Pagkatapos ng Autopsy, Bumalik Ang Patay Na Kapatid Ko

Tatlong araw nang bumuhos ang malakas na ulan, at ang buong lungsod ay tila basang-basa, na lumilitaw na kulay abo sa lahat ng dako.

Nang lumutang mula sa mabahong kanal ang bangkay kong puno ng tubig, bumulaga ito sa maraming tao sa paligid.

Ang isang walong taong gulang na bata ay labis na natakot sa punto na umiyak siya ng malakas at nagtago sa mga bisig ng kanyang ina, na marahan siyang pinapakalma.

Pakiramdam ko namula ang mata ko sa nakita ko.

Matagal na panahon na rin simula noong hindi ko naramdaman ang yakap ng isang ina.

Mula nang mawala ang kapatid ko anim na taon na ang nakakaraan, kinamuhian lang ako ng aking mga magulang.

Ni hindi man lang nila ako binigyan ng ngiti, yakap pa kaya.

Di-nagtagal, ang eksena ay hinarangan ng police tape. Tumayo ako sa gitna ng mga tao, tahimik na pinagmamasdan ang nabubulok kong katawan.

Isang sasakyan ng pulis ang huminto sa harap ko, at nang bumukas ang pinto, nagliwanag ang mga mata ko.

“Luke, ang preliminary estimate ay tatlong araw nang nakalubog sa tubig ang katawan. Dahil sa malakas na ulan nitong nakaraan, maaaring naanod ang anumang ebidensya sa pinangyarihan. Kakailanganin naming maglagay ka ng mas maraming pagsisikap sa katawan."

"Nakuha ng forensic department ang DNA ng biktima, at aabisuhan kami sa sandaling magkaroon kami ng mga resulta."

Ang katrabaho ng aking tatay, si Capt. Lister, ay lumapit para i-update siya sa sitwasyon.

Sa oras na nakita ng tatay ko ang aking katawan, kumunot ang noo niya, at namula ang mga mata niya.

Naikuyom niya ang kanyang mga kamao, sa sobrang galit ay nagsimula niyang kagatin ang kanyang mga ngipin.

"Ito ay hindi makatao!"

Sinundan ko siya ng tingin at nakita ko nga ang kalunos-lunos kong kapalaran.

Parehong naputol ang aking mga kamay at paa, hindi na makilala ang aking mukha dahil sa mga sugat, at ang aking mga mata ay nawawala, na nag-iiwan lamang ng walang laman na mga butas.

Ang takot mula sa aking mga huling sandali ay maaari pa ring malabong matukoy sa aking mga katangian.

Ang aking bibig ay labis na nakanganga, bunga ng aking desperadong pag-iyak bago ako mawalan ng hininga.

Ang aking dila ay naputol, na ginawang talagang nakakatakot ang aking maitim at nakanganga na bibig.

Isang tingin lang, nagsimula nang umiyak ang tatay ko.

Umiyak ako kasama niya. Anim na buong taon na ang nakalipas mula nang magpakita siya ng kahit anong emosyon para sa akin.

Naka-squat siya sa harap ng katawan ko, nanginginig habang tinutunton ng kamay niya ang mga galos sa buong katawan ko.

Bulong niya na may halong hingal na boses.

"Ang mga katangian ng mukha ng namatay ay hindi matukoy, ngunit ang paunang konklusyon ay siya ay isang kabataang babae na nasa 25 taong gulang. Siya ay matinding inabuso bago mamatay. Diyos ko, bata pa siya. Napakalungkot siguro ng kanyang mga magulang!"

Tahimik na tumulo ang luha ko sa likod niya. ‘Dad, kung alam mo bang ang kaharap niyo ay ako, sasakit ba ang puso niyo?’

Tutal, ako ang taong pinakahinamak niya sa mundong ito. Hindi mabilang na araw at gabi, sinisigawan niya ako na mamatay na.

Ngayon, natupad na ang kanyang hiling.