CHAPTER TWO

Halos kilabutan ako nang biglang magdilim ang tinatahak na daan nitong sinasakyan namin. Habang ang tatlong lalaking 'to'y presentableng nakaupo lang at parang normal lang ang lugar. Mukha itong k'weba o malaking kanal na lagusan. Madilim buti nalang at meroong malakas na bumbilya ang sasakyan kaya nabibigyan nito ng liwanag ang tinatahak naming daan.

Ilang minuto ang lumipas nang muling magliwanag. Nasa ilalim na kami ng parang isang malaking istraktura. Maraming magkakaibang uri ng mga sasakyan na naroroon. Nang huminto ang sasakyan, isa-isang bumaba ang mga kasamahan ko sa loob. Tanging ako lang ang naiwan, hindi ko naman magawang buksan ang pintuan dahil hindi ko alam kung papa'no ito gumagana.

“Ano pang hinihintay mo riyan? Bakit hindi kapa bumababa?” tanong ng lalaking nagmaneho nitong sasakyan nang buksan ang pinto nitong sasakyan.

“H-hindi ko po kasi alam kung pa'no buksan 'yung pinto, kaya maraming salamat po sa pagbukas.” inuyuko ko naman ang aking ulo bago tuluyang lumabas ng sasakyan.

“Sumunod ka sa'min. 'Wag kang lilihis ng daan, sumunod kalang kung saan kami paparoon.” tumango ako bilang tugon kasabay no'n ang paglalakad ng tatlong lalaki sa harapan ko.

Napatigil kami sa paglalakad nang mapadpad kami sa bakal na pinto. Anong gagawin namin dito? Napa nganga naman ako nang biglang mahati sa gitna ang bakal at meroong ispasiyo sa loob no'n! Astig! Ngayon lang ako nakakita ng ganiyon, nakakamangha.

“Ano pang hinihintay mo diyan? Pasok na!” dali-dali naman akong pumasok sa loob kasama ng tatlong lalaking 'to. Inililibot ang tingin, astig dahil salamin ang loob ng kahon na'to kitang-kita ko ang sarili ko.

“A-ano pong nangyayari?!” tarantang tanong ko habang nakakapit sa isang lalaki. Naiinis naman nitong tinabig ang kamay ko papalayo sa kaniya.

“P'wede ba'ng manahimik kanalang diyan?” utos nito na puno ng awtoridad ang boses kaya kahit natatakot dahil parang gumagalaw ang kahon napatahimik ako't ginagaya silang kalma lang. Maya-maya pa'y biglang nahati na naman ang bakal na pinto pero laking gulat ko dahil iba na ang lugar niyon.

Saan na kami napunta? Tanong ko sa sarili habang humahakbang papalabas ng kahon na 'yon nasa likod naman ako ng tatlong lalaking 'to nakasunod na parang buntot nila.

“Ow it's her?” salubong ng isang babae. Manghang-mangha naman ako dahil sa ganda nito ang pupula ng labi at ang ganda ng mukha. “She's beautiful, mukhang naka bingwit tayo sa babaeng 'yan.” saad nito kaya nangunot ang aking noo.

“May pagka tanga nga lang.” napayuko ako dahil sa kahihiyang sinabi ng isang lalaki. Kinagat ko ang pang ibabang labi, hindi ko naman kasalanan na lumaki ako na hindi nasasaksihan ang mundo at tanging nakakulong lang sa isang silid na napupuno ng dilim.

“Ayos lang 'yan, gagawin lang namang parausan ang babaeng 'yan ng bilyonaryong bibili sa kaniya. Ipasok niyo na 'yan do'n sa room kasama ng mga iba pa niyang kasamahan. Mamayang gabi na gaganapin ang auction kaya i-ready niyo 'yang mga babaeng 'yan.” utos ng babaeng 'to, mukha siyang masungit parang si mama.

Hinawakan naman ako ng kung sino at hinila papasok sa isang silid sabat tulak. Napaupo naman ako sa malamig na sahig. Ganitong-ganito ang trato ni mama sa'kin kapag galit ito at ako ang pinagbubuntungan ng galit. Pansin ko namang hindi lang ako ang tao roon, napatingin ako sa aking paligid at nang makitang lahat sila'y nakatingin sa'kin agad akong napatayo at inayos ang sarili.

“H-hello po!” bati ko sa kanila pero ni isa sa kanila'y walang bumati sa'kin pabalik. Kaya natutop ang aking bibig saka naupo sa bakanteng upuan. Mahigit dalawampu kaming lahat na nandito, siguro'y kagaya ko'y ibinenta rin sila ng kanilang mga magulang. Lahat sila'y magaganda, makikinis ang mga balat, at ang puputi pa.

Makinis din naman at maputi ang balat ko pero nakakamangha dahil hindi lang ako nag i-isa.

“Paano ka napunta rito?” tanong ng isang babaeng naupo sa aking tabi, malaki ang ngiti sa kaniyang labi at makikita mo ang kagandahan nito. Mukha siyang anghel, kaya nakakatiyak akong mabuti ang ugali nito.

“Binenta ako ng mga magulang ko rito.” tugon ko sa mababang tono. Gusto ko nang makasama si Nay Linda, pero wala na. Imposible nang mangyari 'yon dahil malayo na ang distansiya ko kay Nay Linda.

“I was abducted by this organization away from my family and now i don't know if my family's are finding me. I've been here for almost two days and I'm scared, I wanna go home.” sambit nito saka umiyak. Binigyan ko ito ng isang mahigpit na yakap kahit na hindi ko alam kung ano ang kaniyang sinabi.

“O-okay lang 'yan, tahan na.” wala akong ibang masabi dahil salitang ingles ang ginamit nito. Hindi naman ako nakapag aral kaya hindi ko magawang magsalita o makaintinda ng salitang 'yan. Hinagod ko ang kaniyang likod para pakalmahin.

“A-ano nga palang pangalan mo?” tanong ko nang tumahan ito sa kaniyang pag-iyak pero patuloy paring namumula ang kaniyang mga mata.

“I'm Nixy, how about you?”

“P'wede ba'ng tagalog lang? H-hindi kasi ako nakakaintindi ng ingles.” nahihiya kong saad sa kaniya kasabay ng pagkamot ko sa aking ulo.

“Ow sorry, Nixy ang pangalan ko, ikaw?” ngumiti naman ako sa kaniya bago tumugon.

“Leioqe,” maikli kong sagot sa kaniya. Kaya parehas kaming napatango-tango sa isa't-isa.

“I'm curious, paanong hindi ka maalam mag English? Hindi ka naman mukhang pulubi, sa itsura mong 'yan. Mukha kang mayaman, lalo na ang kutis mo.” takang tanong nito na para bang sinusuri ang buong pagkatao ko.

“Hindi ako mayaman ang pamilya ko lang. Pero kahit kailan hindi nila ako tinuring na kapamilya dahil pagkapanganak palang sa'kin kinulong na nila ako sa isang madilim na silid at ang tanging nag alaga sa'kin ay si Nay Linda, isa sa mga kasambahay sa bahay. Ang tumayo bilang magulang ko.” k'wento ko tungkol sa aking buhay. Hindi naman makapaniwala si Nixy sa isinalaysay ko sa kaniya.

“Talaga?! Hindi ko alam na ganiyan pala kalala ang nararanasan mo. Pero nakaalis kanga sa bahay niyo, napadpad ka naman sa lugar na'to. Alam mo ba kung anong gagawin natin dito? Ibebenta nila tayo sa mayayamang lalaki para angkinin tayo na parang gamit lang!” singhal ni Nixy nang muli ko ulit itong yakapin. Lumipas ang mahabang oras na tanging kaming dalawa lang ni Nixy ang nag uusap nang kung ano-ano.

Hanggang sa magbukas ang pinto at isang babae na naman ang pumasok. Tingin ko'y hindi ito mapapabilang sa'min kundi may i-aanunsiyo.

“Good evening ladies, alam kong ito ang pinaka iintay niyong lahat. Tonight is the night where a lot of billionaires will own everyone of you. Come on and hurry magsitayo kayong, at isa-isa kayong sumunod sa'kin. Don't you ever dare to scape, once you did it you'll die.” saad nito saka naglakad muli palabas kasunod ng mga babaeng kasama ko.

“Anong meron? Hindi ko gaano naintindihan ang sinabi nung babae.” takang tanong ko kay Nixy. Habang parehas kaming nakasunod sa mga babaeng naglalakad palabas ng silid na'to.

“Ngayong gabi na tayo ibebenta sa mga mayayamang lalaki. Wala na tayong kawala.” nanginginig ang kamay ni Nixy kaya hinawakan ko iyon para pakalmahin ito. Nag lalakad lang kami habang sunod-sunod na naglalakad. May mga lalaki namang naka bantay sa'min.

Nakarating kami sa hagdan pababa hanggang sa lugar kung saan kami unang dumating kanina. Kung nasaan ang maraming iba't-ibang sasakyan. Pero ngayon mas lalo akong namangga nang makita ang isang puting sasakyan. Mahaba ito at mayroong dalawang pinto.

“Pag hindi kasiya sa loob ng Van, doon sa kabilang Van ang iba.” hinigit naman ako ni Nixy papasok sa loob ng sasakyan na sa tingin ko'y Van ang tawag. Dahil ito ang sinabi ng babae kanina.

“Kinakabahan ako Leioqe, ikaw ba hindi ka kinakabahan?” tanong ni Nixy habang parehas kaming nakaupo sa loob ng Van. Iniikot ang tingin sa loob na para bang sinusuri ito.

“Kinakabahan pero mas nangunguna ang pagkamangha ko sa mga bagay sa paligid, Nixy. Sa buong buhay ko ngayon lang ako nakakita ng mga ganito.” puno naman ng saya ang aking boses. Hindi ko kasi maiwasan ang mamangha dahil sa pagkasano.

“Talagang lumaki ka nga lang talaga na nakakulong sa isang silid. Para kang two years old na batang sanong-sano.” iling-iling na sambit ni Nixy. Nagsara naman kaagad ang pinto ng Van kasabay niyon ang pag galaw nito gaya ng sasakyang sinakyan namin kanina na naandar.

Tahimik kaming lahat sa loob ng Van, ramdam ko ang kaba takot sa kanilang mga hikbi. Umiiyak sila, humihingi ng tulong. Hindi ko maramdaman ang kanilang nararamdaman dahil hindi ko alam kung importante ba ang buhay ko. Kung sa ganito mang paraan, kahit papaano'y may maiiambag ako magkakaroon ako ng silbi.

Mabilis lang ang oras na dumaan dahil agaran din namang huminto ang Van, kasabay no'n ang pagbukas ng pinto at ang pagbaba namin mula sa loob ng Van. May kaniya-kaniya kaming lalaking nakahawak sa aming braso inaalalayan kami papasok sa isang parang may pagdiriwang na ginaganap.

Pinapunta kami sa isang silid na may malawak na espasiyo't mga malalambot na upuan sa tabi. Doom kami pinaupo lahat, hanggang sa isang babae ulit ang pumasok sa loob. Halos babae lang lahat kami rito at ang mga lalaking ginayak kami papunta rito'y nagsialisan na.

“So ladies, alam niyo naman siguro kung bakit kayo napaparito. Handa naba kayo makilala ang lalaking mag mamay ari sa inyo? Pero bago ang lahat i would like to order everyone pf you. To remove everything you're wearing right now.” kaniya-kaniya namang tumutol ang mga babaeng kasama ko sa sinabi nito, habang ako nakikinig at walang maintindihan.

“No but Ladies. Wala naman sigurong balak sumuway sa'kin. If you disobey me, then i don't have a choice but to kill who is it. Understand? I'll be giving all of you a number 1-20, ayan ang magiging slot number niyo.” isa-isa naman kaming binigyan ng kulay pulang bilog na papel habang maynakasulat na numero. Napunta sa'kin ang numerong labing isa.

“Go ladies, isa-isa ko kayong tatawagin para sunduin kaya undress your self now and put that sticker on your chest.” huling sambit nito bago tuluyang lumabas ng silid.

“A-anong ginagawa nila bakit sila nag huhubad?” laking gulat na tanong ko kay Nixy, dahil pati ito'y tinatanggal ang kaniyang suot-suot na damit.

“Hubarin mo na lang din 'yang lahat ng suot mo ngayon kung gusto mo pang mabuhay.” tanging tugon ni Nixy, wala itong expression. Marami pa sana akong katanungan dahil sa pagkalita, bakit at para saan ito?

Wala naman akong nagawa kundi gayahin silang tanggalin ang aming mga saplot. Naiilang, nakaupo ako sa malambot na upuan habang takip-takip ang aking katawan. Wala pang nakakakita ng buong katawan ko p'wera lang kay Nay Linda dahil ito ang nag alaga sa'kin mula pagkabata ko.

Pero ngayon, lahat kami'y hubo't-hubad. Kitang-kita ko kung gaano kalalaki ang mga hinaharap ng mga 'to at kung paano iyon umalog. Malaki rin naman ang akin pero hindi kasing lalaki ng kanila. Kita ko namang, dinikit nila sa kanilang dibdib ang pulang papel na may nakalagay na number. Kaya kinuha ko rin ang akin at sinubukang idikit pero nalalaglag 'yung akin.

“Tanggalin mo muna 'yung puting nakadikit sa likod ng number saka mo idikit sa dibdib mo, anyway ako nga pala si Almira.” napatango-tango ako sa kaniya at sinunod ang kaniyang sinabi.

“Leioqe ang ngalan ko. Maraming salamat sa pagturo sa'kin kung pa'no 'to.” kamot ulong tugon ko sa kaniya at tanging ngiti lang ang itinugon. Tuwang-tuwa naman ako nang matanggal ko ang puting nakadikit dito saka dinikit sa aking dibdib.

“Number 1, follow me.” bungad nang babaeng nag utos sa'ming hubarin ang aming damit. Tumayo naman ang kasamahan kong may numerong uno sa kaniyang dibdib at sumunod sa babaeng tumawag dito. Lahat silay malulumbay ang mga mata, na parang nawalan ng pag-asa sa kanilang buhay.

“Paniguradong ikaw ang pinaka mahal na mabebenta sa'ting lahat.” napaturo naman ako kung ako ba ang tinutukoy ni Almira dahil sa kaniyang sinabi.

“For real gurl, Ang ganda ng hubog ng katawan mo't ang kinis ng kutis mo. Look at your pussy, wala man lang kabahid-bahid ng kanit na anong buhok. Ang pupula pa, panigurado akong ikaw ang pag aagawan sa Auction mamaya.” singit ng isang babae habang nakatingin sa aking gawi. Nakaramdam naman ako ng pagkailang dahil sa kanilang mga sinasabi. Pinapasadahan nila ng mga tingin ang buo kong katawan na parang manghang-mangha. Tanging ngiti lang ang nagiging tugon ko sa kanila dahil sa naiilang ako.