CHAPTER FOUR

Sa private hospital sa Cavite.

“Anong nangyari?!” hingal na tanong ni Mildred habang mabilis na tumatakbo papasok.

“Si Lucas, kumain siya ng maling pagkain, nagkaroon ng allergy,” sagot ni Oliver, halatang balisa ang tono.

Halos manlumo si Mildred. “Allergy? Hindi ba’t isinulat ko na lahat ng bawal niyang kainin? Didn’t you check the list?”

Agad namang nagsalita si Irene, may halong pagsisisi sa boses. “Kasalanan ko ito, hindi ko akalaing allergic pala siya sa mangga. I’m really sorry, I didn’t mean to…”

“Hindi mo kasalanan,” sabat ni Oliver. “Baka kasi ‘yung listahan na isinulat mo, Mildred, ay nawala. Or maybe, hindi malinaw ang pagkakasulat mo.”

“Hindi malinaw?” nagngitngit si Mildred.

Alam na alam niya kung ano ang mga pagkain na hindi pwedeng kainin ng mga bata. Bago pa niya ibigay ang listahan, sinuri pa niya iyon nang mabuti para siguradong walang makaligtaan. How could it not be clear? At ngayon, nawala pa?

Napakunot ang noo ni Oliver nang bigla niyang naamoy ang amoy ng alak.

“Uminom ka? Mildred, nagkaganyan na ang bata, may gana ka pang uminom?”

Sumiklab ang galit ni Mildred. “Ang mga bata, kayo ang kasama buong araw! And now you’re blaming me?!”

“Mildred!” mariing putol ni Oliver. Malalim at malamig ang tingin niya. “Ang dapat mong gawin ngayon ay tingnan ang kalagayan ng bata, hindi ang magturo ng kasalanan. Stepmother ka pa rin sa bandang huli.”

Parang may matalim na bagay na tumusok sa puso ni Mildred. Hindi siya makapaniwala na galing mismo kay Oliver ang mga salitang iyon. Ginawa niya ang lahat para sa mga bata. Hindi man siya perpekto, ibinuhos niya ang buong puso at pagod para maging mabuting ina. At ngayon, dahil lang gusto ni Oliver protektahan si Irene, nasaktan siya ng gano’n para bang siya pa ang may kasalanan kung bakit inatake ng allergy si Lucas.

Sa mata ba ni Oliver, isa lang talaga siyang worthless stepmother?

Pinipigilan niyang umiyak nang biglang sumigaw ang isang nurse, “Sino ang kamag-anak ni Lucas? Pakipunta po sa loob!”

Sabay-sabay silang pumasok.

Ang doctor ay isang babaeng nasa edad singkwenta. “Sino sa inyo ang mga magulang ng bata?”

“Ako po! Kami!” agad na sagot ni Irene habang hinahatak si Oliver palapit, kunwari ay balisa at nag-aalala.

Tahimik lang si Mildred, nakatayo sa likuran nila. Ang tanging laman ng isip niya ay kung ayos ba ang bata.

Matigas ang tono ng doktora. “Anim na taong gulang na ‘yung bata, at hindi niyo pa rin alam kung anong bawal sa kanya? Don’t take allergies lightly. May mga kaso na namamatay ang bata dahil dito. Mabuti na lang at kaunti lang ang nakain, kung hindi baka huli na kayo.”

Habang pinapagalitan sila, mabilis na nagsalita si Irene. “Kasalanan ko po, naging pabaya ako.”

“Pabayaan na, pero ikaw—” tumingin ang doktora kay Irene. “Ikaw ang ina, hindi ba? Paanong hindi mo alam ang allergy ng anak mo?”

Halatang naiiyak si Irene pero pilit pa ring nagdadahilan. “Matagal po kasi akong wala sa tabi nila, hindi ko alam. At saka po, madalas talaga silang magka-allergy. Maybe it’s because of how they were raised by…”

Hindi na niya tinapos, pero malinaw ang parinig kay Mildred.

Tugon ng doktora, “Kung maraming allergy ang bata, posibleng dahil sa maraming bagay environment, genes but most importantly, kung ano ang kinakain ng ina habang buntis.”

Namutla si Irene, umiwas ng tingin. Noong buntis pa siya, halos araw-araw siyang lasing o stress; ni hindi nag-iingat sa pagkain.

Nagsalita ang doktora, “Hiniwalayan mo ba ang asawa mo? Sino ang nag-aalaga sa mga bata?”

Tumingin si Oliver kay Mildred.

Lumapit si Mildred. “Ako po, Dok. Ako ang stepmother nila.”

Tinitigan siya ng doktora. “Hindi mo alam na may allergy ang bata?”

Mariing pinisil ni Mildred ang kanyang kamay. “Alam ko po. I wrote down everything they can’t eat. Pero ang nanay nila ang kasama nila ngayon, at nawala po ang listahan.”

Sumimangot si Oliver, halatang ayaw niyang isisi kay Irene ang nangyari. Ngunit hindi na iyon ininda ni Mildred. Ang mahalaga sa kanya ay ang tanungin, “Dok, malala po ba? Nagsusuka ba siya? Nilalagnat?”

Ngumiti ng bahagya ang doktora, tila naunawaan ang malasakit ni Mildred. “Hindi naman malala. We’ll put him on IV and observe for a few hours. Kung walang komplikasyon, pwede nang umuwi.”

Huminga ng maluwag si Mildred. “Thank you po.”

Ngunit hindi pa tapos ang doktora. “Sa susunod, kung hindi nyo kayang alagaan ng maayos ang bata, huwag na kayong magmalaki. Hindi biro ang pagpapalaki ng anak.”

Namula si Irene, nakatungo, at dali-daling lumabas.

Habang papunta sa ward, umiiyak siya. “Oliver, kasalanan ko talaga. Dahil sa kapabayaan ko, nagkasakit si Lucas.”

Hinawakan ni Oliver ang balikat niya. “Hindi mo kasalanan. You didn’t know he was allergic, and thank God he’s safe.”

Pagdating nila sa kwarto, nauna si Irene sa tabi ng kama ni Lucas. Nasa magkabilang panig sila ni Oliver tila perpektong larawan ng isang masayang magulang.

“Lucas, kasalanan ni Daddy. I promise, this won’t happen again,” sabi ni Oliver habang hinahaplos ang kamay ng anak.

Nakatikom ang labi ni Lucas, hindi tinitingnan si Irene. Gusto niya ang tunay na ina sa puso niya, si Mommy Mildred.

Nakita iyon ni Mildred, kaya marahan niyang hinila si Sophia palabas ng kwarto.

Umupo sila sa bench sa pasilyo. Niyakap siya ng bata. “Mommy, huwag ka nang malungkot. Kung hindi kasama si Daddy, ako na lang ang kasama mo.”

Napangiti si Mildred kahit puno ng pait ang dibdib. “Hindi malungkot si Mommy, anak.”

Sa loob ng silid, tinitigan ni Irene si Lucas. “Sabi nila, madalas daw kamukha ng ina ang anak na lalaki. Tingnan mo si Lucas, pareho kami ng mga mata. Si Sophia naman, mana sa ugali ko. Parang nakikita ko ang sarili ko noong bata ako.”

Napangiti si Oliver. Totoo, pareho nga silang matigas ang ulo at palaban, pareho ng dating ugali ni Irene noong kabataan nila.

“Parehong-pareho nga,” tugon niya.

Napayuko si Irene. “Sayang, wala na ‘yung mga lumang litrato ko noong bata pa ako.”

Naalala ni Oliver ang panahong bumagsak ang negosyo ng pamilya ni Irene, ang lahat ng ari-arian nila, pati mga alaala, ay nawala.

“Wala na ‘yon,” sabi ni Oliver. “We can always take new pictures.”

Namasa ang mga mata ni Irene. “Naalala ko pa noong buntis ako kay Lucas, nilutuan mo pa ako ng pancit na may eel. Ang sarap non.”

Sandaling natahimik si Oliver. “Gusto mo, lulutuin ko ulit?”

Umiling si Irene. “Hindi na. That’s all in the past.” Tumayo siya, hawak ang tiyan. “Maghuhugas lang ako ng kamay.”

Pero bago pa siya makarating sa pinto, nadapa siya sa may paanan ng kama.

“Irene!” mabilis siyang nasalo ni Oliver. “Are you okay?”

Namumutla si Irene. “Ayos lang. Baka lang pagod. Mahina na rin kasi katawan ko nitong mga taon.”

“Kung ganon, magpahinga ka. I’ll take you home.”

Umiling si Irene. “Hindi na. Nakalimutan mo ba? May dinner tayo kina Renzo ngayong gabi. Don’t skip it, please. Baka isipin nilang iniiwasan ko sila. Ako na lang ang magbabantay kay Lucas.”

Sandaling nag-alinlangan si Oliver, pero pumayag din. “Alright. Saglit lang ako, babalik din agad.”

Paglabas niya, nilapitan niya si Mildred sa pasilyo. “May lakad ako ngayong gabi, dinner with friends. Babalik ako agad.”

Tumango lang si Mildred. Pag-alis nito, bumalik si Mildred kasama si Sophia sa kwarto.

Pagkaalis ni Oliver, lumakas ang loob ni Lucas. “Ayokong ikaw ang magbantay sa akin! Umalis ka na! Si Mommy ang mag-aalaga sa akin!”

Napangiwi si Irene, halatang nasasaktan pero pinilit ngumiti. “Lucas, nag-aalala lang si Mommy, ha?”

Bago pa lumala ang sitwasyon, lumapit si Mildred. “Lucas, magpahinga ka na.”

Tahimik na pumikit ang bata.

Sa loob ng kwarto, tahimik ang lahat. Niyakap ni Sophia ang braso ni Mildred. Magkayakap silang mag-ina.

Si Irene naman, panay ang tingin sa cellphone. Paulit-ulit itong nagvi-vibrate.

Napansin iyon ni Sophia. “Pwede po kayong umalis, Tita Irene. Nandito naman si Mommy para kay Lucas.”

Napangiti si Irene. “Hindi, anak. Si Daddy mo lang ito, nagte-text. Pinapakuha ko kasi sa kanya ‘yung mga gamit ko sa bahay.”

Ipinakita pa niya ang cellphone sa mga bata.

Sa gilid, kahit ayaw ni Mildred tumingin, natanaw niya ang mensahe. At doon niya nakita, si Oliver, maingat at maalaga, pero hindi para sa kanya.

Ilang minuto pa, namula ang pisngi ni Irene at mahina ang tinig, “Pasensya ka na, Mildred. Hindi makita ni Oliver ‘yung mga gamit ko. May mga bagay kasi, medyo personal. Uuwi muna ako sandali para kunin. Saglit lang ako. Pakibantayan muna sila.”