MasukMataas na ang araw nang magising si Aurelia. Dumadaloy ang ginintuang liwanag sa mga kurtina, dumadampi sa malamig na sahig ng silid nila ni Xavier. Ang tunog ng mga ibon sa labas ay tila musika ng panibagong araw, at sa gilid ng kama, mahimbing pa ring natutulog si Anchali, nakayakap sa maliit na stuffed bear na ibinigay sa kanya ng ama.Dahan-dahang tumayo si Aurelia, iniiwasang mag-ingay. Ang buhok niya’y malambot na bumagsak sa balikat, at sa kanyang hakbang ay may halong antok pa. Nang lingunin niya ang kabilang bahagi ng kama, napansin niyang wala roon si Xavier.“Again…” mahina niyang sabi sa sarili, pilit pinipigilan ang pag-aalala. Kahit pa sanay na siyang maagang bumababa ito para sa mga tawag sa opisina, may kakaibang pakiramdam na bumabalot sa kanya ngayon—isang hindi mapangalanang kaba.Mula sa hagdan, naririnig niya ang mahinang kaluskos ng mga tauhan sa kusina. Naamoy niya ang bagong timplang kape, at sandaling ngumiti. Ngunit bago pa siya makapunta roon, napansin niyan
Habang kumakain kami, si Anchali ay walang tigil sa pagkukuwento ng nangyari sa school—kung paano siya tinawag ng teacher para mag-lead ng morning prayer, at kung paano siya binigyan ng gold star sa math quiz. Si Xavier naman ay buong pusong nakikinig, nakangiti, paminsan-minsan ay humahaplos sa buhok ng anak namin.Ako, nakatingin lang sa kanila, at sa unang pagkakataon matapos ang ilang araw, nakaramdam ako ng kapayapaan.“Papa, next week daw may Family Day sa school!” sabi ni Anchali habang sumubo ng kanin. “Pwede ka bang sumama?”“Of course, baby,” sagot ni Xavier agad. “I wouldn’t miss it for the world.”Napatingin ako sa kanya. “Sigurado ka? Baka may meeting ka ulit—”“Wala akong mas mahalaga kaysa sa inyo,” putol niya sa akin, sabay ngiti. “Promise.”Tahimik akong tumango. Sa loob-loob ko, gusto kong maniwala. Gusto kong paniwalaan ang bawat salitang lumalabas sa bibig niya—na tapos na ang mga lihim, na ito na ang Xavier na handang maging totoo at buo sa amin.Pagkatapos ng hap
May kumurot sa dibdib ko—isang pamilyar na kirot, hindi dahil sa galit, kundi sa takot. Takot na baka may bumabalik na dating ugali, o baka may tinatago siyang pinipilit niyang wag kong malaman.Pagkatapos ng ilang minuto, tumayo ako at dumiretso sa bintana. Mula roon, kita ko ang malawak na hardin sa likod-bahay. Ang hangin ay banayad, malamig, at may kasamang amoy ng gabi—yung halimuyak ng mga sampaguita na nakatanim sa gilid ng daan. Pero sa gitna ng lahat ng katahimikan, may kung anong bigat sa hangin, parang may matang nakamasid.“Hindi... baka iniisip ko lang ‘to,” bulong ko, sinusubukang ibalik ang sarili sa rason.Bumalik ako sa kwarto, ngunit nang humiga ako sa tabi ni Xavier, lalo lang akong hindi mapakali. Nakasandal ako sa gilid niya, pero hindi ko maramdaman ang init na dati kong pinakaaasam kapag magkatabi kami. May malamig sa pagitan namin—isang hindi nakikitang distansya na unti-unting lumalawak.Pinikit ko ang mga mata, pero imbes na antok, mga tanong ang sumulpot sa
LTahimik ang buong bahay—ang uri ng katahimikan na karaniwang dumarating kapag tulog na ang lahat, at tanging huni ng mga kuliglig sa labas ang maririnig. Pero sa gitna ng katahimikan na iyon, nagising si Aurelia.Mabigat pa ang talukap ng kanyang mga mata, at ilang segundo pa bago tuluyang nag-sink in ang katotohanang wala sa tabi niya si Xavier.Dahan-dahan siyang bumaling. Ang kama ay bahagyang malamig sa parte kung saan ito nakahiga kanina, ang kumot ay magulo, at ang unan niya ay bahagyang amoy ng cologne nito—‘yung mabigat na halimuyak na may halong sandalwood at faint musk. Pero ngayong wala ito, parang may kung anong kakulangan sa paligid.Napabangon siya, marahang tinanggal ang kumot na nakabalot sa kanya. Sa tabi niya, si Anchali ay mahimbing pa ring natutulog, nakayakap sa paboritong stuff toy. Napangiti siya nang bahagya sa inosenteng mukha ng anak, ngunit kaagad ding bumalik ang kaba sa dibdib niya.Bakit wala si Xavier?Sinubukan niyang kalmahin ang sarili. Siguro bumaba
Tahimik ang gabi—isang uri ng katahimikan na masyadong buo, parang aninong nakaupo sa bawat sulok ng bahay. Sa kwarto, nakahiga sina Aurelia at Anchali, magkatabi sa malambot na kama. Si Anchali ay nakapulupot ang maliit na braso sa baywang ng ina, habang si Aurelia naman ay mahimbing na natutulog, ang mukha’y payapa ngunit bahagyang may bakas ng pagod.Si Xavier, nakatayo sa may paanan ng kama, pinagmamasdan silang dalawa. Sa gitna ng dilim, ang ilaw mula sa lampshade ang tanging gumuguhit ng banayad na liwanag sa kanilang mga mukha.Ang tanawin ay dapat ay magaan—isang larawan ng katahimikan at pag-ibig—ngunit sa dibdib niya, may bigat. Hindi pa rin siya mapakali sa sinabi ni Aurelia kanina.Ang lalaking nakita malapit sa paaralan.Ang itim na sasakyan na tila sumusunod sa kanila.Ang biglang kabog sa dibdib ng asawa niya.Hindi iyon bagay na basta nalilimutan. Hindi niya iyon kayang iwan na lamang sa salita.Tahimik niyang kinuha ang jacket na nakasabit sa upuan at isinuot ito. Isi
Ang umaga ay tila mas tahimik kaysa sa mga nakaraang araw. Sa mga sandaling iyon, habang nagkakape si Aurelia sa veranda, napapansin niya kung paanong sumasayaw ang mga sinag ng araw sa pagitan ng mga dahon ng santan sa harapan ng bahay. May banayad na hangin, may kalmadong simoy ng araw na tila nagpapahiwatig ng isa na namang magandang simula.Sa loob ng bahay, naririnig niya ang mahinhing boses ni Anchali—abala sa pagpili ng headband na susuotin. “Mommy, yung pink o yung may star?” tanong nito, humahawak ng dalawang headband sa magkabilang kamay.Ngumiti si Aurelia, itinabi ang tasa ng kape, at lumapit. “Yung may star,” aniya, isinuot iyon sa buhok ng anak. “Para kang little sunshine ni Daddy.”“Daddy’s still sleeping?” tanong ni Anchali, inaayos ang bag sa balikat.“Hmm, may maagang meeting si Daddy mamaya, pero aalis din siya after breakfast,” sagot ni Aurelia habang pinupunasan ang gilid ng bibig ng anak. “Come on, kakain muna tayo.”Pagbaba nila sa kusina, sinalubong sila ni Xav







