00001

Kabanata 1: Nakita Mo Ba ang Fiancé Ko?

Forbes Park, Makati.

Sa hardin ng Monteverde Mansion.

Namumukadkad ang mga bulaklak sa paligid, at sumasabay ang malamig na hangin sa bango nito.

Ngunit si Lisora Sandoval ay walang pakialam sa kagandahan ng paligid—tila ba sinasakal siya ng eksenang nasasaksihan.

Bumagsak ang mainit na liwanag ng araw sa marmol na pathway kung saan nakatayo ang dalawang pamilyar na aninong magkayakap sa ilalim ng puno.

“Rael...”

Mahinang bulong ng babae. Mapuputi niyang braso’y nakapulupot sa leeg ng lalaki, nakasandal ang ulo sa matipunong dibdib nito na para bang kanila lang ang mundo.

Hindi agad nakasagot si Rael Monteverde. Halatang nag-aalangan, marahang itinulak ang babae palayo.

Nang tumingin siya sa direksyon ni Lisora, mabilis itong nagtago sa likod ng haligi.

Narinig niyang tanong ni Rael, “Celestine, sabi mo may sorpresa ka. Ano ‘yon?”

Malambing at may pagkailang ang boses ni Celestine Madrid. “Raell, buntis ako.”

Parang binagsakan ng langit si Lisora.

Nanlaki ang mga mata niya, at namutla ang mukha.

“Ano?!” Pati si Real ay halatang gulat.

“Buntis ako!” Masayang tumili si Celestine habang yakap si Real. “May anak na tayo. Magiging tatay ka na! Masaya ka ba?”

Napatingin si Real sa tiyan nito, gulat pa rin ang ekspresyon. “Kailan pa?”

“Isang buwan na.”

Habang nakayakap pa sa lalaki, tumingin si Celestine sa direksyong kinaroroonan ni Lisora.

May pahiwatig ang ngiti sa kanyang labi—matapang at tuso. “Yung araw na nasa photoshoot si Ate… dun sa may salamin sa kwarto mo.”

Photoshoot?

Nang araw na wala siya sa bahay?

At sa kwarto kung saan siya madalas magbasa ng libro?

Naramdaman ni Lisora na tila iniikot ang sikmura niya.

May sinabi pa si Celestine pero di na niya iyon narinig.

Blangko ang utak niya.

Hanggang marinig niya muli si Real, “Tara na. Matagal na tayo dito, baka magduda siya.”

Magkaakbay na bumalik ang dalawa sa mansyon—papunta sa direksyon ni Lisora.

Napapikit siya sa sakit, nanginginig ang tuhod, at tumakbo palayo.

Hindi niya alam kung dahil sa alak o sa matinding emosyon, pero parang umiikot ang paligid kay Lisora.

Sa pagmamadali, nabangga niya ang tatlong lalaking nakasuot ng itim na suit.

Papasok na sana siya ng “Sorry po—” nang biglang hawakan siya ng isa.

“Ito na siya. Nahanap na namin. Dalhin niyo na.”

Siya?

Nagkamali ba sila ng babae?

Pumalag si Lisora, pero wala na siyang lakas.

Parang hinihigop ang ulirat niya… hanggang sa tuluyang mawala ang kanyang malay.

"May Inihanda kaming Regalo Para sa’yo"

Forbes Park, Makati – Presidential Suite Floor

Ding.

Bumukas ang elevator.

Isang grupo ng mga bodyguard at empleyado ng hotel ang nag-escort sa isang makisig na lalaki palabas.

Matitigas at malamig ang mga tampok ng lalaki—at bawat anggulo ng kanyang mukha ay tila perpektong nililok.

Sa taas na hindi bababa sa 6’2”, ang kanyang tindig at proporsyon ng katawan ay mas higit pa sa modelo sa runway.

Suot niya ang isang tailor-made na itim na suit na akmang-akma sa kanyang katawan, may titanium cufflinks na kumikislap sa ilalim ng chandelier.

Ang pormal na kasuotan ay binigyang-diin pa lalo ang mahahaba niyang binti habang ma-elegante siyang naglakad papunta sa isang silid. Agad lumapit ang isang bodyguard para buksan ang pinto.

Pumasok ang lalaki sa silid, inalis niya ang kanyang kurbata at basta na lang itong inihagis sa malapit na aparador.

Dalawang hakbang pa lang siya sa loob, bigla niyang naramdaman ang kakaibang init sa paligid. Kasunod nito, *“click”—*nilock mula sa labas ang pinto.

Napakunot ang kanyang noo. Nilapitan niya ang doorknob at tinangkang buksan ito.

Hindi gumagana.

Dumilim ang ekspresyon ni Rael Monteverde, at saka tumunog ang cellphone niya.

Caller ID: Yago Samonte

Sinagot niya ang tawag at isang pilyong boses ng lalaki ang agad narinig sa kabilang linya. “Tol Rael, welcome back! May inihanda kaming espesyal na regalo para sa’yo. Nakita mo na ba? Bet mo ba?”

Pumalatak ng malamig na galit ang boses ni Rael. “Ano na naman ’tong kalokohan ninyo? Buksan mo ’tong pinto.”

“Hehehe, relax lang Tol. Enjoyin mo muna ang regalo namin. Promise, hindi ka mabibigo—perfect ’yan sa taste mo. Ganda ng katawan, ganda ng mukha, ganda ng lahat!”

Bago pa siya makasagot, binabaan na siya ng tawag.

Sinubukan niyang tawagan ulit, pero hindi na aktibo ang linya.

Nakatayo si Rael sa harap ng pinto ng banyo, masama ang timpla.

Mula sa loob, naririnig ang lagaslas ng tubig. May tao roon.

Bahagyang nanigas ang kanyang katawan. Pagkalipas ng ilang segundo, binuksan niya ang pinto.

Sumalubong sa kanya ang makapal na singaw mula sa mainit na shower. Sa loob ng puting ulap ng tubig, may maririnig na munting pag-ungol—tila munting kuting na umaawit ng walang katuturang tono.

Nanatili siyang nakatayo, parang na-root sa sahig.

Habang unti-unting nawawala ang ulap, lalong luminaw ang eksena sa kanyang harap.

Isang babae ang nasa loob ng banyo.

Napakaganda ng mukha nito—mga mata’y buhay na buhay, tila may dalang sansinukob; labi’y kulay cherry blossom na bahagyang nakabuka.

Kahit si Rael, na sanay na sa kagandahan ng mga babae sa upper society, ay napahinto’t natulala.

Ito ba ang babaeng regalo ni Yago at ng barkada?

Maganda nga. Pero kahit gaano pa siya kaganda, wala itong epekto sa kanya. Hindi siya gano’n kadaling maapektuhan.

Tahimik siyang tumitig sa babae at malamig ang boses nang magsalita, “Lumabas ka riyan. Binibigyan kita ng isang minuto para mawala sa kuwartong ’to.”

Dahan-dahang tumingala ang babae.

Una’y kunot-noo siya, tapos ay tumitig sa kanya. Inabot niya ang kamay nito.

Nang hindi ito tumugon, bigla niyang hinawakan ang pantalon ng lalaki.

Nanigas si Rael, marahas ang tibok ng dibdib. Inaasahan niyang mararamdaman niya ang pandidiri o pagkayamot. Pero wala.

Si Rael Monteverde ay may tinatawag na "Anti-Women Disorder"—hindi siya makatiis sa presensya ng kababaihan maliban sa sarili niyang pamilya. Ngunit sa sandaling ito, wala ni isang masamang reaksiyon ang kanyang katawan.

Ibinaba niya ang tingin at tiningnan ang babae. Sa kaloob-looban ng kanyang malamig na mga mata, may aninong bahagyang pagtataka.

Bago pa siya makabuo ng anumang konklusyon, tumayo ang babae mula sa sahig at niyakap siya sa leeg. Bahagyang tumingkayad, at hinalikan siya sa kanyang malamig na labi.

Tumingin siya rito—malalaki at buhay na buhay ang mga mata ng babae.

“Tulungan mo ako.”

---