Elle Point of ViewNapangiti ako ng makatanggap ako ng email sa isang kumpanya na pinag-apply-an ko. Isang araw din ang hinintay ko bago ko matanggap ang email sa kumpanya nila na natanggap ako. At ngayon bitbit ko ang shoulder bag ko habang naka suot ako ng formal na damit. Isa na akong assistant ng isang CEO ng iba't-ibang klaseng tela. Bago pa man ako mag-apply dito, sinigurado ko muna na walang koneksyon ang kumpanya ni Harris sa kumpanya ni Miss Ysabel. Nang makapasok ako sa loob ng office ni Miss Ysabel, kaagad akong nagbigay galang sa kaniya. “Good Morning po, Miss Ysabel.” Energetic kong sabi, isang matamis na ngiti ang iginawad niya sa 'kin. “Good Day as well,” Aniya. “Mukhang magkakasundo tayo, Elle.” Dugtong pa niya habang diretsong nakatingin sa akin. Nahihiya naman akong ngumiti. Mukhang friendly si Miss Ysabel dahil nararamdaman ko base sa katauhan niya. “Sa tingin ko rin po magkakasundo tayo,” sambit ko. “Yes. Parehas tayong maganda at sexy,” saad niya na ikinakibi
—Third Person—“Kuya, naririnig mo ba 'yang sinasabi mo? Yayayain mo si Ate Cindy na maging girlfriend? The hell, hindi pa nga natin nakikita si Ate Elle, ang asawa mo. Tapos nagpaplano ka na agad palitan ang asawa mo?” hindi makapaniwalang saad ni Stella sa kaniyang kuya Harris. Mahigit dalawang taon na rin ang lumipas ngunit hindi pa rin bumabalik ang alaala ng kuya Harris niya. At nag-aalala si Stella na baka tuluyang mahulog ang loob ng kuya niya kay Cindy. At iyon ang ayaw niyang mangyari. Ayaw niya kay Cindy, iyon ang totoo. Kay sobrang kontra siya sa mga gustong gawin ng kuya Harris niya. “Wala akong nakikitang dahilan para hindi yayain si Cindy. Cindy is always there, kapag kailangan ko ng kausap. Kahit wala akong kailangan, lagi siya ang kasama ko. Hindi pa ba sapat na dahilan 'yon para maging girlfriend ko siya?” takang tanong ni Harris sa kapatid. Napasapo ng noo si Stella at nagpalakad lakad sa harapan ng kuya Harris niya. “Kuya, hindi pagmamahal ang tawag dun. Si
Tuluyang binuksan ni Harris ang silid ng walang pagdadalawang isip. Puno siya ng determinasyon at pag-asa sa mga oras na ito. Bawat segundo ay napakahalaga sa kaniya, para bang nag-slow motion ang pagpasok niya sa loob ng silid nila ni Elle. Tulad ng nasa living room, may isang malaking frame ang nakasabit sa tapat ng kama. Bawat sulok ng kwarto ay hindi niya pinapalampas, Para siyang isang inspektor ngayon na kailangang pag-igihin ang kaniyang trabaho. Naupo si Harris sa dulo ng kama ng makaramdam siya ng pagkahilo. “Bakit ganito? Bakit lahat ng mga tao ay may concern sa ‘yo, Elle Mendoza?” biglang tanong niya sa kanyang sarili. Napapikit siya ng mariin ng mas tumindi pa ang hilo na nararamdaman niya. Nagbi-blurred ang paningin niya, lahat ng nakikita niya ngayon ay nagiging dalawa. Pumikit siya ng mariin. Ilang segundo siyang nanatiling nakapikit, pilit niyang pnapahinahon ang sarili. “Naaalala ko na ang kuwartong ito,” sambit niya at kasabay no’n ang biglang pagmulat ng mata
—HARRIS—I-I don't know how I will react…I should become happy because I discovered something? Sobrang bilis ng tibok ng puso ko… parang sasabog.Kay Elle ba ang bagay na ito? Sa asawa ko ba ang pregnancy kit na 'to. Napasapo ako ng noo ng magsimulang umikot ang paningin ko. “Ijo, huminahon ka. Huwag mong pilitin ang iyong sarili na maalala ang nakaraan,” Manang said. But I ignore her. “Alam mo ba ang tungkol sa bagay na 'to, Manang? Alam mo rin ba na buntis ang asawa ko?” Sinubukan kong maging mahinahon pero hindi ko mapigilang huwag magtaas ng boses. “Oo, alam ko ang tungkol diyan, Ijo. Alam ko rin na buntis ang asawa mo. Pero, gusto ko man sabihin sa 'yo ang tungkol sa pagbubuntis ng asawa mo ay hindi ko magawa.” Manang said, napahilot ako ng sintido dahil sa matinding tensyon. Parang mababaliw ako dahil sa mga nalaman ko ngayon. I didn't expect it. Elle is pregnant, according to Manang. And this evidence, nagsasabi na isa na akong ganap na ama. “Bakit? May rason ba k
—THIRD PERSON—Tulak-tulak ni Elle ang stroller ng panganay niyang anak, samantalang naka carrier belt naman ang anak niyang si Elisha. Dahil hindi niya kayang buhatin ang tatlo, buhat-buhat ni Mina si Hayden. Nasa mall sila ngayon, namamasyal. Nagtungo sila sa baby's store sa loob ng mall. Upang mamili ng mga bagong gamit ng tatlo niyang anak. “Ate, ito oh. Bagay kay, baby Elisha.” Sambit ni Mina kay Elle ng ipakita nito ang kulay pink na dress. “Oo nga 'no, sige isama mo na 'yan, Mina. Pagkatapos natin dito, bumili tayo ng mga damit natin. Huwag kang mag-alala, treat ko.” Nakangiting saad ni Elle. Masaya namang tumango si Mina at muli nitong binalingan ang pamimili ng mga gamit ng inaanak niya. Nalilibang naman si Elle sa pamimili ng mga laruan ng mga anak niya. Kaya kumuha siya ng ilang laruan at nilagay sa cart. Habang abala sila sa pamimili, biglang nahagip ng mata ni Elle ang dalawang taong naglalakad sa labas ng store. Dumaloy sa buong sistema niya ang kaba. Bigla s
-ELLE-Ilang araw na ang lumipas noong pumunta kami sa mall ni Mina at ng mga anak ko. Ngayon, patungo kami ni baby Elisha sa pinaka malapit na ospital sa apartment na tinutuluyan namin. Sobrang taas kasi ng lagnat ng anak ko, ni hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Kaya naman napagdesisyunan ko na dalhin na lamang ang anak ko sa ospital. Pagkarating namin sa ospital kaagad ako lumapit sa nurse at sinabi ko ang kondisyon ng anak ko. Na sobrang daming pantal sa buong katawan at mukha ng anak ko. Kaagad naman nila akong dinala sa isang bakanteng hospital bed. Sa sobrang taranta ko kanina noong nasa apartment pa kami, hindi ko napansin na naka pantulog lang pala ang suot ko. Pasado alas otso na kasi ng gabi, at patulog na kaming lahat. Napatingala ako ng lapitan ako ng isang may edad na nurse, kaagad kong nilingon ang anak ko. May nakakabit na kay baby elisha na isang suwero, nagtataka ko namang muling binalingan ang nurse. “Bakit kailangan pang isuwero ang anak ko, nurse?” taka
—ELLE—" Hindi ko naalala ang lahat. Sa tingin mo ba, kung may naalala ako, sasayangin ko ba ang taong lumipas ng hindi ka hanapin. Para sabihin sa 'yo na I'm sorry and please forgive me. Kung alam ko ang nangyari noon, sa tingin mo ba hindi ako magtatanong sa 'yo?" Paulit-ulit na rumirihistro sa isipan ko ang huling sinabi ni Harris bago ako maglaro ng pagkakataon na makaalis. Hanggang ngayon, binabagabag ako ng mga salitang sinabi niya. Nawalan talaga siya ng alaala? Hindi ko alam kung nagsisinungaling ba siya o ano. Naguguluhan ako …Pero ano 'yung sinabi ni Cindy sa akin noong nasa restaurant kaming dalawa?Ano ba talaga ang totoo?Sino na ang nagsasabi ng totoo?Si Cindy ba o si Harris?Ang sabi ni Cindy, kinalimutan na ako ni Harris, dahil magsisimula na silang dalawa bilang magkasintahan. Pero bakit ganito? Bakit biglang nagkrus ang landas namin ng lalaking pinakamamahal ko at sasabihing wala siyang naalala.Pero kung totoo man na nawalan siya ng alaala. Hindi pa rin mag
—ELLE—MAGAAN ang pakiramdam ko pagkauwi ko sa apartment namin ni Mina. May kasama akong isa sa pinaka importanteng tao sa buhay ko. Walang iba kundi si Stella ang kapatid ni Harris. Matapos ng pag-uusap namin ni Stella sa labas, napagtanto ko na kailangan ko ng sabihin sa kaniya. Nang sa ganun ay mabawasan ang bigat ng nararamdaman ko. Matapos kong sabihin kay Stella na sa pag-alis ko sa puder ni Harris, ay buntis na ako no'n. Nang sabihin ko na hindi lang isa ang dinadala kong sanggol sa loob ng sinapupunan ko ay laking gulat niya. Hindi siya makapaniwala na shooter daw ang kuya niya. Dahil naka-tatlo raw kaagad si Kuya Harris niya. Humingi siya sa akin ng favor na kung pwede niya makita ang mga pamangkin niya. Dahil kita ko sa mukha ni Stella ang pagnanasa na nais niyang makita ang anak namin ni Harris ay kaagad akong pumayag. Sino ba naman ako para pagbawalan siya? Si Harris lang naman ang nagkasala sa akin at si Cindy. Nilinaw ko naman kay Stella na kahit nagka amnesia ang