CHAPTER 3. SYMPTOMS

Napabangon ako bigla mula sa kama, hawak ang tiyan ko.

Crap. Ang sakit na naman.

Dali-dali akong tumakbo papuntang banyo, habang gumugulong ang sakit sa loob ng tiyan ko.

Hindi na 'to bago. Halos araw-araw ganito-nauseous, hilo, at sobrang sensitive sa pagkain. Kahit amoy ng bawang, gusto ko nang sumuka. At lately, may napapansin pa akong isa pa-parang tumataba ako.

Tinitigan ko ang sarili ko sa salamin sa banyo. Iba na 'yung katawan ko. Mas puno. Mas bilog.

Nang kumalam na naman ang sikmura ko, dumiretso ako sa kusina. Binuksan ko 'yung cabinet, umaasang may makukuhang snacks... pero wala. Puro hangin.

No wonder. Parang monster kung kumain ako lately. Kailangan ko na talagang lumabas para mamili ng groceries.

Napabuntong-hininga ako. Miss ko na friends ko. Si Liana, nasa out of town daw kasama ang pamilya. Si Nadia naman, busy sa restaurant nila dito sa Manila. Nasasanay na akong laging nandyan sila-sila lang 'yung nakakapagpatawa sa'kin kahit bad trip ako.

Bago pa ako tuluyang maiyak sa lungkot, kinuha ko na 'yung towel at nag-shower.

Nagdamit lang ako ng simple-black jeans, plain white t-shirt, at 'yung white Converse ko. No makeup. Hindi rin naman talaga ako mahilig doon.

Pagkatapos mag-ayos, lumabas na ako ng apartment at sumakay ng taxi.

Pag-upo ko sa loob, napasandal ako habang sinusubukang pakalmahin ang gulo sa isip ko.

"Sa mall, po," sabi ko sa driver.

Groceries lang naman. Wala namang dapat ipag-alala. Pero hindi ako mapakali.

What if makita ko siya ulit? 'Yung guy sa bar...

Napapikit ako sandali, tapos tumingin sa bintana. Nag-blur ang mga gusali habang umaandar kami.

No, ang OA ko naman. Ang laki kaya ng mall. This is Manila-millions of people. Walang chance.

Pero kahit ganon, bumilis ang tibok ng puso ko.

Pagdating namin, humarap ang driver sa'kin. "Ma'am, andito na po tayo."

Nagbayad ako at bumaba. Tinitigan ko 'yung napakalaking mall sa harap ko.

Grabe, ang laki talaga ng mall na 'to.

What if... makita ko siya dito?

Umiling ako. Stop it. Imposible 'yun. Ang laki-laki ng lugar na 'to. Tapos hindi ko pa nga siya naalala nang maayos.

Tried ko mag-recall nung gabing 'yon, pero blanko talaga 'yung memory ko.

Pumasok ako sa mall at dumiretso sa department store. Kumuha ako ng cart at nagsimulang mamili ng essentials-mostly snacks. Habang kukuha ako ng pack ng chips, biglang may narinig akong tilian.

May mga babae-nagshi-shriek.

Lumingon ako sa entrance ng mall. May crowd na pala dun, mostly teenage girls, tumatakbo pa nga 'yung iba.

"OMG, that's Mr. Nicholson! Let's go!" sigaw ng isang girl, hila-hila ang kaibigan niya.

Mr. Nicholson? Parang familiar 'yung surname na 'yon ah.

Pero binalewala ko lang. Nagpatuloy ako sa pamimili. Ang weird lang, kasi biglang naging empty 'yung department store-lahat ata nagsipuntang entrance. Lucky me, wala akong pila sa counter!

Thanks, Mr. Nicholson. Dahil sa'yo, walang pila. Hehe.

Pagkatapos magbayad, nagdecide akong kumain sa fast-food sa mall. Sumilip ulit ako sa entrance-wala na 'yung crowd. I guess umalis na siya.

Nahanap ko 'yung upuan ko at nilagay ang shopping bags sa katabing chair. Di naman mabigat-basics lang talaga binili ko. Kailangan magtipid hangga't wala pa akong trabaho. Maybe next week, mag-aapply na ako.

Habang kumakain, naalala kong may nabasa ako online tungkol sa isang book series na super trending. Addicting daw.

Pumunta ako sa bookstore at kinuha 'yung unang libro. 'Yung iba, next time na lang. Pag may pera na ulit.

Pagbayad ko, napangiti ako. At least may mababasa akong interesting mamayang gabi.

Papalabas na sana ako ng mall nang may naalala ako.

Wait. Libro lang 'yung hawak ko.

OH MY GOD. Naiwan ko 'yung grocery bags sa fast-food!

Bigla akong tumakbo-half walk, half sprint. Please, please andun pa sila. Ayoko na mawala 'yon.

At bigla na lang-BUMANGGA ako sa isang tao. Malakas.

Napapikit ako, ready na akong tumilapon. Pero may malakas na braso ang biglang humawak sa bewang ko. Binalanse ako.

"Careful," sabi ng isang deep na boses, malumanay.

Dahan-dahan niya akong inalalayan patayo.

Pagdilat ko ng mata-

HOLY.

Sa harap ko, may isang sobrang guwapong lalaki. As in, ridiculously guwapo.

Mukha niyang parang anghel. Pero katawan? Parang Greek god. Lord, bakit ganito ka-hot? Totoo ba 'to?

Natuyo bigla lalamunan ko... tapos, mas nakakahiya pa...

May DROOL. Literal.

"Don't look at me like that. Baka gusto mong punasan 'yung laway mo," sabi niya, naka-smirk, tapos naglakad palayo-iniwang stunned, napahiya, at nagpupunas ng bibig.

Gusto kong lamunin ng sahig.

Napahiya talaga ako. May mga nakakita. May tumawa. At siya? Walk out lang na parang wala lang siyang ginawang mental damage sa'kin.

Bakit ako nag-laway parang tuta?

Pero kahit ganon...

Thank you, stranger. Kung hindi dahil sa'yo, siguro nakahandusay na ako sa sahig.

At ayun na nga. Hindi ko na siya maalis sa isip ko.

Was that... love at first sight?

Siguro hindi. Or maybe. Pero gusto ko siyang makita ulit.

Paano kung hindi ko na siya makita?

What if dumaan lang siya sa buhay ko-parang shadow?

Isang shadow na iniwan akong hingal, kabado, at punung-puno ng tanong.

Kinagat ko labi ko, sinusubukang alisin sa isip ko, pero kapit na kapit 'yung thought.

Why did he look so familiar? Like someone from a dream I couldn't quite remember? Or maybe... someone I was meant to avoid?

Sumikip dibdib ko. Excitement at takot, magkasabay.

What if hindi lang basta-bastang pagkikita 'yon?

What if may mas malalim pa? Something dangerous beneath that perfect face and easy smirk?

Napalunok ako. Hindi ko alam kung gusto kong malaman ang totoo.

Pero ang mas nakakatakot? 'Yung possibility na hindi ko na siya makita ulit.

Napatingin ako sa paligid, parang umaasang andun pa siya-naghihintay, nakatingin.

Pero wala na siya.

At naiwan ako-malakas ang tibok ng puso, nanginginig ang kamay, at isang milyong tanong ang bumabagabag sa isip ko.