CHAPTER ONE

Gabi na, alas-otso.

Sa celebration party ng De Vera Corporation, nagtatataas ang mga baso at nagtatawanan ang lahat. Ang sentro ng atensyon, si Oliver De Vera, na dati ay naghirap matapos bumagsak ang kanilang pamilya, ngunit sa sariling sikap ay muling naibangon ang kumpanya at napabilang muli sa stock market. Karapat-dapat lamang siyang ipagdiwang.

“Congratulations, President De Vera, truly young and capable!”

“Looking forward to future collaborations!”

“Hindi lang matagumpay sa negosyo, kundi maswerte rin sa pamilya. Sabi nga ng asawa ko, ‘kung may mabuting maybahay, wala ka ng alalahanin.’ Nakakainggit talaga na may asawa kang gaya ni Mrs. Mildred De Vera.”

Siyempre, nakakainggit. Bata pa si Mildred, ngunit buong puso niyang tinanggap ang pagiging stepmother ng dalawang bata at pinalaki sila nang maayos. Sinong lalaki ang hindi maiinggit sa ganoong babae?

Nang marinig ang pangalan ni Mildred, napalinga si Oliver. Sa di kalayuan, sa gitna ng karamihan, nakatayo ang isang babae sa itim na evening gown—mahinahon, elegante, at may disenyong siya mismo ang nag-asikaso para sa okasyong ito. Mula pa isang buwan bago ang party, siya na ang nagplano at nag-organisa ng lahat, at kahit abala, hindi pa rin niya napabayaan ang mga bata. Ngayon, lumalaki nang maayos ang mga anak, matatag ang negosyo ni Oliver, at malaki ang naging ambag ni Mildred. Sa bagay na iyon, taos-puso ang pasasalamat ni Oliver.

Lumapit si Mildred kasama ang dalawang bata at marahang inakbayan ang asawa.

Agad na muling nagsalita ang mga bisita.

“Ang pamilya ni President De Vera, si Mrs. Mildred at ang dalawang magagandang anak, talagang larawan ng kasiyahan!”

“Isang pinagpala at maswerteng pamilya!”

Ngumiti si Mildred. “Napakalaking papuri po iyon. Maraming salamat sa inyong suporta kay Oliver sa mga nakaraang taon, at sana sa mga susunod pa—”

Hindi pa siya tapos magsalita nang biglang may sumigaw mula sa pinto ng bulwagan…

“Irene? Ikaw ba si Irene?”

“Mrs. Sanchez, kilala nyo po siya?” tanong ng guwardiya. “Kanina pa po siya dito, parang nagmamasid.”

Malakas ang boses kaya narinig ng lahat.

Sa sandaling marinig ni Mildred ang pangalang “Irene,” tila tumigil ang pintig ng puso niya. Bago pa siya makakilos, nabitawan na niya ang braso ni Oliver dahil nagmamadali itong tumakbo papunta sa pinto, bakas sa mukha ang pagkabigla at pananabik.

“Irene?”

Ilang tao lang ba ang may ganitong pangalan at ilan lang ang pwedeng lumitaw ngayong gabi?

Sa pinto, hinahawakan ng guwardiya ang braso ng isang babae.

“Sino po kayo, ma’am? May imbitasyon ba kayo?”

“Bitawan mo siya!” sigaw ng pamilyar na tinig mula mismo kay Oliver.

Lumapit ang mga bisita upang tingnan.

Ang pangalang Irene ay hindi na bago sa kanila.

Siya ang dating childhood sweetheart ni Oliver, minsan nang nakasama sa papel, at higit sa lahat—ang tunay na ina ng dalawang anak na pinalaki ni Mildred.

“Irene? Totoo bang ikaw yan?” Hinawakan ni Oliver ang braso niya, hindi makapaniwala.

Ang pagkabalisa at pag-aalala sa kanyang mga mata ay hindi nakaligtas sa tingin ni Mildred, parang tinusok ang puso niya.

“Oliver, ako nga… sobrang miss ko lang ang mga bata kaya pumunta ako rito. Wala akong intensyon manggulo. Patawarin mo ako…”

Simple ang suot ni Irene, mapula ang mga mata, at puno ng pananabik habang nakatingin sa mga anak na nasa tabi ni Mildred. Naramdaman ni Oliver ang matinding kirot sa dibdib. Noong una, si Irene ay palangiti, maliwanag at puno ng tiwala sa sarili malayo sa itsurang basag at mahina ngayon.

“Nasaan ka ba sa lahat ng taong iyon?” tanong ni Oliver, tila takot na muling maglaho ang babae.

Tahimik ang paligid, nag-umpisang magbulungan ang mga tao.

“Sino yung babae? Mistress ba?”

“Hindi mo kilala? Si Irene iyon, ang dating anak ng pamilya Castro. Noon, parehong nawasak ang De Vera at Castro dahil sa krisis sa pananalapi. May kasunduan silang magpakasal, pero bago pa iyon mangyari, nanganak si Irene ng kambal at biglang nawala.”

“Ibig sabihin, siya ang tunay na ina ng kambal ni President Oliver? Eh si Mrs. Mildred?”

Agad lumipat ang mga mata ng lahat kay Mildred.

Si Mildred, hawak pa rin ang kamay ng mga bata, ay tahimik na nakatingin sa asawa na sa harap ng lahat, walang pagdadalawang-isip na pinapakita ang pag-aalala sa ibang babae.

Umiiyak si Irene ang boses puno ng pagsisisi.

“Pagkatapos kong manganak, nagkasakit ako. Mahirap ang buhay noon, ayokong maging pabigat sayo. Alam kong mali ang bigla kong pag-alis, pero ang mga bata ay walang kasalanan. Ngayon na matagumpay ka na, pakiusap, tratuhin mong mabuti ang ating mga anak.”

Sa pandinig ng mga tao, parang sinabi niyang pinapahirapan ni Mildred ang mga bata.

Napatitig si Oliver sa babae. Nagkasakit siya pagkatapos manganak. Umalis dahil ayaw maging pabigat?

“Dapat na akong umalis, Oliver, pakawalan mo ako…” bulong ni Irene.

“Wag muna,” mariing sagot ni Oliver.

Ang lahat ay nagkatinginan, halos hindi humihinga, at karamihan ay nakatingin kay Mildred. Pero paano niya mapipigilan ang ganitong tagpo? Si Irene Castro ang tunay na ina ng isang katotohanang di maikakaila.

“Mommy, sino po yung babaeng niyayakap ni Daddy?” tanong ni Sophia, nakatingala.

Ang kakambal niyang lalaki, si Lucas, ay inosenteng nagsabi.. “Bakit po si Daddy may niyayakap na ibang babae?”

Tahimik ang lahat, at ang boses ng mga bata ay umalingawngaw sa buong bulwagan.

Natauhan si Oliver at dali-daling sinabi, “Pasensya na po sa lahat, mukhang gabi na rin. Ipagpapatuloy natin ito sa ibang araw.”

“Ah, oo, oo—naiintindihan namin!” sagot ng mga bisita bago mabilis na umalis.

Nang maiwan sila, mahinahon niyang pinunasan ang luha ni Irene. “Tama na, huwag ka nang umiyak. Kung gusto mong makita ang mga bata, manatili ka muna rito ngayong gabi.”

Nagulat at napangiti si Irene, may halong kaba. “Talaga bang—pwede?”

Tumingin siya kay Mildred at mahinahong nagsabi, “Mildred, pasensya na. Gusto ko lang makita ang mga anak ko. Sana hindi mo isipin na may masama akong intensyon.”

Ano pa nga ba ang masasabi ni Mildred? Ang isang ina na nais makita ang kanyang mga anak, sino ba naman ang tatanggi?

Bumaba ang tingin niya at mahinang tugon. “Siyempre, wala akong tutol.”

Nang marinig iyon, ngumiti si Oliver at agad inutusan ang katiwala.

“Linisin n’yo ang guest room. Siguraduhing walang alikabok, may cleanliness obsession si Irene.”

Nang marinig iyon, kumislap ang mga mata ni Irene, halatang natutuwa na naaalala pa ni Oliver ang ganoong detalye tungkol sa kanya.

Tahimik lang si Mildred, hindi umiimik.

Pagkapasok sa bahay, lumuhod si Irene sa harap ng kambal, gustong haplusin ang mga pisngi nila. Ngunit parehong umatras ang mga bata, halatang naiilang.

Nang makita iyon, halos mawasak si Irene. “Oliver, galit ba sila sa akin?”

Agad na sumabat si Oliver. “Sophia, Lucas, siya ang tunay ninyong ina. Sabihin niyo, Mommy.”

Nanigas si Mildred.

Tunay na ina? Ibig bang sabihin, siya na nagpalaki, nag-aruga, at nagmahal—ay wala nang halaga?

Narinig iyon ng mga katulong at nagkatinginan, may lungkot sa mga mata.

Alam nilang hindi si Mildred ang tunay na ina, pero mula pa sanggol pa lang ang kambal, siya na ang nag-alaga. Masakit pakinggan ang sinabi ng amo.

“Ayoko!” sigaw ni Lucas, matigas ang boses. “Hindi siya ang Mommy namin! Ang Mommy namin ay nandito!” Mahigpit niyang hinawakan ang braso ni Mildred at nagtago sa likod niya.

Para sa kanya, imposibleng hindi si Mildred ang kanilang tunay na ina; siguradong nagkakamali lang si Daddy.

Maingat na ipinaliwanag ni Oliver, “Hindi si Mildred ang nagluwal sa inyo. Si Irene Castro ang totoo ninyong ina. Siya ang pinaka-nakakaawa sa inyo, walang sinumang hihigit sa pagmamahal ng isang tunay na ina. Hindi ba kayo marunong gumalang?”

Mabilis na tumingala si Mildred, labis ang sakit.

Alam niyang may karapatan si Irene bilang ina, pero ang mga salitang iyon parang binura rin ang lahat ng sakripisyong ginawa niya. Ilang taon niyang inalagaan ang kambal na parang sarili, at dahil doon, hindi na siya nagkaanak para lang mapangalagaan sila.

Sumimangot si Sophia at mariing sinabi:

“Wala akong pakialam! Ang alam ko lang, ang Mommy na pinakamabait, nag-aalaga at nagmamahal sa amin, ay si Mommy Mildred—hindi ibang babae!”