ตอนที่ 4 - เสาร์อาทิตย์เธอคืดถึงใคร 100%

เสาร์อาทิตย์เธอคืดถึงใคร (2)

-----------------------

ขอบคุณพระเจ้าที่อย่างน้อยก็ให้ชีวิตน้อย ๆ นี้ได้มีเวลาพักผ่อน...

ฉันนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงไม่คิดลุกทำอะไร ไถการ์ตูนอ่านเพลิน ๆ เบื่อก็เปิดซีรีส์ ฟังเพลงวนไป

แปลกที่ไม่รู้สึกหิวสักนิด

"เตย์จะทำอะไรอยู่กันนะ อยากเจอจังเลย..."

มีสิทธิ์แค่คิดถึง

เฮ้อ~ ตอนบ่ายออกไปเดินเล่นแถวตลาดผ้าแก้เซ็งดีกว่า

...นี่ขนาดหน้าฝนอากาศยังร้อนขนาดนี้ แล้วประเทศไทยจะมีหน้าหนาวให้เราได้เย็นฉ่ำบ้างไหมหนอคุณผู้ชม

หาที่จอดรถได้ก็เดินลัดเลาะไปตามซอยต่าง ๆ ย่านนี้นอกจากจะขายผ้าแล้วยังเป็นย่านค้าปลีกและส่งที่ใหญ่ที่สุดในกรุงเทพฯ

คนเยอะมากแต่มีหรือที่เราจะหวั่น เบียดเข้าไปสิคะ!

จนในที่สุดก็ฝ่ามายังร้านประจำได้สำเร็จ เจ้าของร้านเป็นคนอินเดีย ใจดีเป็นกันเอง ไม่เคยยัดเยียดให้ซื้อและมักมีผ้าเนื้อดีลายใหม่ ๆ มาแนะนำเสมอ

"อ้าว! ยัยน้องกุ๋งกิ๋ง" พูดไทยชัดมาก แล้วดูคำเรียกที่คุณลุงเขาเรียกฉันสิ

หัวเราะออกไปด้วยความตลกก่อนจะยกมือไหว้พร้อมเอ่ยทักทาย พอเห็นว่าฉันมาแกก็รีบสั่งให้ภรรยาไปยกเอาผ้ามานำเสนอ

แล้วแบบนี้จะไม่ให้หมดตัวได้ยังไงคุณน้าาาา ไอ้เรานอกจากคลั่งรักเตย์แล้วก็ยังคลั่งรักผ้าอีกด้วย

"มาได้จังหวะพอดีเลยยัยน้องกุ๋งกิ๋ง มีผ้าเข้าใหม่มาหลายลายเลย ดูก่อนนะไม่ซื้อไม่เป็นไร"

เพราะไอ้คำว่าไม่ซื้อไม่เป็นไรนี่แหละที่ทำให้ฉันหมดตัวมาไม่รู้ตั้งกี่รอบ

แน่นอนว่าคราวนี้คงไม่ได้ซื้อเพราะเงินไม่มีจริง ๆ มีแค่เอาไว้เติมน้ำมันกับกินข้าว และกว่าเงินเดือนจะออกก็อีกตั้งสองอาทิตย์

"แต่วันนี้ซื้อไม่ได้จริง ๆ นะคะคุณลุงดะรี"

"ลุงเข้าใจ ดูแล้วจะให้เก็บไว้ให้ก่อนก็ได้นะ"

"งั้นขอหนูดูก่อนว่าจะถูกใจหรือเปล่า"

แกกับภรรยาก็นำเสนอเต็มที่ ไอ้เราก็สนใจมันซะทุกผืน ส่วนใหญ่เป็นผ้าคอตตอนพิมพ์ลายดอกไม้ ซึ่งฉันถูกใจทั้งหมดและบอกให้คุณลุงดะรีเก็บเอาไว้ให้หน่อย เงินเดือนออกแล้วจะรีบมาจ่าย

"ขอบใจมากนะยัยน้องกุ๋งกิ๋ง อุดหนุนกันตลอดเลย"

"ก็ผ้าร้านคุณลุงถูกใจหนูสุด ๆ เลยไงคะ แถมยังใจดีให้จองไว้ก่อนด้วย"

คุยกันอีกนิดหน่อยก็ขอตัวมาเดินหาอะไรกิน ลัดเลาะไปยังย่านคนจีนต่อ แถวนั้นของอร่อยเยอะมาก เวลาตอนนี้ก็เกือบ ๆ จะสี่โมงเย็น คนเยอะแน่นอนค่ะคุณผู้ชม ย่านนี้คนเขาเยอะตลอดโดยเฉพาะตอนกลางคืน

.

.

.

ขอบคุณความบังเอิญใด ๆ ที่ทำให้หัวใจเต้นแรง

ขณะที่กำลังเดินหาของที่อยากกินอยู่นั้นให้ทายว่าฉันเจอใคร ...โอ๊ยยยย ถึงกับยกมือขึ้นไหว้ท้องฟ้า ขอบคุณค่ะ! ขอบคุณค่ะ!

"เตย์!" ฉันร้องเรียกพลางวิ่งเข้าไปหาเขา บังเอิญเห็นพ่อยอดรักยอดดวงใจยืนอยู่หน้าร้านทอง

ฮือออ ดีใจจัง!

อีกฝ่ายพอเห็นฉันก็แสดงความแปลกใจออกมาทางสีหน้าอย่างเห็นได้ชัด ไม่คิดว่าจะมาเจอกันในที่แบบนี้น่ะสิ ขนาดฉันเองยังตกใจเลย

"สวัสดีค่าเตย์~" สดใสหัวใจเบิกบาน

"มาได้ยังไง" เขาถามเสียงนิ่งแต่เข้มออกไปทางดุนิด ๆ

"บังเอิญจัง เราแวะมาหาอะไรทาน แล้วเตย์ล่ะมาซื้อทองเหรอคะ"

"อืม"

"อ่อ... งั้นขอไปดูด้วยได้ไหม"

เขาไม่ตอบหรอกค่ะ เราต้องใช้วีธีทึกทักแล้วตามเข้าไปในร้านเอง คิคิ ก็ดีเหมือนกันเพราะถ้าเขาตอบก็คงจะอด

วันหยุดก็ยังได้เจอหน้าเธอ

โอ้โห หวานเจี๊ยบบบบ

พอเห็นลูกค้าเข้ามาพนักงานก็รีบให้บริการทันที เตย์บอกอยากได้ทองแท่งน้ำหนักสิบบาทสักสองแท่ง ทั้งฉันทั้งพนักงานต่างพากันอ้าปากค้าง

รู้หรือเปล่าว่าราคามันตั้งเท่าไร รวยมากคุณพี่! รวยแบบตะโกน ซื้อทองทีละสิบยี่สิบบาท มายก๊อดดดด

"ชอบสะสมทองหรอคะ" ด้วยความสงสัยจึงเอ่ยถามเขา

"ของขวัญวันเกิด" เขาตอบ

คำถามต่อมาคือให้ใคร? แต่เราก็ไม่ละลาบละล้วงขนาดนั้น ทำได้เพียงแค่สงสัยเงียบ ๆ อาจเป็นวันเกิดของใครสักคนที่สำคัญมากถึงขนาดให้ของแพงขนาดนี้

ฉันเลยปล่อยให้เขาดูทองกับพนักงานไป ส่วนตัวเองดูทองรูปพรรณในตู้โชว์ แหวนเอย สร้อยข้อมือเอย กำไลเอย สวย ๆ ทั้งนั้น เดี๋ยวนี้ดีไซน์ดูทันสมัยเอาใจคนหนุ่มสาววัยสร้างตัว

ซึ่งไม่ใช่แนวของฉัน

ฉันน่ะมันนักสะสมผ้าตัวยงต่างหากล่ะ!

ฮะ ฮะ

"หัวเราะอะไร" เตย์หันมาถาม

ฉันก็เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองหัวเราะเป็นบ้าอยู่คนเดียว น่าอายชะมัด

"เปล่าค่ะ คิดอะไรเพลินไปหน่อย เจ้านี่สวยดีเนอะ" ชี้ผ่านตู้กระจกลงไปยังสร้อยข้อมือลายดอกไม้

เตย์มองตามโดยไม่พูดอะไรก่อนจะหันไปสนใจทองแท่งที่ตั้งใจจะซื้อต่อ ฉันถอนหายใจแล้วขอพนักงานอีกคนดูสร้อยข้อมือ

ใช้เวลาสักพักเลยล่ะเพราะความปลอดภัยของร้าน ต้องยืนยันตัวตน สแกนหน้า เซ็นชื่อ และจ่ายด้วยบัตรเครดิต เสร็จก็เดินตามเขาออกมาจากร้าน

"หาอะไรทานต่อเลยไหมคะ" เนียนชวนไปต่อ ขอเถอะ... ขอเถอะนะ

เตย์ปลายตามองโดยไม่พูดอะไร อยู่กับฉันกลายเป็นคนใบ้ซะงั้น เฮ้อ~ เขาเดินเลี้ยวไปทางโซนสตรีทฟู้ด สรุปไปใช่ไหมนั่น...

"ไม่ไปหรือไง" ขณะกำลังงงกับท่าทาง อยู่ ๆ เขาก็หยุดเดินแล้วหันมาพูด จากนั้นก็เดินต่อโดยไม่รอกัน

พอเห็นแบบนั้นฉันเก็บรอยยิ้มเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไป ฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับรีบวิ่งตามเขาไปติด ๆ

"โธ่! รอด้วยสิคะเตย์"

.

.

.

ขอขอบคุณเตย์ที่ให้โอกาสเราได้ขยับเข้าไปใกล้อีกหน่อย มีความสุขมากที่ได้เดินเคียงข้างไปตามเส้นทาง ถึงแม้ว่าจะถูกผู้คนเบียดเสียด ถูกชนจนเดินเซบ้างก็ไม่เป็นไร

กุ๋งกิ๋งคนนี้สุขใจเหลือเกิน

หมับ!

"มาเดินข้างหน้า"

มือหนาของคนตัวสูงกว่าคว้าหมับเข้าที่คอเสื้อแล้วดึงให้ฉันมาเดินอยู่ข้างหน้าเขา ไม่ค่อยอ่อนโยนเท่าไรแต่ปลอดภัยแน่นอน

"ขอบคุณค่าาา แฮะ ๆ เอ้อ! เธอเอาถุงทองมาใส่ไว้ในกระเป๋าเราก่อนไหม เดี๋ยวเผื่อถูกล้วงถูกอะไร" หันไปถามเขาขณะเดินไปเรื่อย ๆ วันนี้ใช้กระเป๋าผ้าค่ะ เวลาเดินก็จะกอดเอาไว้กันถูกกรีด

เตย์ส่งถุงทองมาให้โดยไม่พูดอะไร ฉันก็เลยรีบรับมาเก็บไว้ให้กระเป๋าทันที เพื่อความปลอดภัยจะเก็บรักษาเอาไว้อย่างดีค่ะพ่อยอดรัก

พอเริ่มเข้าโซนของกินเราจะเจอกับร้านค้ามากมาย ขนมจีบคืออย่างแรกที่ฉันพุ่งเข้าไปซื้อ

"นี่คือหนึ่งในของโปรดเราเอง เอายี่สิบลูกเลยค่ะคุณป้า"

"แยกเป็นกล่องละสิบนะลูก เพราะมันลูกใหญ่เดี๋ยวใส่ไม่พอ"

"ได้เลยค่ะ"

ไม่เกินจริง! ขนมจีบลูกใหญ่ ๆ ยี่สิบลูกเชื่อไหมว่ากินหมด

"เตย์อยากทานอะไร" ไม่ลืมหันไปถาม

เขาชี้ไปที่ร้านข้าง ๆ ซึ่งขายผัดหมี่ฮกเกี้ยน ฉันพยักหน้าหยิบเงินเตรียมจ่ายค่าขนมจีบแต่เขาไวกว่ายื่นจ่ายให้โดยใช้แบงค์พัน

"เลี้ยง" คำเดียวสั้น ๆ แล้วเดินไปยืนเข้าแถวที่หน้าร้านผัดหมี่

ฉันอมยิ้มจนปวดแก้มพลางรับถุงขนมจีบมาถือไว้ตามด้วยเงินทอน เรียบร้อยก็รีบวิ่งไปหาเขา ยื่นเงินทอนให้แต่เขาทำเฉยไม่รับ เลยถือไว้เพื่อจ่ายค่าผัดหมี่ก็แล้วกัน

ระหว่างรอคิวอยู่นั้นก็จิ้มขนมจีบกิน อื้มมม อร่อยมาก คำใหญ่เต็มปากเต็มคำ และไม่ลืมแบ่งปันคนจ่ายเงินด้วยการจิ้มส่งป้อนถึงปาก

"อ้าาาา"

สิ่งที่ทำให้ฉันฉีกยิ้มจนแก้มแดงก็คือเขาทานของที่ฉันป้อนค่ะคุณผู้ชม กรี๊ดดดดด หัวใจดวงน้อย ๆ ของยัยน้องกุ๋งกิ๋งเอาอะไรมารับไหวอ่า~

ฮือออ อยากร้องไห้ของจริง

"อร่อยไหม ร้านนี้เขาให้ไส้จุใจดีเนาะ" เตรียมจิ้มให้เขาอีกลูก น่าจะหิวด้วยแหละ เคี้ยวใหญ่เลย

รอไม่นานเท่าไรนักก็ถึงคิวเรา ตอนแรกสั่งจานเดียวสำหรับเขา แต่เขาบอกให้สั่งสองจานแล้วทานด้วยกัน

แต้มบุญฉันหมดหรือยัง... รู้สึกว่าจะใช้เยอะมากเลยนะวันนี้ มันเกินไปอะ นี่ไม่คาดหวังเลยนะเนี้ย อยากยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้ฉันได้ใช้เวลาร่วมกับเขา

อร่อยกับร้านนี้ก็ไปกันต่ออี

กหลายร้าน คนรวยเขาเลี้ยงหมดทุกอย่างเลยนะคะ เราไม่ต้องเสียเงินสักบาท

จวบจนเวลาล่วงเลยมาประมาณหนึ่งทุ่ม... ถึงจะเสียดายแต่ก็ต้องขอแยกย้ายเพราะใกล้ได้เวลาเข้างาน ถ้าไม่ไปตอนนี้มีหวังไม่ทันแน่

"วันนี้สนุกมาก ขอบคุณที่เลี้ยงของอร่อยนะคะเตย์ งั้นเราขอตัวไปก่อนน้าาาา"

โบกมือลาพอพ้นสายตาก็รีบวิ่งกลับไปที่มอเตอร์ไซค์ซึ่งจอดอยู่ไกลมากคุณน้า อยากจะบ้าตาย พอเจอเขาก็ลืมหมดทุกอย่าง เป็นยังไงล่ะวิ่งสู้ฟัดสิทีนี้

ชีวิตของยัยน้องกุ๋งกิ๋งไม่เคยสบายเลยค่ะคุณผู้ชม

-------------------------

---100%---