Novels by Authornette

IT was 7:30 in the morning and we're having our flag ceremony. Buti nalang at hindi pa masyadong matindi ang sikat ng araw, kaya hindi masakit sa balat. Ngunit nang makita ko ang taong papalapit sa akin ay parang gusto kong pumasok sa room, para makalayo sa paparating.She was was walking slowly yet with grace. Para siyang rumarampa sa stage kung titingnan. Malayo pa man ay naka balandra na ang malapad na ngiti niya sa kanyang mga labi. I almost rolled my eyes heavenwards, knowing that behind her smile there is something brewing."Good morning, Miss Alcantara," bati sa akin ni Layla.She's also a teacher here. Kaya hindi talaga maiiwasang magtagpo ang landas namin. Palaging nagpaparinig ito sa akin like 'attention seeker' o di kaya, 'malandi'. Kahit hindi siya mag name drop, alam kong ako ang tinutukoy niya. Kung hindi ko naman papansinin, magagalit ito. In short, papansin siya. Well, alam ko naman kung bakit ayaw niya sa akin. She likes Mike and Mike likes me. Kaya hindi na dapat a

AMARA'S POV Mabilis akong tumalikod nang maramdamang kong tumulo ang luha ko. Ayokong makita ni Mike na umiiyak ako, siguradong magtatanong lang siya."I need to go," I seriously said.But I know Mike so before he could stopped me, naglakad na ako papalayo."Hey, won't you go to dinner? It's a welcome dinner for Mr. Laqueza! Sanay na lang tayo," malakas na sabi niya.But his words didn't stopped me instead, mas naging desido akong umwi dahil hindi pa ako ready. I feel so tired right now. I'm happy and at the same time I feel nervous."Masama ang pakiramdam ko kaya hindi ako makakapunta," mahinang wika ko. Hindi ko alam kung narinig niya iyon dahil kaagad akong nagalakad ulit. Salamat naman dahil hindi ito sumunod sa akin.THE drive home felt like an eternity. My mind replayed the shock of seeing Sebastian after four years. I hadn't expected him to return, especially not to the school. Sa lahat ng school na pweding apply-an bakit sa kanila pa? Ni wala akong idea na pagmamay- ari pa

AMARA'S POV "UMUWI na ba siya?" paunang tanong ko kay Kolin nang maupo ako sa sofa.Matapos kong pinatulog ang mga bata, lumabas kaagad ako ng kwarto para kausapin si Kolin na naghihintay sa akin dito sa sala.I know, alam niyang kakausapin ko siya matapos nang nangyari. "I don't know. Wala akong alam."She looked at me straightly. Walang bakas ng anomang kasinungalingan ang mukha niya. She's innocent. I could say she doesn't really know Sebastian's whereabouts. Wala siyang alam kong nakauwi na nga ba ito or wala pero umaasa ako na meron dahil sa kaloob looban ko, gusto kong umuwi na siya.Nakakatakot, natatakot ako sa maaaring mangyari kapag umuwi siya at malaman ang tungkol sa kambal pero mas nananaig ang pangungulila ko sa kanya kung kaya't nasasabik akong makita na siya."But I don't think Seph just saw a random man to claim as her father. Especially when she said he's really look like the picture on my phone." I reasoned out.Hindi ako naniniwalang hindi iyon si Seb. I don't k

AMARA'S POV "MOMMY! Mommy!" Pagpasok ko pa lang ng condo ay kaagad kong narinig ang boses ng anak ko. Nakita ko siyang naka upo sa sahig at tumutulo ang luha sa namumulang pisngi. Kaagad kong binaba ang bag sa sofa at nilapitan ang aking anak. "What happened? Why are you crying, baby?" malumanay kong tanong.Namumula na ang kanyang matangos na ilong, pati na ang kanyang mukha dahil maputi ang kulay ni Seph Amarie. Minana niya sa akin ang pagiging mistisa. Biglang lumabas mula sa kusina ang kakambal niyang lalaki na si Seth Aron kasama ang Nanny nila. Kaagad siyang masamang tiningnan ni Amarie. Sa tingin ko hindi ko na kailangang magtanong pa. Nagpakita na mismo ang salarin. Malalim akong napabuga ng hininga at sinenyasan si Seth na lumapit sa akin. Kaagad naman itong lumapit sa akin."What did you do to your twin sister, Seb? Diba sabi ko sayo na dapat ay pinopo-protektahan mo ang kapatid mo? So why did you made her cry?" wika ko ngunit sinigurado kong malumanay parin ang tono n

IT'S been one month and I'm still adjusting myself without him. Without Sebastian in my life. I remembered the day of his flight. He maybe doesn't know but I was there at the airport. I was secretly seeing him off while hiding myself, crying silently. Hindi pweding makita niya ako. Sapat na ang makita ko siya sa huling araw na iyon kahit hindi niya alam. Maliban kay Kolin ay wala nang ibang nakakaalam na nando'n ako.Maari ngang isang buwan na ang lumipas pero hanggang ngayon ay hindi parin nasanay ang sarili ko na wala si Sebastian.Mahirap pero kinakaya ko. Kapag kasi hindi ko malalagpasan ang pagsubok na ito, ano na lang ang mangyayari? Ni hindi ko nga alam kung kailan babalik siya... O kung makababalik pa nga ba siya. I'm thinking maybe not now but eventually after staying there, he will realize that his life was better there so he will stay there for good. Just thinking of it, made my heart crumpled. Paano nga kung ganoon? Mabilis kung pinunasan ang luhang kumawala sa aking mat

"ANO? Sumagot ka, Amara!" nangangalaiting sigaw ni Daddy.Kitang kita na ang mga ugat nito sa sentido dahil sa sobrang galit. Gusto kong kagatin ang mga daliri ko. But I know that will make things worse. Ayaw na ayaw ni Daddy sa gano'ng mannerism ko no'ng bata ako. Everytime I got nervous and scared before, I tried hard not to fidgeted and bite my fingers in front of him. "I-I've been to Jazzy's house... Doon po ako natulog kagabi."Kahit nanginginig ang boses ko, tinatagan ko ang sarili huwag pumiyok. I tried not to cry in front of him. Kahit gustong gusto ko na ang umiyak. I know it's bad to lie. Lalo na sa sarili kong ama. Pero I need to do this for Sebastian's sake. Hindi pweding malaman ni Dad. Hindi pwedi. "What did you there? Bakit ganyan ang itsura mo? You also reek of alcohol!"His eyes wondered from my head to toe. Disappointment was evident to his angry face. "Uminom ka ba, hija?" Mamita butted in. May pag aalala naman ang kulubot nitong mukha na kabaliktaran sa narar

YASMINE'S POVNANG marating namin ang hospital kung saan dinala si Tatay, kaagad akong lumabas ng kotse kahit ka kapatay lang ng makina. Mabilis ang mga lakad ko pati na rin ang tibok ng puso ko. Hindi ko alam kong ano ang gagawin. Natataranta ako na dapat ay hindi ko maramdaman. Dapat sa mga oras na ito ay maging kalmado ako dahil wala pa naman akong sapat na impormasyon tungkol sa kondisyon ni Tatay. Ang alam ko lang ay nasa ospital ito. Dire-diretso lang ako sa paglalakad dahil alam ko naman kung anong numero ng kwarto ni Tatay.Hindi ako nahirapang hanapin ang kwarto dahil nakita ko kaagad si Nanay habang naka upo sa upuan. Pinipiga ang puso ko. Kahit sa malayo, halata ang kaba sa kanyang mukha. Halata rin na galing sa pag iyak ang Nanay. But before my tears fall down, a veiny hands wipes it away."Señorito..." tanging na sabi ko lamang. Hindi ko alam kong anong sasabihin. Pero ang daming gusto kong sabihin. Sobrang bigat sa pakiramdam ang nararamdam ko ngayon.He lifted his hand

LAKAD takbo ang ginawa ko para habolin si Kuya Warren. Kailangan ko kawing magpasalamat sa ginawa niya. "Señorito Warren!" I called out his name while panting. Napangiti ako nang kaagad siyang lumingon sa akin. Tinuloy ko naman ang paglalakad, papalit sa kanya. "About sa nangyari kanina—.""Ginawa ko iyon dahil alam kong iyon ang mas makakabuti sa iyo." Putol ng Kuya Warren sa sinasabi ko. "Th-thank you, Señorito Warren," nauutal kong wika. Ang mukha niya ay sobrang seryoso kaya medyo kinakabahan ako. Mukhang nahalata niya siguro kaya ilang sandali pa, p-um-laster ang ngiti sa mga labi niya. Inabot niya ang buhok ko at ginulo katulad ng nakaugalian niya. "There you are again!" he sounds irritated pero ang totoo, alam kong hindi.Hindi ko na kailangang manghula, alam ko ang sinasabi niya. Tinawag ko naman kasi siyang 'Señorito'. "Kuya Warren naman, hindi na ako bata, eh!" pagmamaktol. Palagi niya kasi ginagawa sa akin. Eh, hindi na naman ako bata. "Kahit na, you're still a

MAAGA akong pumunta sa mansyon ng mga Gallardo kasabay ang Nanay. Ngayong araw, habang nagpupunas ako ng vase sa sala, napatigil ako nang makita ang Kuya Warren pababa ng hagdan. Awtomatikong nagplaster sa mga labi ko ang isang ngiti para kay Kuya Warren. Lagi akong ganito kapag nakikita ko siya. Napansin naman niya 'ata ang presensya ko kaya tumingin siya sa gawi ko. I was about to say good morning to him pero naitikom ko ang aking bibig, nang mahalatang hindi sa akin naka-tutok ang mga mata niya. Nasa gawi ko nga siya naka-tingin pero nasa likuran pala ang tinitingnan niya. Hindi na ako nagtaka nang sa pagbaling ko sa likuran, si Aye ang nakita ko. She was busy swiping the floor kasama ang kapatid nito. She was clueless that right now, Kuya Warren was looking at him.I inhaled deeply. Binalingan ko muli nang tingin ang Kuya Warren. Kakaiba ang mga titig nito kay Aye. I think my hunch is true. There's must be something going on with the two. Napansin ako nang Kuya Warren pero na

Bago pa lumapat ang labi ng Señorito Theo sa akin, mabilis ko siyang itinulak papalayo sa akin. I bit my lips of my sudden action, "S-sorry po. Bababa na ako. Mag-ingat po kayo pauwi."Hindi ko na siya hinintay ulit magsalita. Nagmamadaling lumabas ako ng kotse ngunit dahil sa sobrang pagmamadali, nauntog pa ang ulo ko. "Careful." His husky voice almost rooted my feet to the ground. Tila ba na hypnotized niya ako kaya natigil ako sa pagmamamdali. Ngunit ng maramdaman ko ang kamay nitong pumatong sa ulo ko, kaagad akong lumayo. I saw the shocked registered all over his face. Pero kaagad napalitan ng kaseryosohan. Yumuko ako at tuluyan nang tumalikod sa kanya. Nang makapasok sa bahay, pinahiran ko ang pawis. Bakit ako naiinitan? Malamig naman sa loob ng kotse ni Señorito Theo dahil may aircon 'yon. Sobrang bilis din ang tibok ng puso ko. Para bang anytime, sasabog na ito sa sobrang lakas. "Anong nangyari, anak? Ba't parang pinagpapawisan ka?"Nanlalaking tiningnan ko ang Nanay na

Napatingin ako sa orasan ng phone ko nang matapos ako sa aking ginagawa. It's almost eight in the evening. "Maraming salamat sa pagtulong, Yasmine. Hindi talaga namin 'to matatapos kung wala ka."I smiled to Mary. Isa si Mary sa mga batang kasambahay na katrabaho ni Nanay. Nagpresentar kasi ako na ang tutulong imbis na si Nanay. Kaya ngayon, first time ko ang ginabi sa mansyon. Kakatapos lang don namin ilagay ang mga punda at comforter sa kwarto ng mag-asawang Gallardo. Pati narin ang tatlong guestroom. May mga kasama kasing uuwi ng Hacienda ang mag-asawa. "You're welcome. Sige na pwedi na kayong magpahinga.""Ikaw rin, Yasmine. Umuwi ka na, tingnan mo't anong oras na," saad naman ni Manang Aida. Napatango-tango naman sa akin ang anak nitong si Alyssa. Bigla ko tuloy naaalala ang ate niya. Buong araw din kaming hindi nagkikita ni Ayesha. Masyado 'ata siyang busy sa kakaasikaso kay Kuya Warren. Umalis kasi ang dalawa para pumunta ng bayan at magsti-stay sila sa isang hotel. Hindi k

"Nay, hindi niyo po kailangang bumalik kaagad sa pagta-trabaho. Maiintindihan naman po 'ata ng mag-asawang Gallardo."Pilit kong kimukumbinsi si Nanay na 'wag munang bumalik sa trabaho dahil hindi pa siya tuluyang gumagaling. Wala pa ngang tatlong araw ang pahinga niya. Paano kung atakihin ulit siya ng asthma niya? Siguradong maiintindihan naman nina Tita Thalia at Tito Wilbert.Tita at Tito ang tawag ko sa kanila simula bata. Magkalaro kasi kami ng Kuya Warren. Masyado pa akong bata para malaman ang pagkakaiba ng estado naming dalawa ni Kuya Warren. Hindi naman tutol ang mag-asawa na gano'n ang tawag ko sa kanila. Naalala ko pa na sobrang saya nila ng tawagin ko silang Tita at Tito."Anak, mas kailangan ako ngayon ng mga kasama ko sa mansyon. Saka katawan ko 'to kaya alam ko kung kaya ko na ang magtrabaho o hindi pa."Mayordoma kasi ang Nanay kaya gano'n na lang ang nais niyang magbalik trabaho ulit. "Tay..." Binalingan si Tatay nagbabaskaling matulungan ako. Bumagsak ang mga balik