ตอนที่ 7 บุคคลปริศนา

วันต่อมา แม้ว่าจะมีความคิดหนึ่งที่ผุดเข้ามาในหัวของน้ำตาล ความคิดที่ว่าเธอไม่อยากทำ ไม่อยากมอบร่างกายให้คนที่เธอไม่ได้รัก และที่สำคัญดูเหมือนว่าเขาคนนั้นจะรังเกียจเธอเอามาก ๆ เลยด้วยซ้ำ แต่พอนึกถึงน้องชายเธอก็ต้องข่มกลั้นความคิดทุกอย่างไว้ เรื่องเดียวที่เข้ามาแทรกอยู่ในหัวคือเธอต้องทำแม้จะไม่อยากทำก็ตาม

น้ำตาลจึงตัดสินใจไปหาไคล์ที่บริษัทอีกครั้ง เธอจะต้องรีบทำมันให้สำเร็จ เธอไม่อยากใช้ชีวิตแสนลำบากอยู่ที่นี่ แค่อาทิตย์เดียวมันก็นานเกินไปแล้วสำหรับเธอ

[หยุดก่อนครับ]

น้ำตาลหันไปมองตามเสียง แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเขาพูดว่าอะไรก็ตาม ชายในเครื่องแบบรีบวิ่งมาขวางหน้าของเธอไว้ เธอมองสำรวจการแต่งกายของเขา คงจะเดาไม่ยากว่าผู้ชายคนนี้คงจะเป็น รปภ.ของบริษัทแห่งนี้

“...” น้ำตาลรอฟังว่าเขาจะพูดอะไรกับเธอ

[ไม่ได้นะครับ บอสสั่งห้ามไม่ให้คุณเข้าไปในบริษัทอีก] เขาบอกเธอเป็นภาษาจีน

เพราะหลังจากที่เธอเดินออกจากบริษัทเมื่อวาน ไคล์ได้สั่ง รปภ. รวมไปถึงเลขาของเขา ห้ามไม่ให้ผู้หญิงคนนี้ย่างกรายเข้ามาในบริษัทของเขาอีก มันอันตรายมากที่จะปล่อยให้เธอเข้ามาวนเวียนในพื้นที่ของเขา จนกว่าเขาจะสืบทราบว่าเธอเป็นใครมาจากไหน

“...” น้ำตาลเอียงหน้ามอง เธอไม่เข้าใจที่ รปภ.บอก แต่จากท่าทางของเขาเธอพอจะเดาได้ว่า เขาไม่อนุญาตให้เธอเข้าไป น้ำตาลจึงทำหน้าเศร้า เธอจะพูดว่าอะไรดี เขาน่าจะฟังภาษาอังกฤษออก “คุณพูดภาษาอังกฤษได้หรือเปล่า”

เมื่อเห็นว่า รปภ.ทำหน้างง น้ำตาลก็รู้ได้ในทันทีว่าเธอกับเขาพูดกันคนละภาษา คงคุยกันไม่รู้เรื่องแน่ ๆ

ทางฝั่งของ รปภ.แม้เขาจะรู้สึกสงสารหญิงสาวตรงหน้า แต่เขาก็ไม่อยากขัดคำสั่งเจ้านาย เพราะทุกคนต่างรู้ดีว่าคำสั่งของไคล์เด็ดขาดแค่ไหน

น้ำตาลหมดหนทางที่จะพาตัวเองเข้าไป เธอทำได้แค่ยืนอยู่ตรงนั้น หวังให้ รปภ.เห็นใจแล้วปล่อยให้เธอขึ้นไป แต่ก็เปล่าประโยชน์

[ฝนจะตกแล้วครับ] เขาพูดพลางชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้าที่กำลังมืดครึ้ม ทำให้คนฟังเข้าใจโดยง่าย

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะรอจนกว่าเขาจะออกมา” แม้จะรู้ว่าพูดไปอีกฝ่ายก็ไม่เข้าใจ แต่เธอก็อยากจะพูด พลางส่งยิ้มบาง ๆ ให้ รปภ.

หยดน้ำใส ๆ ค่อย ๆ ตกลงมาจากท้องฟ้าทีละหยดก่อนจะค่อย ๆ ตกหนักขึ้น แต่เธอก็ยังยืนอยู่ที่เดิม ราวกับไม่ได้สนใจว่าตัวเองจะเปียก หรือว่าจะมีผู้คนในบริเวณนั้นมองมาด้วยความแปลกใจก็ตาม ความอัดอั้นที่อยู่ภายในใจ ความอ่อนแอทั้งหมดที่เธอข่มไว้ถูกปล่อยออกมาเป็นน้ำตาให้ไหลลงไปพร้อมกับน้ำฝน

เธอเริ่มโทษตัวเองที่ไม่มีความอดทน เพราะหลายครั้งที่มีโอกาส หลายครั้งที่สถานการณ์กำลังจะพาไป แต่กลับเป็นเธอซะเองที่ทิ้งโอกาสนั้นไป บางทีเธออาจจะทำสำเร็จตั้งแต่สามวันก่อน หรืออาจจะเป็นเมื่อวานถ้าเธอไม่ขี้ขลาด

น้ำตาลเงยหน้ามองเพื่อมองท้องฟ้าเมื่อรู้สึกว่าฝนยังตกแต่กลับไม่ตกใส่เธอ เพราะมีใครคนหนึ่งถือร่มคันโตอยู่ด้านหลัง

[ทำไมมายืนตากฝนอยู่ตรงนี้ล่ะครับ] เขายื่นมือออกไปหวังให้น้ำตาลจับเพื่อลุกขึ้นยืน

“...” น้ำตาลเอียงหน้ามอง เธอไม่ได้รู้จักเขา และไม่ได้เข้าใจสิ่งที่เขาพูด

[คุณไม่สบายหรือเปล่า] เมื่อเห็นว่าน้ำตาลไม่ยอมยื่นมือมาจับสักที เขาจึงดึงมือกลับก่อนจะเปลี่ยนเป็นย่อตัวแล้วนั่งลงตรงหน้าของน้ำตาล

น้ำตาลผงกหัวให้เขาหนึ่งครั้ง ก่อนจะขยับออกจากร่มไป เธอรู้สึกขอบคุณที่เขามีน้ำใจกับเธอ แต่เธอไม่อยากพูดคุยอะไรไม่ว่ากับใครในตอนนี้ ในหัวของเธอมีแค่เรื่องเดียวคือทำยังไงให้เขายอมนอนกับเธอ เป็นความคิดที่ดูเหมือนจะทำให้ตัวเองไร้ค่า แต่เธอก็ต้องทำเพื่อรักษาคนที่รักมากที่สุดไว้

ชายหนุ่มยืนมองน้ำตาลเดินหายลับไปด้วยท่าทางงง ๆ เขาได้แต่สงสัยว่าเพราะสาเหตุอะไรเธอถึงได้ยืนตากฝนโดยไม่รู้จักเหน็ดหนาว อากาศในประเทศจีนเวลานี้แทบจะติดลบแล้วด้วยซ้ำ เขาคิดว่าหลังจากนี้เธอต้องป่วยแน่ ๆ

เหมือนคำสาปแช่งยังไงยังงั้น ในกลางดึกของคืนเดียวกันน้ำตาลนอนไข้จับสั่น เธอหนาวไปถึงกระดูก ผ้าห่มผืนบางที่มีอยู่ก็ไม่ได้ช่วยให้ร่างกายของเธอเย็นลงแม้แต่น้อย ความหนาวเหน็บทำให้เธอซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ความร้อนจากพิษไข้ทำให้เธอรู้สึกปวดไปทั้งตัว อยู่ ๆ ขอบตาก็ร้อนผ่าว บนหมอนเปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำเล็ก ๆ ที่ไหลจากดวงตาคู่สวย

ตั้งแต่พ่อแม่จากไปเธอก็ต่อสู้ดิ้นรนมาด้วยตัวเองตลอด โชคดีที่มีน้องชายพอให้เธอได้ยึดเหนี่ยวจิตใจ แม้ว่าเขาจะดื้อไปบ้าง แต่อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้อยู่บนโลกนี้เพียงลำพัง

เธอฝืนลุกขึ้นเพื่อเดินไปยังตู้เสื้อผ้า เธอจำได้ว่าตอนที่จัดกระเป๋าก่อนเดินทางมาที่นี่ เธอได้ใส่ยาแก้ไข้ไว้ในกระเป๋าเป้ โชคดีที่เธอเคยเป็นพยาบาล จึงพอจะรู้วิธีปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้กับตัวเองได้

ดวงตาคู่สวยค่อย ๆ หรี่มองไปรอบ ๆ เธอสังเกตว่าตอนนี้เริ่มมืดแล้ว เธอหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่ก็ยังรู้สึกเพลียไม่หาย อาจเป็นเพราะอากาศของที่นี่หนาวกว่าประเทศไทย สภาพร่างกายของเธอเลยปรับสภาพไม่ทัน จึงทำให้ป่วยง่าย

“กี่ทุ่มแล้วเนี่ย” มือเล็ก ๆ ควานหาโทรศัพท์ เพราะตอนกลางวันเธอตั้งใจไว้ว่าคืนนี้เธอจะตามเขาไปที่คลับ ยังไงเธอก็ต้องรีบมีความสัมพันธ์ทางกายกับเขาให้ไวที่สุดนี่ก็ผ่านมาสองวันแล้วที่เธอเอาแต่นอนซมเพราะพิษไข้

น้ำตาลหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ใต้ผ้าห่มขึ้นมาดู เธอต้องเบิกตากว้างเมื่อมีสายไม่ได้รับกว่า 10 สาย เธอรีบลุกขึ้นนั่งแล้วโทรกลับเบอร์นั้นทันที

“สะ...สวัสดีค่ะ” เธอทักทายด้วยน้ำเสียงกล้า ๆ กลัว ๆ

‘เธอมันไม่ได้เรื่องเลย อยากให้น้องชายของเธอตายมากใช่มั้ย!’

น้ำเสียงของเขาฟังดูก็รู้ว่าตอนนี้คงจะโกรธเธอเอามาก ๆ เธอทำพลาดแล้วพลาดอีกแบบนี้เป็นใครก็คงโกรธ

“ไม่นะคะ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะไม่รับสายของคุณ เพียงแต่ตอนนี้ฉันเจอปัญหา”

‘เธอจะอ้างอะไรอีก’

“พอดีว่าตอนนี้ฉันไม่สบายค่ะ แล้วอากาศที่นี่ก็หนาวมากด้วย ฉันเลยหายป่วยช้ากว่าปกติ” น้ำตาลบอกออกไปตรง ๆ เวลานี้เธอแค่ต้องการความเห็นใจจากเจ้าหนี้เท่านั้น อยากจะขอต่อเวลาออกไปอีกหน่อยแต่ก็ไม่กล้าพูด เพราะเธอทำพลาดมาหลายครั้งแล้ว

‘ฉันต้องให้เวลาเธออีกนานแค่ไหน ฉันกำลังจะหมดความอดทนในไม่ช้า เมื่อถึงตอนนั้นคงไม่ต้องให้ฉันบอกนะว่าจะเกิดอะไรขึ้น’

น้ำตาลกำลังจินตนาการถึงสิ่งที่เขากำลังบอก มือของเธอเริ่มสั่นอีกครั้ง ยิ่งนานวันมันก็ยิ่งยากที่เธอจะควบคุม หรือเธอต้องพบหมอ เธอรู้ดีว่านี่อาจจะเป็นผลข้างเคียงจากความวิตกกังวลที่เกิดขึ้น เธอหวังว่าอาการเหล่านี้จะหายไปเมื่อทุกอย่างจบลง

“ฉันกำลังเร่งลงมืออยู่ค่ะ คุณอย่าเพิ่งทำอะไรน้องชายของฉันนะ ฉันขอร้อง”

‘ฉันต่อเวลาให้อีกหนึ่งอาทิตย์เท่านั้น หนึ่งอาทิตย์สุดท้าย’

“ได้ค่ะ” น้ำเสียงของเธอบ่งบอกว่ากำลังดีใจ อย่างน้อย ๆ แสงสว่างปลายอุโมงค์ก็ยังไม่ดับลง

‘ฉันจะรอฟังข่าวดี’

“ค่ะ”

หลังวางสายน้ำตาลก็วางโทรศัพท์ลงบนที่นอน ส่วนเธอก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว เลือกชุดที่คิดว่ายั่วยวนสายตาของเขาที่สุดเท่าที่เธอจะหามาได้ สวมใส่มันลงไป เธอได้แต่ถอนหายใจเมื่อเห็นตัวเองผ่านกระจก นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมต้องมาทำในสิ่งที่เธอไม่อยากทำด้วย