Chapter 7 – The Morning After

Ang unang narinig ko nang magising ako ay ang mahinang tunog ng ulan sa labas.

Hindi ko agad naintindihan kung nasaan ako.

Mabango ang hangin — amoy kape, amoy leather, at… amoy ng pabango ni Luther Montefalco.

Dahan-dahan kong iminulat ang mata ko, at doon ko lang na-realize — nasa loob pa rin ako ng opisina niya.

Ang lamig ng aircon, pero may kumot na nakatakip sa akin.

At sa tapat ko, sa kabilang sofa… nakahiga si Luther.

Naka-unbutton ang itaas ng polo niya, medyo magulo ang buhok, at ang isang braso niya ay nakasampay sa noo.

Parang ang tahimik ng buong mundo, at ang natira lang ay kaming dalawa.

Napakapit ako sa kumot, marahan, sabay sabing, “Diyos ko, anong ginawa ko kagabi?”

---

Naalala ko — hindi naman ganon ang nangyari.

Nakatulog lang ako habang ginagawa ‘yung report, at siya ang nakakita sa akin.

Walang mali, walang masama.

Pero bakit ganito kabilis ang tibok ng puso ko ngayon?

Kinuha ko ang folder sa mesa at dahan-dahang tumayo.

Ayokong magising siya.

Ayokong isipin niyang… tinititigan ko siya.

Pero bago ako makalayo, narinig kong nagsalita siya.

“Leaving without saying good morning?”

Napatigil ako, parang tinamaan ng kidlat.

Lumingon ako. Nakabukas na ang mga mata niya.

Nakangiti, pero ‘yung ngiti niya, mabagal. Dangerous.

“Gising na pala kayo, Sir—este, Luther.”

Umupo siya, inayos ang buhok, at tiningnan ako nang diretso.

“Hmm. So you remember what I told you.”

“About what?”

“Calling me Luther when it’s just us.”

Namula ako. “Ah… oo nga po.”

“Good,” sabi niya, sabay ngiti ulit. “It sounds better coming from you.”

---

“Pasensya na po, Sir—ah, Luther,” mabilis kong sabi. “Hindi ko sinasadya na dito makatulog. Promise po, hindi na mauulit.”

Tumayo siya, dahan-dahan, at naglakad papunta sa desk niya.

“You don’t have to apologize. It’s my office. And technically…”

Tumingin siya sa akin, diretso sa mata.

“…I told you to stay.”

Parang biglang naging mainit ang paligid.

“Still,” sabi ko, pilit tumatawa, “medyo nakakahiya po.”

“You think I mind?” tanong niya, mababa ang tono.

“Hindi po ba?”

“No,” sagot niya. “Actually, I didn’t sleep much either.”

“Bakit po?”

Tumingin siya sa labas ng bintana. “Maybe because someone was snoring softly across the room.”

Napaawang ang bibig ko. “Ha?! Hindi po ako nag—”

Ngumiti siya, may bahagyang tawa. “Relax. I’m kidding.”

Pero halatang hindi naman siya ganun ka-joke type, kaya mas lalo lang akong namula.

---

Lumapit siya ulit, nagkape, tapos inilagay ang isa pang tasa sa harap ko.

“Drink,” sabi niya.

“Luther, hindi ko po kailangan—”

“You do,” sabi niya, tumitig sa akin. “You look half-awake.”

Tinanggap ko ang kape, at nang magtagpo ulit ang mga daliri namin, pareho kaming napahinto.

Parang parehong may kuryenteng dumaan.

“Salamat,” mahina kong sabi.

Tumango siya, pero hindi pa rin inaalis ang tingin.

“You know,” sabi niya, halos bulong, “you look different in the morning light.”

Napatigil ako. “Po?”

“Calmer. Softer. But still stubborn, I’m sure.”

Napangiti ako kahit pilit. “Stubborn po talaga ako minsan.”

“I know,” sagot niya. “That’s what makes you… you.”

---

Tahimik ulit.

Parehong umiinom ng kape, parehong nagtatago ng ngiti.

“Luther,” sabi ko, marahang inilapag ang tasa. “Hindi po ba… delikado ‘to?”

“Delikado?”

“I mean… staying here, like this. Baka may makakita.”

He smirked. “And if they do?”

“Eh ‘di mag-isip sila ng kung ano-ano.”

He leaned closer, eyes glinting. “Then let them.”

“Luther!” halos pabulong kong sabi. “People will talk!”

“They already do,” sagot niya, bahagyang nagbaba ng boses. “Might as well give them something worth talking about.”

“Hindi ‘to biro!”

“Who said I’m joking?”

---

Sandaling katahimikan.

Tapos, nagbago ang tono niya — mas mahinahon, mas totoo.

“Celene,” sabi niya, “you’re the first person who’s ever made me want to stay still.”

Hindi ko alam kung ano ang ibig niyang sabihin, pero ramdam ko sa tono niya ang bigat ng mga salitang ‘yon.

“Luther…”

He smiled faintly. “Don’t look at me like that.”

“Like what?”

“Like you’re about to ruin me too.”

Napalunok ako. “Hindi ko po alam ibig n’yong sabihin.”

“I think you do.”

Lumapit siya nang kaunti — hindi sapat para magdikit, pero sapat para maramdaman ko ang init ng hininga niya.

“Tell me,” sabi niya, mababa ang boses. “Do I make you nervous?”

“Hindi…”

“Then why can’t you look at me?”

Tiningnan ko siya. Diretso. Walang iwas.

“Okay,” sabi ko. “Nerbyos po talaga. Happy now?”

Ngumiti siya, dahan-dahan. “Very.”

---

Biglang tumunog ang elevator.

Sabay kaming napatingin.

Mga staff — papasok na ang mga tao.

Agad kong inayos ang buhok ko at ang damit.

“Sir, baka may makakita—”

“I told you, relax.”

Pero kahit siya, napansin kong bahagyang umayos ng postura.

Professional mode ulit.

Pagpasok ng sekretarya niya, tumingin ito sa amin.

“Good morning, Mr. Montefalco. Ms. Ramos.”

“Good morning,” mabilis kong sagot.

“Sir, maaga po kayo ngayon,” sabi ni Anna.

Ngumiti si Luther. “Just an early start.”

“Ah… nakita ko pong bukas na ‘yung ilaw ninyo kagabi. Akala ko may naiwan.”

Napalunok ako.

Ngumiti si Luther, kalmado lang. “Maybe I just had company.”

Nanlaki ang mata ko. “Luther—!”

Ngumiti siya, pero hindi tumingin sa akin. “Coffee, Anna. Strong. I’ll need it today.”

Pag-alis ni Anna, tiningnan ko siya nang masama.

“Company?! Seriously?!”

“Did I lie?”

“Luther!”

“Relax,” sabi niya, halatang natatawa. “She won’t assume anything.”

“Baka isipin niya—”

He leaned closer, eyes narrowing with that familiar dangerous glint.

“Maybe I want her to.”

---

“Bakit niyo ginagawa ‘to?”

“Doing what?”

“Yung ganitong—parang nilalaro niyo ako.”

He paused.

“I’m not playing.”

“Then what is this, Luther?”

Tahimik siya sandali.

Then he said softly, “It’s something I’m not supposed to feel. But I do.”

Napatitig ako. “Sir—”

He sighed. “There you go again. Sir.”

“Luther…”

“That’s better,” bulong niya, halos pabulong na parang lihim.

---

“Do you regret staying here last night?” tanong niya bigla.

“Ha?”

“Do you regret falling asleep in my office?”

“Hindi ko naman sinasadya.”

“I didn’t ask if you meant to. I asked if you regret it.”

Tumingin ako sa kanya.

“Hindi,” sagot ko, halos pabulong. “Pero baka dapat oo.”

Ngumiti siya, mabagal. “You’re honest. I like that.”

“Hindi ko po sinasadyang—”

“Stop apologizing.”

“Eh ano po gusto niyong sabihin ko?”

He stared at me, intense, deliberate.

“Say you’ll stay next time I ask you to.”

Hindi ako nakasagot.

Kasi sa totoo lang… hindi ko alam kung kaya ko bang tanggihan siya kapag siya ang nagsabi.

---

Ilang oras pa, nagbalik ang opisina sa normal. Pero sa loob ko, hindi na normal ang lahat.

Sa bawat tingin niya, sa bawat pagtawag niya ng “Celene,”

ramdam ko ‘yung dahan-dahan niyang pagkuha ng parte ng sarili ko na matagal ko nang pinoprotektahan.

At habang naglalakad siya papunta sa meeting, nakatingin ako sa kanya — at sa unang pagkakataon, tinanong ko ang sarili ko:

What if this is how ruin begins?

Hindi sa giyera.

Hindi sa away.

Kundi sa isang simpleng umagang puno ng kape, ng mga titig na hindi dapat,

at ng isang lalaking unti-unting nagiging dahilan ng bawat tibok ng puso ko.