PART 6 | จีบพี่หมอ

เช้าของวันต่อมา…

บรรยากาศในห้องครัวถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ เมื่อคุณหนูของบ้านมายืนรอแม่ครัวตั้งแต่เช้า ทั้งๆ ที่ปกติจะตื่นเกือบเที่ยง

“วันนี้คุณหนูอยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ” แม่บ้านหุ่นอวบวัยสี่สิบปีเอ่ยถามคุณหนูของบ้านด้วยความสงสัย

“หนูอยากได้อาหารสักสองสามอย่างค่ะ” คุณหนูของบ้านพูดขึ้นพร้อมกับเดินไปเปิดตู้เลือกกล่องใส่ข้าวน่ารักๆ

“เป็นเมนูอะไรดีคะ เอาของโปรดคุณหนูมั๊ยคะ”

“อืม… อะไรก็ได้ค่ะ ขอเป็นอาหารที่มีประโยชน์”

นาเดียคิดไม่ออกว่าจะเลือกเมนูอะไรดี เพราะเธอไม่ได้กินเอง เธอตั้งใจจะเอาไปให้พี่หมอสุดหล่อว่าที่แฟนของเธอ พอนึกถึงพี่หมอหัวใจของคุณนาเดียก็เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

งื้ออออ… อาการแบบนี้มันต้องใช่ความรักแน่ๆ คนที่พึ่งจะรู้สึกถึงความรักคิดเองเขินเอง จนแม่บ้านที่มองอยู่งงไปตามๆ กัน

นาเดียหยิบมือถือมาค้นหาข้อมูลอาหารที่ดีต่อสุขภาพแล้วยื่นให้แม่บ้านดู

“ได้ค่ะ” แม่บ้านพยักหน้ารัวๆ แล้วรีบทำให้ทันที

“ทำเสร็จช่วยใส่ในกล่องนี้ให้หนูด้วยนะคะ”

นาเดียบอกพร้อมรอยยิ้มและยื่นกล่องสีชมพูไปให้แม่บ้าน

“ได้ค่ะคุณหนู”

เมื่อสั่งทุกอย่างเสร็จนาเดียก็เดินกลับเข้าห้องตัวเอง เพื่อที่จะอาบน้ำ แต่งหน้า เลือกชุดสวยๆ ใส่ไปหาว่าที่แฟน

..

@โรงพยาบาล

กว่าจะถึงโรงพยาบาลก็เกือบสิบเอ็ดโมง ทั้งเสียเวลาเลือกชุดสวย ทั้งรถติด ทำเอานาเดียเกือบจะหัวร้อน แต่พอนึกถึงหน้าหล่อๆ ของพี่หมออารมณ์หัวร้อนก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม รีบเช็คเสื้อผ้าหน้าผมแล้วเดินถือกล่องข้างสวยๆ ไปยังเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์

“สวัสดีค่ะ ติดต่อเรื่องอะไรคะ”

พนักงานสาวสวยหน้าเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์เอ่ยถามอย่างสุภาพ แต่พอได้ยินชื่อของคนที่สาวสวยมาพบก็ชักสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันที

“ขอพบหมอคีย์ค่ะ”

“ได้นัดคุณหมอไว้หรือเปล่าคะ”

คำถามยังคงสุภาพแต่สายตานั้นเหยียดมองสาวสวยตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ลุกแรงแบบนี้หมอคีย์ไม่สนใจหรอกนะ ประชาสัมพันธ์สาวแอบคิดในใจ

“ไม่ค่ะ” นาเดียตอบเสียงห้วนเพราะรับรู้ได้ถึงความไม่เป็นมิตรจากอีกฝ่าย สงสัยเธอคนนี้จะหลงเสน่ห์หมอคีย์เหมือนกัน แต่เสียใจด้วยนะ! พี่หมอต้องเป็นของฉัน นาเดียประกาศศึกผ่านสายตาจนประชาสัมพันธ์สาวต้องรีบติดต่อไปยังแผนกของคุณหมอให้

“สักครู่นะคะ”

นาเดียพยักหน้าเบาๆ ตอนนี้เริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยต้องรออะไรแบบนี้เลย สงสัยจะต้องซื้อพี่หมอไปไว้ที่บ้านซะแล้ว จะได้ไม่เสียเวลามานัดเจอ

“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าจะให้บอกว่าใครมาติดต่อคะ”

“นาเดีย”

พอนาเดียบอกชื่อไป ประชาสัมพันธ์สาวก็รีบบอกคนในสาย สักพักก็หันมาบอก

“ตอนนี้คุณหมอติดเคสอยู่ค่ะ”

เฮ้อ… นาเดียถอนหายใจออกมาอย่างสุดเซ็ง คนอุตส่าห์นั่งรถมาตั้งไกล

“แต่คุณหมอหมอให้ไปรอที่ห้องทำงานก่อน” พนักงานหน้าเคาน์เตอร์บอกไปตามคำสั่งของคุณหมอ

“เชิญทางนี้ค่ะ”

นาเดียเดินตามไปที่ตึกของคุณหมออย่างไม่อิดออด ดีกว่ากลับไปโดยไม่ได้เจอ

“ไม่เกินสองชั่วโมง คุณหมอจะเข้ามาค่ะ”

สองชั่วโมง! นาเดียถึงกับตาเบิกโพลง นี่แกล้งกันใช่มั้ย! นาเดียมองตามหลังประชาสัมพันธ์สาวด้วยความไม่พอใจ แต่พอดูเวลาก็พบว่ามันยังไม่ใช่เวลาพักจริงๆ

โอเค! ใจเย็นนาเดีย มาถึงขนาดนี้ต้องอดทนรอ นานแค่ไหนก็ต้องรอ เธอต้องเจอพี่หมอให้ได้ นาเดียบอกตัวเองและพยายามนั่งรออย่างใจเย็น แต่ด้วยนิสัยที่เป็นคนมีความอดทนต่ำและขี้เบื่อ จึงลุกเดินสำรวจไปทั่วห้องทำงานของพี่หมอ ก่อนจะไปหยุดอยู่ตรงประตูอีกฝั่งที่เชื่อมกับห้องตรวจ สาวสวยยืนมองภาพตรงหน้าพร้อมรอยยิ้ม มองดูพี่หมอตรวจคนไข้อย่างใจเย็น พูดจาสุภาพกับคนแก่และยังใจดีกับเด็ก สมบูรณ์แบบแบบนี้พ่อของลูกชัดๆ

ในระหว่างที่นาเดียกำลังยืนมองและจินตนาการไปถึงภาพในอนาคตของเธอกับพี่หมออยู่ สายตาดุของพี่หมอก็มองมาที่เธอพร้อมกับชี้ไปที่นาฬิกาข้อมือ เพื่อเป็นเชิงบอกให้เธอไปนั่งรอเพราะยังอยู่ในเวลาทำงาน

คุณหนูขี้วีนพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจแล้วแกล้งเดินกลับไปนั่งที่เดิม แต่ก็ยังแอบมองพี่หมอทำงานอยู่ตลอดเวลา

“เสน่ห์แรงไม่เบาเลยนะ”

นาเดียบ่นอุบอิบเมื่อสังเกตเห็นพยาบาลสาวสวยแอบมองพี่หมออยู่ตลอด แล้วยังชอบทำตัวไปใกล้หมอจนคนที่แอบมองอยู่อย่างเธอเริ่มหมั่นไส้ในความฮอตของพี่หมอขึ้นมา ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็มีสาวๆ มาทอดสะพานให้ตลอด

..

และแล้วคุณหนูนาเดียก็ทำได้ เธออดทนรอจนหมอหนุ่มตรวจคนไข้เสร็จแล้วเดินมาที่ห้องพัก มาถึงก็ถอดถุงมือล้างไม้บ้างมือฆ่าเซื้อโรคจนสะอาดหมดจด ถึงหันมาสนใจแขกที่ไม่ได้รับเชิญ ตอนที่ได้ยินว่าเธอมาขอพบก็รับรู้ถึงความวุ่นวายขึ้นมาทันที ไม่คิดว่าจะตามมาก่อกวนถึงที่ทำงาน

“อย่ามองด้วยสายตารำคาญขนาดนั้นสิคะ หนูแค่ทำอาหารมาขอบคุณที่พี่หมอช่วยหนูเมื่อคืน”

นาเดียรู้ทันสายตาที่มองมาจึงตอบออกไปก่อน โดยที่ไม่ต้องรอให้พี่หมอได้เอ่ยถาม

“ขอบคุณนะครับ แต่เรื่องแค่นั้นไม่เห็นต้องลำบากเลย” คุณหมอเอ่ยบอกด้วยท่าทางเกรงใจ เพราะเขาไม่ได้หวังสิ่งตอบแทนอะไรอยู่แล้ว และที่สำคัญ… ถึงไม่ใช่เธอ เขาก็ช่วยอยู่ดี

“ไม่ลำบากเลยค่ะ ก็แค่ตื่นแต่เช้ามาเข้าครัว หั่นผัก หั่นหมู หั่นพริก ทำทุกอย่างเองอย่างตั้งใจ” นาเดียพยายามแสดงความตั้งใจให้หมอเห็น แอบใส่ไข่เพิ่มความน่าสงสารเล็กน้อย ก่อนจะเอาของที่เตรียมมายื่นไปตรงหน้าหมอหนุ่ม

“หนูทำเองเหรอครับ?” พี่หมอเอ่ยถามพร้อมกับเปิดดูกล่องอาหารตามมารยาท

“ค่ะ น่าทานใช่มั้ยคะ” สาวสวยยิ้มหวานโปรยเสน่ห์อย่างเต็มที่ ก่อนที่จะสังเกตเห็นกล่องอาหารที่น่าจะทำเองอีกหลายกล่องที่วางอยู่โต๊ะข้างๆ

อย่าบอกนะว่า…

“นั่นของใครคะ?”

“ของน้องๆ พยาบาลทำมาฝากครับ” หมอหนุ่มตอบไปตามตรงแล้วกำลังจะเอาของนาเดียไปวางไว้กับของพยาบาลสาวราวกับเป็นเรื่องปกติ

หมับ!

เจ้าของอาหารรีบคว้าหมับไว้ทันที เพราะไม่อยากให้ของตัวเองตกกระป๋องเอาไปรวมกับของพวกนั้น

“เอ๊ะ! ทำไมมันดูไม่น่าทานเลย เมื่อเช้ามันน่าทานกว่านี้นะคะ สงสัยจะรอพี่หมอนานไปหน่อย อาหารเลยเสียรสชาติ” นาเดียเล่นใหญ่ทำท่าทางไม่พอใจในอาหารของตัวเอง

“ไม่เป็นไรครับ พี่ทานได้” เขาบอกเธอไปตามตรง เพราะปกติก็ไม่ใช่คนที่เรื่องมากเรื่องของกินอยู่แล้ว พอน้องๆ พยาบาลเห็นคุณหมอทานอย่างไม่รังเกียจก็ทำมาให้ตลอด

“ไม่เอาค่ะ หนูไม่อยากให้พี่หมอจดจำรสชาติอาหารมื้อแรกของเราในแบบที่ไม่ดี งั้นเราไปทานข้าวที่ร้านอาหารกันมั้ย หนูเลี้ยงเองค่ะ”

“….” หมอหนุ่มไม่รู้จะปฏิเสธยังไงเลยเลือกที่จะเงียบ แต่อีกฝ่ายก็อ้อนไม่หยุด

“นะคะ ไปทานข้าวกันนะคะ” นาเดียลุกจากที่นั่งไปนั่งบนตักแกร่งแล้วยังซบใบหน้าลงที่ไหล่อย่างออดอ้อน เพื่อที่จะให้พยาบาลที่แอบดูอยู่ได้เห็น

“มาหาพี่เพราะเรื่องแค่นี้จริงๆ เหรอ” คุณหมอถามแบบไม่อ้อมค้อม

“พี่หมอดูออกเหรอคะ แย่จัง โดนจับได้ซะแล้ว”

นาเดียยิ้มกว้างก่อนที่จะสารภาพไปตามตรง

“หนูชอบพี่หมอค่ะ”

“พี่ไม่ใช่คนนั้นของหนูหรอกครับ อย่าเสียเวลากับพี่เลย” คุณหมอหนุ่มไม่ได้ตกใจหรือแสดงอาการใดๆ กับคำสารภาพรักของหญิงสาว อาจจะเป็นเพราะรู้จักนิสัยเธอมาก่อนแล้ว

“หนูลุกขึ้นก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้ามันจะดูไม่ดี” มือหนาจับร่างสวยให้ลุกจากตักแล้วหยิบเสื้อสูทของตัวเองมาสวมให้เพราะเห็นว่าชุดที่เธอใส่มามันโป้เกินไป ทั้งสั้น ทั้งโชว์ แทบจะเป็นเศษผ้ามากกว่าชุด

ตึกตักๆ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงกับการกระทำเล็กๆน้อยๆ ของชายหนุ่ม

“หวงหนูเหรอ”

“ไม่ได้หวงครับ แค่เป็นห่วงกลัวคนจะมองหนูไม่ดี เอาเป็นว่า ถ้าพี่ว่างเมื่อไหร่ เราค่อยไปทานข้าวกันดีมั้ยครับ ตอนนี้พี่ขอทำงานก่อน”

คุณหมอพยายามพูดอย่างใจเย็นและมีเหตุผล แต่ใครจะรู้ว่านั่นคือการปฏิเสธหญิงสาวแบบเนียนๆ

…

พี่หมออจะใจแข็งไปถึงเมื่อไหร่นร้าาาา

1 คอมเมนท์ = ล้านกำลังใจ