Chapter 1

Samantha's POV

Nakatuon ang tingin ko sa computer pero ang utak ko ay tila ba lumilipad. 

Umiling ako at sumandal sa kinauupuan ko kasunod niyon ay ang pagbaling ko ng tingin sa mga papeles na nasa harapan ko. Kailangan kong tapusin ang mga ito dahil bukas na bukas din ay kailangan na itong mapirmahan ni Ms. Taylor.

Maya-maya ay natigil ako nang sumulpot sa harapan ko si Marc. Nandito na naman ang lalaking walang ibang ginawa kundi ang ipagsiksikan ang sarili sa akin. 

"Ano na namang ginagawa mo rito?" tanong ko na hindi man lang tumitingin sa kanya. "Sinasabi ko sa 'yo, kapag itong ginagawa ko hindi ko kaagad natapos, makakatikim ka sa 'kin ng maagang meryenda."

"To namang si Samantha," nakanguso nitong sambit at umupo sa upuan sa harap ng desk ko. "Kailan ka ba papayag na makipagdate sa 'kin? Wala naman na kayo no'ng boyfriend mo. Baka naman mapagbigyan mo na 'ko? Isang taon na 'kong halos lumuhod sa harapan mo."

Nginisian ko siya. "Kung bakit ba kasi sa dinami-rami ng pwede mong kulitin ay ako pa? Ang dami-daming babae dyan sa paligid mo. Nandyan si Sofia na halos ikaw palagi ang bukambibig, bakit kaya hindi siya ang kulitin mo?"

Naalumbaba ito. "Hindi ko nga siya type. Ikaw 'tong gusto ko, ibinibigay mo 'ko sa iba."

Tinaasan ko siya ng kilay. "Sa ayaw ko nga rin sa'yo, lumayas ka nga rito. Minamalas ako umagang-umaga."

Tumayo ako sa kinauupuan ko kasunod niyon ay ang pagdampot ko ng folder. Matapos niyon ay inihampas ko sa balikat niya kung saan ay mabilis pa sa alas-kuatro niyang ikinalayo sa akin. 

"Samantha naman-"

"Tse!" putol ko sa kanya. "Lumayas ka rito. Naiirita ako dyan sa pagmumukha mo. Layas!"

Bago pa man siya makapagsalita ay sakto naman ang labas ni Ms. Taylor sa kanyang opisina.

"Ms. Taylor," bati ni Marc. "Good morning, po."

"Good morning," bati rin naman nito. "Anong ginagawa mo rito? Umagang-umaga pinopormahan mo itong secretary ko."

Natawa ang loko. "Iyon na nga ho ang problema, masyadong mailap."

Napamaang ako. At talagang nakipagbiruan pa sa CEO.

"Alam mo kung ano ang mas ikatutuwa ko?" nakangiti kong sambit kay Marc.

"Ano?" Nakangiti siya. 

Binato ko sa kanya ang nadampot kong nilokot na papel mula sa basurahan. "Ang pumunta ka do'n sa workplace mo at magsimula ng magtrabaho. Busy ang tao rito iniistorbo mo. Nandadamay ka pa."

"Oo na. Aalis na. Ito talagang babe ko-"

"At talagang sasagot ka pa," gigil kong sambit na naging dahilan ng mabilis niyang paglisan sa lugar na iyon.

Natawa si Ms. Taylor. "Kung bakit ba naman kasi ayaw mo pang pagbigyan? Mabait naman si Marc, matinong lalaki, gwapo at higit sa lahat sigurado na hindi ka lolokohin."

"Paano niyo naman ho nasabi 'yan?" 

Napaisip siya. "Nakita mo ba kung paano siya maglaway sa tuwing nakikita ka niya? That's the kind of guy who will never cheat on you. Bagay na hindi nagawa ng boyfriend mo sa'yo. Ni kahit nga yata titigan ka ng matagalan ay hindi nagawa ng lalaking 'yon. He never even shows interests in you."

Bumuntung-hininga ako. "Kaya nga sising-sisi ako dahil nagawa ko siyang mahalin. Kung sana nakinig nalang ako sa kaibigan ko, di sana ay hindi ako nasaktan ng husto."

"Ano ka ba, Samantha?" Tinapik niya ako sa balikat. "Wag kang magsisi na minahal mo siya. Ang dapat nga ay siya ang mas magsisi dahil siya ang nawalan."

Tumango ako at napangiti sa kanya. 

"Wag kang mag-alala," aniya at tinungo ang pinto ng kanyang opisina. "Darating ang panahon na mayroong lalaking kusang magbabalik sa'yo ng pagmamahal na ipaparamdam mo sa kanya. He's going to be so crazy about you that you don't know how to stop him from doing that. At kapag nangyari 'yon ay ikaw at ikaw din ang magsasawa."

"Obsession na ho yata 'yon at hindi na pagmamahal."

"When you're in love, Samantha, you're obsessed," huli nitong sambit at tuluyan na ring pumasok sa kanyang opisina. 

Well, that's Ms. Taylor, ang CEO ng industrial design company na pinagtatrabahuan ko.

I've been working in their company for six years as a secretary. Malaki ang respeto ko at tiwala ko sa boss ko. Nakilala ko na rin ang buong pamilya niya at masasabi ko na tunay ngang karespe-respeto ang kanilang angkan. 

Hindi kalaunan ay natigil ako nang mabaling ang tingin ko sa cellphone ko. Agad kong dinampot iyon at mula roon ay nakita ko ang message sa akin ni Alya. 

"Best, punta kami ng bar mamaya. Sama ka?" 

Bar?

Shocks! Naalala ko na naman ang nangyari nang gabing iyon. 

Simula nang mangyari iyon ay wala na akong ibang inisip kundi ang misteryosong lalaking iyon na nakilala ko sa bar.

Kung paano niya ako hawakan, halikan at kung paano niya ako paligayahin. 

He's so good. 

I just hope I meet him again but at the same time, I don't want to. Iniwan ko siya kahit pa malinaw ang pagkakasabi niya na gusto niya akong makasamang kumain ng breakfast. 

Gutom na gutom na ako noon at hindi ko alam kung bakit nagawa ko pang palagpasin ang pagkakataon at tinakasan ko siya. Ang masaklap pa ay nagsulat ako ng note sa bedside table niya na, 'I hope we don't meet again'. 

Bakit ba iyon ang sinulat ko? Paano kung magkita kami ulit? 

Maya-maya ay bumalik ako sa ulirat ko nang marinig ko ang pagtawag sa akin ni Ms. Taylor. 

"Could you come in here for a moment?" 

"Yes, Ms. Taylor." Tumayo ako sa kinauupuan ako at nagtungo sa loob ng kanyang opisina. 

"Ayusin mo nga itong mga folders na ito at kung pwede lang ay i-color code mo. I like the way you organized the documents with color coding," nakangiti nitong sambit at umupo sa kanyang swivel chair. 

Tumango ako. "Of course, wala pong problema."

"And before I forget," pagpapatuloy niya. "Would you please call my brother? Ilang beses ko na siyang tinatawagan pero ayaw niyang sagutin ang mga tawag ko. Hindi ko alam kung saang lupalop siya ng mundo nandoon. Sabihin mo na may kailangan kaming pag-usapan at importante iyon."

Brother?

May kapatid si Ms. Taylor na lalaki?