"ANO? Sumagot ka, Amara!" nangangalaiting sigaw ni Daddy.Kitang kita na ang mga ugat nito sa sentido dahil sa sobrang galit. Gusto kong kagatin ang mga daliri ko. But I know that will make things worse. Ayaw na ayaw ni Daddy sa gano'ng mannerism ko no'ng bata ako. Everytime I got nervous and scared before, I tried hard not to fidgeted and bite my fingers in front of him. "I-I've been to Jazzy's house... Doon po ako natulog kagabi."Kahit nanginginig ang boses ko, tinatagan ko ang sarili huwag pumiyok. I tried not to cry in front of him. Kahit gustong gusto ko na ang umiyak. I know it's bad to lie. Lalo na sa sarili kong ama. Pero I need to do this for Sebastian's sake. Hindi pweding malaman ni Dad. Hindi pwedi. "What did you there? Bakit ganyan ang itsura mo? You also reek of alcohol!"His eyes wondered from my head to toe. Disappointment was evident to his angry face. "Uminom ka ba, hija?" Mamita butted in. May pag aalala naman ang kulubot nitong mukha na kabaliktaran sa narar
IT'S been one month and I'm still adjusting myself without him. Without Sebastian in my life. I remembered the day of his flight. He maybe doesn't know but I was there at the airport. I was secretly seeing him off while hiding myself, crying silently. Hindi pweding makita niya ako. Sapat na ang makita ko siya sa huling araw na iyon kahit hindi niya alam. Maliban kay Kolin ay wala nang ibang nakakaalam na nando'n ako.Maari ngang isang buwan na ang lumipas pero hanggang ngayon ay hindi parin nasanay ang sarili ko na wala si Sebastian.Mahirap pero kinakaya ko. Kapag kasi hindi ko malalagpasan ang pagsubok na ito, ano na lang ang mangyayari? Ni hindi ko nga alam kung kailan babalik siya... O kung makababalik pa nga ba siya. I'm thinking maybe not now but eventually after staying there, he will realize that his life was better there so he will stay there for good. Just thinking of it, made my heart crumpled. Paano nga kung ganoon? Mabilis kung pinunasan ang luhang kumawala sa aking mat
AMARA'S POV"So, that's all. Iyan lang ang pinapagawa ni Miss Dela Cruz. She hopes na matapos natin ito within one hour. So, please let's not disappoint her," saad ko. Inilibot ko ang paningin sa buong classroom. Nakikita ko naman na naiintindihan nila ang sinabi ko. "Okay, Ma'am Alcantara," pabirong saad naman ng isang kaklase ko. Pinagtaasan ko lang ito ng kilay. Umupo ako sa desk ko at inumpisahang gawin ang pinapagawa sa amin. Ilang minuto ang lumipas ng matapos ako. Inilibot ko ang mata sa buong classroom. Natunghayan ko kung gaano ka busy ang lahat. I sighed. Dalawang buwan na lang ay lilisanin na namin ang unibersidad na ito. Napapiksi ako nang maramdaman kong nag-vibrate ang phone ko. Kinuha ko ito sa suot kong jeans. Bumungad sa akin ang one message na nanggaling kay Seb. Pero imbis na i-open ko ang message, natigil ako nang may naalala.DAMANG-DAMA ko ang pagkabasa ng uniporme ko nang binuhusan ako ni Emy ng malamig na tubig. "Iyan ang nababagay sa iyo. Masyado ka kas
'STARTING now I'm going to protect you. I will never leave you, Amara...' Mga katagang paulit-ulit na nagpi-play sa utak ko. I let out a smile. Hindi ko alam kung bakit naalala ko naman ang nangyaring dati. Ang araw na nanganib ang buhay ko at ang araw na kung saan nagsimula ang pagkakaibigan namin nina Sebastian at Kolin. Kung iisipin ko iyong nangyari dati hindi ko alam kong paano ko nalampasan iyon. Nagkaroon ako ng phobia. Naging mailap ako sa mga tao dati at hindi agad nagtitiwala. Lalo na sa pagkakaroon ng bagong kaibigan. Pero ng dahil kay Sebastian at Kolin, unti-unti ko iyon nalampasan. Bumalik ang dating ako at nakapagsimula ulit. Nababagot lang 'ata ako dahil wala akong ginagawa. Tapos ko na ang ipinagawa kasi sa amin. Kaya kung ano-ano na ang pumapasok at naaalala ng isip ko.Then, I felt like someone tugged my shirt. Wala sa sariling napatingin ako sa taong iyon.Napa-kunot noo ako kay Jazzy na katabi ko ng may inabot ito sa akin. "Stop day dreaming, Amara." I arched
INSTEAD of going back to the room, dumiresto ako sa girls locker room. Malapit ng mag-time kaya nasisiguro kong sa mga oras na ito ay wala ng tao."She's right." Tears started to pool at the corner of my eyes. 'Claire was right.' Kung meron mang dapat na magpakatotoo sa aming dalawa, ako iyon."N-no, I shouldn't felt this way towards him. H-he's my friend." umiiling na saad ko. Napahawak ako sa locker ko para do'n kumuha nang lakas. Nanghihina ako sa nararamdaman at halos matumba ako semento.Pinagpalit ko ang pwesto ko. My back was now facing my locker. Dahil nga sa nanghihina ako, napadausdos at napa upo ako sa sahig. And after, I cried out to my hearts content. "SAAN ka galing? Ang sabi sa akin ni Jazz hindi ka daw pumasok sa last subject niyo." Salubong sa akin ni Kolin. Sumalubong ito sa akin ng nasa bukana na ako ng pinto. I looked at Jazzy na nasa likuran niya. He gestured a peace sign to me. Kinuha ko ang bag sa kanya na bitbit niya na pala."Sorry, I'm just worried ka
"BEFORE tayo dumiresto sa bahay niyo, pwedi bang may daanan muna tayo?" I asked Sebastian. Tiningnan ko siya para malaman kung papayag ba siya. I need to buy something that Tita will surely like. "Where? Why?" he curtly said. "Sa flower shop sana. Pwedi ba?" I looked at him with my eyes pleading. Sana nga lang ay maging effective. Minsan lang naman kasi ako napa-puppy eyes."Bibilhan mo si Tita ng flowers?" nakadungaw na saad ni Kolin. Nasa backseat kasi ito. "Oo sana," tipid na sagot ko. Binalingan ko ulit nang tingin si Seb. "Okay lang ba?" tanong ko ulit. If hindi okay, okay lang naman. I understand him. Baka pagod narin kasi siya. And I don't really want to trouble him... kailangan lang kasi para kahit papaano may maibibigay ako kay Tita. I smiled when I saw him nodded. Ini-start na nito ang kotse. Pero bago siya tumingin sa kalsada, nilingon niya muna ako na siyang ipinagtaka ko. "YOU think magugustuhan 'yon ni Tita?" tukoy ko sa binili kong flowers at seedlings. Mahilig k
I unconsciously sat up in my bed. Iniisip ko ang pinag-usapan kanina ni Seb at Tita. They're talking about someone, probably a woman. At hindi ako bingi o tanga para hindi maintindihan ang pinag-usapan nila.I'm Seb's bestfriend, paanong hindi ko alam na may nagugustuhan itong babae? Why am I not updated about his relationship status? Masyado ba akong naging busy nitong nakaraan? Well, it's natural dahil dalawang buwan na lang ay ga-graduate na kami ng kolehiyo. I was back to my reverie when I heard the door opens. "Anong iniisip mo?" Kolin asked. I shooked my head. "N-nothing.""Fine, kung ayaw mong mag-share. Okay lang."Lalabas na sana ito ng tawagin ko siya. "Kolin... M-may nagugustuhan na bang babae si Seb?"Lumakad siya at sinamahan akong umupo sa kama. "Ang alam ko meron. Why?"kaagad kong binaling sa ibang direksyon ang mga mata ko nang tumingin siya sa akin. Hindi ko kayang salubongin ang mga mata niya. "Wala. Hindi ko man lang kasi alam," labas sa ilong na saad ko. She
"What? Did I heard it right?" Napakamot ako sa ulo ko nang marinig ko ang mala-hesterikal na tanong ni Jazzy. Namimilog ang kanyang mata at nakaawang din ang bibig nito. Gulat na Gulat talaga? "Oh, sabi ko naman sa iyo, eh. D-in-eny mo pa talaga sa akin no'ng tinanong kita, " pagpapatuloy pa nito. Narinig ko ang pagsarado at pag-lock ng pinto. Nandito kami ngayon sa club room dahil nga sa importanteng sasabihin ko. Iyon ay ang aminin ang totoong nararamdaman ko sa aking bestfriend, kay Seb. "I'm sorry. Ayoko nga kasing malaman niyo. Nagaalangan ako.""Dahil sa tingin mo huhusgahan ka namin?" malumanay na saad ni Kolin habang taimtim niya akong tinitingnan. "We're your friends. Sa tinging mo ba gan'on kaming klaseng tao?" nadinig ko ang sakit sa boses niya. "I'm sorry but you can't blame me. I'm... I'm just scared." Tears are starting to formed in the corner of my eyes. So all I could do is to hold it back. Ayokong nakikita nila akong umiiyak. "Hoy, babae! Babae ka at lalaki nam