Chapter 3

Napahawak ako sa ulo ko nang makaramdam ulit ako ng hilo habang nasa harapan ng lababo dahil kanina pa ako nagduduwal sa hindi ko malamang dahilan. Basta ko na lamang naramdaman na tila binabaliktad ang sikmura ko. 

Ilang araw ko na rin itong nararamdaman. Tatlong linggo na mula nang maoperahan si Lola at nandito na kami ngayon sa nabili kong bahay malapit lamang sa ospital na pinagdalhan ko kay Lola. Mabuti na lang at tulog pa sila kung hindi ay mag-aalala lang sila sa kung ano ang nangyayari sa'kin na kahit ako rin ay di maipaliwanag kung ano ito. 

Wala naman akong sakit, ngunit basta na lamang akong naduduwal at nahihilo tuwing umaga at sa tuwing nakaka-amoy ako ng cheese. 

Nagtoothbrush muna ako at inayos ang sarili ko nang maramdamang maayos na ang pakiramdam ko. 

Siguro ay epekto lamang ito ng kulang sa tulog at pagod. Ilang araw na rin kasi akong nakikipag-usap sa mga kakilala ko na maaaring makatulong sa'kin upang makapagpatayo ng coffee shop na siyang pangarap ko. 

I need to at least have a business because I know that if I won't handle my money smartly, I will lose it in just a few months or years at alam kong sa mga susunod pang taon ay babalik na naman kami sa mahirap na buhay at ayoko nang naranasan 'yon nina Lolo at Lola. 

Sa sobrang hirap ng buhay ngayon ay mas maganda na ang may napagkukunan ako ng pera na maipatayo ko. 

Maaaring bunga ng maruming gawain ang pera na nakuha ko ngunit gagamitin ko ito upang mabuhay kami nang hindi na kinakailangan pang kumapit ulit sa patalim. 

I was about to go back to my room when I felt like my vision is spinning until everything just went blank. 

"Jusko, Maria! Salamat at nagising ka na!" Iyon ang bumungad sa akin nang imulat ko ang mata ko sa isang hindi pamilyar na kwarto. 

"Nasaan po ako?" Ang natandaan ko lang ay nahimatay ako at dito na lang ako nagising. 

"Nasa ospital ka, iha. Nakita ka na lang namin ng lolo mo na nakahandusay sa sahig. Pinag-alala mo kami! Anong nararamdaman mo ngayon? Sinabi ko naman kasi sayo na nagpahinga ka at wag mo na akong alalahanin," nag-aalalang sambit ni Lola. 

"Uminom ka muna." Binigyan ako nang tubig no lolo na siyang ininom ko naman hanggang sa nakarinig kami ng katok at pumasok ang isang doctor. 

"Doc, kamusta po ang apo ko? May sakit po ba siya?" Iyon agad ang tanong ni Lola ngunit mas nakatuon ang atensiyon ko sa doctor nakangiti. 

It seems like she brought us a good news even though I'm lying in this hospital bed. Sa totoo lang, kinakabahan ako dahil ayokong magkasakit dahil alam kong mahina pa rin si Lola at ayoko nang dumagdag pa sa alalahanin nila. 

"Wala pong sakit ang apo niyo, Lola. In fact, I have a good news. You're 2 weeks pregnant, iha! Congratulations!" She greeted me while smiling widely before leaving while I don't know how I should react. 

Buntis... Buntis ako? No... This can't be happening. Hindi yon totoo. Baka nagkamali lang sila. 

Nang magsink in sa'kin lahat, bigla na lamang tumulo ang luha ko habang inaalalayan naman ni Lolo si Lola na tila nawalan na rin ng lakas na makapagsalita. 

Hindi to kasama sa mga Plano ko at mas lalong hindi ko alam kung papano sasabihin sa kanila kung papano to nabuo. Natatakot ako... 

Ayokong sabihin sa kanila ang totoo pero pano ko naman ipapaliwanag 'to? Ano? Bigla na lang akong naaksidente at nabuntis nang walang nangyayari at walang kasama sa paggawa? Gusto ko lang naman iligtas ang buhay ni Lola, pero hindi ko alam na may mabubuo kaagad

I explained everything the moment I got out of the hospital but not all of them are true. Sinabi ko na lang na may boyfriend ako pero iniwan na ako at pinagpalit sa ibang babae pero hindi ko sinabi sa kanila kung sino. Alam kong marami pa silang tanong na hindi ko kayang sagutin kaya nagpapasalamat ako na naiintindihan nila ako at hindi na nagtanong pa. Alam kong rin nakikita nila na ayaw ko itong pag-usapan pa. 

I hate to lie to them but I have no other choice... It's not that I don't trust them, I just don't want them to be disappointed and blame themselves. Lalo na si lola... Alam kong sisisihin niya ang sarili niya na siya ang dahilan kaya ko 'yon nagawa sa oras na malaman niya ang totoo at ayokong mangyari 'yon. 

It's enough that I'm the only one who's suffering. I don't want to make things worse anymore. 

Nagpapasalamat ako na natanggap na nila lahat makalipas ang ilang araw. I know they were a bit disappointed because I never told them that I had a boyfriend even though that's not actually what the truth is, but now, everything's already fine. 

Maging ako ay natanggap na rin lahat nang nangyari. Alam kong walang kasalanan ang bata, papanindigan ko to. Kaya ko siyang palakihin nang maayos at alam kong tutulungan ako nina Lolo at Lola para maging mabuting Ina sa kaniya. 

Abortion didn't cross my mind, not even once. This is a blessing and I won't even have a second thought raising this child even without his father. 

Wala akong planong ipaalam kay Damon na buntis ako lalo pa at alam kong hindi niya ako nakikilala at alam kong hindi niya matatanggap ang bata. The last thing that I want is for my child to feel unwanted once he come out of this world. 

Napagdesisyonan ko na lumayo muna at manirahan sa probinsiya. Even though I know that Damon won't know, I just can't risk it. Kailangan ko pa ring nag-ingat na hindi na magtagpo pa ulit ang landas namin. After all, I have enough money to raise this child alone. 

It's been five months since I found out that I was pregnant. Nandito kami ngayon sa Catanduanes, our province. Isa itong Isla kung saan alam kong magiging ligtas kami. 

I also found out that I'm bearing a baby boy- my prince. Naging maayos naman ang lagay ko sa mga nakalipas na buwan except for the morning sicknesses that I had to go through and of course, hindi mawawala ang paglilihi ng mga wirdong pagkain, but aside from that, I didn't experience anything worse, thank God. 

Hindi rin naman ako masyadong nagrequest nang kung ano-ano. I don't want to bother my grandparents at wala rin kaming katulong. I don't want to waste any money because the rest of the money I have is for my son only. 

"Ano ka ba apo, ako na diyan. Matulog ka na lang doon dahil 'yon ang kailangan mo," saway sa'kin ni Lola nang maabutan akong naghuhugas ng pinggan. Ayaw na ayaw niyang nakikita akong gumagawa nang gawaing bahay pero nahihiya naman ako sa kanila kung matutulog lang ako maghapon at hayaan silang gumawa ng gawaing bahay gayong alam kong mahina na ang mga tuhod nila. 

Sinunod ko na lang ang utos niya dahil inaantok na rin ako. 

Pumunta na lang ako sa kwarto ko at humiga habang nakatitig sa kisame. Hinaplos ko ang ngayo'y malaki ko nang tiyan. 

"I hope I can be a good mother for you, Cayden, not a perfect one but a good one." 

Nakatulog na lang ako habang hinihimas ko ang tiyan ko. I can't wait to see him. I can't wait be finally a mother. This may be an unexpected one but a blessing is still a blessing and I will do everything, even if it cost my life, just to give him the life that he deserves.