Chapter 5

Mabilis na gumalaw si Bona at umiwas sa gilid, pero tumalsik pa rin ang mainit na kape sa kanyang paa.

Napasinghap siya sa sakit.

Habang magpapaliwanag sana siya kay Elena, napansin niyang natumba ito patungo sa glass cabinet sa likuran niya.

Dahil sa instinct, agad siyang nag-abot ng kamay para hilahin ito.

Pero kumawala si Elena.

"Ah!” sigaw nito. 

Nabasag ang salamin, at nasugatan ang braso ni Elena. Ang dugo ay dumaloy mula sa kanyang braso pababa sa sahig.

Sa sandaling iyon, narinig niya ang malamig na boses ni Sean mula sa likuran.

"Bona, ano ang ginagawa mo!?"

Mabilis na lumapit si Sean kay Elena, ang matikas niyang tindig ay puno ng tensyon habang ang malalim niyang mga mata ay nagdilim nang husto.

"Ano nangyari?"

May dalawang linya ng mainit na luha sa maputlang mukha ni Elena, at nanginginig ang kanyang bibig.

“Sean, kasalanan ko ‘to. Hindi ko sinasadya na matapon ang kape kay Secretary Bona, pero inakala niyang sinadya ko kaya itinulak niya ako. Huwag mo na siyang sisihin, okay?"

Pagkarinig ng mga salitang ‘yon, agad na nanlaki ang mga mata ni Bona.

Hindi niya inasahan na gagamitin ni Elena ang ganitong taktika para ilagay siya sa alanganing sitwasyon.

Agad siyang nagpaliwanag: "Hindi ko siya itinulak! Kusa siyang natumba!"

Tiningnan siya nang malamig ni Sean. Saglit niyang tiningnan ang paso sa likod ng paa ni Bona, ngunit agad din itong binalewala.

"Babalikan kita mamaya,” pagsasalita niya gamit ang malamig na boses.

Pagkasabi nito, dali-dali niyang inakay si Elena palabas.

Tinitigan ni Bona ang papalayong mga likuran nila, at isang hindi maipaliwanag na kirot ang naramdaman niya sa kanyang dibdib.

Ito ang lalaking minahal niya nang pitong taon.

Sa pagitan niya at ni Elena, hindi kailanman siya ang pinipiling paniwalaan nito.

Agad na kumalma si Bona at nagpasya na hindi niya hahayaang magtagumpay ang plano ni Elena.

Kahit naghiwalay na sila ni Sean at wala na siyang pakialam sa pagtrato nito sa kanya, hindi niya matitiis ang ganitong klaseng paninira.

Kapag pinabayaan niya ito ngayon, tiyak na mauulit pa ito mga susunod na panahon.

Agad niyang hinanap ang kasamahan niyang si Lia at pinakiusapan ito na ipakiusap siya sa boyfriend nito na nasa IT department na kumuha ng kopya ng CCTV footage.

Gusto niyang patunayan ang kanyang pagiging inosente.

Matapos ayusin ang lahat, mabilis na binalikan ni Bona ang trabaho.

Wala sina Sean at Robbie, kaya siya ang kailangang mamuno sa umagang pulong.

Maayos niyang naitala ang mga ulat ng bawat departamento, diniscuss rin niya ang ilang mahihirap na proyekto ngayong linggo.

At dahil wala rin si Sean sa meeting room, naging mas magaan ang pakiramdam ng lahat.

Pinuri si Bona ng mga senior executive dahil sa kanyang kakayahan. May mga nagbiro pa na dahil napakahusay ng kanilang teamwork ni Sean, baka maaari na siyang maging "boss lady" ng kumpanya.

Bahagyang ngumiti si Bona at magalang na sumagot: "Magkasama lang kami bilang mga katrabaho. Huwag kayong mag-isip ng kung anu-ano. Bukod pa diyan, malapit na rin akong..." bumitiw sa trabaho.

Ngunit bago pa niya matapos ang sasabihin, biglang bumukas ng malakas ang pinto ng meeting room.

Nakatayo si Sean sa pintuan, nakasuot ng itim na suit. Ang kanyang presensya ay malamig at nakakatakot, para siyang demonyong nagmula sa impiyerno.

Tinitigan niya si Bona gamit ang malamig niyang mga mata.

Ang maaliwalas na atmospera sa meeting room kanina ay biglang naging mabigat at nakakapanlumo.

Sabay-sabay na tumayo ang lahat at binati siya: "Mr. Fernandez!"

Hindi sumagot si Sean, ngunit naglakad siya papunta kay Bona gamit ang mahahaba niyang mga paa.

Isang malamig na kamay ang humawak sa pulso ni Bona, at ang kanyang boses ay nakakakilabot.

"Sumama ka sa akin!"

Hinatak ni Sean si Bona palabas ng meeting room.

Habang nakayuko, napansin niya ang halatang pamumula at pamamaga sa makinis at maputing mga paa nito.

Galit niyang sinabi: "Ang tanga mo talaga!"

Pagkasabi nito, yumuko siya at binuhat si Bona sa kanyang mga bisig.

Pagdating nila sa parking lot, maingat niyang inilagay si Bona sa shotgun seat.

Kumuha siya ng isang hindi pa nabubuksan na kahon ng gamot para sa paso mula sa compartment.

Ang kanyang mga pilikmata ay bahagyang bumaba, at ang maninipis niyang labi ay mahigpit na nakatikom. May madilim na emosyon na bumalot sa kanyang malalim na mga mata na hindi mo basta-basta madaling mahulaan.

Binuksan ni Sean ang kahon ng gamot at pinisil ang mala-gatas na pamahid gamit ang mapuputi at mahahaba niyang daliri.

Pagkatapos ay marahan niyang ipinahid ang ointment sa namamagang bahagi ng paa ni Bona.

Ang kilay niya ay bahagyang nakakunot habang ginagawa ito.

Napansin niya ang mahigpit na pagkunot ng kilay ni Bona dahil sa sakit, at ang maputla nitong mga labi na mariing kagat-kagat.

Ang mga daliri ni Bona ay mahigpit na nakabaluktot.

Dahil dito, dinahan-dahan ni Sean ang kanyang paghagod at naging mas maingat sa pagdampi ng cotton.

Matapos niyang lagyan ng ointment ang namamagang bahagi, tumingin siya kay Bona gamit ang hindi maipaliwanag na ekspresyon.

Bahagya siyang ngumiti ng may halong panunuya: "Napakatanga mo talaga. Sigurado ka bang kakayanin mo nang wala ako?"

Tumayo siya at itinapon ang ointment sa kandungan ni Bona.

"Gamitin mo ito tuwing umaga at gabi. Huwag mong babasain ang paa mo sa loob ng dalawang araw, kung hindi magkakaroon ng peklat. Huwag kang umiyak sa akin pagkatapos."

Nakangusong tumingin si Bona sa kanyang paa at malamig ang tono ng sumagot: "Malalaman natin kung kaya ko kung susubukan ko."

Tinitigan ni Sean ang matigas na mukha ni Bona at napabuntong-hininga.

"Bona, kung galit ka, sabihin mo ng diretso. Pero bakit kailangang idamay si Elena? Hindi mo ba alam na may depresyon siya? Sinabi ko na sa’yo, hindi ka niya kayang saktan. Bakit hindi mo magawang maniwala?"

Ang kaunting pasasalamat na naramdaman ni Bona kanina ay biglang naglaho. Tiningnan niya si Sean nang malamig, at isang mapait na ngiti ang sumilay sa kanyang mukha.

"Sean, uulitin ko, hindi ko siya ginalaw. Siya mismo ang nagtumba sa sarili nya para sisihin ako. Kung hindi mo ako pinaniniwalaan, tingnan mo ang CCTV."

Bahagyang tiningnan siya ni Sean at sinabing: “Hindi naman ako tanga. Pero si Elena ay may problema sa blood clotting at AB+ pa ang dugo niya. Malaki ang nawala niyang dugo at wala nang stock sa blood bank. Mag-donate ka ng dugo sa kanya. Pinapangako ko, hindi gagalawin ng pamilya Alvarez ang mga Sobrevega. Tapusin na natin ito dito."

Ang kaunting sakit na nararamdaman ni Bona sa kanyang puso ay biglang naging mas masakit, parang tinutusok na ito ngayon.

Hindi niya halos makayanan ang sakit, kaya’t halos nalimutan na niyang huminga.

Hiniling ni Sean na mag-donate siya ng dugo kay Elena.

Kahit na kamakailan lang siyang nagpalaglag, kung saan nawalan siya ng maraming dugo at nagkaroon ng anemia. Hanggang ngayon, umiinom pa siya ng medisina para makabawi.

Tinitigan ni Bona si Sean gamit ang malamig na mga mata. Ang boses niya ay puno ng matigas na tono.

"Sean, paano kung sabihin kong hindi ako puwedeng mag-donate ng dugo ngayon? Ano ang gagawin mo? Pipilitin mo ba ako?"

Tiningnan siya ni Sean at sinabing: "Wala namang problema sa medical report mo. Ang 400cc na dugo ay walang magiging malaking epekto sa katawan mo. At saka, si Elena ang pinakamamahal ni Leo Alvarez. Kahit hindi mo kasalanan, kapag gumanti siya sa pamilya mo, wala akong magagawa."

Napangiti si Bona ng mapait.

Ang iniisip lang ni Sean ay si Elena ang mahal ng kanyang ama. Pero paano siya?

Noong nalaglag ang anak niya at nawalan siya ng maraming dugo, hindi man lang sinagot ni Sean ang tawag niya.

Samantalang si Elena, isang maliit na sugat lang, pero todo ang pag-aalala ni Sean at tinatakot pa siya gamit ang pamilya niya.

Talagang walang pagkukumpara ang pagtrato.

Tinitigan ni Bona si Sean nang may lungkot sa mga mata. "Ang 400cc ay hindi makakasama sa katawan mo. Pero paano kung 2000cc?"