Kabanata 4

Hawak ni Helen ang tropeo, ngunit wala sa kanyang mukha ang sigla ng tagumpay. Hindi siya mukhang gustong magdiwang, at tiyak na hindi niya ito ibibigay kay Chloe.

Sa halip, kinagat niya ang kanyang labi, malaki at nagmamakaawang mga mata habang nagsasalita siya. "Chloe, sinabi ng direktor na ibigay ko sa'yo ang tropeo. Napakalaking bagay nito, at ang galing-galing mo. Magiging sobrang matapang ako at magtatanong. Hindi ko pa kailanman napanalunan ang gantimpalang ito. Pwede bang hiramin ko ang tropeo kahit ilang araw lang?"

Hiramjn?

Hindi pa kailanman nakarinig si Chloe ng ganitong kabaliwan. Itinaas niya ang kilay at sinabi na may pekeng ngiti, "Kung alam mong bold 'yan, huwag ka nang magtanong. Kung gusto mo talaga, ikaw na lang ang manalo."

Sa mga salitang iyon, inabot niya ang tropeo mula sa yakap ni Helen.

Ang malamig na tugon ni Chloe ay nag-iwan kay Helen na naguguluhan, na para bang siya ang biktima ng isang malaking kawalang-katarungan. "Chloe, bakit ka ganyan? Hindi ko naman ito panghabang-buhay na kukunin. Gusto ko lang ito sa bahay para magbigay inspirasyon sa akin, masama ba iyon?"

Habang papalapit si Chloe para kunin ito, mas hinigpitan ni Helen ang pagkakayakap sa tropeo, tumatangging bitawan ito.

Ang kanilang paligsahan sa lakas ay nagtapos sa isang pagsabog nang tumama ang kristal na tropeo sa sahig at nagkalat sa milyong piraso.

Sila Andrew at Stephen, na kakarating lang, ay nakita ang trahedya na naganap. Agad silang tumakbo at niyakap si Helen nang mahigpit.

"Helen!"

Pinalibutan siya nila, mga mukha na puno ng pag-aalala, tinitingnan siya para sa mga pinsala.

Itinaas ni Andrew ang laylayan ng damit ni Helen at nakita ang hiwa sa kanyang binti, dumudugo mula sa basag na salamin.

Nag-alala ang kanyang mukha habang sinabi niya, "Dadalhin kita sa ospital ngayon!"

Hindi siya naghintay na pumayag siya, basta kinuha siya at dinala palayo.

Ang tingin ni Stephen ay nakatuon sa mga piraso ng salamin na nakakalat sa sahig, ang kanyang ekspresyon ay maalon. "Chloe, nasayo na ang lahat, kaya bakit ka nakikipag-away kay Helen tungkol dito?"

Nang-aaway?

Ang salitang iyon ay halos nagpatawa kay Chloe, pero hindi dahil sa katatawanan.

"Ang tropeong iyon ay akin, ang aking pinaghirapang gantimpala matapos ang tatlong mahihirap na buwan. Ito ang aking kaluwalhatian. Nandiyan siya, hawak-hawak ito gamit ang kanyang mga mata na parang tuta, at inaakusahan mo akong nang-aaway?"

Ang galit ni Chloe ay nagpagalaw sa kanya, ang kanyang daliri ay tumuturo sa basag na salamin, ang kanyang boses ay matalim na sapat upang pumutol sa malamig na hangin. "Ngayon na siya ay umalis at nabasag ito, inaasahan kong humingi ng tawad si Helen.”

Akala ni Chloe na malinaw na malinaw ang kanyang paliwanag kung sino ang tama, pero lalo lamang nagalit si Stephen, ang boses niya'y umabot sa rurok.

“Akala ko tungkol ito sa isang bagay na mahalaga. Isa lang itong tropeo. Makakakuha ka ng milyon-milyon nito. Paano ito ikukumpara kay Helen? Nasaktan mo siya, at sa tingin ko hindi siya may utang na loob sa iyo—ikaw ang may utang na loob sa kanya!”

Sa mga salitang iyon, hindi na naghintay si Stephen ng sagot ni Chloe. Nawala siya sa isang iglap upang asikasuhin si Helen.

Nakatayo si Chloe doon, ang mga pira-pirasong salamin ay salamin ng kanyang sariling kalagayan, paulit-ulit na umaawit ang mga salita ni Stephen sa kanyang isipan.

Inaasahan talaga niyang humingi siya ng tawad kay Helen. Ang ideya na ang biktima ay humingi ng tawad sa nagdulot ng pinsala ay nakakatawa.

'Stephen, talagang kakaiba ka,' galit na galit na isip ni Chloe.

Isang matinding sakit ang biglang sumaklot sa kanyang puso, at pagkatapos ay naramdaman din niya ito sa kanyang binti. Nang tumingin siya pababa, nakita niya ang isang mahaba at piras-piras na sugat. Sa pagkakalantad ng laman, mas nakakatakot ito kaysa sa sugat ni Helen.

Pinipigilan ang sakit, nilinis ni Chloe ang kalat bago siya tuluyang humarap sa kanyang sariling sugat.

Noong gabing iyon, nag-vibrate ang telepono ni Chloe sa isang mensahe mula kay Felicia, na nagpadala ng maraming disenyo ng damit pangkasal.

[Pumili ng paborito mo], sabi sa mensahe.

Muling sinuri ni Chloe ang mensahe bago tawagan ang numero ni Felicia.

Hindi pa sila nagsisimulang mag-usap nang mapansin ni Felicia ang pagod sa boses ni Chloe at hindi niya napigilan ang sarili na magtanong kung ano ang problema.

Ang kawalang-katarungan ng araw ay pumasok sa isip ni Chloe, ang kanyang mga mata ay puno ng hindi napigilang luha, ngunit iniiwasan niya ang tanong. "Mom, dapat ay maayos ko na ang lahat dito sa loob ng isang linggo. Kumusta na ang pagpaplano ng kasal?"

Kakatapos lang, pumasok sina Andrew at Stephen.

Nahuli nila ang dulo ng pangungusap ni Chloe, sabay silang sumagot.

“Kasalan? Anong kasalan?”