ตอนที่ 4 - เสาร์อาทิตย์เธอคิดถึงใคร 50%

เสาร์อาทิตย์เธอคิดถึงใคร (1)

--------------------------

[ เตย์ ทมโภลี ]

เหมือนจะไม่คาดหวังแต่ก็คาดหวังมากกว่าใครทั้งหมด

"แกคิดว่าแค่นี้มันพอเหรอ"

ผมมองผู้ให้กำเนิดที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ใบหน้าของท่านฉายชัดซึ่งความไม่พอใจ

อย่างว่าธุรกิจแค่นี้ทำกำไรไม่ได้มากหากแต่ก็เก็บได้เรื่อย ๆ อะไรที่เราคิดว่าดีมักจะปัดตกเสมอ

"มีแพลนจะทำอย่างอื่นอีกหรือเปล่า ฉันให้เงินแกไปตั้งเท่าไร ใจคอจะลงทุนแค่นั้นเองหรือไง" น้ำเสียงไม่สบอารมณ์

บรรยากาศอึดอัดแบบเดิม ๆ น้ำเสียงและสีหน้าแบบเดิม ๆ ไม่เคยเปลี่ยนแปลง นัยน์ตาแข็งขึงเต็มไปด้วยอคติคอยตั้งแง่หาข้อจับผิด

"ยังไม่ได้คิดครับ"

"คิดซะแล้วเอามาเสนอ อย่าเอาแต่เล่นไปเรื่อย เรื่องเรียนก็ต้องนำหน้าคนอื่นเสมอ ที่ฉันอนุญาตให้แกเรียนสายนี้เพราะแม่แกขอ ไม่งั้นฉันไม่ยอมหรอกนะจำใส่หัวไว้ด้วย"

พูดเรื่องนี้อีกแล้ว...

ทุกคนยอมก้มหัวให้กับความเผด็จการของท่าน แต่ผมดันเป็นไอ้คนนอกคอกที่ไม่ชอบถูกบังคับ จึงไม่ถูกใจและไม่เป็นที่โปรดปราน

"อยากแยกออกไปก็ต้องพิสูจน์ตัวเอง ทุกอย่างต้องมั่นคงเพื่อที่จะได้ไม่ต้องกลับเข้ามาในตระกูลอีก เพราะฉันยังเห็นว่าแกเป็นลูกถึงได้ให้โอกาส"

"ครับ ขอบพระคุณมากครับ"

ตอบแบบขอไปที นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ท่านพูดแบบนี้ ผมฟังจนเบื่อแล้ว

"ออกไปได้แล้ว ฉันเบื่อจะเห็นหน้าแก"

ผมเดินออกมาจากห้องทำงานซึ่งมีพี่ชายทั้งสองนั่งรออยู่ด้านนอก บริษัทยักษ์ใหญ่ชื่อดัง ทำรายได้ต่อปีตีเป็นเลขกลม ๆ ไม่ต่ำกว่าสี่แสนล้านบาท นี่แค่ในส่วนของธุรกิจร้านสะดวกซื้ออย่างเดียว

นี่คือเหตุผลที่ว่าทำไมพ่อถึงได้มองมาที่ผมเหมือนกับคนไม่เอาไหน ความสามารถเทียบไม่ติดแต่ทำเก่งอยากแยกตัวออกไป

"โอเคไหม พ่อเขาพูดอะไรไม่ดีใส่หรือเปล่า" พี่โต๋ พี่ชายคนโตเอ่ยถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง มือลูบแก้มผมไม่หยุด แม้จะโตขนาดนี้แล้วก็ยังคงมองว่าผมเป็นนายเตย์เด็กชาวตัวเล็ก ๆ อยู่เสมอ

"ไม่น่าเหลือนะผมว่า คงบ่นเรื่องเดิม ๆ สิใช่ไหมเตย์" พี่ตาม คนนี้พี่ชายคนรองเอ่ยอย่างรู้ทันและมิวายยื่นมือมายีหัวผมให้กำลังใจ

เราสามพี่น้องรวมถึงคุณแม่รักใคร่และเข้าใจกันดีมาก ที่ยอมก้มหัวให้พ่อสั่งนั่นสั่งนี่เพราะไม่อยากถกเถียงให้เสียเวลา รวมถึงเรื่องงานทั้งสองคนก็ทำได้ดีมาก ใช้คำว่ายังไงก็ได้ไม่ติดเพราะไม่ได้มีความฝันที่อยากทำเป็นพิเศษด้วยเลยเข้ารับตำแหน่งในบริษัทอย่างเต็มใจ

ส่วนผมไม่ชอบทุกสิ่งที่เกี่ยวกับพ่อ ยิ่งนิสัยแบบนั้นยิ่งไม่ชอบ จริงอยู่ที่เติมโตมาด้วยเงินของท่าน ทุกวันนี้ก็ยังต้องพึ่งพาอาศัยใช้ทุนในการทำธุรกิจก็นึกขอบคุณอยู่เสมอ

ซึ่งช่วงหลังเงินทุนส่วนใหญ่ได้มาจากคุณตา แต่ว่าพ่อก็ยังมีอำนาจเหนือผมอยู่ดี ทุกอย่างต้องเป็นที่พอใจท่านจึงจะยอมปล่อยผมไป

ผมอยากหลุดพ้นจากเขาเพื่อที่จะได้ไม่มีสิทธิ์มาบงการชีวิตผมอีก

"จะกลับเลยเหรอ แวะนั่งเล่นที่ห้องพี่ก่อนสิ" พี่โต๋ชวนไปที่ห้องทำงาน

"ไม่เป็นไรครับ ผมมีงานต้องทำต่อ"

"อ่อ งั้นไปเถอะ ไว้นัดทานข้าวกันวันหลังก็ได้" เขาตบหลังผมอย่างเข้าใจ

"ครับ"

.

.

.

21 : 30 น.

หลายวันมานี้มีผู้หญิงแปลก ๆ มาตามจีบผม ดูเหมือนเธอจะรู้ว่าผมปฏิเสธเพียงแค่ไม่พูดออกมาตรง ๆ เลยใช้โอกาสนี้ทึกทักเอาเองว่าจีบได้

ไม่ใช่คนแรกที่เข้ามาสารภาพรัก แต่เป็นคนแรกที่ใจกล้าและดูจะคลั่งรักผมน่าดู อย่างน้อยแววตาที่เธอมองมาก็ทำให้มั่นใจแบบนั้น

เวลานี้เพิ่งจะเสร็จงานจากคณะ เลี้ยวรถเข้าไปจอดในคอนโด ธุรกิจนี้ผมเริ่มทำตั้งแต่ตอนอายุสิบเจ็ดปี เดินเข้าไปคุยกับพ่อตรง ๆ เลยว่าถ้าจะออกจากตระกูลต้องทำยังไง

ผมต้องพิสูจน์ตัวเองให้ท่านเห็นว่าธุรกิจที่ลงทุนทำมันไปรอด ใช้เวลาสองปีในการสร้างทุกอย่างจนเสร็จ รวดเร็วทันใจเพราะได้ทีมวิศกรและช่างมืออาชีพจากบริษัทของบ้านทิศเหนือ

ผ่านมาสองปีทุกอย่างลงตัวหมดแล้ว แต่แค่นี้ไม่ทำให้พ่อพอใจได้หรอก กำไรยังไม่มากพอ ท่านต้องการให้ผมทำธุรกิจเพิ่ม แน่นอนว่ามีอยู่ในใจหากแต่มันเป็นเพียงธุรกิจตามความชอบส่วนตัว

สองขาพาเดินมาหยุดที่หน้าลิฟต์สองจิตสองใจว่าแวะไปหาอะไรทานที่ร้านกาแฟหรือจะเลยไปซื้อของสดที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตดี

เอาเถอะ... เหนื่อยจนไม่อยากทำอะไรอีกแล้วเลยเดินเข้าประตูหลังผ่านทะลุไปหน้าฟร้อนท์เพื่อลัดเลาะไปยังร้านกาแฟ

"สวัสดีค่ะคุณเตย์" พนักงานประจำหลังเคาน์เตอร์ยกมือไหว้พร้อมเอ่ยทักทาย

"สวัสดีครับ" ผมยกมือไหว้กลับไปเพราะอีกฝ่ายอายุมากกว่า

"จะไปร้านกาแฟหรือคะ"

"ครับ"

พยักหน้าตอบก่อนเดินออกมา ทางไปยังร้านกาแฟทำไว้ให้อย่างดี ใช้เวลาแป๊บเดียวก็ถึง

ด้านในมีลูกค้านั่งอยู่สามคน เห็นผู้หญิงคนนั้นกำลังตั้งใจปรุงอาหารอยู่หลังเคาน์เตอร์ หลายวันที่ผ่านมาผมได้ทานอาหารที่เธอทำให้พบว่ารสมือดีมาก ฉะนั้นการทำกะกลางคืนจึงเหมาะเป็นอย่างยิ่ง

กริ่ง~

"ยินดีต้อนรับค่า~" เสียงใสเอ่ยทั้งที่ยังจดจ่ออยู่กับการผัดอะไรสักอย่างในกระทะโดยไม่หันมามองทางนี้สักนิด

"สักครู่นะคะคุณลูกค้า" เธอเอ่ยบอกก่อนเดินไปตักข้าวใส่จานแล้วเดินกลับมาตักคะน้าหมูกรอบราดลงไป

อืม น่าทาน...

ยืนดูคนตัวสูงเท่าอกเดินวนไปเดินมา กับข้าวเสร็จก็ไปตักแกง น้ำเปล่ากับน้ำแข็ง เสร็จก็จัดใส่ถาดยกไปเสิร์ฟลูกค้า

ขณะเดินกลับมาพอเห็นเป็นผมยืนรออยู่ก็สะดุ้งตกใจก่อนจะฉีกยิ้มกว้างพุ่งมาหาทันที

"เตย์!" เรียกชื่อของผมอย่างตื่นเต้น

"สั่งอาหาร" ผมเอ่ยบอก

"หิวเหรอคะ ได้เลย ๆ ทานอะไรดี วันนี้มีคะน้าหมูกรอบ ผัดบล็อกโคลี่กุ้ง ยำหมูยอ แล้วก็ต้มยำไก่" ไล่เมนูประจำวันนี้ให้ฟัง

"เอาทั้งหมดยกเว้นผัดบล็อกโคลี่"

"ก็เตย์ไม่ชอบนี่นา"

พูดราวกับรู้จักผมดี

"ทานที่นี่หรือห่อกลับคะ"

เธอมักจะพูดเพราะน่าฟัง

"ห่อกลับ"

"รออาหารประมาณสิบห้านาทีนะคะ"

"อืม"

.

.

.

15 นาทีต่อมา

"ได้แล้วค่ะเตย์" กุ๋งกิ๋งเอ่ยเรียก

ผมลุกไปจ่ายเงินแล้วรับถุงอาหารมาถือไว้ ใบหน้าเนียนแฝงไปด้วยความเหนื่อยล้าหากแต่ก็ยังยิ้มสดใสส่งมาให้

นอกจากชื่อกับเคยเรียนโรงเรียนเดียวกันก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย ไม่มีภาพของคนคนนี้อยู่ในความทรงจำ

"ทานให้อร่อยนะคะ" เธอบอก

"อืม ไปล่ะ"

อย่างน้อยก็ยังมีความเกรงใจไม่ใช่วิ่งตามไปทั่ววนหน้าวนหลังจนน่ารำคาญ เธอทำเพียงยิ้มแล้วก็โบกมือให้ แม้จะเห็นความเสียดายฉายชัดในแววตาก็ตาม

--------------------------

---50%---