Chapter 6 – The Accidental Sleepover

Tahimik ang buong opisina ng Montefalco Group nang gabing iyon.

Ang mga ilaw sa hallway, isa-isa nang pinapatay. Ang mga tunog ng mga keyboard at tawanan sa kabilang department, matagal nang tumigil.

Pero ako, nandito pa rin — mag-isa sa maliit kong cubicle, tinatapos ang presentation slides na ipapasa bukas ng umaga kay Sir Luther.

Hindi puwedeng magkamali.

Alam kong perfectionist siya. Kahit maliit na typo, kaya niyang pansinin. At to be honest… ayokong biguin siya.

Tumingin ako sa relo. 11:48 PM.

Napahinga ako nang malalim. “Konti na lang,” bulong ko sa sarili ko.

---

Maya-maya, napansin kong bukas pa ang ilaw sa loob ng opisina ni Sir Luther.

Naisip kong baka naiwan lang. Pero nang lumapit ako, napansin kong may mga dokumentong nakakalat sa mesa niya.

“Baka gusto niyang ipasunod ko ‘to bukas,” sabi ko, sabay tulak sa pinto.

Mahina ang tunog ng pagbukas.

Ang amoy ng coffee at leather ay agad kong nakilala — amoy na lagi niyang iniiwan sa kwarto.

Pagpasok ko, niligpit ko ang mga papel. Tapos, naupo ako sandali sa sofa sa gilid.

Isang minuto lang, pahinga lang sana…

Pero habang nakasandal ako, unti-unting bumibigat ang mga mata ko.

Hanggang sa hindi ko namalayan, nakatulog na ako.

---

Hindi ko alam kung gaano katagal akong nakatulog.

Pero nagising ako nang marinig ko ang tunog ng elevator sa labas.

Ding.

Isa lang ‘yan ang tunog na maririnig kapag may pumasok.

Napabangon ako agad. Pero bago pa ako makatayo, bumukas ang pinto.

Si Luther.

Naka-itim pa rin siyang coat, galing yata sa meeting. Basa pa ang buhok, parang kagagaling lang sa ulan.

Tumingin siya sa akin, nagulat din siguro.

“Celene?”

“Sir!” Halos tumalon ako sa gulat. “Pasensya na po! Hindi ko sinasadya—”

“What are you doing here this late?”

“Tinapos ko lang po ‘yung report—pero napahinga lang ako saglit—hindi ko po sinasadyang—”

“Relax,” putol niya, mababa ang tono. “You fell asleep here?”

Tumango ako, nahihiya. “Sorry po, Sir.”

Lumapit siya, mabagal. Nakatitig lang.

Ang mga hakbang niya, tahimik pero mabigat.

“Do you always overwork yourself like this?” tanong niya.

“Gusto ko lang pong magawa nang tama, Sir.”

He sighed, then glanced at the papers I arranged. “You did more than enough.”

---

Tahimik kami sandali.

Tanging maririnig lang ay ang mahina niyang paghinga at ang patak ng ulan sa salamin ng bintana.

“You should go home,” sabi niya sa wakas.

“Wala na po kasing bus ngayon. Mag-aantay na lang po ako ng umaga.”

Napatigil siya. “You mean… you’ll stay here overnight?”

“Sandali lang po. Sa lobby lang naman—”

“No.”

Diretsong sagot.

“You’re not sleeping in the lobby.”

“Sir, ayos lang po—”

“I said no.”

Tumingin siya sa akin nang seryoso. “Stay here. On the couch.”

Nabigla ako. “Sir, hindi po tama ‘yan—”

“Why not? It’s safer.”

“But—”

“Celene,” sabay tawag niya sa pangalan ko, mababa at mabagal. “Stop arguing. You’ll stay.”

Wala na akong nagawa kundi tumango.

---

Lumapit siya sa table, tinanggal ang coat niya, at inilagay sa upuan.

Pagkatapos, kinuha niya ang blanket na nasa cabinet at iniabot sa akin.

“Use this,” sabi niya.

“Sir, hindi na po—”

“Do you always refuse kindness?” tanong niya, may halong inis at lambing.

“Hindi po…”

“Then take it.”

Kinuha ko ang kumot, at nang magtagpo ang mga daliri namin, naramdaman ko ulit ‘yung kuryente sa pagitan naming dalawa.

Parang ‘yung hangin sa paligid, biglang naging mas mabigat.

“Thank you, Sir,” sabi ko, mahina.

He stared at me for a moment. “You really need to stop calling me that when it’s just us.”

“Pero—”

“Luther,” aniya, halos bulong. “Say it.”

“L-Luther.”

Ngumiti siya ng bahagya. “Good.”

---

Umupo siya sa kabilang sofa, sa tapat ko.

Tahimik lang.

Tinitingnan niya ako habang ako, pilit umiwas ng tingin.

“You’re shivering,” sabi niya, tumayo ulit at inilapit ang jacket niya.

“Sir—este, Luther—hindi na po kailangan—”

“Celene.”

“Po?”

“Don’t make me repeat myself.”

Ilang segundo lang, at isinuot na niya mismo ang jacket sa balikat ko.

Ang init ng tela, amoy ng pabango niya — halong sandalwood at something darker, masculine.

“Better?”

Tumango ako. “Opo.”

---

“Do you always take care of everyone but yourself?”

Napatitig ako sa kanya. “Hindi ko po alam ibig n’yong sabihin.”

“You work so hard, you skip meals, you fall asleep at your desk… Why?”

“Siguro kasi sanay na akong wala namang ibang gagawa para sa’kin,” sagot ko, diretso pero mahina.

Napayuko siya, tapos tumingin ulit sa akin.

“You shouldn’t be used to that,” sabi niya, halos pabulong.

---

Tahimik ulit.

Tumingin ako sa labas — patuloy pa rin ang ulan.

Tiningnan ko siya, at doon ko lang napansin kung gaano siya pagod.

“Sir—Luther, hindi pa ba kayo uuwi?”

“No point,” sagot niya. “May flight ako early morning.”

“So, dito rin kayo matutulog?”

“Seems like it.”

Ngumiti ako ng mahina. “Mukhang accidental sleepover nga po ‘to.”

Ngumiti rin siya. “Could be worse.”

“Like what?”

“Like you deciding to leave and making me worry again.”

Natawa ako nang mahina, pero sa loob ko, may kakaibang kilig at kaba.

Bakit parang sa bawat salita niya, may halong pag-aari?

---

Lumipas ang ilang minuto.

Tahimik lang kami, pero ‘yung tahimik na ‘yon, hindi awkward. Kalmado. Warm.

Hanggang sa napansin ko na halos pumikit na siya sa upuan niya.

“Luther, matulog na po kayo. Ako na lang po bahala dito.”

“Hmm,” mahina niyang tugon, halos pabulong. “You sound like my conscience.”

“Maybe I am.”

“Then you’re a dangerous one.”

“Bakit naman po?”

“Because I actually listen to you.”

---

Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko, pero kinuha ko ‘yung kumot at nilagay sa balikat niya.

Nagmulat siya ng mata, nagulat. “What are you doing?”

“Equal po tayo. Ayokong ako lang ang may blanket.”

Napangiti siya, bahagya lang. “You really have no idea what you do to me, do you?”

“Po?”

“Nothing,” sabay iwas ng tingin. “Sleep, Celene.”

Tumango ako.

Pero bago ko tuluyang ipikit ang mga mata ko, narinig ko siyang mahina na nagsalita.

“Next time you fall asleep in my office…”

“Po?”

“I’ll make sure you wake up in my arms instead.”

Hindi ko alam kung totoo bang sinabi niya ‘yon o guni-guni lang ng antok ko.

Pero sa sandaling ‘yon, bago ako tuluyang nakatulog, isang bagay lang ang sigurado —

kapag si Luther Montefalco ang nagsimula ng laro, walang ligtas na makakatakas.