramdaman ni Dianne ang matinding kirot sa kanyang puso, hindi lamang para kay Drake kundi para sa sarili rin niyang nararamdaman. Ngunit sa mga sandaling iyon, pinili niyang itabi ang sarili niyang damdamin. Alam niyang mas kailangan ni Drake ng karamay kaysa sa anumang bagay.

“Drake,” muli niyang binitiwan ang pangalan nito, marahang pinisil ang kamay ng lalaki. “Minsan, hindi natin maiintindihan kung bakit nangyayari ang mga bagay. Pero ang alam ko, kahit gaano kahirap ang buhay, may paraan para makabangon. Hindi mo kailangang hanapin agad ang sagot ngayon. Ang importante, hindi mo kailangang harapin ito nang mag-isa.”