Chapter 1

Cassandra Dela Vega's POV

"Hindi! Hindi ko ipapakasal ang sarili ko sa isang lalaking hindi ko mahal!"

Ang sigaw ko ay dumagundong sa buong dining hall ng aming mansyon, na parang isang kulog na bumalot sa katahimikan ng hapunan. Ang mga magulang ko, sina Don Romano at Doña Esther Dela Vega, ay parehong nakatitig sa akin—ang isa may halong pagkadismaya, ang isa may malamig na determinasyon. Sa kabilang dulo ng mesa, nakaupo ang pamilya Alcantara, at si Daniel mismo, ang lalaking gusto nilang ipakasal sa akin, ay mukhang walang pakialam habang tahimik lang siyang umiinom ng alak.

"This is not up for discussion, Cassandra," malamig na sagot ng Daddy ko. "Napagkasunduan na ito. Your marriage to Daniel will strengthen our family's business empire. This is what’s best for everyone."

"Best for everyone?" Halos tumawa ako sa frustration. "Paano naging best for me, Dad? Hindi ko siya mahal! I don't even know him that well!"

"Cassie—"

"No, Mom!" Napatayo ako, hinampas ko ang mesa, dahilan para umalog ang ilang baso ng alak. "I thought we were done treating marriage like some kind of business deal! Akala ko ba, bilang anak n'yo, may choice ako sa buhay ko? Pero hindi pala! Para lang akong pawn sa chessboard ninyo!"

"Cassandra, calm down," sabat ni Don Guillermo Alcantara, ang ama ni Daniel at… ng lalaking minsang minahal ko.

Lalong lumalim ang galit sa dibdib ko sa mismong pag-iisip lang sa kanya—si Sebastian Alcantara. Ang lalaking unang nagpatibok ng puso ko. Ang lalaking minahal ko noon ng buo. At ang lalaking bigla na lang nawala, iniwan akong durog at maraming tanong.

"Please, Cassandra," mahinahong sabi ni Daniel, finally speaking up. "I know this isn't ideal for you, but—"

"Ideal?!" Napairap ako. "You’re seriously telling me that marrying someone I barely know and don’t even like is ideal?!"

He let out a sigh, tila hindi rin masaya sa sitwasyon, pero mas sanay magpigil. I wasn’t like that. Hindi ko kayang lunukin ang pride ko para sa isang bagay na hindi ko gusto.

Ang Mommy ko ay tahimik lang pero halata ang pag-aalala sa mukha niya. Alam kong gusto niya akong kampihan, pero bilang isang Dela Vega, hindi siya maaaring sumuway sa kagustuhan ni Daddy.

"It's settled, Cassandra," madiin na sabi ng Daddy ko, ang boses niya ay hindi na nagbibigay ng espasyo para sa pagtatalo. "You will marry Daniel. And you will do it for this family."

Parang lumulubog ang buong mundo ko. Hindi. Hindi ako papayag. Kahit kailan, hindi ako magiging sunud-sunuran sa kanila.

No. I won't let them decide my future.

Habang nakatayo ako sa harap ng mahahabang dining chairs, ramdam ko ang mabilis na paghinga ko. Ang kamay ko ay mahigpit na nakakuyom sa gilid ng damit ko, pilit pinipigilan ang nanginginig kong katawan. Hindi ko alam kung dahil sa galit, sa takot, o sa kawalan ng kontrol sa sarili kong buhay.

"Pinipilit ninyo akong pakasalan ang isang taong hindi ko mahal?!" Tumatawa ako, pero walang halong saya. "Dad, Mom, hindi ito negosyo. Hindi ito merger na basta ninyo na lang pipirmahan sa papel. Buhay ko ang pinag-uusapan natin!"

"Cassandra, lower your voice." Mahinahon, pero matigas ang tono ni Daddy, parang walang kwenta sa kanya ang pagwawala ko. "Wala kang magagawa. Ang kasunduang ito ay para sa kinabukasan ng pamilya natin. Wala ka nang ibang dapat gawin kung 'di ang sumunod."

Napapikit ako, nanginginig ang dibdib ko sa frustration. "Kailan pa naging patas 'to, Dad? Kayo lang ang nagdesisyon, tapos ako ang kailangang magbayad?"

Tumayo si Mommy, inilapit ang kamay sa akin, pero umiling lang ako. "Hija, we just want what's best for you. Alam naming magiging mabuting asawa si Daniel."

"Best for me?" Tumingin ako kay Daniel na tahimik lang, parang wala lang ang pinag-uusapan. "Ikaw? Gusto mo ba 'to?"

Napatingin siya sa akin, saglit na sumilay ang lungkot sa mga mata niya bago siya sumagot. "Cassandra, I respect you. I know this isn’t what you wanted, but maybe... we can make it work."

Nagpanting ang tenga ko. "Make it work?! Hindi ito business partnership, Daniel! Hindi lang ito tungkol sa inyo, sa pamilya ninyo, o sa negosyo ninyo! Ako ito! Buhay ko ito!"

Tumayo ako, naglakad palayo sa hapag-kainan. Hindi ko kayang makinig pa. Ang bigat ng dibdib ko, parang unti-unting binabaon sa lupa. Kailangang makalayo ako rito bago pa ako may masabing mga bagay na lalo lang magpapagalit sa kanila.

Pero bago pa ako makalayo, nagsalita ulit si Daddy.

"Hindi mo pwedeng takasan 'to, Cassandra."

Napahinto ako sa harap ng malalaking pinto ng dining hall. Humigpit ang hawak ko sa door handle bago ako lumingon. "Watch me."

***

Tatakas ako. Hindi ako magpapakasal.

Walang ibang laman ang isip ko habang nagmamadali akong nag-impake ng kaunting gamit sa kwarto ko. Ilang piraso lang ng damit, cellphone, at konting cash—sapat na para makaalis ng ilang araw.

Habang tinutupi ko ang huling damit sa bag, may marahas na katok sa pinto.

"Cassandra, open the door. Now."

Si Daddy.

Nataranta ako. Mabilis kong kinuha ang bag at tinakbo ang terrace ng kwarto ko. Nasa second floor ako, pero alam kong kaya kong bumaba mula rito. Tumakbo ako papunta sa railings, hinagis ang bag pababa sa garden, at huminga ng malalim bago humawak sa gilid ng terrace.

Cassandra, kaya mo 'to. Hindi mo pwedeng hayaang diktahan nila ang buhay mo.

At bago pa bumukas ang pinto, agad akong bumaba.

Masakit ang landing ko, pero hindi ko na ininda. Mabilis kong kinuha ang bag at tumakbo palabas ng garden. Dumiretso ako sa maliit na gate sa likod ng mansion—ang tanging daanan palabas na walang bantay.

Pero bago pa ako makatawid, isang malamig at pamilyar na boses ang nagpahinto sa akin.

"Cassandra."

Nanigas ako.

Hindi. Imposible.

Dahan-dahan akong lumingon at halos tumigil ang mundo ko nang makita ko siya—Sebastian Alcantara.

Tatlong taon. Tatlong taon mula nang huli ko siyang makita. Ang lalaking nagparamdam sa akin ng tunay na pag-ibig… at ng pinakamatinding sakit.

Diyos ko. Bakit siya narito?

Bakit siya nakatingin sa akin na parang matagal na niya akong hinintay?