FIRST

RUNNING, PANTING.

I could feel the sting in my lungs, the frantic rhythm of my heart pounding against my ribs.

I can almost hear my heart beating; the sound is deafening in my ears. I can't catch my breath anymore, but I know that I cannot stop.

Hindi ako pwedeng tumigil dahil kasabay ng pagtigil ko ay siguradong katapusan ko na rin. Mababaliw na yata ako sa takot at pagod.

"Oh, not now, please," pagkausap ko sa sarili ko, desperately. I feel both of my feet getting numb and heavy.

Marami na akong sugat sa paa at kanina pa ako tumatakbo nang walang tigil kaya siguro ganoon. Ipinagpasalamat ko na lang na rubber shoes ang suot ko ngayon at hindi isang heels na madalas kong suotin kahit saan man magpunta.

At least there's one thing going right.

I look back; they are still there, a frightening group of determined men. Halatang gustong-gusto talaga akong maabutan. Kinagat ko ang labi ko at pinilit ang sarili kong mas bilisan pa ang takbo.

I am not an athlete for nothing, I reminded myself.

But running while my heart is beating this loud, and with this much terror? It is a completely different story.

I gathered all of my faith while looking around but saw no sign of civilization. No one can help me; I am completely alone in this wide expanse.

Walang iba sa daanang ito na napapalibutan ng malawak na damuhan na ito liban sa akin at sa mga demonyong kasunod ko. Hinawi ko ang buhok kong humahadlang at mangalaglag sa aking mukha. I really love my long hair since then, except at this very moment when it just gets in the way.

Para na akong lasing kung tumakbo. Nangingimay na rin ang paa ko at halatang malapit nang bumigay, bagay na lubos na kinatatakutan ko. Kahit anong mangyari ay hindi ako pwedeng bumigay, lalaban ako hanggang sa huli. Ang kaso ay paano kung magkusa ang katawan ko na sumuko?

I did everything to stop myself from crying while remembering exactly why I am in this desperate situation. Crying is no help at all, patuloy kong pinaaalala sa sarili ko, pero gaya ng madalas sabihin ni Dad, makulit talaga ako at madaling magpatangay sa emosyon.

Nag-init kaagad ang sulok ng mga mata ko. Pinunasan ko kaagad iyon bago pa man tuluyang tumulo ang luha.

Ah, yeah, I remembered it all too well. My father wants me to marry a bastard—a notorious drug dealer. Someone who has lots of money—Dad's most favorite thing in the world. Someone who has guns and with goons, na siyang humahabol sa akin ngayon.

First of all, I can't marry a criminal and a monster.

Makulit lang ako pero alam ko kung ano ang tama at mali. Maling-mali ang magpakasal sa hindi ko mahal. Not someone whom my father wants for his personal gain.

Walang perpektong tao, at hindi ko hinahanap iyon, pero wala pa rin akong planong mag-asawa, lalo na ang kriminal. This is my life, and I should be the one to decide.

I don't like him, and he doesn't even love me either. I know it; the way he looks at me, it's all about lust and possession.

//

"STOP going against me, Tracy!" Hindi ako makapaniwalang tumingin sa aking ama. He's always been a sweet and kind father that's why I am wondering why he's acting like this right now, desperate and ruthless.

"No, Dad, I'm not marrying someone like him. You are my father, but who are you to decide for me about my marriage? I love you, Dad, but I'm sorry—"

"No, please, just this one," putol niya sa akin.

Nagbago ang tono n'ya, mukhang nagmamakaawa na at desperado na, tila wala nang ibang pagpipilian kung hindi sundin ang sinasabi n'ya. "You can't say no anymore, we've already planned everything for the wedding."

Para akong nakakita ng multo dahil doon, sumama lalo ang loob ko. Hindi ko matanggap ang kanyang pagtataksil.

"Planning about my marriage without me? Without my consent? Is that even possible for a loving father to do?"

Mahal ko s'ya at ginagawa ko ang mga utos niya palagi. But not this. Not on that disgusting drug lord.

"You are my only daughter and you know how much I love you, but my life, and your life, depends on it," he pleaded, his voice cracking.

"What do you mean by that?" I asked, my blood running cold.

"I am in deep debt. I know Henry; if we go against his will, he'll kill us both. He likes you so much. He adores you. We can just trick—"

"You love me? Then you'll use me as collateral! Are you even aware of what you are asking me to do? And what are you talking about when you're in debt? We're fine!" I shouted while looking around our big mansion. Sobrang laki nito dahil marami kaming pag-aari na business na pinamamahalaan ni Dad.

But then I noticed something deeply disturbing. There are only few furnitures left. The paintings, the jars, and antique collections of my passed-away mom are all gone.

Anong nangyari bigla?

Wala akong napapansin na pagbabago mula noon liban ngayon na napagmasdan kong mabuti ang buong mansyon.

"Tracy, let me explain—"

"What did you do with all of our money?!" Pakiramdam ko ay masisiraan na ako ng bait kahit wala pa man. "You're still gambling? Dad, I... What did..." I don't know what to say anymore; I just look at him in complete disbelief. Sa pagkakaaalam ko ay tinigil n'ya na ang pagsusugal matagal nang panahon ang nakararaan.

"I just want to be happy and enjoy myself. Is it that bad? Your mother left me. She died while I'm away for a business trip. I didn't even saw her for one last time—"

"That was five years ago! I was only 18 that time! I am now 23! If you're still mourning, I am too! She died in my arms. She died while listening to the song I'm always singing for her. You're not the only one hurting here, Dad." It hurts so damn much, I can't breathe properly with the memory. "I have so many regrets and what ifs too. If you lost your wife, I lost my mother!"

We both cried even harder, the weight of the past crushing us. That's it. Napigtal na ang huling lakas ko; para akong bata na ngumawa habang iniisip ang ginawa n'ya at ang kinakaharap namin ngayon.

He looks genuinely sorry, but I know that even a million sorry can't change anything now.

"I trusted Henry, that's why I used his money in the casino. I should've known better. He's a drug dealer after all." I saw heavy tears falling from my father's eyes. I can't help but to cry more. My father hugged me tightly, desperately. "I'm sorry, dear. Sorry too... Sorry for asking you. I just got out of my mind that's why." Hindi ko alam kung makakahinga nang maluwag o lalong mag-aalala sa sinabi niya. "You don't need to marry him. I'll look for any possible way to pay him. He's now obsessed with you; that's why you need to go somewhere else immediately. You need to run away from here while I'm looking for solutions."

At nang tumakas ako kanina, pasakay pa lang ako sa kotse ay hinabol na ako ng mga tauhan ni Henry. Binaril nila ang gulong ng sasakyan kaya naman nagtatakbo na ako sa gitna ng daan.

Si Dad naman ay nasa mansyon pa rin; sa araw na ito rin s'ya aalis, hindi lang ako sigurado kung ano ang lagay n'ya ngayon, pero sana naman ay walang gawin ang hayop na Henry na iyon at mga tauhan n'ya kay Dad.

Alam kong malayo na ako sa amin, pero wala pa rin akong mahanap na bahay o kahit sinumang dumaraan na sasakyan. I was losing hope.

Medyo paliko ako nang nagulat sa mabilis na sasakyan na dumarating. Napaupo ako sa kalsada sa tindi ng takot at pagod. Akala ko ay masasagasaan ako, pero kaagad iyon na huminto sa harap ko.

Halos nakapikit na ako, hindi ko na kaya. Naririnig ko ang mabibilis at may kalakasang yapak ng mga tumatakbong paa, palapit na sa akin. Bumaba ang driver ng kotse sa harapan ko at inalalayan akong tumayo.

"Are you okay?" he asked quickly.

Bahala na kung kalaban rin 'to at kasama nila, hindi ko na kaya pang tumakas. My body had completely given up.

"Please..." Kumapit ako nang mahigpit sa damit niyang puti na alam kong nadumihan ko na ngayon ng dumi at putik. "Help me... I beg you."

Lumingon s'ya nang bahagya sa aking likuran, at nang makita ang mga kasunod ko ay nagmamadali n'ya akong binuhat sa tabi ng driver's seat.

Nagmaneho na s'ya paalis, mabilis na mabilis, pero ako ay parang lantang gulay na nakaupo roon. Hinabol ko ang hininga ko at ramdam kong manhid na ang buong katawan ko.

"Wag ka munang matutulog. Drink this," he commanded. May iniabot ang driver sa akin na bottled water.

Nilingon ko s'ya habang kunot ang noong nagda-drive. Mukhang bata pa rin s'ya, nasa late 20's siguro ang edad at gwapo. Kinuha ko ang inumin at nanginginig na hinawakan iyon.

Hindi ko s'ya kilala, pero kailangan kong magtiwala dahil wala na akong pagpipilian. Ni hindi ko magawang umayos nang upo. Ininom ko ang tubig at naubos kaagad iyon. Para akong isda na iniahon sa tubig kung makahinga nang mabilis hanggang ngayon. Hindi pa ako nakakabawi ng lakas.

Pumipikit na ang mga mata ko, pero ayokong matulog. Gusto kong masiguro na ligtas ako. Tumikhim ang lalaking katabi ko.

"Wala na sila. Nakalayo na tayo," he assured me. Muli akong napalingon sa pinanggalingan namin. Good thing they're just running on foot. Wala na rin kami sa mga damuhan; bagkus, pagliko n'ya pa ay nasa highway na pala kami.

"I don't know how to repay you, but... I have nothing right now. I am trusting you right now, so please..."

"Don't worry, I am not a bad guy," he replied, a strange tone in his voice. Bumaling ako sa kanya dahil napansin ko ang tono n'ya, tila hindi maganda iyon. Ayokong maghinala, pero parang meron siyang ipinaparating doon. "By the way, what's happening? Who are they and why are they chasing you so relentlessly?"

Tiningnan ko siyang mabuti, iniisip kung sasabihin ang totoo. But then, hindi n'ya rin naman siguro ako kilala. Kung ganoon ay siguradong gusto niyang makasiguro na tama ang ginawa n'yang pagtulong.

Sabagay, we are completely strangers to each other. Kung may pangyayaring ganito ay hindi madali ang magtiwala. Kahit s'ya sa akin.

"I... ah..." Inisip ko ang pinakamadaling bagay na pwede kong ipang-describe sa kanila. "They are just puppets of a very powerful drug lord."

"Is it about drugs? Kaya ka nila hinahabol?"

Maya't-maya n'ya akong nililingon matapos ang tanong na iyon, hindi rin kasi ako kaagad nakasagot.

"No. I mean, I think you're taking it wrong. Actually, gusto nila akong ipakasal sa lalaking iyon bilang pambayad utang ng aking ama. Kaya tumakas ako."

Nanahimik s'ya at halatang nakahinga nang maluwag. He seemed relieved by my explanation.

"Pambayad utang, huh?" Bahagyang gumaan ang pakiramdam ko nang masabi iyon. "Mabuti na lang at napadaan ako sa oras na iyon. Are you feeling okay now?"

Pinakiramdaman ko ang sarili ko. Bukod sa masakit na katawan ko at masamang pakiramdam, buhay pa naman ako kaya naman siguro ayos lang.

"I am good. T-thank you so much again. You saved my life."

"Mukhang malaking tao 'yon kaya merong mga taong may armas na humahabol sa'yo. Kailangan mong magtago sa malayo at mas ligtas na lugar." Napaisip ako bigla kung saan ako magtatago at paano pa akong makakapagtago nang walang pera. "Don't worry, I'll help you."

Hindi ko maiwasang mapataas ang kilay. He'll help me? So what's the catch? I waited for the condition.

Gusto kong makahinga nang maluwag, pero napatigil iyon nang mapatingin ako sa kanya. Nakatagilid s'ya mula sa akin, pero kita ko ang maliit na pagngisi n'ya na dahilan bakit napahawak ako nang mahigpit sa kinauupuan ko.

"But you are at least aware that not everything on earth is free, right?"

Sinasabi ko na nga ba. May kapalit ang tulong na ginawa n'ya at maging ang itutulong n'ya pa lang sa akin. Pero kung paraan 'to para makaligtas, gagawin ko ang lahat.

Kumuyom ang kamao ko at parang gusto ko siyang suntukin kaagad.

"What do you need in return?" Matigas na ang boses ko. I don't want to let my guard down kahit pa s'ya ang tumulong sa akin. Naghanap ako ng kahit ano sa kotse n'ya na pwede kong gamitin kung sakali.

"Are you looking for something to use against me?" He amusedly asked. "Do you want to fight me?" He chuckled a bit, a deep, unsettling sound. Hindi n'ya ako tinitingnan, pero alam n'ya ang ginagawa ko. "Don't worry, it's just a little favor."

"Favor...?" Ulit ko, kinakabahan. Lalong kumabog ang dibdib ko sa susunod niyang sinabi, dread filling me.

Kita kong tumaas ang isang sulok ng bibig n'ya, maging ang kilay.

"Yes, favor like... Stopping my best friend's wedding tomorrow?"