You ain’t girlfriend | เธอไม่ใช่แฟนพี่

เรื่อง : You ain’t girlfriend | เธอไม่ใช่แฟนพี่ โดย : meowmao บทนำ & แนะนำตัวละคร คีย์ — อัครเดช นันทวัฒน์ ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลาโดดเด่นด้วยดวงตาคมกริบที่มักจะเปล่งประกายความเย็นชาและเฉยเมย เขาเคยเป็นคนอบอุ่น อ่อนโยน และมีอารมณ์ขันในแบบที่ใครอยู่ใกล้ก็รู้สึกสบายใจ แต่ทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปในวันที่เขาถูก “หักหลัง” จากคนที่ไว้ใจที่สุด เขาเติบโตมาในครอบครัวที่สมบูรณ์พร้อมแต่ไม่สมบูรณ์แบบ ความคาดหวัง ความกดดัน และภาพลักษณ์ของ “ลูกชายคนโตของตระกูลนันทวัฒน์” ทำให้เขาเคยชินกับการเก็บความรู้สึกไว้ลึกที่สุดและยิ้มให้ทุกสถานการณ์แม้หัวใจจะพังแค่ไหนก็ตาม รักแรกของเขาคือ “พลอยแก้ว” เด็กสาวที่เคยเป็นเหมือนแสงสว่างในชีวิต เขารอเวลาที่จะสารภาพรักกับเธอด้วยความหวังและความมั่นใจ แต่กลับกลายเป็นว่า คนที่เขารัก กลับกลายเป็นคนรักของเพื่อนสนิท และที่เขาเจ็บยิ่งกว่า คือ “ใบชา” น้องสาวของเพื่อนที่เขาไว้ใจให้ช่วยนัดพลอยแก้วออกมา กลับกลายเป็นคนที่รู้เห็นกับเรื่องนี้ทั้งหมด หัวใจของเขาแตกสลาย… จากคนที่เคยให้ความเชื่อใจ กลับกลายเป็นความโกรธแค้นที่ฝังแน่นในใจ เขาเลือกจะหนีจากทุกอย่าง เปลี่

บทที่ 2 โดย : meowmao @ห้างสรรพสินค้าชื่อดัง “โห… ที่นี่ใหญ่มาก! มีร้านดังแทบจะครบทุกแบรนด์เลยอะ ใหญ่กว่าห้างแถวโรงเรียนอีกแน่ะ!” ขมิ้นพูดตื่นเต้น ดวงตาเปล่งประกายขณะหันซ้ายหันขวาสำรวจทุกมุมของห้างใหม่ “คอยดูนะ ฉันจะมาทุกวันเลย!” ใบชาเพียงเดินเคียงข้างเงียบ ๆ พลางฟังเพื่อนสาวบ่นเจื้อยแจ้วโดยไม่ได้พูดตอบกลับอะไร… แววตาเธอทอดมองไปไกล ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ “นี่ชา แกไม่คิดจะตื่นเต้นกับฉันเลยเหรอ?” ขมิ้นหันมาทำหน้ามุ่ยใส่เพื่อนสนิททันทีเมื่อเห็นอีกคนเงียบกริบไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ใบชาเหลือบตามองเพื่อนอย่างเหนื่อยใจ ‘‘อะไรอีกล่ะเนี่ย…’ เธอได้แต่คิดในใจอย่างเอือมระอา กับนิสัยขี้น้อยใจของขมิ้นที่แค่เธอไม่กรี๊ดกร๊าดด้วยก็ทำท่าเหมือนโลกจะถล่ม “ก็ตื่นเต้นแหละ…มั้ง” ใบชาพูดพลางยักไหล่เบา ๆ ก่อนจะปรายตามองเพื่อนสนิทที่ทำหน้าบูดอยู่ข้าง ๆ แล้วส่งยิ้มจาง ๆ ไปให้แบบคนเอือมแต่ก็ยังรักอยู่ดี “จะให้กรี๊ดบ้านแตกเหมือนแก ฉันก็ทำไม่ได้นะเว้ย” ใบชาพูดพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ “เชอะ! เอ้ะ!” ขมิ้นกำลังจะงอนเดินหนี แต่กลับหยุดชะงักทันทีเมื่อสายตาไปสะดุดกับร่างสูงของใครบางคนที่เดินผ่

บทที่ 4 โดย : meowmao “ไม่อยากให้เปิดเทอมเลยอ่ะ ชา…” ขมิ้นพูดเสียงออดอ้อน ขณะเดินเข้ารั้วมหา’ลัยด้วยท่าทางห่อเหี่ยวผิดกับเมื่อวานลิบลับ เมื่อวานยังยิ้มร่า วิ่งวุ่นอยู่แทบทั้งวันอย่างกับมีพลังเหลือล้น แต่พอต้องเริ่มเรียนจริงจังกลับกลายเป็นบ่นไม่หยุดตลอดทางเสียอย่างนั้น… น่าหมั่นไส้ชะมัด “ไม่ต้องมาเลย ขมิ้นน…” ใบชาว่าพลางหัวเราะเบา ๆ “เมื่อวานรีบแทบตาย สุดท้ายก็หาเพื่อนไม่ได้สักคน” เธอส่ายหน้ายิ้ม ๆ เมื่อนึกย้อนถึงความวุ่นวายของเมื่อวาน ทั้งที่เดินวนไปทั่วซุ้ม เจอเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันนับไม่ถ้วน แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครได้คุยกันนานพอจะเรียกว่า “รู้จัก” ได้เลย ทั้งเธอทั้งขมิ้นก็เลยยังคงวนเวียนอยู่ในโลกของกันและกันเหมือนเดิม คนละชมรมก็จริง แต่ก็ยังไม่มีใครใหม่มาแย่งตำแหน่ง “เพื่อนสนิท” ไปได้อยู่ดี “โธ่… ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าการเข้าหาคนอื่นมันจะยากขนาดนี้” ขมิ้นบ่นพลางทำหน้าบูด เซ็งจนเห็นได้ชัด แม้ภายนอกจะดูร่าเริง เข้าถึงง่าย พูดเก่ง และดูไม่มีอะไรต้องกลัว แต่ในความเป็นจริง… ขมิ้นกลับกลัวการเริ่มต้นบทสนทนาใหม่ ๆ อยู่เสมอ เธออาจจะเดินเข้าไปหาใครก่อน เป็นคนเริ่มทักทาย หรื