CHAPTER FIVE

Pinigil ni Mildred ang luha, pinipigilan ang panginginig ng labi. “Sige, pumunta ka na.”

Magdamag siyang nanatili sa ospital, binabantayan si Sophia habang inaalagaan si Lucas, ni hindi umalis kahit sandali. Samantala, si Oliver at si Irene na dapat ay “sandali lang” sa labas ay hindi na bumalik.

Masakit sa dibdib ni Mildred ang bawat minuto ng paghihintay.

Kanina lang ay nakita pa niyang nagpapalitan ng mensahe sina Oliver at Irene, mga litrato pa nga na tila magkasama sa bahay. At bawat tanong ni Oliver kay Irene ay puro pag-aalaga’t paggalang, parang hindi lang sa isang bisita, kundi sa isang taong espesyal.

Hindi na ito basta “ina ng mga bata” o “kaibigan.”

Mahal pa rin ba niya si Irene?

Akala ni Mildred, si Oliver ay nakikisama lang kay Irene dahil sa mga anak. Lagi naman niyang sinasabi na gusto lang niyang bumawi sa ina ng mga bata. Pero ngayon, sa paraan ng pagtrato niya rito, at lalo na sa sinabi niyang “ang stepmother ay stepmother pa rin,” parang may tinik na tumusok sa puso niya.

Anim na taon siyang nagsakripisyo at para saan? Para marinig na kahit anong gawin niya, hindi siya sapat.

Kung maayos ang mga bata, siya ang mabuting asawa. Kapag nagkasakit, siya ang may kasalanan. Para bang lahat ng halaga niya ay umiikot lang sa pagiging “tagapag-alaga.”

Kahit gaano siya kabuting asawa, hindi pa rin siya kasing “tama” ng tunay na ina—si Irene. Kahit wala namang ginagawa si Irene, siya pa rin ang mas pinapahalagahan.

At Nine that Evening

“Mommy, okay na po ako. Pwede na tayong umuwi?” sabi ni Lucas matapos maubos ang dextrose.

Mildred tumango. “Sige, mag-aasikaso lang si mommy ng discharge. Huwag kayong lalabas ng kwarto, ha?”

“Okay po!”

Habang naglalakad papunta sa nurse’s station, lingon siya ng lingon, takot na baka may mangyari sa mga bata. Dahil wala siyang kasama; si Oliver ni hindi nagpadala ng katulong.

Pagkatapos maayos ang papeles, umuwi silang tatlo sakay ng taxi.

Pagdating sa bahay, maliwanag pa ang lahat ng ilaw, may mga mamahaling sasakyan sa labas.

“Mommy, ang ganda ng kotse!” sabi ni Lucas.

Ngumiti si Mildred, pilit. “Oo, maganda.”

Hindi na bago sa kanya ang mga ganitong kotse pero ibang sakit ang maramdaman mong ang mga ito ay nakaparada sa bahay mo, sa gabing pagod ka sa ospital at wala man lang bumati sa iyong “welcome home.”

Pagbukas ng pinto, parang binagsakan siya ng langit.

May kainan sa loob. Tawanan. Musika.

“Isa pa! Isa pa!”

“Oliver, huwag ka nang mahiya!”

“Irene, ano ba, kilig pa rin kayo, ha!”

Ang saya ng lahat, ni hindi napansin na pumasok siya.

Pero nakita siya ng mga kasambahay, walang naglakas-loob magsalita, dahil nakita na nila kung gaano kaseryoso ang mukha ni Mildred.

Sa gitna ng tawanan, magkatapat si Oliver at Irene.

“‘Wag kayong ganyan,” ani Irene, tila nahihiya. “Matagal na kaming tapos.”

“Kung hindi lang sa mga pangyayari noon, sana kayo pa rin. Pero sige na, isang halik lang para sa good luck!” sigaw ng kaibigan ni Oliver na si Renzo.

Pagbanggit ni Renzo ng nakaraan, tumingin si Oliver kay Irene.

Sa mga mata nito, nakikita pa rin niya ang dating lambing. At gaya ng dati, parang gusto niyang pasalamatan ito sa mga panahong naging mabait sa kanya.

Ngumiti si Irene. “Huwag na nating ungkatin ang dati. Masaya na akong makita kang mas matagumpay ngayon.”

At sa sandaling iyon, parang may tinik na bumara sa dibdib ni Oliver. Ang guilt na matagal na niyang tinatago ay biglang sumiklab.

Bago pa niya namalayan, dahan-dahan siyang lumapit.

“Isa pa! Isa pa!” sigaw ulit ng mga bisita.

Natahimik bigla ang paligid.

At sa katahimikang iyon, isang boses ang nagpatigil sa lahat.

“Masaya ba?”

Tatlong salitang simple, pero yumanig sa buong bahay.

Tumigil si Oliver, umatras ng dalawang hakbang. Si Irene ay namutla.

Hindi nila inaasahang naroon si Mildred. Parang binuhusan siya ng yelo. Kung hindi siya dumating, maghahalikan na ba sila?

Si Oliver, kapag hindi niya gusto, hindi siya pipilitin. Ibig sabihin, kanina gusto niya.

Si Mildred ay halos hindi makahinga sa sakit.

“Mommy, akala ko pupunta si Daddy sa ospital?” tanong ni Sophia, halatang galit. “Sabi niya sandali lang!”

“Halos mamatay ako sa allergy, Daddy! Pero mas mahalaga pala si Tita Irene!” singit ni Lucas, umiiyak.

Tahimik ang lahat.

Si Oliver, napayuko. Totoo—dapat ay susunod siya sa ospital. Pero pinigilan siya ng mga kaibigan.

Lumapit si Mildred sa gitna. “Welcome kayo rito, kayo na mga kaibigan ni Oliver. Pero sana alam niyo kung hanggang saan ang respeto. Si Irene ay bisita namin at asawa ako ni Oliver. I hope next time, you’ll act accordingly.”

Tahimik. Parang sampal ang bawat salita niya.

Si Irene, halatang nahiya. “Sorry, hindi ko—”

“Enough.” malamig na putol ni Oliver. “Mildred, don’t go too far.”

“Too far?” napangiti si Mildred, mapait. “Ako ba ang sumosobra, o kayo?”

“Enough!” sigaw ni Oliver.

Tahimik muli ang lahat.

At doon, bumagsak ang lahat ng alaala kay Mildred, ang kasal, ang mga pangako, ang “I do.” Anim na taon niyang inalay ang sarili. Pero kapalit ay puro sakit. Minsan, akala niya, kaya pa niyang tiisin. Pero ngayon, alam niyang tapos na.

Napangiti siya, umiiyak. “Sige. Magpatuloy kayo.”

Lumapit si Oliver, gusto siyang pigilan, pero umiwas siya.

“Mommy! Huwag kang umalis!” yakap ni Sophia at Lucas sa kanya.

“Babalik si Mommy mamaya. Magpakabait kayo.”

“Hindi! Dapat si Tita Irene ang umalis!” singhal ni Sophia. “Ikaw ang Mommy namin!”

Natigilan si Mildred. Oo nga, siya ang ina rito. Siya ang asawa. Pero bakit parang siya ang labis na dayuhan?

Sa labas, pinagalitan ni Aiden ang tanging tahimik na kaibigan si Renzo. “Hindi mo ba naiisip, asawa niya si Mildred! Hindi siya kabit! At si Irene, dapat may hiya rin!”

Renzo sinimangutan. “Ordinaryong babae lang siya! Naka-jackpot na nga!”

“Jackpot? Alam mo bang siya ang nagpalaki sa dalawang bata na hindi kanya? Kung kapatid mo ‘yan, kaya niya ba?”

Hindi na nakasagot si Renzo.

Samantala, sa bahay, napatingin si Mildred sa isang cellphone na naiwan sa shoe rack. May nakadisplay na lumang litrato, si Oliver at si Irene, magka-couple shirt. Ang parehong polo ni Oliver, iyong itinatago pa rin niya hanggang ngayon, maayos na plantsado. Akala ni Mildred, alaala iyon ng ina ni Oliver. Hindi pala, alaala ni Irene.

Parang binagsakan siya ng mundo. Umalis siya, halos hindi makahinga.

Sinundan siya ng mga bata. “Mommy!”

Hinarap niya sila, pilit na ngumiti. “Makinig kayo kay Daddy, ha?”

“Hindi! Gusto namin ikaw!” iyak ni Lucas.

“Mommy, ikaw ang totoo naming pamilya!” dagdag ni Sophia.

Parang may pumunit sa puso ni Mildred.

Narinig ni Oliver ang mga bata, at doon niya lang na-realize kung gaano kalalim ang pagmamahal nila kay Mildred.

“Mildred…”

Walang sagot.

“Love—”

Tumingin siya, luhaan. “Mahal mo pa ba siya?”

Tahimik si Oliver.

Ngumiti siya, mapait. “So, ako lang ang tungkulin mo?”

Hindi na niya kinaya. Ang babaeng dating malakas, ngayon ay durog.

Lumapit si Irene, “Mildred, makinig ka muna—”

Biglang napasigaw si Irene, “Ah!”

Natapilok siya sa hagdanan.

“Irene! Are you okay?!” si Oliver, agad siyang binuhat papunta sa sasakyan.

At doon tuluyang gumuho ang natitirang lakas ni Mildred.

****************************

Gabi na nang bumalik si Oliver. Nakatulog na ang mga bata. Si Mildred, tahimik lang.

“Gising pa sila?” tanong ni Oliver.

“Hindi na,” mahinahon niyang sagot.

Tumayo siya, humarap kay Oliver.

“Mag-usap tayo,” aniya, malamig.

Sa loob ng kwarto, umupo siya. Tuyo na ang mga luha.

“Oliver,” bulong niya, mahina pero matatag. “Maghiwalay na tayo.”