LOGINShare
Chapter 8 – The Party
Last Updated:
2025-10-31 11:41:55“Celene, come to the gala tonight.”
Akala ko nagbibiro lang si Luther nang sabihin niya ‘yon kaninang umaga habang nagre-review kami ng presentation. Pero hindi pala. Ngayon, habang nakatayo ako sa harap ng malaking mirror sa hotel restroom, naka-gown ako — simpleng black dress na hiniram ko pa sa kakilala kong stylist. Ang sabi ni Luther, ‘formal, elegant, but not loud.’ Hindi ko alam kung anong ibig niyang sabihin sa not loud, pero pagtingin ko sa sarili ko ngayon… mukhang ibang tao ako. “Hindi ko ‘to kaya,” bulong ko sa sarili ko. “Masyadong sosyal ‘to.” Pero wala nang atrasan. Kailangan kong humarap sa mundo niya — ang mundong hindi ko kailanman pinangarap, pero kung saan niya ako dinala. --- Paglabas ko sa hallway, nakita ko siya agad. Luther Montefalco, in a perfectly tailored black suit, standing tall under the chandelier lights. Ang bawat babaeng dumadaan, napapatingin. Ang bawat lalaki, bumabati nang may paggalang — o takot. Pero nang tumingin siya sa akin… parang huminto ang lahat. Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa. Hindi nagsalita, pero ‘yung tingin niya — mabagal, matalim, parang nilalapitan ng apoy ang balat ko kahit ilang metro ang pagitan namin. “Celene,” tawag niya, mababa at malamig. “Sir—Luther,” sagot ko, sabay iwas ng tingin. “You clean up well.” Ngumiti ako ng pilit. “Thank you. You too.” “Let’s go,” sabi niya. “Stay close to me.” “Po?” “People here have sharp eyes and sharper tongues,” sabi niya, tumingin sa akin. “And I don’t like them anywhere near you.” --- Pagpasok namin sa ballroom, halos mapanganga ako. Golden chandeliers, live orchestra, champagne sa bawat mesa. Mga taong nakangiti pero halata mong puro politika ang nasa isip. Naririnig ko ang bulungan. “Who’s that girl with Montefalco?” “New assistant daw.” “Hmm. Assistant or something else?” Napayuko ako. “Luther, baka dapat—” “Don’t mind them,” putol niya. “They’re not worth your attention.” Pero ramdam ko pa rin ‘yung mga tingin. Parang tinutusok ako ng mga mata ng bawat tao sa paligid. --- “Mr. Montefalco!” may boses na biglang lumapit. Isang babae, eleganteng naka-gown, halatang mayaman. “Oh, it’s been a while.” Ngumiti si Luther, pero hindi gaanong totoo. “Good evening, Isla,” sabi niya. “Oh, and who’s this?” tanong ng babae, nakatingin sa akin mula ulo hanggang paa. “Celene Ramos,” sabi ni Luther agad. “My assistant.” Assistant. Ewan ko kung bakit parang sumakit ang dibdib ko sa salitang ‘yon. “Lovely,” sabi ni Isla, pero ‘yung ngiti niya, may halong pangmamaliit. “Pretty little thing you have here, Luther.” Ngumiti si Luther nang tipid. “She’s not a thing.” Tumahimik si Isla, halatang nagulat sa tono niya. Ako naman, napatingin sa kanya — sa unang pagkakataon, nakita ko ‘yung matalim na Luther na galit pero kontrolado. --- Pag-alis ni Isla, napahinga ako nang malalim. “You didn’t have to say that.” “I did,” sabi niya, sabay abot ng champagne glass sa akin. “People here forget manners when they think they’re above others.” “Sanay na po ako sa mga ganyang tao.” “Well, I’m not,” sabi niya. “At least not when it comes to you.” Napatitig ako sa kanya. “Luther…” He met my gaze, steady. “What?” “Nothing.” Pero sa loob ko, hindi na nothing. Kasi sa bawat sandaling magkasama kami, parang mas lumalabo ‘yung linya sa pagitan ng trabaho at kung ano ‘to talaga. --- Habang tumatagal ang gabi, mas nagiging natural ang kilos namin. He introduced me to people. I smiled, greeted them, pero sa bawat saglit, ramdam ko ‘yung kamay niya sa likod ko — hindi masyadong kita, pero sapat para maramdaman kong nandiyan siya. Nang mapansin kong may isang lalaking lumapit, may hawak na wine, ngumiti sa akin. “Beautiful lady,” sabi niya. “Are you alone?” Bago pa ako makasagot, may malamig na kamay na dumampi sa bewang ko. “She’s with me,” sabi ni Luther, diretso, walang ngiti. “Oh, sorry, man—” “Walk away,” sabi ni Luther, mababa at mariin. Umalis agad ‘yung lalaki. “Luther!” pabulong kong sabi. “Nakakahiya!” “Why? He shouldn’t be talking to you like that.” “He was just being friendly!” “No one talks to you like that.” “Hindi niyo ako pag-aari,” sagot ko, medyo mahina pero diretso. Tumingin siya sa akin. “Maybe not,” sabi niya. “But I still won’t share what’s mine.” --- Tahimik kaming dalawa. Tumingin siya sa kabilang banda, tapos kinuha ‘yung baso niya at ininom lahat ng laman. Pagkatapos, bumulong siya, “You look stunning tonight, Celene. That’s the problem.” Napayuko ako. “Hindi ko naman sinasadya.” “I know,” sabi niya, halos bulong. “That makes it worse.” --- Ilang sandali pa, lumapit sa amin ‘yung head ng PR. “Mr. Montefalco, kailangan niyo pong mag-speech.” Tumango siya, pero bago siya umalis, tumingin muna sa akin. “Stay here. Don’t talk to anyone.” Ngumiti ako, biro, “Yes, Sir—” He leaned closer. “It’s Luther.” At bago siya lumakad papunta sa stage, binigyan niya ako ng tingin na parang babala at pangako sa parehong oras. --- Habang nagsasalita siya sa harap, hindi ko mapigilang mapangiti. Iba talaga siya. Confident, commanding, pero sincere. Lahat ng tao, nakikinig. Pero sa likod ng mga salita niya, ako lang ‘yung nakakaalam ng ibang mukha ni Luther — ‘yung marunong mag-alala, ‘yung nagdadala ng kumot sa opisina, ‘yung lalaki sa gitna ng ulan. At doon ko na-realize — this man could break me if I let him. Pero kahit alam ko ‘yon, bakit parang gusto kong makita kung hanggang saan ako kayang dalhin ng apoy niya? --- Pagbalik niya sa mesa, ngumiti siya. “You didn’t move.” “You told me not to.” “Good girl,” sabi niya, mahina pero malinaw. Parang biglang naging mainit ang paligid. “Luther…” “Hmm?” “May mga tao sa paligid.” “I don’t care.” Tumayo siya, sabay alok ng kamay. “Dance with me.” “Po?” “Don’t make me ask twice.” --- Nasa gitna kami ng dance floor. Tahimik lang ang musika — slow, classical. Marahan niyang hinawakan ang kamay ko, tapos ang kamay ko sa balikat niya. “Relax,” sabi niya, mahina. “I won’t bite.” “Hindi naman po ako natatakot.” “Then why are you shaking?” Hindi ako sumagot. Pero nang dumikit nang bahagya ang kamay niya sa bewang ko, alam kong naramdaman niya rin. “Luther…” “Hmm?” “Baka may makakita.” “Let them,” sabi niya ulit. “I want them to.” --- At sa gitna ng ilaw, ng musika, ng mga matang nakatingin sa amin — ang mundo, parang tumigil. Ang mga kamay niya, mahigpit pero marahan. Ang mga mata niya, puno ng bagay na hindi ko pa kayang pangalanan. “Why me?” tanong ko, halos pabulong. “Because you make me forget that I don’t need anyone,” sagot niya. “Because you make me feel alive.” --- Pagkatapos ng sayaw, dinala niya ako palabas sa veranda. Tahimik. Walang tao. Tanging ilaw ng siyudad ang nakapaligid sa amin. “Celene,” sabi niya, nakatingin sa malayo. “Po?” “I’m trying not to want you.” Napatigil ako. “But I’m failing.” Lumapit siya. Marahan. Mabagal. Hanggang sa halos magdikit na ang hininga namin. “Tell me to stop,” sabi niya. Pero hindi ko nagawa. Hindi ko rin gustong gawin. --- Pero bago pa niya ako tuluyang mahalikan, may biglang tumawag mula sa loob. “Mr. Montefalco! They need you for the group photo!” Napaatras siya, napayuko. “I have to go,” sabi niya. “Stay here.” Tumango lang ako. At habang naglalakad siya palayo, doon ko lang na-realize kung gaano kabigat ‘yung mga salitang iniwan niya. I’m trying not to want you. But I’m failing. At sa totoo lang, hindi lang siya ‘yung bumabagsak. Ako rin.
Latest chapter
His Obsession, My Ruin Chapter 22 – The Unfinished Thread
Baguio’s mornings never fail to calm me down. Madalas pa rin akong gumising nang maaga—hindi dahil may kailangan akong habulin, kundi dahil gusto ko lang maramdaman kung paano sumikat ang araw habang unti-unting binabasa ng hamog ang mga dahon. Tahimik. Mapayapa. Parang ang lungsod mismo ay humihinga kasama ko. Lumipas na halos tatlong buwan mula nang dumating ako rito. Akala ko sandaling pahinga lang, pero ngayon, parang dito ko na rin natagpuan ang sarili kong hindi ko kilala noon. May bagong ritmo ang buhay ko—simple, mabagal, pero totoo. Sa café, mas kabisado ko na ang mga regular na customer. Si Ate Mila na laging nag-o-order ng cappuccino tuwing 9AM. Si Kuya Ben na mahilig magbasa ng dyaryo sa sulok. At ‘yung mga estudyanteng dumadaan lang para sa mabilis na kape bago magklase. Lahat sila, parte na ng araw ko. At sa bawat “good morning” na binibigay nila, nararamdaman kong unti-unti kong nabubuo ulit. Pero kahit gano’n, may mga sandaling napapatigil pa rin ako. Kapa
His Obsession, My Ruin Chapter 21 – The Return
Ilang buwan na mula nang iwan ko ang Maynila, pero minsan parang kahapon lang ang lahat. Ang mga alaala, hindi naman talaga nawawala — humihina lang, tapos biglang babalik kapag tahimik na ulit ang gabi. Dito sa Baguio, nasanay na ako sa simpleng takbo ng araw. Gumigising ako bago sumikat ang araw, nagtitimpla ng kape, at tinitingnan kung paano nagiging ginto ang langit habang unti-unting bumababa ang hamog sa mga puno. Kung dati, bawat umaga ay umpisa ng panibagong stress, ngayon isa na lang itong mahinahong paghinga. Pero kahit anong gawin ko, may mga oras pa rin na nadidinig ko ang boses niya sa isip ko — kalmado, mababa, at pamilyar. “Focus, Celene.” “Relax.” “Look at me.” Napapailing ako tuwing naaalala ko ‘yon. Kasi kahit gusto ko na siyang burahin sa utak ko, parang kabisado na ng katawan ko kung paano siya pakinggan. “Celene!” tawag ni Tita Nora mula sa ibaba. “May delivery, baka gusto mong ikaw na mag-asikaso.” “Okay po, pababa na!” Bago ako bumaba, sinilip ko m
His Obsession, My Ruin Chapter 20 – Unspoken Letters
Baguio mornings always start with a chill that seeps through the skin. Kapag binubuksan ko ang bintana sa umaga, bumabati sa’kin ang hamog at amoy ng pine trees — malamig pero mapayapa. Sinasabi ng mga tao, ang lamig daw ay nakaka-linis ng isip. Pero sa totoo lang, kahit ilang araw na akong nandito, mainit pa rin sa loob ng dibdib ko. Kasi doon nakatira lahat ng alaala niya. Tatlong linggo na akong malayo sa Maynila. Sa una, masaya akong umalis. Ang sabi ko sa sarili ko, kaya ko ‘to. Magpapahinga lang, hihinga lang sandali. Pero habang tumatagal, nare-realize kong hindi pala madaling takasan ang mga bagay na hindi naman nakikita — tulad ng boses niya, o ng paraan niyang tumingin na parang siya lang ang nakakaintindi sa’kin. “Celene, kain ka na,” tawag ni Tita Nora mula sa kusina. “Susunod po,” sagot ko habang nagsusuklay sa harap ng salamin. Pagbaba ko, may mainit na sinangag, longganisa, at kape. Simple lang, pero sapat para mapangiti ako. “Ang tahimik mo pa rin ah,” sabi ni T
His Obsession, My Ruin Chapter 19 – The Distance Grows
Pagising ko kinabukasan, parang ang bigat-bigat ng hangin. Parang bawat paghinga ko may kasamang tanong na walang sagot. Kagabi, sinabi niyang “Go home, Celene”, at kahit ilang ulit ko nang binabalikan ‘yung boses na ‘yon, hindi ko pa rin alam kung paalam ba o pakiusap. Nag-shower ako, nagsuot ng damit na pinakapormal ko, pero kahit anong ayos, halata pa rin ‘yung lungkot. Pagharap ko sa salamin, hindi ko na makita ‘yung babaeng nakangiti habang nagta-trabaho sa ilalim ng isang demanding na boss. Ngayon, babae na akong natutong magmahal sa maling oras. Sa opisina. Tahimik. Lahat abala sa kani-kanilang report. Pagdating ko, ilang segundo lang, narinig ko ang tunog ng elevator. Si Luther. Nakasuot ng navy suit, seryoso, pero maputla. Parang hindi rin nakatulog. Hindi siya tumingin sa akin, at ako naman, pinilit kong huwag mag-react. Parang dalawa kaming estranghero na nagkakilala lang sa panaginip. “Celene, prepare the draft for the board,” sabi niya. “Noted, sir.” Porma
His Obsession, My Ruin Chapter 18 – The Breaking Point
The next morning, pagmulat ng mata ko, bigla kong na-realize kung gaano kabigat ‘yung gabi kahapon. Ang hangin sa paligid ko parang puno ng mga salitang hindi namin nasabi. Kahapon, halos magtagpo na ulit ‘yung mga labi namin, pero pareho kaming umatras — takot, pagod, at marahil ay parehong sugatan. Pag-alis ko sa condo, dala ko pa rin ‘yung bigat ng gabi. Yung lamig ng boses niya, yung titig na halos sabay humihingi ng tawad at nagpapaalam. Bakit ba kasi gano’n? Kapag malapit na, saka siya lumalayo. At kapag gusto kong lumayo, saka siya lumalapit. Pagpasok ko sa opisina, parang normal ang lahat. Mga empleyado abala sa kanya-kanyang trabaho, may tumatawa, may nagkakape. Ako lang ‘yung tahimik, pilit na normal, pero ang totoo—hindi na ako ‘yung dati. Pag-upo ko sa desk ko, nakita kong sarado pa ang blinds ng office ni Luther. Alam kong andun siya. Ramdam ko. Pero wala na ‘yung dati niyang presensiya—‘yung lakas ng aura niya na dati kong kinakatakutan pero ngayon ay hinaha
His Obsession, My Ruin Chapter 17 – The Distance Between Us
The morning after felt colder than the night we shared. Parang biglang tumigil ang oras sa pagitan naming dalawa. Kagabi, mainit, totoo, puno ng mga salitang hindi namin kayang sabihin. Pero ngayong umaga, puro katahimikan na lang. Pagpasok ko sa office, tahimik ang buong floor. Nandoon siya—Luther, the man who made my heart forget reason. Suot niya ang paborito niyang itim na suit. Walang bakas ng emosyon, walang ngiti. Parang ibang tao siya. “Good morning, sir,” sabi ko, halos pabulong. “Morning.” Dalawang pantig lang, pero parang libong tunog ng basag na salamin sa loob ko. Naupo ako at binuksan ang laptop. Pinilit kong magpaka-busy, kahit ang totoo, bawat tunog ng keyboard ay paalala ng boses niya kagabi. ‘You’re mine tonight.’ Ngayon, parang hindi na ako umiiral sa mundo niya. “Celene, my office,” sabi ng intercom. Kumalabog agad ang dibdib ko. Pagpasok ko, nakatalikod siya, nakatingin sa city view. “Sir?” “Sit,” utos niya. Tahimik. Ilang segundo ng katahimikan bago s
You may also like
THE REBOUND BRIDE
Jewiljen340.7K viewsUnwanted Wife (Taglish)
Reynang Elena342.0K viewsThe Billionaire's Son
Rhea mae849.5K viewsA Night With Mafia
Rhea mae748.5K viewsMARRIED AFTER ONE SINFUL NIGHT (SSPG)
FrezscheuzstStrre_18869 viewsLove Gambit with the Charming CEO
Grecia Reina715 viewsMy Possessive Maniac Doctor!
DayDreamerEscapist554 viewsTHE BILLIONAIRE'S NAUGHTY MAID
Sweet Chillie 142 views
