Mainit ang simoy ng hangin sa kusina nang hapong iyon. Nakatayo si Aurelia sa harap ng kalan, inaalog-alog ang kawali habang niluluto ang ginisang gulay na paborito ni Anchali. Amoy na amoy sa buong bahay ang halimuyak ng bawang at sibuyas, may kasamang tunog ng kumukulong mantika na lalong nagbigay ng buhay sa tahimik na paligid.Ngunit habang abala siya, isang kakaibang pakiramdam ang unti-unting gumapang sa kanyang batok. Para bang may mga matang nakatutok sa kanya, malamig at matalim, pinagmamasdan ang bawat galaw niya. Napahinto ang kanyang kamay, bumagal ang kanyang paghalo sa kawali, at dahan-dahan siyang napalingon sa bintana.Sa gilid ng kanyang paningin, may dumaan—isang aninong mabilis na naglaho.Nanlamig ang kanyang mga kamay. Hindi iyon guni-guni; malinaw niyang nakita ang anyo ng isang tao sa labas. Napatakip siya sa bibig para pigilan ang sigaw na gustong kumawala.“Aurelia?” tawag ni Jill mula sa sala. “Are you okay?”Hindi agad siya sumagot. Pinilit niyang ipako ang
Pagkatapos ng mahabang usapan nina Aurelia at Jill, napatingin sila sa pinto ng kwarto kung saan payapang natutulog si Anchali. Tahimik ang paligid, ngunit para kay Aurelia, bawat anino sa sulok ng bahay ay tila banta. Ang simpleng tunog ng hangin mula sa aircon ay nagdudulot ng kaba sa kanyang dibdib.Umupo si Jill sa gilid ng sofa at tinitigan si Aurelia na halatang hindi mapakali. “You’re not going to sleep peacefully tonight if you stay in that room alone, are you?” mahinahong tanong nito.Umiling si Aurelia, pilit na pinapakalma ang sarili. “I can’t, Jill. What if it happens again? What if I wake up with… with those lips on my skin?” Napayuko siya, nanginginig ang mga kamay.Hinawakan siya ni Jill sa balikat. “Then we don’t take that risk. You and Anchali can stay in my room tonight. Mas malapit ako sa inyo, and at least, I’ll be there if anything happens.”Sandaling nag-alinlangan si Aurelia, ngunit sa huli ay tumango. “Okay… okay, Jill. I don’t want Anchali to feel something’s
Maliwanag ang araw nang sumunod na umaga. Tahimik na nakaupo si Aurelia sa gilid ng kama, nakatitig sa payapang mukha ni Anchali na mahimbing pa ring natutulog. Sa tabi ng pintuan, abala si Jill sa pag-aayos ng gamit para sa isang meeting na pupuntahan nito sa hapon.“Aurelia,” tawag ni Jill, nakangiti. “I can watch Anchali today. Baka gusto mong magpahinga o lumabas kahit sandali, para gumaan naman ang pakiramdam mo.”Tumango si Aurelia, ngunit hindi niya mabanggit ang tunay na dahilan. Ngayon na ang araw. Kailangan na niyang harapin ang takot at alamin ang katotohanan.Ilang oras ang lumipas, naroon na siya sa loob ng isang maliit ngunit maaliwalas na clinic. Maputi ang dingding, may halimuyak ng lavender, at malamig ang aircon. Sa harap niya, nakaupo ang isang babaeng nasa edad-kuwarenta, may maamong mukha at mababa ang boses ng doktor, isang kilalang psychiatrist sa lungsod.“Aurelia,” malumanay nitong simula, “ano ang nag-udyok sa iyo na magpakonsulta sa akin ngayon?”Humigpit an
Makalipas ang gabing kumain sila sa labas, unti-unti nang bumalik ang katahimikan sa tinutuluyang apartment nina Aurelia, Jill, at Anchali. Ngunit para kay Aurelia, ang katahimikan ay hindi nangangahulugang kapayapaan.Kinabukasan, maagang nagising si Aurelia dahil sa tila pag-ikot ng kanyang paningin. Habang nakaupo sa gilid ng kama, pinisil niya ang sentido, pinipilit ayusin ang kanyang paghinga.“Mama…” tawag ni Anchali mula sa kabilang silid, hawak pa ang maliit nitong stuffed toy. “Let’s eat breakfast, I’m hungry.”Pinilit ngumiti ni Aurelia at tumayo, bagaman mabigat ang kanyang ulo. Habang naglalakad patungong kusina, napansin ni Jill ang maputlang mukha nito.“Rels, are you okay?” agad na tanong ni Jill habang nagbubukas ng refrigerator. “You look pale.”“I’m fine,” sagot ni Aurelia, kahit halatang pinipilit ang sarili. “Maybe I just didn’t sleep well.”Ngunit alam niyang hindi iyon totoo. Dahil sa likod ng kanyang isip, sariwa pa ang panaginip kagabi—mga labi na dumadampi sa
Maaga pa lamang ay abala na si Jill sa pag-aayos ng mga gamit. Sa loob ng malaking sala ng inuupahang apartment, nakalatag ang ilang malalaking bag na puno ng damit, sapatos, at accessories. Habang pinipili niya ang mga isasama para sa araw na iyon, nakatingin lamang si Aurelia mula sa sofa, nakayakap sa unan, at wari’y lumulutang pa rin ang isipan.Napansin ito ni Jill kaya’t ngumiti siya, nilapitan si Aurelia at naupo sa tabi nito. “Hey, I know what you’re thinking. Paranoid ka na naman.”Tumingin si Aurelia, napabuntong-hininga. “Jill… parang kahit anong gawin ko, naroon pa rin siya. His voice, his presence—hindi nawawala. Kahit sabihin kong safe na ako rito, para bang may anino na laging sumusunod.”Hinaplos ni Jill ang kamay ng kaibigan, pinisil iyon nang mahigpit. “Then you need a distraction. You need something na makakabaling sa isip mo. Kaya I’ve decided—you’re coming with me today. Both you and Anchali.”Nanlaki ang mga mata ni Aurelia. “Sa photoshoot mo?”“Yes!” tumango si
Maagang nagising si Aurelia kinaumagahan. Tahimik ang buong apartment, at tanging tunog ng maliit na orasan sa dingding ang naririnig niya. Bumangon siya nang dahan-dahan upang hindi magising si Anchali na mahimbing pa ring natutulog sa tabi niya. Sa bawat hakbang niya patungo sa kusina, dala niya ang bigat ng hindi maipaliwanag na kaba sa dibdib.Pagdating sa kusina, dumiretso siya sa kabinet, kinuha ang garapon ng kape, at maingat na nagtimpla. Ang halimuyak ng mainit na kape ay unti-unting nagpakalma sa kanya, ngunit sa likod ng kanyang isipan, paulit-ulit bumabalik ang alaala ng gabing iyon.Muling naaalala ni Aurelia ang nangyari madaling araw. Nagising siya nang hindi niya namamalayan kung bakit, at sa pagdilat ng kanyang mga mata, ramdam niya agad ang init ng isang hininga sa kanyang pisngi. Bago pa siya nakagalaw, parang may labi na dumampi sa kanyang leeg—malambot, mainit, at masyadong totoo para tawaging panaginip lamang.Nanlaki ang kanyang mga mata, nanigas ang buong kataw