ตอนที่ 8 กำลังคบกัน

เวลา 22.00 น.

เจ้าของขาเรียวก้าวผ่านประตูเข้าไปในไนต์คลับ ผู้คนในเวลานี้ดูหนาแน่นขนัดตา เธอมองไปรอบ ๆ เพื่อหาเป้าหมาย แต่แล้วก็ไม่เจอ โชคดีที่ยังมีที่ว่างพอให้เธอได้แทรกตัวแล้ววางก้นลง

[รับเครื่องดื่มอะไรดีครับ] พนักงานหนุ่มเดินเข้ามาถามทันทีที่เห็นเธอนั่งลง

“คุณพูดภาษาอังกฤษกับฉันได้หรือเปล่า” เธอเริ่มจะชินกับสถานการณ์ต่าง ๆ มากขึ้น คงเป็นเพราะเธอเป็นคนเอเชียเหมือนกับพวกเขา โดยลักษณะทั่วไปของเธอก็ไม่ได้แตกต่างจากหญิงสาวชาวจีนมากนัก เลยไม่มีใครเอะใจว่าเธอไม่ใช่คนที่นี่

“ครับ” พนักงานพยักหน้าเบา ๆ “ไม่ทราบว่าคุณจะรับเครื่องดื่มอะไรดีครับ”

น้ำตาลก็นิ่งคิด เธอกำลังคิดว่าเธอจะสั่งอะไรมาดื่มดี ผู้หญิงที่เอาแต่ทำงานไม่ดื่มเหล้าไม่เข้าผับแบบเธอควรสั่งอะไรมาดื่มดี

“อะไรก็ได้ที่เบาที่สุดค่ะ”

เพราะยังไม่หายป่วยเวลานี้เธอจึงไม่ควรดื่มด้วยซ้ำ แต่เอาเถอะอย่างน้อย ๆ ถ้าต้องเผชิญหน้ากับเขาเธอจะได้กล้าพอที่จะชวนเขาขึ้นเตียงแบบไม่รู้สึกกระดากปาก เพราะทุกครั้งสติของเธอครบถ้วนเธอมักจะทำมันพลาดอยู่เสมอ

“ได้ครับ”

น้ำตาลนั่งรอไปเรื่อย เวลานี้เป้าหมายของเธอก็ยังไม่ปรากฏตัว จากหนึ่งแก้วเป็นสองแก้ว และตามด้วยแก้วที่สามสี่ จากเครื่องดื่มที่ดูจะเบา ๆ ก็เริ่มทำปฏิกิริยากับร่างกายของเธอมากขึ้นเมื่อมันเข้าไปรวมกันอยู่ในตัวของเธอ

เหมือนสติของเธอจะลดลง การมองเห็นก็ลดลงตามไปด้วย มือสองข้างยกขึ้นมาจับขมับของตัวเองอยู่บ่อยครั้ง ถ้าปล่อยไว้แบบนี้เธอจะได้ตายซะก่อนที่จะทำงานสำเร็จ แต่เอาเถอะเพื่อน้องชายเธอยอมตายในหน้าที่

[มาคนเดียวเหรอครับ]

น้ำตาลหรี่ตามองคนที่เดินเข้ามาทักทายเธอ ชายหนุ่มใบหน้าเกลี้ยงเกลา ทรงผมถูกจัดทรงมาอย่างดี กลิ่นน้ำหอมที่โชยมาแตะจมูกทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่

“...” น้ำตาลทำทีไม่สนใจ เธอเสมองไปทางอื่น เผื่นผู้ชายคนนี้จะเดินผ่านเธอไป แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เป็นไปตามที่เธอต้องการ ดูเหมือนเขาจะยืนรอคำตอบจากเธอ

[ผมถามว่ามาคนเดียวเหรอครับ] เขาเอามือล้วงกระเป๋า

“ฉันไม่สามารถพูดภาษาของคุณได้” ถ้าเขารับรู้ได้ด้วยตัวเองว่าเธอไม่อยากสนทนากับเขา เขาคงจะเดินผ่านไปแล้ว แต่ดูเหมือนว่าคนคนนี้จะไม่คิดที่จะทำความเข้าใจอะไรเลย

“อ๋อ ครับ” เขาคิดไปว่าที่เธอไม่ตอบเพราะฟังเขาไม่ออก “งั้นมาพูดภาษาของคุณแล้วกัน”

“...” น้ำตาลเอียงหน้ามอง เธอไม่อยากคุยกับคนแปลกหน้าเลยสักนิด

“มาคนเดียวเหรอครับ” เขาถามประโยคเดิมเป็นครั้งที่สาม

“มารอแฟนค่ะ” เธอโกหกออกไป

“แต่ผมเห็นคุณนั่งดื่มอยู่คนเดียวนานมากแล้วนะครับ” เขาสังเกตเห็นเธอตั้งแต่เดินเข้ามา แต่เพราะนั่งสังเกตอยู่สักพัก เมื่อไม่เห็นว่ามีใครมาเพิ่ม เขาจึงตัดสินใจเดินเข้ามาหาเธอ

“อ๋อ พอดีเขาบอกว่ายังไม่เสร็จธุระค่ะ ให้ฉันนั่งรอไปก่อน”

“เป็นคนแบบไหนกันนะถึงได้ปล่อยให้แฟนนั่งรอนาน ๆ แบบนี้ ถ้าเป็นแฟนของผมละก็ ผมจะเป็นฝ่ายมารอ” ขณะพูดก็ส่งสายตาหวานเยิ้มให้น้ำตาล ไม่เพียงเท่านั้นยังวางมือไปบนมือของเธออีก แต่เธอก็รีบดึงออก

“ทุกครั้งเขาก็เป็นฝ่ายมารอฉันค่ะ วันนี้คงธุระด่วนจริง ๆ เลยปลีกตัวออกมาไม่ได้” เธอรู้ดีว่าการที่ถูกผู้ชายเข้าหา และพูดจาแบบนี้หมายถึงอะไร การแสดงตัวว่ามีแฟนอยู่แล้วคงเป็นการปฏิเสธอย่างสุภาพที่สุด

“ผมว่าผมมาที่นี่บ่อยนะครับ แต่ไม่เคยเจอคุณที่นี่เลย”

“ฉันไม่ค่อยชอบที่แบบนี้ค่ะ เลยมานาน ๆ ครั้ง” น้ำตาลแอบถอนหายใจ เธอเริ่มรู้สึกเหมือนถูกคุกคาม ทำไมเขาไม่ยอมถอยไปสักที เธอก็บอกอยู่ว่ามีแฟนแล้ว

“อ๋อ ครับ” เขาพยักหน้าราวกับว่าจะยอมเชื่อคำพูดของเธอแต่เปล่าเลย “ไหน ๆ ก็มีโอกาสได้เจอกันแล้วดื่มให้กันซักแก้วเถอะครับ”

“เครื่องดื่มที่ฉันสั่งมาหมดพอดีเลยค่ะ กะว่าแฟนมาก็กลับเลย เลยไม่ได้สั่งเพิ่ม” จริง ๆ แล้วเธอดื่มเพลินไปหน่อยจนรู้สึกว่าตอนนี้เธอเริ่มนั่งไม่ตรงแล้ว จึงสั่งพนักงานให้เลิกนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ

“โต๊ะผมยังมีเครื่องดื่มเยอะเลยครับ ขาดคนช่วยดื่มพอดี”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“ย้ายไปนั่งที่โต๊ะของผมเถอะ”

“ไม่ดีกว่าค่ะ” น้ำตาลปฏิเสธทันควัน

“แค่แก้วเดียวเองครับ คนสวยคงไม่ใจร้าย” เขายังไม่ลดละความพยายาม ยังคะยั้นคะยอให้เธอดื่ม

“ขอโทษด้วยนะคะ” นั่นหมายความว่าต่อให่เขาพยายามยังไง เธอก็ไม่ดื่มเด็ดขาด

“รู้อะไรมั้ย” เขาขยับหน้าเข้ามาแล้วพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ทำให้คนฟังรู้สึกขนลุก “อย่าคิดโกหกคนแปลกหน้าทั้งที่คุณเองก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนยังไง”

“...” น้ำตาลขยับถอยหนี เธอมองหน้าผู้ชายตรงหน้า ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้สนใจอารมณ์หรือน้ำเสียงของเขา แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่าเขากำลังข่มขู่เธอ

“อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลย ในที่แบบนี้สร้างมิตรไว้ดีกว่าสร้างศัตรูนะครับ”

“อ๊ะ...นั่นไงเขามาพอดีเลย” เธอชี้ไปทางประตู พร้อมรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้า เธอรู้สึกโล่งในยังไงไม่รู้ที่เห็นเขาคนนั้น

“ใคร” ชายหนุ่มหันมาถามน้ำตาลหลังจากมองไปทางองศาที่เธอชี้

“ก็แฟนฉันไง” เธอพูดอย่างมั่นใจ

“คนไหน” เขาถามเพื่อความแน่ใจ

“คนนั้นไง”

“ฮ่า ๆ ๆ คุณนี่ตลกเหมือนกันนะ” อยู่ ๆ ชายหนุ่มก็หัวเราะออกมา “เล่นมุกอะไรกัน ฮ่า ๆ ๆ”

“เปล่านะ เขาเป็นแฟนของฉันจริง ๆ”

“คุณคิดว่าเขาเป็นใครล่ะ”

“แฟนฉันไงคะ”

“ผมไม่ได้โง่นะ” เขาแสยะยิ้ม “นั่นมันเจ้าของไนต์คลับแห่งนี้ ทุกคนที่นี่รู้จักเขาดี”

“ฉันรู้เรื่องนั้นดีอยู่แล้วว่าเขาเป็นที่รู้จักของทุกคน” น้ำตาลหน้าเหวอเล็กน้อย แต่เธอทำเป็นใจดีสู้เสือไม่ให้เขาจับพิรุธได้

“ผมหมายถึง ใคร ๆ ก็รู้ว่าแฟนของเขาคือใคร”

น้ำตาลหันกลับมามองชายหนุ่มที่กำลังสนทนากับเธอคราวนี้เธอกลับแสดงออกทางสีหน้าชัดเจนว่ากำลังจนมุม เธอไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ แสดงว่าเธอโดนจับได้ว่าโกหกแต่ยังเลือกที่จะแถไปเรื่อย

“แต่เรากำลังคบกันจริง ๆ นะ” แม้ผู้ชายตรงหน้าจะเข้าใจว่าคนที่เธอแอบอ้างคบซ้อนกับเธอก็เถอะ

“หึ ๆ” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ “คงจะเพ้อฝันอยากได้คนรวยมาเป็นผัวล่ะสิ จะบอกให้นะว่าผมเจอผู้หญิงที่พูดจาเหมือนคุณมานับครั้งไม่ถ้วน ใคร ๆ ก็อยากได้เขาจนตัวสั่น”

น้ำตาลไม่อยากต่อปากต่อคำกับคนคนนี้แล้ว เขาเป็นใครมาจากไหน ถึงมาจุ้นจ้านเรื่องของเธอแบบนี้ ถึงเธอจะโกหกก็ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับเขา ช่างไร้มารยาทสิ้นดี

เพื่อที่จะหนีสถานการณ์บ้า ๆ แบบนี้ น้ำตาลเลยเลือกที่จะไม่โต้ตอบอะไรอีก เธอลุกขึ้นเพื่อที่จะได้เดินหนีออกมา

ปึก!!