Chapter 2

KINAGABIHAN

Althea's POV

Maingat akong naghuhugas ng pinggan, pinipilit na hindi gumawa ng ingay upang hindi magising si Zsa Zsa. Tahimik ang gabi, tanging ang lagaslas ng tubig sa gripo ang maririnig sa maliit kong inuupahang apartment.

Ngunit biglang—

BANG!

Napapitlag ako. Isang malakas na kalabog ang umalingawngaw mula sa labas ng pinto.

Napatigil ako, kinabahan. Sino ‘yon? Alas-dose na ng gabi, walang dapat na tao rito.

Dahan-dahan akong lumapit sa bintana at bahagyang sinilip kung sino ang nasa labas. Ngunit halos mabitawan ko ang pinggan sa nakita ko.

Si Xander Montevista.

Ang asawa kong CEO.

At lasing na lasing.

Nakasandal siya sa dingding, magulo ang buhok, gusot ang mamahaling suit na suot niya kanina sa opisina. Sa ilalim ng malamlam na ilaw ng poste, kita ko ang lungkot sa mga mata niya, pero higit pa roon ang mas matinding emosyon—galit.

Bigla siyang lumingon, parang may naramdaman. Nagtagpo ang mga mata namin.

Napakuyom ako ng kamao.

Shit.

Huli na para magtago.

"Hindi mo ba ako patutuluyin?" malamig na sabi ni Xander, ang mababang tono ng boses niya ay nagpadaloy ng kilabot sa katawan ni Althea.

Napalunok siya. Hindi niya alam kung bakit nandito ang lalaki, kung paano nito nahanap ang inuupahan niyang apartment, at higit sa lahat—bakit ito lasing?

"Anong ginagawa mo rito?" pilit niyang pinatatag ang sarili, ngunit hindi niya maitago ang panginginig ng boses niya.

Matalim siyang tinitigan ni Xander. Maging sa kalasingan, hindi nawawala ang mabangis na ekspresyon nito. Ang malamlam nitong mga mata ay may bahid ng panunuya at galit.

"Akala ko ba asawa mo ako?" maang-maangan nitong tanong, kasabay ng isang mapaklang ngiti. "Wala man lang welcome kiss, hmm?"

Napakagat-labi si Althea. Hindi niya alam kung anong pumasok sa isip ng lalaking ito at bigla na lang siya pinuntahan sa ganitong oras ng gabi, ngunit isang bagay ang sigurado siya—wala siyang balak siyang papasukin ito.

"Xander, umuwi ka na. Lasing ka." mahina niyang sabi. "Ayokong makipag-away sa'yo."

Ngunit imbes na makinig, biglang itinukod ni Xander ang isang kamay sa gilid ng pintuan, isinandal ang katawan doon na parang wala siyang balak umalis.

"Sino ang kasama mo rito?" malamig ngunit mapanganib ang tono nito. "‘Yung matandang sumundo sa’yo kanina? Nandito ba siya?"

Napasinghap si Althea. Hindi siya makapaniwala.

"Ano? Xander, ano bang pinagsasasabi mo?" iritadong bulong niya. "‘Yung tiyuhin ko ‘yon! Ang kapal ng mukha mong pagselosan ang sarili kong dugo!"

Ngunit hindi natinag ang ekspresyon ng lalaki. Mas lalo lang nitong pinakatitigan si Althea, at isang iglap lang—lumapit ito.

Napaatras siya, bahagyang natakot sa presensyang dala ni Xander. Nakaangat ang isang kilay nito habang mapanganib na ngumiti.

"Kung gano’n," mabagal nitong sabi, "patuluyin mo ako, Althea. O baka naman… may tinatago ka talaga?"

"Wala akong tinatago!" mariin niyang sagot, ngunit hindi pa rin ito natinag.

"Then prove it."

At bago pa siya makasagot, isang iglap lang—pinisil ni Xander ang kanyang baba, pilit na pinagtagpo ang kanilang mga mata.

"Kung wala kang tinatago, wala kang dapat ikatakot… ‘di ba, asawa ko?"

Napasinghap si Althea, ramdam ang init ng hininga ni Xander sa kanyang mukha. Nanginginig ang kanyang katawan, ngunit hindi niya alam kung dahil sa takot—o dahil sa matinding kaba at gulong hatid ng muling pagbabalik ng lalaking matagal na niyang iniiwasan.

Pinilig ko ang ulo ko, pilit nilalabanan ang inis na namumuo sa dibdib ko. Pero alam kong wala akong ibang choice—kung ipagpipilitan kong paalisin si Xander, lalo lang siyang magiging agresibo.

Napabuntong-hininga ako bago dahan-dahang binuksan nang mas malaki ang pinto. "Pumasok ka na nga bago pa tayo makaistorbo ng kapitbahay," inis kong sabi, sabay talikod at naglakad papasok sa sala.

Narinig ko ang mahina niyang tawa, pero hindi ko na pinansin. Naiinis na ako. Gusto ko na lang matapos ang gabing ‘to nang walang gulo.

Pagkapasok niya, sinara niya ang pinto at napansin kong sinuyod ng tingin niya ang loob ng maliit kong apartment—mula sa lumang sofa hanggang sa maliit na lamesa sa gilid. Napailing siya.

"Ganito ka na lang ba kababa matapos mong takasan ako?" aniya, halatang may pang-iinsulto sa boses niya.

Lumingon ako at matalim siyang tinitigan. "Xander, kung nandito ka lang para laitin ang buhay ko, lumabas ka na."

Ngunit imbes na sumagot, pabagsak siyang umupo sa sofa at nagkalas ng kurbata. Umangat ang isang kilay niya habang inaayos ang pagkakaupo niya, halatang hindi komportable sa liit ng inuupahan kong unit.

"So, dito ka nakatira?" Tumingala siya sa akin, saka ngumiti nang mapanukso. "Sa bagay… mas okay ‘to kaysa sa isang kwarto sa motel kasama ‘yung matanda mo."

Nanlaki ang mga mata ko sa sobrang inis. "Wala akong sugar daddy, Xander!" madiin kong sagot.

Pero imbes na maniwala, lumalim lang ang ngiti niya—isang ngiting alam kong puno ng panunuya.

"Kung gano’n, bakit ka sumama sa kanya?" tanong niya. "Sa harap pa ng mga empleyado natin? Gusto mo ba talagang pagpiyestahan ka nila?"

Napapikit ako, pilit nilulunok ang galit ko. "Wala kang karapatang pakialaman ang buhay ko."

Biglang tumayo si Xander. Sa isang iglap, nasa harapan ko na siya, masyadong malapit.

"Buhay mo?" aniya, mababa ang boses pero punong-puno ng awtoridad. "Hindi mo ba naiintindihan, Althea? Kahit anong gawin mo, kahit ilang beses mo akong takasan, isa lang ang totoo—"

Lumapit pa siya, halos magdikit na ang aming katawan.

"Pag-aari pa rin kita."

Napasinghap ako.

Muli kong nakita sa kanyang mga mata ang parehong Xander na iniwan ko limang taon na ang nakakaraan—mapanganib, mapag-angkin, at hindi kailanman marunong bumitaw sa isang bagay na sa tingin niya ay kanya.

At ngayon… mukhang wala na akong kawala.

Napakuyom ang mga kamay ko habang nakatitig sa galit na galit na si Xander. Halos hindi ko na siya makilala—ang lalaking minahal ko noon ay wala na. Ang nasa harapan ko ngayon ay isang aroganteng CEO na puno ng galit at hinanakit.

"Bakit mo ako iniwan, Althea?" madiin niyang tanong, ang bawat salita ay punong-puno ng emosyon. "Dahil ba wala akong pera noon? Dahil hindi kita kayang buhayin gaya ng gusto mo?"

Napapikit ako. Alam kong wala siyang balak tumigil hangga’t hindi ko siya sinasagot, pero hindi ako pwedeng bumigay. Hindi niya kailangang malaman ang dahilan.

"Wala akong kailangang ipaliwanag sa’yo," matigas kong sagot.

Napailing siya, saka mapait na tumawa. "Of course. Hindi mo kailangang ipaliwanag. Dahil napaka-mukhang pera mo, Althea. Wala akong kayang ibigay noon, kaya mo ako iniwan."

"Hindi totoo ‘yan!" sagot ko, pero agad akong napatigil.

Dahil alam kong para kay Xander, ‘yun ang totoo. Hindi ko naman siya masisisi. Iniwan ko siya limang taon na ang nakakalipas, at hindi ko man lang binigyan ng paliwanag. Para sa kanya, isa lang akong babae na tumakbo palayo nang wala na siyang maibigay.

"Talaga?" Bumuntong-hininga siya, saka mas lumapit pa sa akin. "Alam mo ba kung anong pakiramdam na magising isang araw na wala ka na? Na iniwan mo akong naghahanap ng sagot, pero kahit anino mo, hindi ko na makita?"

Hindi ko siya magawang tingnan sa mata.

"At ngayong bumalik ka na, ano? Hindi ka pa rin magpapaliwanag? Hindi mo pa rin sasabihin kung bakit mo ako iniwan?"

Hindi ako sumagot.

Nagtagis ang kanyang panga at tumawa ulit nang mapait. "Fine. Wala kang utang na loob. Pero tandaan mo, Althea… hindi pa tayo tapos. At ako mismo ang sisigurado na hindi mo na ako matatakasan ulit."

Napasinghap ako. Ang titig niya sa akin ay parang apoy—mainit, puno ng galit, at determinado.

At sa pagkakataong ito, alam kong wala na akong kawala kay Xander Montevista.

Nakita kong lalong dumilim ang mga mata ni Xander. Parang may naalala siya—at doon ko lang napagtanto na ang galit niya sa akin ay hindi lang dahil sa iniwan ko siya, kundi dahil sa isang bagay na matagal na niyang iniisip.

"Alam mo kung anong pinaka-masakit, Althea?" malamig niyang sabi, ang boses niya ay puno ng hinanakit. "Hindi lang ‘yung iniwan mo ako… kundi kung paano mo ginawa."

Napalunok ako.

"Alam mo ba kung anong itsura mo noong huling beses kitang nakita?" Tumawa siya nang mapait, pero sa kabila ng halakhak niya, ramdam ko ang pait at sakit. "Nakasuot ng mamahaling damit, suot ang alahas na hindi ko kailanman kayang ibigay sa’yo noon. At nasa tabi mo… isang mayamang lalaki."

Nanlaki ang mga mata ko.

"Xander, hindi ‘yun—"

"Hindi ‘yun ano?" mariin niyang putol sa akin. "Hindi ‘yun ang iniisip ko? Na hindi ka tumakbo palayo sa akin para sumama sa lalaking mas mayaman? Na hindi mo ako pinagpalit para sa mas magandang buhay?"

Naningkit ang mga mata niya habang ang mga kamay niya ay mahigpit na nakayakap sa kanyang dibdib. "Sabihin mo sa akin, Althea. Sabihin mo sa aking mali ako!"

Hindi ako makasagot.

Hindi dahil tama siya… kundi dahil alam kong kahit anong sabihin ko, hindi siya maniniwala. Ang akala niya ay kilala pa rin niya ako, pero ang totoo, matagal na akong hindi ang babaeng iniwan niya limang taon na ang nakakalipas.

"Wala kang sasabihin?" bulong niya, pero ramdam ko ang bigat ng boses niya. "Tama nga ako, hindi ba? Hindi ko lang ikaw basta nawala, Althea. Ikaw mismo ang nagdesisyong talikuran ako—at gawin akong katawa-tawa."

Isang hakbang na lang ang pagitan namin, pero pakiramdam ko, para na kaming nasa magkaibang mundo. Ang dating mainit na pagmamahal sa pagitan namin ay napalitan na ng matinding galit.

"Pero tandaan mo ‘to, Althea," aniya, mas bumaba pa ang boses niya, na parang nagbabadya ng isang panganib. "Hindi na ako ‘yung lalaking iniwan mo noon. Kung sa tingin mo, matatakasan mo ulit ako, nagkakamali ka."

Lumapit pa siya, masyado nang malapit. Ang init ng hininga niya ay dumampi sa pisngi ko.

"Dahil ngayong nandito ka na ulit… sisiguraduhin kong hindi mo na ako muling matatakasan."

Flashback – Limang Taon na Ang Nakakalipas

Basa sa ulan si Xander, nakaluhod sa harapan ko habang mahigpit na nakahawak sa laylayan ng suot kong bestida. Nanginginig ang katawan niya—hindi ko alam kung dahil sa lamig ng ulan o dahil sa sakit na nararamdaman niya.

“Althea… huwag mo akong iwan, please.” Basag ang boses niya, puno ng pakiusap. “Sabihin mo kung ano ang problema… aayusin natin. Hindi kita pababayaan.”

Napapikit ako, pinipigilan ang mga luhang gustong kumawala sa mga mata ko. Hindi ko siya matingnan, dahil kung gagawin ko, alam kong hindi ko kayang panindigan ang desisyon kong umalis.

“Xander…” mahina kong sambit, pero hindi ko naituloy ang sasabihin.

Mas hinigpitan niya ang hawak sa akin, parang kahit anong mangyari, hindi niya ako hahayaang mawala.

“Mahal kita, Althea.” Puno ng emosyon ang boses niya. “Kahit wala akong pera, kahit wala akong maibigay sa’yo ngayon, mangangako ako—gagawin ko ang lahat para mabigyan kita ng magandang buhay. Pero huwag mo lang akong iwan, please.”

Isang mabigat na hikbi ang pinakawalan ko, pero agad kong tinakpan ang bibig ko. Hindi ako pwedeng magpatalo. Kailangan kong umalis.

Kailangan kong gawin ito… para sa kanya.

Dahan-dahan kong kinalas ang pagkakahawak niya sa akin.

“Patawad, Xander.”

Nakita kong nanlaki ang mga mata niya. Para bang hindi siya makapaniwala sa sinabi ko. Para bang sa kabila ng lahat ng sakit, umaasa pa rin siyang pipiliin ko siyang manatili.

“Huwag mong gawin ‘to, Althea. Huwag mo akong iwan.” Mahigpit niyang hinawakan ang kamay ko, huling pakiusap niya. “Sabihin mo kung anong kailangan mong gawin ko, gagawin ko.”

Doon na bumagsak ang luha ko. Pero imbes na manatili, tuluyan ko nang binitiwan ang kamay niya.

“Patawad.” ‘Yun lang ang sinabi ko bago ako tuluyang tumalikod.

Hindi ko na siya nilingon. Hindi ko na inisip kung ano ang itsura niya sa likod ko. Dahil kung gagawin ko, alam kong babalik ako sa kanya.

At hindi ko pwedeng gawin ‘yon.

Dahil ang hindi niya alam… iniwan ko siya, hindi dahil wala siyang pera. Iniwan ko siya dahil iyon ang tanging paraan para protektahan ko siya.

Althea’s POV

Napapitlag ako nang biglang hawakan ni Xander ang braso ko. Napalunok ako, ramdam ko ang kaba na bumalot sa buong katawan ko. Nang lingunin ko siya, halos mapaatras ako sa nakita ko—matindi ang galit sa kanyang mga mata.

"Masarap ba ang lalaking ipinalit mo sa akin?" malamig at matalim ang boses niya. "Mas magaling ba siya?"

Nanigas ako sa kinatatayuan ko. Hindi ko maintindihan kung bakit niya sinasabi ito, pero alam kong mali ang iniisip niya.

Muling sumilay ang mapait na ngiti sa labi niya bago siya yumuko, idinantay ang labi malapit sa tenga ko. “Sabagay… hindi pa kita natitikman noon.” Bulong niya, puno ng panunuya. “Pero ngayon, wala ka nang kawala, Althea. Humanda ka.”

Nanlaki ang mga mata ko sa takot. Hindi ko na napansin na nanginginig na ang buo kong katawan. Hindi ko alam kung dahil sa galit, sa kaba, o sa sakit na dulot ng mga salita niya.

"Bitawan mo ako, Xander," mahina pero matigas ang boses ko.

Pero hindi niya ako binitiwan. Mas lalo pa niyang hinigpitan ang hawak niya sa braso ko, na para bang hindi siya papayag na makatakas ako.

"Huwag mo akong tingnan na parang hindi mo ako kilala, Althea." Nagdilim ang mga mata niya. "Dahil kahit anong gawin mo, asawa pa rin kita. At ngayong nandito ka na ulit… hindi na kita hahayaang makawala."

Ramdam ko ang malamig na butil ng pawis sa sentido ko. Ang pintig ng puso ko ay parang kulog na dumadagundong sa loob ng dibdib ko. Pilit kong inilalayo ang braso ko mula sa hawak ni Xander, pero lalo lang niyang hinigpitan ang pagkakahawak niya sa akin.

“Bitawan mo ako, Xander,” mariing ulit ko, ngunit hindi siya natinag.

Isang mapanuyang ngiti ang lumitaw sa kanyang mga labi. “Bakit? Takot ka? Natatakot ka dahil baka malaman ko ang totoo?” Sumilay ang panunuya sa kanyang boses. “Na may ibang lalaking nakatikim sa’yo? Na hindi ako ang unang lalaking dapat na nagmamay-ari sa’yo?”

Napalunok ako. Pinilit kong hindi ipahalata ang sakit ng mga salita niya. Pinilit kong huwag ipakita kung paano siya nakakaapekto sa akin.

"Wala kang alam, Xander," mahina kong sabi, pinipilit panatilihin ang malamig na tono sa boses ko. "Hindi mo alam ang nangyari. Hindi mo alam kung bakit ako umalis."

Mas lalong dumilim ang mga mata niya. Parang lalong sumiklab ang galit niya. “Walang alam? Alam kong isa kang traydor, Althea.” Bumuntong-hininga siya, halatang hirap siyang kontrolin ang galit niya. "At ang pinakamasakit? Iniwan mo ako para sa isang lalaking mas mayaman, mas makapangyarihan. Sabihin mo nga sa akin, masaya ka ba sa kanya? Mas magaling ba siya sa kama? Dahil sigurado akong hindi kita napaligaya noon!"

Nag-init ang pisngi ko. “Tumigil ka, Xander! Hindi mo alam ang sinasabi mo!”

Isang malakas na halakhak ang lumabas sa bibig niya, puno ng panunuya at pait. “Hindi ko alam? Bakit hindi mo ako paliwanagan? O baka naman gusto mong ipagpatuloy natin kung ano ang dapat nangyari noon?”

Sa isang iglap, hinila niya ako palapit sa kanya. Masyadong malapit. Sapat para maramdaman ko ang init ng hininga niya sa balat ko, ang amoy ng alak na nahalo sa natural niyang pabango.

“Xander, bitawan mo ako,” mariin kong sabi, pilit tinatanggal ang kamay niyang mahigpit na nakapulupot sa braso ko.

“Bakit? Natatakot kang bumigay?” bulong niya sa akin. “Dati, sinasabi mong mahal mo ako. Pero iniwan mo rin ako. Ngayon, gusto kong malaman… kung kaya mo pa rin bang labanan ako.”

Tinitigan ko siya, pilit na pinapakalma ang nanginginig kong katawan. Ayokong ipakita na takot ako. Ayokong ipakita na may epekto pa rin siya sa akin.

“Hindi na ako ‘yung babaeng iniwan mo, Xander,” malamig kong tugon. “At kung sa tingin mo, may karapatan ka pang kontrolin ang buhay ko, nagkakamali ka.”

Isang matalim na titig ang isinukli niya sa akin. Saglit siyang natahimik, pero ramdam ko ang tensyon sa pagitan naming dalawa. Hanggang sa bigla siyang ngumiti—isang mapait, puno ng hinanakit at galit na ngiti.

“Kung gano’n, patunayan mo.” Binitiwan niya ako, ngunit bago siya lumayo, bumulong siya, isang babala na nagpakilabot sa akin. "Simula ngayon, Althea, babawiin ko lahat ng dapat ay akin. At sisiguraduhin kong hindi ka na muling makakatakas.”

At pagkatapos noon, iniwan niya akong nanginginig at tulala, habang bumibigat ang dibdib ko sa mga sinabi niya.

Alam kong simula pa lang ito ng isang laban na hindi ko matatakasan.