IT'S break time. Napagdesisyonan kong pumunta nang canteen ng mag-isa. Hindi ko na inaya si Jazzy dahil may tinatapos pa itong projects para sa susunod na subject nito. Tahimik akong pumasok nang canteen habang ang ingay naman ang sumalubong sa akin. Maraming tao na ang kumakain at bumibili kasama ang mga kaibigan at ka-grupo ng bawat isa.Tinungo ko ang line para sa mga bumibili. Luminya ako at nasa pangsampu ako. Hindi ko na lang muna inisip kung saan ako pu-pwesto. Mamaya na ako maghahanap kapag tapos na ako bumili ng snacks ko. Mabilis naman umusad ang pila. Isang tao na lang ay ako na ang susunod. Mula sa palinga-linga ng tingin sa loob ng canteen, natigil ako ng makarinig ako nang pagtikhim. Iyon ay galing sa lalaking nasa unahan ko. "Mauna kana, Miss." sabay kamot sa batok na saad niya. Umiling ako at binigyan siya ng ngiti. "Hindi, okay lang ako mauna kana. Hindi naman ako nagmamadali."Hindi naman tama na mauna ako sa kanya. Siya ang nasa unahan kaya dapat siya ang mauuna
"SALAMAT po, manong," saad ko nang makalabas ako ng kotse. "Walang ano man, hija." Matamis akong ngumiti kay manong bago siya talikuran.Papasok na sa ako sa bahay nang mapansin ko si Ate Rosanna na nakatayo sa may mayabong na hardin. Lumapit ako sa kanya. Napatigil ako nang marinig ito na tila may kinakausap. "Zypher, 'wag tahol ng tahol, okay?"I secretly smiled. Si Zypher lang pala ang kinakausap. Or should I say pinapagalitan. Hindi ko naman narinig na tumahol si Zypher kaya hindi ko alam na kasama niya ito. Muli, tumahol si Zypher. Zypher was a german shepherd, a panda colored. Despite of his intimidating appearance, he's gentle and intelligent dog. Seb gave him to me as his present on my eighteenth birthday. "Naku, ang tigas din ng ulo mo, no? Huwag ka na kasing tumahol, gabi na, oh!" naiinis nitong saad.Tumahol kasi ulit si Zypher. Kaya naman pala pinapagalitan iniisip lang pala ni Ate Rosanna ang mga kapitbahay. Halos hindi ko mapigilan ang pagtawa sa nakikita. "Kasing
PAGKATAPOS kong mag-half bath ay dumiretso kaagad ako nang higa sa kama. Nakatihiya ako at napatingin sa kisame. Napakagat ako sa labi. I remember how are lips met. I could even clearly recall it. "Seb was my first kiss." Sabay hawak sa mga labi ko. A smile slowly crept into my lips. I touched it. Kung may tao man akong gusto makakuha ng first kiss ko, it would definitely be Sebastian. He's my first crush, first love, fist kiss and I want him my firsts in everything. Kaya hindi ako nagsisisi na he's my first kiss. Maaaring nagulat lang ako kanina kaya parang galit o stiffened ang reaksyon ko.Nang hindi ko na kaya ang kilig, I rolled on my bed. Umikot-ikot ako sabay padyak ng mga paa ko. Para tuloy akong uod sa ginagawa ko. Nang magsawa na ako, I felt like I drained all my energy. Nanghina ako at bigla kong nadama ang antok. I yawned. "Sana, kausapin na ako ni Seb bukas." I lowly whispered as I slowly closed my eyes.KINAUMAGAHAN maaga akong gumising. Kailangan ko maging maaga par
I was walking back and forth while biting my nails. Nandito ulit kami sa club room habang wala pang may gumagamit. Nagmumukha na ngang hide out namin ito dahil dito kami laging naka-tambay o nag-uusap ng mga problema naming magkakaibigan. "I don't know what to do anymore with your cousin, Kolin. Hindi ko na siya maintindihan." I did my best. Kinausap ko na siya at lahat lahat pero wala parin akong napala."Itigil mo nga iyang ginagawa mo. Stop biting your nails. Hindi mo naman iyan gawain." Kolin frustratingly said. I heavily sighed. Lumapit ako sa pwesto nila at umupo rin. "Hindi nga. I'm just stressed at kasalanan iyon ng pinsan mo." "Ano ba kasing nangyari? I-kwento mo sa amin at baka matulungan ka namin, be." Jazzy asked. Hindi naman ako nagdalawang-isip na sabihin sa kanila. I told them the whole story. Hanggang sa matapos ako sa pagku-kwento ay tahimik sila. Hindi lang sila basta tahimik, seryoso pa ang mga ito. "See? Ni hindi ko nga alam kong anong problema niya. Bigla-bi
Pagbagsak akong humiga sa aking kama. Kararating ko lang galing university. Tumihaya ako ng higa. Tulad ng nakasanayan ko, napatitig ako sa kisame. "It's been two days. Two days na niya akong hindi kinakausap." I bit my lips. Huminga ako ng malalim para pigilan ang luhang unti-unting bumubuo sa gilid ng mata ko. I miss him. Nami-miss ko na iyong mga araw na palagi kaming magkasama. I miss the way he cares for me. I miss everything about him. "What should I do?" Napa-isip ako. Biglang lumiwanag ang mukha ko nang may maisip ako. I snapped my finger. "Oh, right! Alam ko na gagawin ko. Tingnan natin kong hindi mo pa ako papansinin sa gagawin ko." I said and devilishly smirked.""UY, magkikita sila mamaya ni Papa Seb." tudyo sa akin ni Jazzy. Siniko niya ako sa tagiliran na hindi ko pinansin. May sinusulat kasi ako kaya ayoko siyang pansinin. Magkasama kasi kaming magla-lunch nina Kolin. Kami ang pupunta ni Jazzy papunta sa room nina Kolin para sunduin siya para mag-lunch. Magkatabi l
"HINDI ako mawawala sa iyo kahit kailan, Seb. I promise that." I sincerely said to him. Mas hinigpitan ko ang yakap sa kanya. I want him to feel that I won't leave him. That I'm always here for him. "I'm sorry..." he kept mumbling under his breath. Humiwalay ako sa yakap ngunit pinanatili ko ang malapit naming distansya. I held his face and looked at him intently. "Stop saying sorry, we're okay now." I said to assured him that everything is alright now. His eyes are still red. I was about to touch his closed eyes when he pulled me closer and hugged me tightly. I know he said something but it didn't reach to my ear clearly. "I hope you'll forgive me one day..."TUTOK na tutok ang mga mata ko sa pinapanuod ko habang ang kamay ko naman ay panaka-nakang kumukuha nang popcorn. Napagdesisyonan kasi namin ni Seb na mag movie marathon sa bahay nila. We just reconciled kaya hindi ako nagdalawang isip at pumayag. Ngumuya ako ng popcorn habang tutok na tutok naman ang mata ko sa pinapanuo
DUMIRETSO ako nang kwarto pagdating ko sa bahay. I need to fixed myself first bago ko harapin si Daddy. I know he's home already dahil nakita ko ang kotse nito sa labas. "Done." I looked at my self in the mirror. Kailangan maayos akong haharap kay Daddy. Ayokong mapuna niya ako kapag may mali siyang makita. I'm always like this kapag si Daddy na ang pinag-uusapan. I always need to be the sophisticated and demeanour daughter of his. Perfect to be precisely.Nasa labas na ako ng library dahil alam kong sa mga oras na ito ay nandito si Daddy. Nakatayo lang ako at nag-aalangan kong pipihitin na ba ang door knob. I need to talk to him. I inhaled deeply and knocked the door first. "Come in," he firmly said. Maybe, Dad is tired and he didn't want to be disturbed. Kahit na hindi pa ako nakakapasok hindi ko maiwasang hindi kabahan. "Dad." I lowly uttered. Controlling myself not to stuttered and intimidated by my father's presence. Tiningnan niya ako pero kaagad ibinaba ang tingin sa mga
"CLASS dismiss."After I've heard our professor, I adverted my gaze to my left side.Kung saan natatanaw ko lamang ang mayabong at malapad na field sa bintana. Hindi na ako nag-abala pang tingnan ang mga kaklase kong nagsilabasan para kumain nang tanghalian. Hanggang ngayon iniisip ko parin ang dahilan kong bakit ayaw ibigay ng Daddy ang buong pangalan ng Mommy. Kung natatakot siyang baka hanapin ko si Mommy, doon siya nagkakamali. I never have a plan of searching her. Hindi ako ang nang-iwan kaya hindi ako dapat ang maghanap. Ang gusto ko lang naman ay ang pangalan ng Mommy. Iyon lang at wala ng iba pa. "Hindi ka pa ba magla-lunch, be?"May narinig akong nagsasalita ngunit hindi ko iyon binigyan ng pansin. I'm busy dozing off to the scenery I'm focusing right now. And I was just back to reality when someone touched my shoulder that made me flinched. "Earth to, Amara!" I almost jumped from my seat. Tiningnan ko ang nagsalita at nakita kong si Jazzy iyon. "I-Im sorry.""Ikaw ba a