TWENTY-SEVENTH

NAPABALIKWAS NG BANGON SI ACY.

"Oh my God, si John---"

"Mommy! You're awake na po!" Mula sa nakabukas nang bahagya na pinto, sumilay ang masayang mukha ng kanyang anak.

Sa takot na nananaginip o baka nagha-hallucinate lang, nagtatakbo sya palapit dito. Nahihilo pa siya noong una at pasuray-suray but she managed to go to his direction saka siya yumakap nang mahigpit.

"My God, Johanne!"

Ilang beses nyang hinaplos ang buhok nito at nang makasigurong nasa harapan nya na ito ay hindi nya napigilang mapaiyak.

"Mommy, please don't cry po. I am fine. I am not hurt. I wasn't even scared." Pag-aalo nito kaya mas lalong lumakas ang kanyang iyak. "Mommy sorry nag-alala po kayo."

"No, no, sorry, sorry hindi kita kaagad nahanap. Sorry napunta ka sa ganong sitwasyon, anak. Don't worry, babalik kana sa U.S."

Nagpumilit itong umalis sa yakap niya.

"Mom. Babalik na pow tayo sa U.S?" Tumango sya at nalaglag ang mga balikat nito.

"I will be more at ease if we're not here." Naalala nya ang reaksyon ni Raj