Kabanata 5

Hindi napansin ni Chloe kung kailan naputol ang tawag.

Kumalma siya sandali bago sinabi, "Magpapakasal na ang best friend ko. Bakit? Iniisip niyo bang guluhin ito?"

Si Andrew at Stephen ay hindi na siya kinakausap kamakailan. Pagbalik niya sa Kingston City, malamang na hindi na sila magkikita muli—hindi man lang bilang magkakilala.

Walang silbi ang pagbubulgar ng kanyang sariling mga plano sa kasal.

Sa kanyang komento, nagpalitan ng naguguluhang tingin sina Andrew at Stephen ngunit hindi na nila ito pinansin.

"Huwag na, pwede ka nang umalis. Ang dami kong trabaho sa opisina," sabi nila.

Si Andrew, na tila hindi pa rin makabawi sa aksidente ni Helen kaninang umaga, kumuha ng ilang papel at nagmadaling pumasok sa silid-aralan na may malamig na pakiramdam.

Ang mukha ni Stephen ay nakasimangot habang idinagdag niya, "Nasugatan si Helen dahil sayo. Dapat kang humingi ng tawad sa kanya. Kung hindi, hindi ako sasama sa mga kasiyahan sa kasal.”

Sa mga salitang iyon, nagmartsa siya papunta sa kanyang kwarto.

Si Chloe ay nagpakawala ng mapait na tawa, pinanatili ang kanyang mga iniisip sa sarili.

Kinabukasan ng umaga, maagang bumangon si Chloe upang simulan ang almusal.

Kakalabas pa lang ni Chloe nang masalubong siya ng tanawin ng sala, ngayon ay naging pansamantalang hardin na may mga plorera ng bulaklak sa lahat ng dako, ang kanilang amoy ay nakabitin sa hangin na parang isang tahimik na alarma.

Ang polen ay isang dilaw na ulap, umiikot kasama ng simoy ng hangin, nasa lahat ng dako nang sabay-sabay.

Nawala ang kulay sa kanyang mukha habang bumibilis ang kanyang paghinga, mas mabilis at mas mabilis.

Asthmatic siya, at ang pollen ang kanyang kryptonite!

Ang takot ay kumakagat sa kanyang dibdib habang siya'y nahihirapang huminga, ang kanyang mundo'y nalulumbay sa mga anino. Parang nawawala ang hangin sa kanyang mga baga, bawat hininga ay isang laban.

"Gamot..."

Natisod siya patungo sa kahon ng gamot, ang isip niya ay kumakapit sa alaala kung saan naroon ang kanyang inhaler. Ang kanyang mga kamay, mahina at nanginginig, ay naghanap nang walang kabuluhan, at sa isang hindi sinasadyang pagkakataon, nahulog ang ilang mga plorera mula sa kabinet.

Crash!

Ang tunog ng nababasag na salamin ay umalingawngaw habang ang mga bulaklak at tubig ay nagkalat sa kaguluhan.

Sa ingay, tumakbo sina Andrew at Stephen, ngunit nagalit sila nang makita ang kalat, hindi alintana ang pagkalumbay ni Chloe.

"Ano'ng ginagawa mo?!"

Si Chloe, na hawak na ang gamot, ay halos hindi makapagproseso ng kanilang mga salita.

Si Stephen, na nakasimangot sa pag-aalala, itinulak siya sa tabi sa kanyang pagmamadali na iligtas ang mga nahulog na bulaklak.

"Ah!"

Ang pagtulak ay nagpadapa sa kanya, ang kanyang tuhod ay tumama sa gilid ng kabinet, ang balat ay napunit, ang sakit ay sumiklab na pula at hilaw.

Hawak na hawak niya ang kanyang inhaler, nanginginig ang mga kamay, habang lumalaban siya para makahinga.

Sa wakas, natanggal ang takip, natagpuan ang nozzle.

Kumapit siya dito na parang lifeline, nagmedisina habang naglalakad nang paika-ika patungo sa kaligtasan ng isang sulok. Pinakalma ng gamot ang kanyang namamagang lalamunan, isang maliit na awa sa gitna ng bagyo.

Kakaligtas lang niya mula sa panganib, lumalaban para sa kanyang buhay, at naroon sina Andrew at Stephen, walang kaalam-alam, pinupulot ang mga kalat na bulaklak at mga piraso ng basag na banga sa sahig.