Chapter 6

Malakas ang tibok ng kaniyang puso ng mga oras na iyon. Halos doblehin niya ang kaniyang hakbang pababa ng hagdan. Halos takbuhin niya rin kanina ang paglabas ng pinto sa sobrang takot niya. Ngayon niya napatunayan na nagsasabi nga ang kasambahay ng totoo kanina.

Akala pa naman niya ay tinatakot lang siya nito pero totoo pala. Mukhang mahihirapan siya sa pinasok niya. Hindi niya tuloy alam kung magtatagal siya doon.

“Oh, mukhang nakakita ka yata ng multo?” Nagulat pa siya ng bigla na lamang may nagsalita at nang lingunin niya ito ay ang kasambahay na nagsabi sa kaniya.

Bigla na lamang itong napatango- tango kahit hindi pa siya nakakasagot, paano ba naman kasi ay medyo humihingal pa siya dahil sa kaniyang ginawang pagtakbo. Isa pa ay sino ba naman ang hindi mapapatakbo sa takot kapag sinigawan ka na. 

“Napatunayan mo na? Sabi ko kasi sayo e medyo may pagka- demonyo talaga ang lalaking iyon.” Sabi nito sa kaniya at pagkatapos ay hinawakn siya sa kamay at bigla na lamang siyang hinila nito patungo sa kusina.

Pinaupo siya nito sa isang upuan at pagkatapos ay binuksan nito ang ref at naglabas ng tubig at inilapag sa harap niya.

“Ano ba kasing pumasok sa isip mo at pumasok kang mag- aalaga sa anak nilang iyon?” Tanong nito sa kaniya at pagkatapos ay may dala na itong baso pagbalik nito at nagsalin ito doon ng yubig at ibinigay sa kaniya.

“Oh uminom ka nga muna at mukhang pagod na pagod ka.” Sabi nito at pagkatapos ay naupo sa harap niya.

“Ahh, oo nga pala ako nga pala si Lily.” Nakangiting pagpapakilala nito.

Ngumiti din naman siya at pagkatapos ay nagsalita.

“Serene ang pangalan ko.” Sabi niya at pagkatapos ay uminom siya ng tubig.

“Balik tayo sa tanong ko kanina, pero kung ayaw mo namang sagutin ay okay lang.” Ngumiti ito, isang mapang- unawang ngiti.

Sa tantiya ay parang mas matanda lang ito sa kaniya ng ilang taon dahil mukha pa naman itong bata.

Nagdadalawang- isip siya kung sasagutin niya nga ba ang tanong nito o hindi. Pero mas maganda na lang din na sagutin niya ito dahil para kahit papano naman ay gumaan ang pakiramdam niya. Ibinaba niya ang hawak niyang baso sa counter at pagkatapos ay napatitig doon.

“Ewan ko din kung paano ako napasok sa ganitong sitwasyon,” pagsisimula niya. Magaan naman ang pakiramadam niya kay Lily na akala mo ay matagal na silang magkakilala. Isa pa hindi naman nagkakalayo ang agwat ng edad nila at para na rin niya itong kapatid. 

“Nakita ko nga kanina naka- uniform ka pa, kaya nagtataka ako.” Dagdag pa nito.

Napahugot siya ng isang malalim na buntung- hininga at pagkatapos ay inalog niya ang baso na may lamang tubig pagkatapos ay napangiti siya ng mapait.

“Nasa huling taon na ako sa kurso kong edukasyon at mag- iintern na ako,” may lungkot na sabi niya.

“Oh talaga? E bakit ka nandito? Naku, sayang naman magtatapos ka na pala.” Puno ng panghihinayang na sabi ni Lily sa kaniya.

Napangiti siyang muli ng mapait, hindi siya nakasagot dito. Natahimik siya at nakatitig lamang sa baong may lamang tubig.

“Tapos? Anong naging dahilan kung bakit ka napunta rito?” Muling tanong nito sa kaniya.

“Hindi mo ba nabalitaan yung nangyari dito sa ranchong ito?” Siya naman ang nagtanong rito ng mga oras na iyon. Kasambahay siya sa ranchong iyon kaya alam niyang may alam ito s anangyari dahil napaka- imposible namang wala itong alam.

Nakita niya naman itong napaisip ng mga oras na iyon. Napakunot noo pa nga ito at pilit na inaalala ang mga pangyayari nitong mga nakaraang araw hanggang sa wala sa sarili itong nagsalita.

“Parang wala naman akong matandaan.” Sabi nito na nag– iisip pa rin hanggang sa, “Kagabi may, ay oo! Kagabi may tangkang papasok sana dito sa rancho para magnakaw, tapos isa lang ang nahuli at—--” 

Napatigil ito sa pagsasalita at pagkatapos ay napatingin sa kaniya habnag nanlalaki ang mga mata na akala mo’y hindi makapaniwala.

“Huwag mong sabihing…” putol nito sa sasabihin nito habang nakatitig sa kaniya.

Siya naman ay napabuntung- hininga na lamang.

“Tama ang iniisip mo.” Sabi niya rito.

“E paanong napunta ka rito? Diba dapat yung nagtangkang pumasok ang magdudusa?” Tanong nitong muli sa kaniya.

“Nagbigay sila ng pagpipilian, ang makulong ang tatay ko o ang maging tagasilbi ng anak nila kaya nandito ako. Hindi ko rin naman maatim na makitang nakakulong ang tatay ko.”

“Napakabait mo namang anak.” Sabi nito kaya napalingon siya rito. “Pero sayang yung pag- aaral mo.” Dagdag pa nito.

“Wala akong choice e, siguro ipagpapatuloy ko na lang yun pag umalis ako rito.” Sabi niya para na rin kahit papano ay gumaan naman ang pakiramdam niya.

“Bakit naman kasi nagawa iyon ng tatay mo?” 

Natahimik siya, hindi niya alam kung tama pa bang sabihin niya rito ang dahilan. Siguro naman ay maiintindihan din nito ang tunay na dahilan kung bakit iyon ginawa ng kaniyang ama.

“Dahil nga fourth year na ako ay mag- iintern na ako at kailangan ko ng panggastos at pangbili ng uniform ay kaya niya nagawa iyon. Gustuhin ko mang magalit sa tatay ko dahil sa ginawa niya ay hindi ko magawa dahil nga para rin naman sakin iyon.” Napakagat- labi na lamang siya ng mga oras na iyon habang nagkukwento. 

Nangingilid na ang kaniyang luha ng mga oras na iyon nang bigla na lamang hawakan ni Lily ang mga kamay niya.

“Kaya mo yan, mahal na mahal ka lang ng tatay mo kaya niya iyon nagawa. At huwag ka ng umiyak, naiiyak na rin ako.” Pilyang sabi nito at pagkatapos ay bahagya siya nitong tinampal.

Natawa na lamang siya ng mga oras na iyon at nilingon niya ito. Hindi nga ito nagbibiro dahil noong mga oras na iyon ay kasalukuyan nga itong nagpupunas ng mga mata. Naiyak nga talaga ang loka. Akala pa naman niya ay nagbibiro lang ito pero totoo pala.

“Mas naiyak ka pa sakin ah.” Kantiyaw niya rito at pagkatapos ay ngumiti.

“Oo nga, ikaw kasi.” Sabi nitong tatawa- tawa na ng mga oras na iyon dahil tapos na itong magpunas ng luha.

Nahawa na lamang siya sa pagtawa nito, sa mga oras na iyon ay mas gumaan na ang pakiramdam niya. Mas maganda talagang may napagsasabihan ka ng nararamdaman mo kaysa kinikipkip mo lang.

“Balik tayo sa lalaking iyon, naku! Mag- ingat ka talaga doon, napakasama talaga ng ugali nun.” Umiiling na sabi nit.

Dito naman siya nakakita ng pagkakataon upang tuluyang makapagtanong rito. Napakarami niyang gustong malaman tungkol sa lalaking iyon.

“Bakit ba kasi siya naaksidente?” Curious na tanong niya rito. Gusto niyang malaman kung ano ang pinakasanhi ng hindi nito paglakad.

“Sa totoo lang ay apat na buwan pa lang ako rito at wala pa akong alam na marami tungkol sa kaniya, basta ang alam ko lang ay naaksidente siya sa kotse.” Sabi nito.

Napatango- tango naman siya dahil sa sinabi nito, iyon pala ang dahilan kung bakit hanggang sa oras na iyon ay hindi pa rin ito nakakalakad.

“At alam mo ba, sa apat na buwan ko na yun ay ni minsan ay hindi ko pa nakita ang mukha niya.” Dagdag pa nito na nagpakunot ang noo niya.

Paano namang nangyaring sa apat na buwan niya doon ay hindi niya pa ito nakikita, hindi kaya ito lumalabas ng silid nito?

Tinalikuran siya ni Lily at nagbukas ng ref at pagkatapos ay naglabas doon ng tinapay at palaman. 

“Anong ibig mong sabihin na hindi mo pa siya nakikita?” Tanong niya rito, gusto niyang malaman.

“Hindi siya lumalabas ng silid niya.” Simpleng sagot lamang nito.

“E diba nga sabi mo ay minsan ka ng naghatid sa kaniya ng pagkain diba? Paano mo naman siyang hindi nakita?” Tanong niya ritong muli.

Punong- puno talaga siya ng katanungan ng mga oras na iyon, sa punto ngang iyon ay humarap na ito sa kaniya at may hawak na itong plato na may lamang tinapay. Inilapag muna nito iyon sa harap niya bago ito sumagot.

“Nakita mo naman kung gaano kadilim yung kwarto niya diba?” Nakairap pa nitong tanong sa kaniya at pagkatapos ay dinampot ang isang tinapay doon. “Kumain ka muna ng tinapay.” Sabi nito at pagkatapos ay itinuro ang isang tinapay  na nasa harap niya.

“Tanging si Manang Celia lang ang nakakapasok doon at nakakapaglinis.”Patuloy nito. “Kaaalis nga lang kahapon nung nurse na isa, mangiyak- ngiyak pa nga e. Naku, talaga! Sinasabi ko sayo Serene, ewan ko lang kung makapag- tiyaga ka.” SAbi nito at muling sumubo ng tinapay.

Sa mga oras nga na iyon ay nagdadalawang isip na tuloy siya, kung aalis na siya ngayon tutal naman ay unang araw pa lang niya pero nasisiguro niyang kung aalis siya doon ay mapipilitan pa rin ang mga itong kasuhan ang kaniyang ama. Wala siyang choice.

“Bata pa siya diba?” Iyon na lamang ang muli niyang naitanong pagkatapos niya matahimik ng ilang sandali.

Bigla namang natawa sa kaniya si Lily ng mga oras na iyon dahil sa tanong niya. Napakunot pa nga ang kaniyang noo at napaisip kung may mali ba sa tanong niya.

“Anong batang sinasabi mo? Bente- singko na yata ang lalaking iyon kung hindi ako nagkakamali.” Iiling- iling pa nitong sabi sa kaniya.

Siya naman ay halos hindi makapaniwala sa kaniyang nalaman. Bente singko na pala ang edad nito kaya nagtataka siya kung bakit kailangan pa nito ng tagapag- alaga dahil kung tutuusin ay kaya naman nitong alagaan ang sarili nito, pero sa isang banda ay hindi nga pala ito nakakalakad kaya alam niya limitado lamang ang maaari nitong gawin.

Sa mga nalaman niya ay naghalo- halong emosyon na ang nararamdaman niya, idagdag pa na sa mga oras na iyon ay wala pa ring kaide- ideya ang kaniyang pamilya sa desisyong ginawa niya,

“Kaya kung ako sayo, mag- isip ka muna ng mabuti.” Dagdag pa nitong muli.

Pero nandito na siya kailangan na niyang harapin iyon, isa pa ay kalayaan pa rin ng kaniyang ama ang mahalaga sa kaniya hanggang sa mga oras na iyon.

Ilang sandali pa nga ay narinig na nila ang pagdating ng kotse kaya mabilis ang naging kilos nila at nagtayuan sila bilgla mula sa kanilang pagkakaupo. Baka si Mrs. Del Fuego na iyon.

Magkasabay nga sila ni Lily na lumabas mula sa kusina upang salubungin ito. Nang nasa sala na sila ay eksakto namang pumasok na doon ito at pagkatapos ay nginitian siya.

“Tamang- tama hija, nandito ka pala gusto sana kitang makausap.” Sabi nito at pagkatapos ay nauna ng naupo sa upuan na sinundan naman niya ngunit bago man siya sumunod rito ay nilingon muna niya si Lily na noo’y tinanguan lamang siya.

Sumunod na nga siya rito at magkaharap na silang nakaupo sa sala. Tumikhim muna ito bago ito nagsalita.

“Diba nagpaalam ako sayo na may pupuntahan ako hija?” Tanong nito sa kaniya.

Isang tango lang ang naging sagot niya rito ng mga oras na iyon.

“Ang totoo niyan ay nagpunta ako sa bahay niyo para personal na makipag- usap sa mga magualang mo.” Sabi nito na nagpa- angat ng kaniyang tingin rito.

Wala siyang alam na sa bahay pala nila  ito pupunta dahil ang naging paalam lang naman nito sa kaniya ay may pupuntahan lang daw ito.

“Kinausap ko sila at ipinaalam ko nandito ka, dahil bilang isang magulang ay alam kong mag- aalala sila sayo hija.” 

Dahil sa sinabi nito ay tila ba hinaplos ang puso niya ng mga oras na iyon. Napakabait talaga nito, pero ang ugali ng anak nito ay malayong- malayo rito.

“Ipinangako ko sa kanilang magiging maayos ka rito.” Dagdag pa nito. Tahimik lang siya ng mga oras na iyon dahil wala siyang alam na sabihin rito.

“Graduating student ka pala hija, bakit hindi mo sinabi sa akin? Hinayang na hinayang ang mga magulang mo sayo pero wala din silang magawa, pero sinabi ko naman sa kanila na isang taon ka lang rito at pagkatapos ng isang taon ay ako na mismo ang magpapauwi sayo. Isa pa ay sasagutin ko na ang last year mo sa pag- aaral next year maging ang mga babayaran at uniform mo para sa internship.” Mahabang sabi nit.

Halos maluha siya ng mga oras na iyon, napakabait talaga nito. Sila na nga ang nagkaroon ng kasalanan rito ay sila pa ang tinulungan nito.

“Maraming, maraming salamat po maam.” Naiiyak na sambit niya at pagkatapos ay hinawakan niya ang kamay nito.

“Pinapangako ko po sainyong pagbubutihan ko.” Sabi niya rito habang nagingilid ang mga luha.

Para man lang mabayaran niya kahit papano ang kabutihan nito.

“Ibinigay ko na rin sa kanila ang sweldo mo.” Dagdag pa nito at pagkatapos ay tumayo na. “Kumusta pala ang pagkain ng anak ko naibigay mo ba?” Tanong nito sa kaniya bago ito humakbang.

“Ah opo, naibigay ko naman po sa tamang oras.” Sabi niya at pagkatapos ay ngumiti na ito at iniwan siya doo.

Nagpunas na lamang siya ng mga luha niyang bumagsak sa kaniyang mga pisngi.