ตอนพิเศษมาแล้วค่าาาาาา
“แต่งงานกันนะ”ทั้ง ๆ ที่ผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้ว ประโยคนี้ยังคงตราตรึงอยู่ในหัวใจของน้ำตาล วันนั้นเธอดีใจจนไม่ทันได้คิดไตร่ตรองว่าหากรับปากแต่งงานแล้วชีวิตของเธอจะเป็นยังไง แต่วันนี้ความคิดนั้นของเธอได้มลายหายไป เมื่อตลอดสองอทิตย์ที่ผ่านมาเขาทำให้เธอเห็นแล้วว่าเธอเป็นผู้หญิงที่โชคดีคนหนึ่ง“คิดดอะไรอยู่ครับ” วงแขนกว้างโอบกอดหญิงสาวจากด้านหลัง พลางกดจูบลงไปบนไหล่มน“คิดว่าวันนี้ใช่ความฝันหรือเปล่า”“...” ไคล์เอียงหน้ามองภรรยาของเขา“ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองจะได้มาอยู่ตรงนี้กับคุณ ไม่คิดว่าคุณจะให้เกียรติฉันมากขนาดนี้ ทั้งที่บนโลกใบนี้มีผู้หญิงมากมายที่เหมาะกับคุณ แต่คุณก็เลือกฉัน”“...”“ฉันทำผิดต่อคุณ จนไม่กล้าคิดว่าคุณจะให้อภัยฉันได้ แต่คุณก็ยังให้อภัย”ไคล์จับให้น้ำตาหันมาเผชิญหน้ากับเขา มือข้างหนึ่งเชยคางของน้ำตาลให้เงยหน้ามาสบตากับเขา“เพราะผมรักคุณ รักกว่าอะไรทั้งหมดที่ผมมีในตอนนี้”“...”“ผมไม่อยากให้คุณกังวลอะไร วันนี้เป็นอีกวันสำคัญของเราสองคนนะครับ ทุกคนกำลังรอชื่นชมความงามของเจ้าสาวอยู่”“แล้วพ่อของคุณล่ะ พิธีคริสต์ท่านจะมาด้วยหรือเปล่า”เนื่องจากตอนเช้าทั้งคู่ได้จัดพิธีแบบจี
บนถนนที่ทอดยาวออกไป ชายหนุ่มที่เคยใช้ชีวิตเร่งรีบมาตลอด วันนี้ไม่รู่อะไรดลใจให้เขาออกมาเดินบนถนน สายตาคมที่กวาดมองไปรอบ ๆ ก็สังเกตเห็นการแต่งตัวของผู้คนมากมายที่เดินสวนไปมา ทำไมพวกเขาถึงแต่งตัวด้วยโทนสีชมพู“วันนี้วันที่เท่าไหร่”“14 กุมภาพันธ์ ครับ”“วันวาเลนไทน์ใช่มั้ย”“โทรหาคุณเจียให้หน่อย” เขาหันไปบอกเซียวหม่า “แล้วถามว่าวันนี้ฉันมีนัดกับลูกค้าหรือเปล่า ถ้ามีบอกว่าให้เลื่อนนัดไปก่อน”“ครับบอส”ไคล์ยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงระหว่างรอให้เซียวหม่าโทรหาเลขา เขาหันไปเห็นคู่รักหลายคู่ที่แสดงความรักต่อกัน ก็ยิ่งชวนให้คิดถึงหญิงสาวที่เขาเพิ่งแอบไปหามาเมื่ออาทิตย์ก่อนเขาตั้งใจว่าจะไปหาเธออีกครั้งหลังจากที่เขาจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว แต่เพราะความคิดถึงมันล้นออกมาจนยากที่จะเก็บกักความรู้สึกนั้นไว้ได้ วันนี้เขาจึงตั้งใจไปหาเธออีกครั้งณ.บ้านเช่าหลังเล็กที่เขาเคยมาครั้งหนึ่งตอนที่เจ้าของบ้านนอนหลับสนิท แต่เวลานี้กลับเงียบสงัดไม่มีใครอยู่แม้แต่คนเดียว“วันนี้วันวาเลนไทน์ ร้านคงจะปิดช้ากว่าปกติครับ”“วันวาเลนไทน์แบบนี้ยังต้องทำงานอีกเหรอ”“ถึงจะเป็นวันวาเลนไทน์ก็ยังคงเป็นวันทำงานครับ ไม่ใช่ว
หลังจากที่ไคล์พักรักษาตัวจนหายดี เขาก็เริ่มกลับไปทำงาน แต่ทุก ๆ ตอนเที่ยงเขาจะพาน้ำตาลออกไปทานข้าวด้วยกันทุกครั้ง เขาไม่เคยปล่อยให้เธออยู่บ้านโดยไม่มีเขาเลยสักครั้ง“รีบ ๆ สิครับ”“รีบไปไหนกันคะ”“ผมมีที่ที่อยากจะพาคุณไป”“อะไรกันคะ คุณทำให้ฉันกังวลนะ”“ผมมีพิรุธขนาดนั้นเลยเหรอ”“ก็คุณดูตื่นเต้นเป็นพิเศษ สีหน้าของคุณดูง่ายจะตาย”“แสดงว่าที่ผ่านมาคุณอ่านความคิดของผมออกหมดเลยเหรอ”“เปล่าหรอกค่ะ เพราะก่อนหน้านี้แม้แต่หน้าของคุณฉันยังไม่กล้ามอง แล้วฉันจะสังเกตได้ยังไง”“แล้วตอนนี้ล่ะ”“ก็มองทุกวันไงคะ มองจนจำได้หมดแล้วว่าถ้าทำปากแบบนี้” เธอดึงแก้มของสามีจนปากของเขาเป็นเส้นตรง “แสดงว่ากำลังงอล”“รักคุณจังเลยครับ”“ไม่เบื่อบ้างเหรอคะ”“หรือคุณเบื่อที่จะฟังแล้ว”“ไม่เลยค่ะ ฉันฟังได้ทุกวัน”“ผมก็บอกรักคุณได้ทุกวัน ไม่เบื่อเลย”“คุณสั่งตัดชุดมาให้ฉันอีกแล้วเหรอ”“ครับ” เขาเดินเข้าไปช่วยน้ำตาลรูดซิปด้านหลัง “ก็ท้องของคุณเริ่มโตแล้ว”“พอคลอดแล้วฉันจะเอาเสื้อผ้าพวกนี้ไปไว้ที่ไหนละคะ”“จะกังวลไปทำไมครับ คลอดเสร็จก็ท้องอีก”“อะไรนะ”“เราจะมีลูกด้วยกันสักห้าคนดีมั้ย”“คุณท้องเองมั้ยล่ะคะ ถ้าท้องเองจะ
“อะไรนะครับ” ไคล์ตาลุกวาวเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่น้ำตาลพูด“...”“พูดอีกทีสิครับ คุณบอกว่าจะใช้ปากให้ผมใช่มั้ย” เขาดีใจจนออกนอกหน้า แทบจะลุกขึ้นกระโดดโลดเต้นเลยทีเดียว“ก็คุณไม่อยากฟังนี่นา”“อยากฟังแล้วครับ อยากฟัง”“คุณอดทนรอจนถึงคืนนี้ได้มั้ยคะ” เธอไม่ได้จะทำตอนนี้“งื้อ อยากให้ทำตอนนี้เลย”“ถ้าทำอยู่แล้วมีคนมาเยี่ยมคุณล่ะ”“ผมจะติดป้ายห้ามเยี่ยมเดี๋ยวนี้เลย”“คุณนี่หื่นจริง ๆ”“เร็วครับ ผมอดทนรอไม่ไหวแล้วนะ”“ฉันไม่มั่นใจเลย” เธอไม่เคยเสนออะไรแบบนี้กับเขาเลยสักครั้ง และที่ผ่านมาเธอก็ทำมันได้ไม่ดีเท่าไหร่ “ไม่รู้ว่าคุณจะชอบหรือเปล่า”“ทำไมจะไม่ชอบล่ะครับ แค่คุณบอกว่าจะทำให้ผมก็เกือบจะเสร็จเพราะคำพูดของคุณแล้ว จับดูสิมันเหนียวหมดแล้ว”“เดี๋ยวฉันมานะคะ” อยู่ ๆ น้ำตาลก็ลุกขึ้นยืน“จะไปไหน”“ไปบอกบอดี้การ์ดของคุณไง ว่าห้ามไม่ให้ใครเข้ามา จนกว่าคุณจะสั่ง”ไคล์ยิ้มกว้างมองตามหลังหญิงสาวไป เพราะอยู่ด้วยกันทุกวัน เขาจึงไม่ทันได้สังเกตว่าตอนนี้เธอดูมีน้ำมีนวลขึ้น ก้นก็กลมและใหญ่ขึ้น ช่างเซ็กซี่เหลือเกิน“อึก!” หลายครั้งที่ไคล์สวนสะโพกขึ้นมา ทำให้เอ็นร้อนของเขาดันเข้าไปจนถึงคอหอยของเธอ ถึงจะเป็
น้ำตาลถอยหลังไปเรื่อย ๆ จนถึงประตูห้องทำงาน ในขณะที่หลินหลินก็ถือมีดแล้วย่างสามขุมเข้ามาหาเธอเรื่อย ๆแกร็ก!!ฉึก!!มีดปักลงไปตรงท้องด้านขวาของคนที่เข้ามาขวางไว้ เขาจับน้ำตาลให้มาแอบอยู่ด้านหลังของเขา“คุณ...” น้ำตาลตกใจเมื่อเห็นว่าคนที่โดนมีดแทงคือไคล์“ถอยออกไปก่อน” เขาหันไปบอกน้ำตาลอย่างใจเย็น “ผมไม่เป็นไร”“แต่...” เธอไม่ยอมปล่อยมือออกจากเขา ซ้ำยังเดินเข้าไปเพื่อเอามือกดแผลให้เขา“เชื่อผมเถอะนะ” เขาพูดเชิงขอร้องน้ำตาลยอมถอยออกไปโดนมีเซียวหม่ายืนคุ้มกัน เธอไปยืนอยู่ที่ประตูห้องทำงาน ส่วนไคล์เดินเข้าไปข้างในซึ่งมีหลินหลินกำลังทำหน้าสติแตกอยู่“หยุดอยู่ตรงนั้น” ไคล์ตะคอกเมื่อเห็นว่าหลินหลินกำลังเดินเข้ามาหาเขา “ห้ามเข้ามาใกล้ผม”“ทำไมละคะ หลินไม่ได้ตั้งใจ คนที่หลินจะแทงคือมันต่างหาก”“ตอนนี้ผมไม่ได้โกรธที่คุณแทงผมหรอก แต่ผมโกรธที่คุณกล้าเข้ามาทำร้ายคนของผมถึงที่นี่”“ฉันสงสัยมาตลอดว่าเราสองคนใครกันแน่ที่นอกใจก่อนกัน”“ใครจะนอกใจใครก่อนหรือหลังมันก็ไม่ได้สำคัญอะไร เพราะสุดท้ายเราสองคนก็ไม่ได้รักกันแล้ว”“ไม่รักแล้วจะยื้อฉันไว้ทำไม”“หลังจากที่ร้องขอความรักจากคุณในวันนั้น ผมก็ไม่ได้ทำ
เวลา 21.00 น ภายในบ้านหลังใหญ่ ทั้งคู่ก็พากันเข้าห้องนอน หลังจากที่ออกจากห้างมาจนหาหมอแล้วกลับถึงบ้าน ไคล์สังเกตเห็นว่าน้ำตาลดูเงียบผิดปกติ“คุณไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า” เขาเปิดประเด็นขึ้นมาเพื่อหวังให้เธอระบายเรื่องที่ไม่สบายใจกับเขา“ไม่มีค่ะ”“น้ำตาล” ไคล์เดินไปนั่งลงข้าง ๆ เธอ “ผมอยากให้เราเปิดใจคุยกันสักครั้ง เพราะผมเชื่อว่ายังมีอีกหลายเรื่องที่เรายังไม่คุยกันและต่างเดาความคิดของอีกฝ่ายไปต่าง ๆ นา ๆ”“...”“หากคุณมีเรื่องอะไรไม่สบายใจ หรืออยากให้ผมทำอะไรคุณบอกผมได้นะ”ทันทีที่ไคล์พูดประโยคนั้นจบ น้ำตาลก็มองไปยังแหวนของเขา เธอมองจนเขาสังเกตเห็น“คุณไม่ชอบให้ผมใส่มันเหรอ” เขายกมือข้างที่สวมแหวนขึ้น“ฉันเคยอ่านเจอ เขาบอกว่าผู้ชายที่นี่จะใส่แหวนนิ้วกลางข้างซ้ายหลังจากที่หมั้นหมายแล้ว”“แล้วไงต่อ”“คุณกับเธอคง...”“ผมรู้แล้ว...” คราวนี้เขารู้แล้วว่าน้ำตาลคิดอะไรอยู่ เขาเลยลุกจากที่นอนแล้วเดินไปยังโต๊ะทำงานของเขา “รอผมแปบนึงนะ”ไคล์เดินกลับมาพร้อมบางอย่างในมือ เขาส่งมันให้เธอ“ยื่นมือมาสิ”“อะไรคะ” น้ำตาลยื่นมือออกไป เธอนิ่งไปเมื่อเห็นสิ่งที่เขาวางอยู่บนฝ่ามือของเธอ “คุณให้ฉันทำไม”“ก็มั