CHAPTER 5. NEW WORK

Isang linggo na akong nagtatrabaho dito sa coffee shop.

Si Liana ang nagpasok sa akin dito. Malaking pasasalamat ang nararamdaman ko-sa wakas, may trabaho na ako. Maayos ang pakikitungo sa akin ng mga empleyado. Hindi naging mahirap makibagay, at sa kabila ng lahat ng pinagdadaanan ko, malaking bagay 'yung magkaroon ng maayos na kapaligiran.

Sa loob pa lang ng isang linggo, nagkaroon na agad ako ng mga kakilala-at masasabi kong may mga kaibigan na rin. Tahimik ang lahat. Wala pa namang masamang nangyari.

Pero may lihim akong hindi pa handang ipaalam-buntis ako. Hanggang ngayon, sina Liana at Nadia lang ang nakakaalam. Sila rin ang madalas bumisita sa akin kapag may libreng oras. Kahit sandaling kwentuhan lang, nakakagaan ng pakiramdam. Parang may bahagi pa rin ng normal kong mundo kahit paunti-unti itong nagbabago.

Kapag wala masyadong customer, nakikichika rin ako sa mga kasamahan ko. Sabi nga ni Liana, kaibigan daw ng kuya niya ang may-ari ng coffee shop na ito. Pero hanggang ngayon, hindi ko pa siya nakikita. Sabi ng isa sa mga staff, bihira lang daw itong dumaan.

Sa totoo lang, minsan nakakapagod din. Lalo na kapag dagsa ang tao-tulad ngayon. Ang daming customer. Halos walang tigil ang pila. Isang tingin ko lang sa wall clock, ilang oras na pala akong nakatayo. Paikot-ikot. Order dito, punas doon. Tunog ng espresso machine. Steam ng gatas. At 'yung walang katapusang "Next po!"

Pagod na ang likod ko, nanginginig na ang binti. Pero kinakaya ko. Kailangan kong kayanin.

Nang biglang...

"Miss! Kanina pa ako dito, bakit ang tagal ng order ko?!"

Napatigil ako. Isang lalaki, nakakunot ang noo at halatang mainit ang ulo, ang sumisigaw sa harap ng counter. Naramdaman kong lumamig ang palad ko, pero pinilit kong ngumiti.

"Pasensya na po, Sir. Medyo nagka-aberya lang po sa machine-"

"'Wag kang palusot! Kung hindi niyo kayang mag-serbisyo ng maayos, 'wag kayong magbukas ng café!"

Lahat ng mata, nakatingin na sa amin. Narinig kong napahinto ang isa sa mga barista sa ginagawa niya. Napakabigat ng pakiramdam-parang nanliit ako sa kinatatayuan ko.

"Sorry po talaga, Sir. I'll check your order now," mahinahon kong sagot habang mabilis kong tinungo ang POS system. Hindi ko kayang ipakita na nanginginig na ang kamay ko. Hindi dahil sa galit-dahil sa hiya. Sa kaba. Sa pagod.

Sa sulok ng paningin ko, nakita kong nakatingin sa akin si Nadia mula sa lamesang malapit sa pinto. Tumayo siya, halatang handang lumapit.

Pero umiling lang ako. Kinaya ko.

Hindi ako sumagot pa. Hindi ko pwedeng patulan. Hindi ko rin pwedeng ipakita na naiiyak na ako.

Kailangan kong manatiling kalmado.

Kailangan kong manatiling matatag.

Pinilit kong hindi pansinin ang nakakapasong tingin ng lalaking sumigaw sa akin.

"Miss, kung di mo kayang trabaho mo, umalis ka na lang-"

"That's enough."

Isang malamig pero matatag na boses ang pumunit sa tensyon sa café.

Lahat ng ulo, biglang napalingon sa pinanggalingan ng boses. Maging ako, napatigil.

Isang lalaking nakasuot ng itim na coat, mukhang kararating lang, ang dahan-dahang lumapit mula sa may pintuan. Matangkad. Tahimik ang kilos pero may awtoridad sa bawat hakbang.

Hindi ko siya kilala... o baka hindi ko lang inaasahang makikita siya ngayon.

"Kung may concern kayo, pwede ninyong ilapit sa management. Pero hindi sa ganitong paraan. Walang karapatang sigawan o bastusin ang kahit sinong staff dito," mahinahong sabi ng lalaki, pero ramdam ang bigat ng bawat salita.

Nagkatinginan ang ibang customer. Yung lalaking sumigaw kanina, bahagyang umatras. Pilit na itinataas ang ulo pero halatang naalangan.

"W-who are you say that?"

Ngumiti lang ang lalaki, bahagyang tumango sa staff sa likod ng counter.

"I'm the owner."

Biglang natahimik ang buong café.

Halos sabay-sabay ang paglingon ng mga kasamahan ko. Ako man, napako sa kinatatayuan ko.

So... siya pala 'yun.

Yung sinasabi nilang bihira lang magpakita. Yung hindi ko inakalang mismong ngayon ko makikilala-sa ganitong pagkakataon pa talaga.

Nanatiling tahimik ang lalaki, hindi na muling tumingin sa customer. Sa halip, lumapit siya sa akin. Hindi siya ngumiti, pero may kung anong bahagyang kabaitang sumilip sa mga mata niya.

"Okay ka lang?" tanong niya, mahina lang ang boses, pero sapat para marinig ko.

Tumango ako. Kahit hindi ko alam kung naniniwala ako sa sarili kong sagot.

"Good," sabi niya. "Balik ka na sa station mo. I'll take care of the rest."

Sumunod ako, tahimik. Pero sa loob-loob ko, humigpit ang dibdib ko.

Hindi dahil sa takot.

Kundi dahil sa pagkabigla... at kakaibang tensyon na hindi ko maipaliwanag.

Pagbalik ko sa likod ng counter, tahimik lang ako. Ramdam ko pa rin ang panginginig sa mga daliri ko, pero mas matindi ang kaba na bumabalot sa dibdib ko.

Hindi dahil sa takot.

Kundi dahil sa kaniya.

Ang may-ari.

Sa wakas, nakita ko rin siya. Ang lalaking ilang beses ko nang naririnig sa mga kwento nina Liana. Tahimik. Minsan lang magpakita. Pero respetado. Mayaman. Matalino. Malamig daw ang dating.

Pero kanina, iba.

Hindi siya sigaw. Hindi siya nagtaas ng boses. Pero nang siya ang nagsalita, para bang tumigil ang buong mundo. Parang walang makakapalag. Hindi dahil sa galit-kundi sa presensya.

May awtoridad siya... pero hindi nakakapanakit. Naramdaman ko 'yon.

Tiningnan ko siya mula sa malayo. Nasa gilid siya ngayon, may kausap sa phone habang tahimik na nagmamasid. Hindi ako sigurado kung napapansin ba niya ako, pero ako... hindi ko siya maalis sa isip.

Ang tanong ko lang-

Bakit siya mismo ang dumipensa sa akin?

Pwede naman siyang hindi makialam. Pwede naman siyang lumapit sa manager at i-handle discreetly. Pero hindi. Siya mismo ang nagsalita. Para sa'kin.

At ngayon, hindi ko alam kung mas gusto ko bang lumubog sa hiya...

O matunaw sa kung anong hindi ko maipaliwanag.

Jusko, buntis pa ako. Ano bang iniisip ko?

"Selena, out ka na. Good job today."

Sa wakas.

Pagod na pagod na ako. Napabuntong-hininga ako habang tinatanggal ang apron. Diretso akong pumunta sa locker room. Hinubad ko ang uniform shirt at pinalitan ng hoodie-maluwag, komportable, at sakto para matakpan ang tiyan ko. Ramdam ko ang pawis sa batok at bigat ng buong katawan ko.

Hinila ko ang bag ko mula sa locker, saka naupo sandali sa bench. Saglit lang. Isang minuto para huminga.

Ang bigat ng araw na 'to.

Hindi lang dahil sa dami ng customer, kundi dahil din sa inis at kaba-mula sa customer na sumigaw sa'kin kanina, hanggang sa lalaking tumahimik pero tumindig para ipagtanggol ako. Ang may-ari ng coffee shop. Siya.

Napailing ako.

Hindi ko alam kung bakit nakakapit pa rin ang presensya niya sa isipan ko. Hindi ko nga siya kilala. Pero 'yung titig niya kanina... tahimik pero matalim, parang nabasa niya ang buong pagkatao ko.

Hindi na ako nagtagal pa. Pagkatapos ayusin ang gamit, lumabas ako ng locker room.

Tahimik na ang shop. Kaunti na lang ang customer. Nasa dulo pa rin siya, pero this time, hindi na ako tumingin.

Dumiretso ako palabas.

Ang lamig sa labas. Hinila ko ang hoodie pababa para mas takpan ang tiyan ko, saka humigpit ang hawak ko sa bag.

Uuwi na 'ko. Pagod na ako.

Pero kahit pagod ang katawan ko... gising na gising ang isipan ko. At sa lahat ng pwede kong maisip, siya pa rin ang naiwan sa dulo ng gabi ko.