CHAPTER 4. UNEXPECTED NEWS

Bigla akong tumakbo papunta sa banyo, hawak-hawak ang tiyan ko habang umiikot ang sakit sa loob. Parang sinasakal ako ng hilo at pagsusuka, pero pagdating ko sa toilet—wala. Wala akong nailabas.

Gaaad! Anong nangyayari sa'kin? Ilang araw na 'to.

Nang maramdaman kong gutom na ako, napilitan akong bumaba.

Pagdating ko sa kusina, nandoon 'yung dalawa. Sabi nila na-miss daw nila ako kaya doon na sila natulog sa kusina. Hindi ko na sila pinigilan—wala namang ibang tao dito. Na-miss ko rin sila. Ilang araw din silang nawala.

"Have you eaten, Selena? I made fried rice," sabi ni Nadia, sobrang lambing ng boses niya na halos mapaiyak ako.

Pero bakit ganon? Bakit parang ang sama ng amoy? Umikot lalo ang tiyan ko. Parang tinatanggihan ng katawan ko ang amoy. Tumakbo ulit ako papunta sa lababo, halos maduwal dahil sa amoy ng garlic sa sinangag.

Nanunuot ang amoy sa ilong ko. Napatungo ako sa lababo, sumuka pero wala pa rin lumabas. Inabot ni Nadia ang isang basong tubig. Uminom ako agad, hoping mabawasan 'yung hilo.

Ngayon, pakiramdam ko parang basag na basag ako.

Nang medyo nakahinga na ako, naupo ako sa silya.

"Tell me the truth, Selena," putol ni Laina sa katahimikan. "Are you... pregnant?"

Parang tumigil ang mundo. Umalingawngaw ang tanong niya sa utak ko. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin. Wala ni isa sa aming makapagsalita. Kahit ako.

"You're sensitive to food, gaining weight... I notice changes every time I see you. Are you really pregnant?" tuloy niya, seryoso ang tono.

Kung totoo man 'to... Diyos ko, huwag naman. Hindi ako handa.

"I don't know," bulong ko. Kasi totoo—hindi ko rin maintindihan ang nangyayari sa katawan ko. Hindi naman ako may sakit... o baka nga?

"What do you mean, you don't know? Don't lie to us, Selena! How long have you been hiding this? Why didn't you tell us?" galit na sigaw ni Laina. Halos hindi ko siya makilala. Ang luha ko, tuloy-tuloy na.

Ibinuhos ko lahat. Lahat ng takot ko, 'yung kaba, 'yung pagkalito. Sobrang gulat nila. Wala man silang magawa, pero umiyak pa rin ako—para sa mga hindi ko naikwento agad. Si Nadia at Laina, sabay din akong iniyakan, parang pinasan naming tatlo ang bigat ng lahat.

Kung totoo nga ito—kung may batang lumalaki sa loob ko—tatanggapin ko. Hindi ko ipapalaglag ang anak ko. Kahit pa sabihin nilang mali ito, para sa akin, biyaya siya. Mahal ko na siya.

Umalis si Nadia para bumili ng pregnancy test kits. Habang wala siya, tumitibok ang puso ko na parang lalabas sa dibdib ko. Nanginginig ang mga kamay ko. Umiiyak ako, hindi na mapakali. Si Laina tahimik lang, pero tuloy-tuloy ang luha.

"Laina, I'm sorry. I didn't mean for this to happen," sabi ko habang humahagulgol. Lalo akong nasaktan nang makita ko siyang umiiyak din.

"I should be the one apologizing," sagot niya, lumuhod sa harap ko, nanginginig ang balikat sa iyak. "Because of me, you're suffering."

Itinayo ko siya. Hindi niya kasalanan.

"Laina, don't blame yourself. If I am pregnant, I'm not angry with you. Maybe... this is my fate. Kung ano man ang mangyari, tatanggapin ko." Nanginig ang boses ko. Lalo siyang umiyak.

Tumahimik kami nang bumalik si Nadia. May dala siyang five pregnancy tests, iba't ibang brand.

Nakatayo ako sa banyo, nanginginig habang binabasa ang instructions. Bawat minuto parang isang oras. Dasal ako nang dasal: Please. One line lang.

Tiningnan ko ang mga test sa ibabaw ng lababo.

Dalawang linya. Lahat.

Buntis ako.

Bumigay ang tuhod ko. Napaupo ako sa malamig na sahig. Anak ko... walang ama... Ano'ng gagawin ko? Halos umikot ang buong mundo ko.

"Selena! What's wrong? Come out!" sigaw ni Nadia sa labas. Pero mas malakas ang iyak ko. Natakot na rin silang dalawa.

Pinilit kong tumayo at lumabas. Niyakap ko silang pareho nang mahigpit. Wala akong ideya kung ano'ng mangyayari bukas.

"We're here for you," bulong ni Nadia, mahigpit ang yakap. "We won't leave you now, not when you need us most."

Friends like them—blessings in disguise.

Pagkatapos ng confirmation, dumiretso kami kay Dr. Santos.

"The baby is healthy," sabi niya nang mahinahon. "Avoid stress. It could harm the baby." Binigay niya ang reseta para sa vitamins.

"Where will you find the father?" mahina ang tanong ni Nadia. Umiling lang ako. Wala akong alam. Hindi ko nga matandaan ang mukha niya.

"I don't know where to start," sabi ko habang naglalakad kami sa park. "And I don't have a job yet. I'll figure it out later."

Napadaan kami sa ice cream vendor. Bumili ako, hoping it would calm me down.

Umupo kami sa bench. Parang dinudurog ang dibdib ko.

"Tomorrow, I'll find a job," matatag kong sabi. "I can't just depend on you. I'm going to have a child. I have to work."

"If you work, you could lose the baby. You should stay in your apartment until you give birth," babala ni Nadia.

"No," sagot ko, diretso. "I will be careful. I'm doing this for my baby, too. And besides, I'm not your responsibility. I can take care of myself."

Tahimik si Nadia. Alam niyang decided na ako.

"I know a place for you," sabi ni Laina. "A coffee shop owned by a friend of my brother. Their cashier quit. If you want, I can help you start."

Kailangan ko ng chance. Kakapitan ko 'to.

"I need it now. Will you really be okay with this? It's not that hard—it's not waitress work," sabi ko.

"I'll call my brother's friend tonight. You can start tomorrow," ngiti niya.

Ikinuwento ni Laina 'yung mga kaibigan ng kapatid niya—mayayaman, gwapo, mga anak ng influential families.

"They're so good-looking, they'd make your panties drop," biro niya. Tumawa kami ni Nadia. Unang beses ulit kaming tumawa ng totoo.

Pagkatapos ng ice cream, inihatid nila ako sa apartment.

Hindi ko alam kung anong dala ng bukas.

Habang nakahiga, paikot-ikot lang ako. Hindi mawala sa isip ko yung lalaking nakita ko sa mall. 'Yung gwapo na parang bigla na lang sumulpot.

Hindi ko siya makalimutan.

Maybe... maybe I have a crush.

Pero sa ngayon, kailangan ko nang matulog.