Chapter 2

"No!"

My heart thuds painfully in my chest as my tears fall endlessly.

I shook my head terribly. Suddenly widened my eyes. My fears crawled on my throat.

"H-Huwag Alex!" As I glowled in frightened.

As Alex ever did. He's a ruthless husband. Wala siyang pinapatawad kapag nagagalit. I know he wants to suffer me at all.

"No!" It will be worsen. It's fucking hell.

Palagi na lang ganoon ang ginagawa niya sa akin. Ayaw ko na! Hindi ko na kayang magtiis sa pananakit niya.

"Alam mo kung bakit ako nagloko Juliana? Because you never give me a child who will honor my legacy."

Nanlalamig lamang ang mga luha ko. Kailangan ba talaga niyang ipamukha sa akin ang mga salitang iyon? Paulit-ulit na lang?

"Oo, hindi kita mabigyan ng anak Alex. Pero hindi iyon sapat na dahilan para lokohin mo 'ko!"

Nagsusumamo at sumisigaw ang damdamin ko. Hindi ko mapigilan ang pag-iyak ko. Sobra akong nasasaktan.

"Niloko kita kasi may pagkukulang ka! Hinanap ko ang pagkukulang na iyon sa iba Juliana!"

"Fuck! How could you?"

Napabaling ang kaniyang mukha dahil sa lakas ng pagsampal ko sa kaniya. Dumilim ang paningin ko sa mga salitang iyon.

"Kung ano man ang pagkukulang ko? Walang dahilan para hanapin mo iyon sa iba Alex." napakuyom ang kamao ko sa galit.

"Ibinigay ko ang lahat! Pero sa isang pagkukulang ko pinagtaksilan mo ako! Is that your love Alex?" pagdiin ko.

Pumapatak lamang ang mga luha ko. Bakit kailangan niyang hanapin ang pagkukulang ko sa iba?

Hindi niya ba alam na masasaktan ako? Sana man lang iyon ang inisip niya bago niya ginawa ang bagay na iyon!

"Ginawa ko ang lahat! Lahat ibinigay ko! Wala akong itinira para sa sarili ko Alex! Pero bakit mo ito nagawa sa akin?"

Umigting ang kaniyang panga with a bitterness laugh! Kita ko ang pagkamuhi sa kaniyang mga mata. Gusto niyang sunggaban ako!

Marahas niyang hinawakan ang braso ko. Halos mabalian ako ng buto dahil sa lakas ng pagkakahawak niya.

"Alex! Alex nasasaktan ako!"

Sa halip na pakawalan niya ako. Mashinigpitan pa niya ang pagkakahawak sa braso ko.

"Alam kong tatakasan mo ako Juliana! I never let it happen! Masgustuhin ko pang ikulong kita dito sa mansion."

No!

Lumukot ang takot sa mga labi ko. Pakiramdam ko namutla ang mga ito. Pati kamay ko nanlalamig sa takot.

"A-Alex huwag! Maawa ka, please! B-Bitawan mo ako!"

I knelt in front of him and hugged his legs. I want to beg in his highness.

I know you loved me Alex! Pero kung papahirapan mo ako! Masgugustuhin ko pang mamatay!

I'm cried while hugging Alex's feet and begging to him. I felt my tears dropped down in every second.

"Ahhhh! A-Alex!" I'm screaming.

He ruthlessly grabbed my hair up. I was stood up and faced to him. My skin almost fell off from my head.

I grabbed Alex's arm. I shut my eyes for a moment. Then, I looked up to him with mercy.

My tears streaming down into my face. Para akong hayop na nakatingala sa kaniya habang nagmamakaawa.

"Alex! Alex nasasaktan ako! Ahhh!"

I'm screaming in pain. I will shout but I could not! Takot ang umiiral sa puso ko.

I know Alex won't hear me out of this pain. Masgustuhin niya pang nahihirapan ako kaysa pakawalan niya ako.

"Ahhh!"

Agad kong binayag si Alex. Nabitawan niya ako sabay tulak ko sa kaniya. Tumilapon na lamang siya sa sahig.

Nanginginig na kumilos ang mga paa ko upang tumakas. Agad kong hinawakan ang doorknob para buksan ito.

"Juliana!" his voice thundering behind me.

Napalingon ako sa gulat. Namimilipit siya sa sakit. Hindi siya makatayo.

"Ahhh!"

Nanlaki na lamang ang mga mata ko. I shook my head. Tila napuruhan ko ang pagkalalaki niya.

Nang mabuksan ko ang pinto. Agad akong tumakbo. Nanlalambot lamang ang mga tuhod ko.

Napatigil ako sa pagtakbo at napalingon kay Alex. Nakahawak lamang ito sa kaniyang bayag at namimilipit sa sakit.

"Ahhh! J-Juliana!"

Gusto kong maawa sa kaniya pero I'm sorry Alex! I want to save myself from hell! Nasasakal na ako sa gusto mo!

My tears drops every single piece. Napahagukhok na lamang ako sa pag-iyak. I shook my head.

Kumikidlat at dumadagong-dong sa labas ng mansion. Malakas ang buhos ng ulan.

Nanginginig na tumatakas ang mga paa ko papalayo.

Sa bawat pag-apak ng mga paa ko palabas ng mansion. Sabay nito ang pagkidlat at pagdagong-dong sa paligid.

Bigla na lamang akong naligo sa buhos ng ulan. Hindi ko alam kung saan ako pupunta? Gulong-gulo ang isipan ko.

Patuloy ang pagtakbo ko papalayo sa mansion. Ayaw kong masilayan pa ako ni Alex sa lugar na ito.

Paniguradong sasaktan niya ako at papahirapan. Ayaw ko ng maulit pa ang mga bagay na dinanas ko sa kamay niya.

Sinasalubong ko lamang ang malakas na buhos ng ulan. May kasama itong pagbugso ng hangin mula sa hilaga.

Naninigas ang sarili ko sa lamig. Para akong binabalot ng yelo.

Sa pagtakbo ko sa kalagitnaan ng daan. Bigla na lang may sasakyang humahabol sa hulihan ko.

No!

Kailangan kong makalayo bago pa ako masundan ni Alex. Alam kong sa mga sandaling ito ay susundan niya ako.

"Ahhh!"

Napa-cover ako ng aking mga kamay sa aking mukha. Parang sinimento ang mga paa ko sa aking pagkakatayo.

Muntik na akong masagasaan kotse. Hangin na lang ang pagitan bago ito tumilapon sa mukha ko.

Napalunok na lamang ako sa takot. Nanlalaki lamang ang mga mata ko sa gulat. Hindi ako makagalaw.

"Are you okay?"

Nanumbalik ang diwa ko sa reyalidad nang tanungin ako ng lalaki. Nasaharapan ko na siya.

"Tulong! Tulungan niyo ako!" salitang lumabas sa bibig ko. Nanginginig ang sarili ko.

"May humahabol sa akin! Tulungan niyo ako, please!"

Agad naman akong pinasakay ng lalaki sa kaniyang kotse Niyakap ko na lamang ang aking sarili dahil sa lamig.

Mabilis naman na pinaharorot ng lalaki ang kaniyang sasakyan. Pakiramdam ko medyo nakahinga ako ng maluwag.

His black suit perfectly fit. Even his elegant watch caught my attention.

He is not a simple man. I though he is a billionaire.

Napayuko na lamang ako nang mapasulyap siya sa akin. Nanginginig lamang ang katawan ko sa sobrang lamig.

"Are you alright?" he asked coldly.