“อ้าว นั่นไง ยัยหยามาถึงแล้ว”
ปัณยตา อธิพัฒน์โภคิน หรือ ปั้นหยา หลานสาวคนโตของตระกูลอธิพัฒน์โภคิน CEO สาวสวยผู้รับช่วงบริหารโรงแรมหรูรวมถึงรีสอร์ตที่กระบี่และภูเก็ตต่อจากผู้เป็นบิดามารดา เดินเข้ามายังโต๊ะวีไอพีด้วยท่วงท่างามสง่าราวนางหงส์
เรือนร่างบอบบางในชุดเดรสสายเดี่ยวสีแดง แหวกหลังลงลึกถึงบั้นเอว แน่นอนว่าด้านหน้าก็ต้องแหวกลึกโชว์หน้าอกกลมกลึงสมฉายาสาวแซ่บ
ใบหน้าเรียวรูปไข่ตกแต่งด้วยเครื่องสำอางราคาแพงเพียงบางเบาเน้นความงามตามธรรมชาติ คิ้วเข้มถูกกันแต่งเป็นทรงสวย ดวงตากลมโตแสนหวานมีเสน่ห์ดึงดูด จมูกโด่งปลายเชิดรั้น รับกับริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสด
แม้อายุจะย่างเข้าสู่เลขสามมาจะแปดปีแล้ว แต่ใบหน้าและผิวพรรณ รวมถึงทรวดทรงองค์เอวของเธอ ยังเหมือนกับสาววัยแรกรุ่นก็ไม่ปาน ไม่แน่ใจว่าเพราะการเป็นสาวโสดไม่มีเรื่องจุกจิกกวนใจหรือเปล่า ถึงทำให้เธอยังแช่แข็งความงามเอาไว้แค่วัยเพียงเลขสองเท่านั้น
สี่สาวกอดทักทายกันด้วยความคิดถึงเหมือนเดิม ก่อนจะนั่งลงดื่มเครื่องดื่มดีกรีแรงจนเลือดสูบฉีดไปทั่วร่างและพูดคุยกันอย่างออกรสอีกพักใหญ่
“ยินดีด้วยนะ ยัยมาร์ แต่งสายฟ้าแลบซะฉันตั้งตัวไม่ทันเลย”
ปัณยตากล่าวยินดีที่เพื่อนรักได้แต่งงานมีความสุข แต่ก็อดใจหายไม่ได้เหมือนกัน เมื่อเพื่อนรักที่เหลือค้างเติ่งบนคานเป็นเพื่อนเธอคนสุดท้าย ดันประกาศแต่งงานสายฟ้าแลบ ทิ้งให้เธอเดียวดายอยู่บนนั้นตามลำพัง ทั้งที่เพิ่งคบกับผู้ชายสายฝอคนนี้ได้เพียงไม่ถึงปีเท่านั้น
“ขอบใจมากเพื่อน ฉันก็ไม่คิดเหมือนกัน ว่าเขาจะขอแต่งงานเร็วขนาดนี้ เราก็อายุมากแล้วด้วย แกเองก็ควรพิจารณาใครแบบจริงจังบ้างแล้วนะ เหลือคนเดียวแล้วนะยัยหยา”
“โอ๊ย พวกแกก็รู้ ว่าผู้ชายไม่ใช่สิ่งจำเป็นสำหรับฉัน”
คนสวยโบกไม้โบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน เพื่อยืนยันว่าสิ่งที่เธอพูดออกมามันตรงกับใจ
“ย่ะ แค่เคยอกหักจากน้องชายข้างบ้านแค่ครั้งเดียว เข็ดผู้ชายไปชั่วชีวิตไม่ได้นะยะหล่อน”
อรกมลแซวแรง ตามประสาคู่กัด
“ใคร ใครเข็ด นี่ใครคะ นี่คุณหนูปั้นหยาแสนสวยเชียวนะ ที่โสดก็เพราะอยากให้ผู้ชายเสียดายเล่นหรอกย่ะ”
“หรือยะ นึกว่าป๊อดซะอีก ผู้ชายดีๆ โปรไฟล์เลิศๆ มาจีบตั้งหลายคน ก็ตั้งกำแพงซะสูงจนเขาปีนข้ามไม่ไหว จ้องมองกันไปจ้องมองกันมากับน้องชายข้างบ้านมาหลายปี ไม่มีใครจีบใคร สุดท้ายเขาก็โดนชะนีอื่นฉกไปกิน ถ้าแกยังไม่ยอมลดกำแพงลงมาอีก เดี๋ยวได้อยู่บนคานทองนิเวศน์อย่างเดียวดาย เราจะสี่สิบแล้วนะ หล่อนปอดแหกอะไรนักหนา ยัยหยา”
ยังคงเป็นคู่ซี้คู่กัด ที่กล้าต่อกรกับปัณยตาอย่างถึงพริกถึงขิง
“เพ้อเจ้อ ฉันไม่ได้ปอดแหกซะหน่อย แค่ยังไม่ชอบใคร ก็เลยไม่ได้คบกับใครยังไงล่ะ”
“ไอ้คบน่ะ ไม่เท่าไหร่ แต่ที่มองตาก็รู้อยู่แล้วว่าชอบกันจะตาย ทำไมไม่รุกไปเลย จดๆ จ้องๆ กันอยู่นั่น แบบนี้ไม่เรียกปอดแหกแล้วจะให้เรียกว่าอะไรยะ”
ปัณยตายกมือขึ้นมาห้าม ก่อนแอลกอฮอล์เข้มข้นที่วิ่งไหลแล่นพล่านในกระแสเลือดจะทำให้เธอใจกล้าบ้าบิ่นเอ่ยถ้อยคำที่ทำให้เพื่อนรักทั้งกลุ่มตกใจ
“พอๆ ที่เขาไม่จีบฉันเพราะเขามีคู่หมั้นมาตั้งแต่เกิด และมีหน้าที่ต้องแต่งงานในฐานะผู้รับมรดก เขาเลยไม่จีบฉันให้เราต้องมาเสียใจกันทีหลัง ซึ่งมันก็ดีอยู่แล้ว เรื่องนี้มันจบไปแล้ว ไม่ต้องรื้อฟื้น คืนนี้เรียกเด็กโฮสต์มาให้ฉันเลย ฉันจะพาเขากลับไปละเลียดกินที่คอนโดให้ดู แล้วอย่ามาดูถูกสาวแซ่บอย่างฉันว่าปอดแหกอีก”
เพื่อนสาวทั้งสามคนเบิกตากว้าง ตั้งแต่คบกันมา พวกเธอไม่เคยไปกับใครมั่วซั่ว ไม่รู้ว่าที่เพื่อนรักยังครองตัวเป็นโสดอยู่จนถึงทุกวันนี้เพราะชอบความสัมพันธ์แบบไม่ผูกมัด หรืออกหักจากผู้ชายรุ่นน้องคนนั้นจนเพี้ยนกันแน่
“แกเอาจริงเหรอ ยัยหยา”
กุสุมา ว่าที่เจ้าสาวแสนสวยเอ่ยขัดขึ้น เพราะเธอสนิทกับปัณยตาที่สุด จึงรู้ดีว่าเพื่อนรักที่ถึงแม้จะเปรี้ยวแซ่บ แต่งกายจัดจ้านจนหนุ่มๆ ร้องซี้ด แต่กลับไม่เคยมีความสัมพันธ์ทางกายกับใครทั้งนั้น
แต่ความที่เป็นคนฆ่าได้หยามไม่ได้ สาวโสดสุดแซ่บจึงขอสำแดงเดชให้เพื่อนรักได้รู้ ว่าตนเองไม่ได้ไก่กาอาราเล่ เธอก็เป็นสาวแซ่บสุดเฟียสคนหนึ่ง
“เอาจริงสิ แค่นี้เอง สาวโสดอย่างฉันจะทำอะไรก็ได้ พวกแกที่คืนนี้ลูกผัวจะขับรถมารับกลับไปอยู่ในกรงทองที่บ้าน อย่ามาอิจฉาฉันแล้วกัน”
“แรงมากแม่ พูดแบบนี้ตบหน้าคุณแม่ลูกหนึ่งอย่างฉันเลยดีกว่า”
อรกมล เบ้ปากมองบนด้วยความหมั่นไส้ สาวโสด จะทำอะไรกับใครก็ได้ ซึ่งพวกเธอทุกคนหมดสิทธิ์ จะพูดไป การเป็นสาวโสดในยุคสมัยนี้ ก็น่าอิจฉานิดๆ เหมือนกันนะ
“ไม่อิจฉาสิจ๊ะ ยัยอร”
“หึ แล้วจะคอยดู ว่าคุณหนูปั้นหยา จะกล้าทำจริงๆ หรือเก่งแค่ปาก ไม่ไหวก็บอกนะจ๊ะ ไม่เสียศักดิ์ศรีมากหรอก”
ไม่สิ ใครบอกไม่เสียศักดิ์ศรีมาก แต่ถ้าเธอทำตามที่หลุดปากพูดออกไปไม่ได้ จะเสียศักดิ์ศรีมากมายมหาศาลเลยต่างหากล่ะ และเธอคงยอมให้ตัวเองเสียหน้าต่อหน้าธารกำนัลแบบนั้นไม่ได้แน่นอน
“คอยดูแล้วกัน ว่าคนอย่างปั้นหยาจะทำได้ตามที่พูดไหม ถ้าฉันทำได้ ขอเชิญพวกแกบูชาสาวแซ่บอย่างฉันได้เลยจ้ะ”
“ฮ่าๆๆ พอๆ ไม่ต้องเถียงกัน ไหนล่ะ หนุ่มๆ ที่แกบอกว่าจองคิวมาดูแลพวกเราแล้ว ยังไม่มาอีกหรือ”
คุณแม่ลูกสองเอ่ยห้ามทัพ ก่อนจะทวงสัญญาจากอรกมลที่เป็นคนต้นคิดเรื่องนี้
“น่าจะใกล้มาแล้วมั้ง ฉันจัดการให้พวกแกทุกคนแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง โดยเฉพาะสาวโสดเพียงคนเดียวในกลุ่ม จัดตัวท็อปสุดพิเศษให้ แกได้สิทธิพิเศษกว่าว่าที่เจ้าสาวอีกนะยัยหยา”
“ขอบใจจ้ะ เพื่อนเลิฟ”
ทั้งสี่สาวหัวเราะออกมาพร้อมกันราวกับเห็นเป็นเรื่องขำขัน ตลกในความก๋ากั่นของตัวเองในวัยใกล้สี่สิบ ที่ใจกล้าขออนุญาตลูกและสามีมาเที่ยวบาร์โฮสต์ แถมยังเรียกหนุ่มโฮสต์มานั่งพูดคุยด้วยอีกต่างหาก ทั้งๆ ที่ไม่เคยทำมาก่อนเลยในชีวิต
“มีอะไรอีกไหม ฉันจะกลับแล้ว”
สุทธิรักษ์ถามผู้จัดการผู้เป็นมือขวาคนสนิทของตัวเองพร้อมปิดแฟ้มการเงินสำคัญแฟ้มสุดท้ายหลังจากตวัดปลายปากกาเซ็นชื่อในเอกสารเหล่านั้นครบทุกแผ่น
“ไม่มีแล้วครับบอส แต่คืนนี้บอสไม่อยู่ที่นี่ต่อหรือครับ รีบกลับแบบนี้ นัดสาวไว้อีกใช่ไหมครับ”
“เออ นัดเด็กใหม่ไว้”
“คราวนี้ใครอีกล่ะครับ คราวที่แล้วรถไฟชนกันที่บาร์ ผมโดนตบไปเต็มๆ กรามยังเคลื่อนไม่หายเลย”
ภิภพ ผู้จัดการบาร์คนสนิทโอดครวญพร้อมทำทีขยับกรามไปมาราวกับเจ็บปวดเสียเต็มประดา แต่เป็นอันรู้กันว่าเพียงแค่แซวเจ้านายหนุ่มเล่นเท่านั้น
“ไอ้ภพ อย่าเว่อร์ โดนตบนิดหน่อยทำเป็นกรามค้าง”
หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายที่นางแบบสาวที่กำลังโด่งดังอย่าง คาร่า มาหาเขาโดยพลการแล้วบังเอิญเจอเขากำลังนั่งนัวเนียกับนักศึกษาสาวสวยที่หารายได้พิเศษ เจ้าหล่อนก็ตรงเข้าตบตีกันวุ่นวายไปหมด
แถมคนที่เข้าไปห้ามอย่างภิภพ ยังโดนลูกหลงเป็นมือน้อยๆ แต่แรงฟาดมหาศาลไปสองฉาดจนหูแทบดับ
หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น เขาก็เทสาวสวยทั้งสองทิ้งทันทีแบบไม่เสียดาย เพราะไม่ชอบผู้หญิงที่เขาควบคุมไม่ได้ ยิ่งมาแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ตบตีกันวุ่นวายแบบนี้ เขายิ่งไม่ชอบเข้าไปใหญ่
ช่วงนี้ที่เขายังไม่ทันได้มีเวลาดีลกับผู้หญิงคนไหน จึงกลับไปหาคู่ขาเก่าที่เขากำลังจะเขี่ยทิ้งอย่างประกายรุ้ง นางเอกสาวชื่อดังแต่เขาใช้งานจนเบื่อแล้ว
“บอสครับ มันเจ็บจริงๆ นะครับ บอสไม่ลองมาโดนตบอย่างผมบ้าง หูนี่วิ้งเลยนะครับ”
“เออ อดทนหน่อย เดี๋ยวสิ้นปีให้โบนัสพิเศษ ค่าโดนตบ”
“ขอบคุณมากครับบอส ว่าแต่คืนนี้ไปหาใครครับ ไม่บอกผมซะหน่อยหรือครับ”
“อยากจะรู้จริงๆ เลยนะ เรื่องของเจ้านายเนี่ย”
“แหะๆ นิดนึงครับ เผื่อสาวๆ ของบอสมาตามหา ผมจะได้บอกถูกว่าตอนนี้บอสอยู่ที่คอนโดของใคร”
“ไม่ต้องเสือกหวังดีกับฉันขนาดนั้นเลยไอ้ภพ ถ้ามีผู้หญิงตามไปรังควานฉันถึงคอนโดของแคนดี้นะ ฉันจะกระทืบแกคนแรกเลย”
“อ้อ คุณแคนดี้ นางเอกหน้าใหม่ของช่องดังนี่เอง”
“เออ รู้แล้วก็อย่าปากมาก ฉันรำคาญพวกผู้หญิงที่ไม่รู้สถานะตัวเอง”
“แหม บอสก็ไม่คบใครเป็นตัวเป็นตนสักคนล่ะครับ จะได้มีผู้หญิงแสดงสถานะได้แค่คนเดียว ที่เหลือไม่มีสิทธิ์ ต้องยอมอยู่ในมุมมืดแต่โดยดี”
“ไม่อยากหาห่วงผูกคอ กว่าที่จะสลัดครีมหลุด แกก็เห็นว่าฉันแทบจะประสาทกิน”
ครีม คิรียา อดีตคู่หมั้นที่พ่อแม่จัดการให้ เธอก็สวยเซ็กซี่และเก่งเรื่องบนเตียงไม่หยอก แต่เขาไม่เคยรู้สึกชอบเธอเลย แถมยังอึดอัดทุกครั้งที่เธอเข้ามาวุ่นวายในชีวิต ดีแค่ไหนที่เขาหลุดจากเธอมาได้ ถ้าต้องได้ผู้หญิงแบบนั้นเป็นเมีย ชีวิตนี้คงหาความสุขไม่ได้อีกเลย
“เอามือออกไปนะ ที่รัก”คนตัวบางร่างกายเปลือยเปล่าร้องขู่ชายหนุ่มที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหลังในอ่างอาบน้ำใบโตที่ตั้งอยู่นอกระเบียงห้องพักหรูหราราคาแพงที่สุดของรีสอร์ตแห่งใหม่ของเธอที่เพิ่งตกแต่งภายในเสร็จหมาดๆมือร้อนของเขายังคงเคล้นคลึงหน้าอกอวบที่ขยายใหญ่โตของเธออย่างหนักเน้น ในขณะที่บั้นท้ายงอนงามถูกตัวตนแข็งเกร็งถูไถทิ่มแทงเบาๆ อย่างหยอกเย้าล่อลวงให้เธอหลงมัวเมาไปกับสัมผัสวาบหวาม..งานถนัดของเขา“หยาอย่าใจร้ายกับผมสิครับ เรามาฮันนีมูนทั้งทีนะ ให้ผมได้รักหยาหน่อยนะครับ ได้ไหม”เขาพาเธอมาฮันนีมูนที่ภูเก็ต หลังจากแต่งงานได้เพียงหนึ่งวัน เป็นรางวัลสามีดีเด่นที่เนรมิตงานแต่งงานซึ่งเรียบง่ายแสนหวานในสวนสวยของโรงแรมของเธอที่สร้างไว้เพื่อให้เช่าจัดงานเลี้ยงต่างๆ ซึ่งเป็นธุรกิจใหม่ที่เพิ่งเกิดขึ้นได้ไม่กี่เดือนตั้งแต่วันนั้นที่เขาขอโอกาสกับเธอ แม้เธอจะยังไม่ตอบเขา แต่เพราะภาวะจำเป็นทำให้เธอยอมให้มีงานแต่งงานเกิดขึ้นและยอมฉีกเอกสารการขอหย่าร้างทิ้งลงถังขยะแม้เขากับเธอจะพูดคุยกันเป็นปกติ แม้เขาจะบอกรักเธอทุกคืน แต่เธอกลับไม่อนุญาตให้เขาทำรักกับเธออีกเลย นี่ก็ผ่านมาหนึ่งเดือนเต็มๆ แล้ว เขาต้องมีชี
“ก็ฉันบอกว่าไม่ท้อง ก็ไม่ท้องสิ คุณจะซักไซ้อะไรให้มากความ ฉันจะกลับบ้านแล้ว อยากได้นักก็เอาไปไอ้ที่ตรวจเนี่ย เอาไปให้ผู้หญิงของคุณใช้เลยนะ บอกว่าเมียหลวงซื้อให้”“หึหึ หยาของผมปากร้ายใหญ่แล้วนะ อารมณ์หึงหวงของหยาก็รุนแรงเหมือนกันนะครับ ผมไม่ได้มีใครอีกเลยตั้งแต่ที่มีหยา หยาก็รู้ ผมมีหยาแค่คนเดียว แล้วจะเรียกตัวเองว่าเมียหลวงได้ยังไงครับ หยาเป็นเมียสุดที่รักเท่านั้นนะครับ”“ไม่ต้องมาทำตาหวานใส่ฉัน ฉันไม่หลงกลคุณหรอกนะ”“ไม่หลงกล แต่หลงรักผมแทนได้ไหม”“ที่รัก..”“ครับ ที่รัก”“ฉันไม่พูดกับคุณแล้วจริงๆ นะ ฉันจะกลับ หลีกทางด้วยค่ะ”เธอดึงกระเป๋ากลับคืนมาแล้วเดินผ่านเขาเพื่อกลับบ้าน แต่เขากลับรั้งเอาไว้ด้วยการกอดเธอแน่นๆ จากด้านหลัง ริมฝีปากร้อนรุ่มจูบที่ขมับแล้วกระซิบเบาๆ ชิดใบหู“หยาของผม ให้อภัยผมสักครั้งได้ไหม อย่าทิ้งผมไปเลยนะครับ”ดวงตากลมโตเบิกขึ้นเล็กน้อย แววตาสับสนมีน้ำตามาเอ่อคลอ สัมผัสจากอ้อมกอดอันอบอุ่นของเขากระตุ้นความรู้สึกในใจของเธอให้อุ่นวาบ เธอรักเขามากจริงๆ นั่นแหละ แต่ก็เสียใจและเจ็บปวดที่เขาเห็นความรู้สึกของเธอเป็นเรื่องตลก“ปล่อยค่ะ ฉันไม่อยากอยู่กับคุณแล้ว”“ถ้าหยาจะไ
“หยา รอผมก่อน หยาครับ”สามีที่ยังไม่ได้รับการให้อภัยจากภรรยาเดินตามเธอต้อยๆ ผ่านห้องนั่งเล่นที่สมาชิกทุกคนในบ้านรวมทั้งบิดาของเขากำลังนั่งพูดคุยกันอย่างออกรส แต่เธอก็ไม่ยอมหันกลับมาเหลียวแลเขาแม้สักนิดหลังจากที่เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาในเวลาบ่ายโมงตรงตอนที่เขากำลังขยับโยกในกายเธออย่างเมามัน เธอก็ลุกพรวดพราดขึ้นมานั่งแล้วถีบเขาลงจากเตียงอย่างแรงจนเขากลิ้งตกลงไปนอนแอ้งแม้งที่พื้นในสภาพเปลือยเปล่า น่าสมเพชสุดๆทั้งตกใจทั้งเจ็บจึงวิ่งไล่ปล้ำเธอแล้วไปจบด้วยการที่เขาจับเธอกระแทกแรงๆ เพื่อลงโทษที่ถีบเขาตกสวรรค์ ผลลัพธ์ก็คือหลังจากที่เธออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ไม่ยอมพูดจากับเขาแม้แต่คำเดียว ทำราวกับเขาเป็นอากาศธาตุก็ไม่ปาน“หยาครับ เปิดประตูรถให้ผมก่อน หยา”เขาเคาะกระจกรถยนต์ฝั่งคนนั่ง แต่คนที่อยู่หลังพวงมาลัยกลับเชิดหน้าขึ้นแล้วเหยียบคันเร่งออกตัวจนฝุ่นตลบ จึงทำได้เพียงวิ่งไปที่รถยนต์ของตัวเองแล้วเหยียบคันเร่งตามเธอไปติดๆเธอใช้เวลาตลอดบ่ายในการเดินชอปปิ้งแก้เซ็ง เข้าร้านนู้นออกร้านนี้อย่างเพลิดเพลิน โดยไม่รู้เลยว่ามี Stalker กำลังจับตามองเธออยู่ทุกฝีก้าวร้านสุดท้ายที่เธอตั้งใจแวะก่อนกลับบ้านคือร้า
“ที่รัก คุณเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง ปีนบ้านฉันขึ้นมาเหรอ ฉันจะแจ้งตำรวจ”ทันทีที่อารมณ์พิศวาสหมดไป มือเล็กก็ทุบตีเขาไม่ยั้ง แม้จะไม่เจ็บมากแต่ก็ทำเอาแสบๆ คันๆ เหมือนกัน จึงรวบข้อมือทั้งสองข้างขึ้นมาตรึงไว้กับที่นอน“ผมไม่ได้ปีนบ้านหยาขึ้นมานะ ผมเดินขึ้นมาทางบันไดนี่แหละ”“นี่คุณงัดบ้าน งัดห้องนอนฉันเหรอ”“ไม่ได้งัด ผมมีกุญแจ”เขาบุ้ยปากไปที่โต๊ะข้างเตียงทำให้เธอมองตาม ก็เห็นลูกกุญแจสำรองของห้องเธอวางอยู่บนนั้น“คุณเอากุญแจดอกนี้มาจากไหน”“พ่อหยาให้ผมมา”“ไม่จริง คุณโกหก”“ถ้าหยาไม่เชื่อ พรุ่งนี้เช้าก็ถามพ่อของหยาเอาเองนะครับ”“พ่อฉันจะให้กุญแจกับคุณทำไม ก็เราหย่ากันแล้ว”“แค่หยาเซ็นชื่อลงไปในใบขอหย่าเพียงคนเดียวไม่ถือว่าคำร้องขอหย่าร้างมันสมบูรณ์หรอกนะครับ”“นี่คุณยังไม่ได้เซ็นอีกเหรอ ทนายฉันให้เอกสารคุณไปตั้งนานแล้วนี่ มัวทำอะไรอยู่ ทำไมไม่รีบเซ็นให้มันจบ”“ผมไม่เซ็น ไม่มีวันเซ็น ถ้าหยาอยากเป็นอิสระจากผม มีทางเดียวเท่านั้นคือฆ่าผมซะ”“อย่าคิดว่าฉันไม่กล้านะ”เขาปล่อยมือทั้งสองข้างของเธอที่ตรึงไว้กับที่นอน มองจ้องลงไปในดวงตากลมโตคู่นั้น ก่อนหลับตาลงอย่างยอมจำนนเสียงของแข็งกระทบศีรษะเข
เจ้าของบ้านทั้งสามคนมองแขกผู้มาเยือนในยามวิกาลแล้วก็ต้องถอนหายใจยาว ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาและทรงเสน่ห์ที่ห่างหายจากบ้านหลังนี้ไปร่วมสัปดาห์ดูทรุดโทรมราวกับซากศพ ดวงตาหม่นแสงราวร่างไร้วิญญาณ“ทำไมที่รักอยู่ในสภาพนี้คะพี่ก้อง”อริสามองหลานชายที่ยังคงอยู่ในตำแหน่งลูกเขยด้วยแววตาสั่นระริกอย่างสงสารจับใจ อย่าว่าแต่ลูกชายของก้องภพเลยที่อยู่ในสภาพร่างไร้วิญญาณเช่นนี้ ลูกสาวของเธอเองก็ไม่ต่างกัน ทุกวันนี้ทั้งซูบผอม ใบหน้าอมทุกข์ไร้ความสุข ข้าวปลาอาหารแทบไม่ยอมแตะ จนโรคกระเพาะถามหาเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่นเธอไม่เข้าใจเลย ว่าเด็กพวกนี้จะทรมานตัวเองเล่นกันทำไม ในเมื่อดูก็รู้ว่าหัวใจคนทั้งคู่รักและโหยหากันขนาดไหน“ก็เล่นข้าวปลาไม่กิน กินแต่เหล้า หมกตัวอยู่แต่ที่บาร์ ไม่ออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันบ้างเลยก็เป็นแบบนี้แหละ แล้วตัวแสบของพี่ล่ะ เป็นยังไงบ้าง”“ไม่ต่างกันหรอกค่ะ”“หยาเป็นอะไรครับคุณอา”“เป็นโรคกระเพาะจ้ะ ก็ข้าวปลาไม่ยอมกินเหมือนเรานี่แหละ ปกติก็บ้างานไม่ค่อยกินข้าวจนเป็นโรคประจำตัวอยู่แล้ว”เขาเงยหน้ามองขึ้นไปที่ชั้นสองของบ้านผ่านโถงบันไดกว้าง ที่ในวันนั้นเขาเห็นเธอวิ่งหายไปที่ฝั่งปีกขวาของ
“อ้าว ที่รัก มานี่ก่อนสิ”สุทธิรักษ์ยอมกลับบ้านตามคำสั่งของแม่ที่โทรมาสั่งทางภิภพอีกทีเพราะเขาไม่ยอมรับสายแม่อีกเลยตั้งแต่วันนั้น แต่เมื่อมาถึงก็รู้เหตุผลที่แม่เรียกเขากลับมาเพราะรถยนต์คันคุ้นตาจอดอยู่หน้าบ้าน จึงตั้งใจจะขึ้นไปบนห้องส่วนตัว ไม่อยากจะเจอหน้าใครบางคนแต่สุดท้ายก็ต้องเดินเข้าไปนั่งในห้องรับแขกตามที่แม่ต้องการ ท่ามกลางความตกตะลึงของผู้หญิงจอมเจ้ากี้เจ้าการทั้งสองคน“ที่รัก ทำไมโทรมแบบนี้ลูก กินนอนยังไง ทำไมอยู่ในสภาพนี้”สภาพใบหน้าหมองคล้ำ แก้มตอบ ใต้ตาดำและบวม หนวดเครารุงรัง ดวงตาหม่นแสงแสนเศร้า ทำเอาทุกคนตกใจ ไหนจะร่างกายที่ผ่ายผอมลงจนเห็นได้ชัดนั่นอีก ทำไมลูกชายของเธอถึงตกอยู่ในสภาพราวกับซากศพเดินได้เช่นนี้“ก็กินเหล้า นอนโซฟาครับ”“แล้วข้าวปลาล่ะ ใครหาให้กิน”“ไม่กินครับ ไม่หิว”“ที่รัก ทำไม..”“แม่มีธุระอะไรกับผมครับ ผมอยากขึ้นห้องไปพักผ่อน”เขาปรายตามองผู้หญิงที่เป็นอดีตคู่หมั้น เช้าวันนั้นหลังจากที่เขาฟื้นคืนสติ ภิภพก็เล่าเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง และเหมือนเป็นโชคดีที่เขามีกล้องวงจรปิดในห้องนั้น เพราะมันคือห้องทำงาน ไม่ใช่ห้องนอนที่เอาไว้ทำกิจกรรมอย่างว