Chapter 4

Ang mga halik ni Sean ay palaging malakas at mapilit, hindi binibigyan si Bona ng pagkakataong makawala. Tinulak niya siya sa mesa, hawak ang kanyang baba gamit ang isang kamay at mahigpit na niyakap ang kanyang bewang gamit ang isa pa. Ang malambot at matamis na haplos ay nagbigay ng matinding sensasyon sa buong katawan niya. Ang hayop na nakakulong sa kanyang katawan ay patuloy na sumisipa, parang gustong kumawala.

Noong magkasama pa sila ni Bona, maayos ang lahat. Anuman ang kanyang hilingin, ibinibigay ito ni Bona. Minsan, pakiramdam niya'y sobrang pagod na para bang mahihirapan siyang magising, pero wala siyang reklamo. Ngunit ngayon, ang babae sa ilalim niya ay labis na matigas ang ulo at desperadong nanlalaban sa mga haplos niya. Mainit na mga luha ang dumadaloy mula sa mga sulok ng kanyang mga mata.

Hindi na tinuloy ni Sean. Ang mahahabang daliri niya ay dahan-dahang pinunasan ang mga luha sa mga mata ni Bona. May bahid ng inis at hindi pagkasiyahan ang kanyang tinig.

“Hindi matatapos ang laro natin hangga't hindi ko sinasabi. Naiintindihan mo ba?”

Tumingin si Bona sa kanya, ang mga luha ay patuloy na dumadaloy mula sa kanyang mga mata, at ang mga labi niyang may dugo ay bahagyang nakabukas. “Sean, ayoko na manatili pa sa'yo.”

Bumaba ang ulo ni Sean  at sinipsip ang dugo mula sa mga labi ni Bona, ang ngiti sa kanyang mukha ay hindi umaabot sa mga mata niya. “Kung hindi ka natatakot mawalan ng pamilya Bona, subukan mo.”

Pagkasabi nito, tumayo siya at tinignan ang magulo nitong palda at ang makikinis na mga hita ni Bona na nakalantad. Nakaramdam si Bona ng matinding kahihiyan. Agad niyang sinuot ang kanyang mga damit at naglakad palabas.

Pero nang buksan niya ang pinto, nakita niyang nakatayo si Elena  sa may pinto, naka-puting damit. May malambot na ngiti sa mukha nito.

“Sean, dinalhan kita ng breakfast.”

Ito na ang unang pagkakataon na nakita ni Bona si Elena nang malapitan. Magkamukha sila, lalo na ang mga mata at ilong.

Napatunayan nito ang hinala ni Bona. Dati, inisip ni Sean na hindi tapat ang kanyang mga motibo, pero gusto pa rin siyang manatili sa tabi nito. Sa huli, itinuring siya bilang pamalit kay Elena. Matapos ang tatlong taon ng magkasamang pag-aalaga, natapos lang siya bilang isang pamalit.

Masakit sa puso ni Bona. Sinubukan niyang kalmahin ang sarili, tumango kay Elena, at umalis. Pagkasara ng pinto ng opisina, tiningnan ni Sean si Elena  na may malamig na mata.

“Bakit ka nandito?”

Biglang pumula ang mga mata ni Elena. Dumuko ito na  parang isang batang inapi. May punit na tinig na nagsalita, “Sorry, narinig ko lang na hindi ka kumakain ng almusal at nagka-stomach problem ka kaya nagdala ako ng pagkain para sa'yo.”

Kumunot ang noo ni Sean sabay sabing, "Ilagay mo na lang 'yan diyan."

Ngumiti si Elena at mabilis na lumapit sa kanya, inilapag nito ang pink na lunch box sa ibabaw ng mesa.

“Natatandaan ko na yung paborito mong pagkain ay tuna at ham sandwiches. Subukan mo kung masarap.”

Tumingin si Sean sa sandwich na inilapag sa lunch box, pero wala siyang ganang kumain. Itinutulak niya ang lunch box at nagsalita ng may lamig sa tinig. “Mag-uumpisa na ang meeting. Kakain na lang ako pagbalik ko.”

Medyo nadismaya si Elena, pero tumango pa rin, “Sige, magtrabaho ka na. Nandito lang ako at hindi kita istorbohin.”

“May reception room sa tabi. Dun ka na lang pumunta at maghintay.”

Pagkasabi nito, tinawagan ni Sean si Robbie.

“Ihatid mo si Miss Alvarez sa reception room at maghanap ka ng mag-aasikaso sa kanya.”

Mabilis na dumating si Robbie at nagbigay galang kay Elena, “Miss Alvarez, may refreshments sa reception room sa tabi. Sasamahan po kayo ni Lia.”

Tumingin si Elena kay Robbie at ngumiti, “Narinig ko na mabait si Secretary Bona. Gusto ko sana siya yung sumama sakin.”

"Pasensya na, si Secretary Bona ay chief secretary ng CEO at kailangan niyang dumalo sa meeting," sagot ni Robbie. Hindi siya tanga. Alam niyang may problema si Sean at si Secretary Bona. Kung papayagan niyang makialam si Elena, baka magka-problema pa lalo ang dalawa.

Ngumiti si Elena, “Gano'n ba? Narinig ko na masarap daw ang kape na ginagawa ni Secretary Bona. Sa kanya sana magpapagawa ng kape.”

May malamig na ekspresyon sa mukha ni Sean at naging seryoso ang kanyang mata. Si Bona ay kanya at hindi basta-basta pwedeng gamitin ng iba. Pero nang naisip niyang mas gugustuhin ni Bona na mamatay kaysa iwan siya, lalong nainis si Sean.

Mukhang hindi na pwedeng i-spoil siya.

Pumalakpak siya at malamig na nagsalita, "Sundin mo kung anong sinabi niya."

Nagulat si Robbie, parang gusto niyang magtanong, pero hindi na lang siya nagsalita. Hindi na niya kayang sumagot. Siya na lang ang kumilos at inakay si Elena.

Si Bona ay abala sa pagtutok ng mga papeles para sa meeting nang pumasok si Robbie at kumatok sa kanyang mesa.

"Secretary Bona, pinapautos po ni Mr. Fernandez  na dalhan si Miss Alvarez ng kape sa Reception Room 02."

Tumingin si Bona at tumango ng mahinahon, “Sige po, pupunta na ako.”

Agad niyang inayos ang mga papeles at nagtungo sa tea room. Kumuha siya ng mga coffee beans mula sa cupboard at giniling ito sa coffee machine. Habang binubrew niya ang kape, lumapit si Elena sa kanya.

Malamig ang ekspresyon na binigay ni Elena, “Secretary Bona, hindi ka ba nagugulat na nakikita mo ko?”

Hindi tumigil si Bona sa kanyang ginagawa. Pinanatili niya ang mata niyang naka-focus at hindi nagpakita ng anumang emosyon. Tahimik na nagsalita si Bona: "Maraming babae ang lumalapit kay Mr. Fernandez araw-araw. Bakit pa ako magugulat?"

"Hindi mo pa rin naiintindihan? Ang dahilan kung bakit kayong dalawa ni Sean ngayon ay dahil kamukha mo ako. Hindi ka niya kailanman nagustuhan, itinuring ka lang niyang pamalit sa akin. Ngayon na bumalik na ako, oras mo na para umalis sa buhay niya."

Habang binubuhos ang mainit na tubig sa tasa, naamoy ni Bona ang aroma ng kape. Sinimulan niyang iproseso ito habang sumasagot kay Elena, "Italian imported coffee beans, magandang lasa, gaano kalakas ang asukal mo, Miss Alvarez?"

Kumuyom ang kamao ni Elena, galit na galit. "Bona, tigilan mo na ang pagpapanggap. Hindi ba't ang pera lang ang habol mo? May tseke ako ng 10 milyon. Bibigyan kita basta’t lumayo ka na sa kanya."

Itinago ni Bona ang kanyang nararamdaman. Tinutok niya ang atensyon niya sa ginagawa, at habang ibinubuhos ang asukal at hinahalo ito sa kape ay  may madali at pormal na tono.

“Narinig ko na hindi maganda ang kalusugan mo. Gamitin mo na lang yang pera para sa gamot mo. Kung hindi, baka hindi ka na makapagpakasal kay Sean. Nakakalungkot kung mangyari yun."

“How dare you...”

Nagdilim ang mata ni Elena sa galit. Hindi niya inaasahan na ganito katindi si Bona.

Tinitigan niya sa mga mata si Bona bago pinulot ang baso ng kape at binuhos ito sa mukha ni Bona.

Hindi nakagalaw ang dalaga nang maramdaman niya ang mainit na kape sa kanyang mukha.