Kabanata 6:

Inis na inis kong pinagpapasok ang mga damit ko sa loob ng aking maleta. Halos patapon ko na nga kung ipasok ang mga ito sa sobrang irita sa nangyari.

Hindi pa rin ako maka-move on sa damuhong Renzo na 'yun.

"Especially for a kid like you."

The words kept replaying in my head, like an annoying echo I couldn't shake off. Bukod sa nakakainis ang mismong salita nya, mas naha-highblood ako sa paraan ng pagkakabanggit nya roon.

"Ha!" Singhal ko sa hangin, tila doon nakadepende ang pagpapakalma sa sarili ko.

The way he said it, I felt like he was brushing me off, as if I were just some insignificant kid.

"Ang kapal, ha!"

At ang nakakainis doon, ilang beses na akong ininsulto ng bibig nya, pero may natitira pa ring parte sa akin na gusto sya gawing human ATM.

May kung ano talaga sa kanya na mahirap balewalain. Para bang ang sarap sarap nyang itapon sa Pasig river, and at the same time, ang sarap din nyang jowain, tipong ang sarap nya ipagmayabang sa mga ex at kaibigan ko.

He was the kind of guy who could make you want him with just one look. And that made me even more frustrated. Isa pa, ayaw ko lang na manatili ang impresyon nya sa akin. Hindi ako bata, for God's sake!

Alin ba sa kurba ng katawan ko ang nagsasabing bata?

Oh, isama mo pa ang naging usapan nila ni Mama kanina. Hindi lang pala sya isang tipikal na mayamang tao.

He's a billionaire. Billionaire. Sa edad na twenty two, isa na syang bilyonaryo.

Seriously?

How was that even possible?

At kung tatanungin kung paano napunta sa pagiging bilyonaryo nya ang naging usapan nila ni Mama?

Simple lang.

Tinanong lang naman sya ng nanay ko kung ano ba ang pinagkakaabalahan nya sa buhay, noong nasa hapag kami, kasama si Riel. At ang hambog, sinagot ba naman si Mama ng,

"I'm a billionaire."

Kaswal na kaswal pa ang pagkakasabi nya nito. Laglag panga akong napatingin sa kanya. Ngangang-nganga talaga akong napatingin sa kanya. E, 'di mas lalo akong nabigyan ng rason para gawin syang human ATM. Dedma na lang sa inis ko sa kanya, pwede naman 'yun pekehin lagi, siguro.

But still. Naiinis pa rin ako sa kanya.

Sinarado ko na ang aking maleta at lumabas na sa kwarto. Napangiwi pa ako sa bigat nito. Nasa hagdan na ako nang madungaw ko silang tatlo sa sala, si Mama, Riel at ang hambog. Mukhang ako lang pala ang hinihintay.

"Dahan-dahan, anak. Baka mahulog ka."

Hindi ko na pinansin ang nag-aalalang boses ni Mama. Tuloy lang ako sa pagbaba ng hagdan, bigat na bigat sa dalang maleta. 'Di sadyang nabibitawan ng malakas sa kada baitang ng hagdan, tuloy, ang dating ay nagdadabog ako habang kinakarga ito.

Nangalahati na ako sa hagdan nang akyatin ni Renzo ang gawi ko. Nagulat ako nang walang pasabi nyang inagaw sa akin ang maleta.

Sa gulat ko ay napatitig na lang ako sa likuran nyang palabas na, dala ang sobrang bigat kong maleta.

Ni hindi nya ako tinapunan ng tingin. Basta na lang nya kinuha sa kamay ko, na parang wala lang. Na para bang wala sa loob nun ang halos kalahati ng gamit ko sa kwarto.

Agad akong sumunod sa labas nang lumabas na rin sina Mama at Riel. Ako ang huling pumasok sa nakaparadang SUV sa harap ng bahay. Nasa front seat ang dalawang lalaki. Si Riel ang nagmamaneho. Kami naman ni Mama ang nasa likuran.

Hindi na ipinagpabukas ang lakad na ito papunta sa bahay ni Riel, kung saan doon naghihintay si Ate Alina. Bukas na raw kasi gaganapin ang Pre-wedding Gala nila, at syempre, bilang pamilya ng bride, kailangan ang presensya namin doon ni Mama. Taray nga, e. May paganoon pa silang nalalaman.

The ride was quiet, at least on my end. I was too busy sulking, trying to ignore Renzo's existence.

It wasn't a long drive. We stopped at a large open field, and it took me a second to realize where we were.

"Pagmamay-ari 'to ni Mayor, 'di ba?" Gulat na baling sa akin ni Mama, tukoy nya sa dinadapuan naming malawak na lupa.

I was about to ask why we were here when I heard it, the loud chopping of blades slicing through the air. My head snapped up.

A helicopter.

A freaking helicopter was landing right in front of us.

Sabay kaming napakurap ni Mama.

"You have got to be kidding me." Mangha kong bulong sa sarili.

Pareho lang kami ng naging reaksyon ni Mama. Sobrang higpit ng pagkakahawak nya sa kanyang bag, para bang may mas ikakahigpit pa sa hawak nyang iyon.

"D'yan tayo sasakay?" baling nya kay Riel.

Tumango ang lalaki, na parang wala lang.

"Baka abutin tayo ng umaga kapag kotse ang ginamit natin. Mas mabilis 'to."

Nilingon ko ang kanina ko pa balak na hindi pansinin. Ang hambog, aba, nagagawa pang humikab. Nag-inat pa, tila parang normal lang sa kanya ang sitwasyon.

Bakit ba ako nag-e-expect na katulad namin sya ni Mama sa magiging reaksyon. Of course it wasn't. He's a billionaire, after all.

Tama nga si Riel. The helicopter ride was fast, much faster than any car could've managed. Wala pang isang oras nang nag-landing ulit sa isang pribadong helipad ang helicopter. Pagkababa namin, mayroon na namang itim na SUV na sumalubong sa amin.

Hindi tulad kanina, na si Riel ang nagmaneho. This time Renzo slid into the driver's seat without a word.

Si Riel naman ang nasa tabi ng hambog. Kami ni Mama ay nanatiling nasa likod lang nila nakaupo. Ilang beses kong minura ang sarili nang dumapo ang mata ko sa nagmamaneho ngayon na hambog.

Paano, e, gwapong gwapo ako sa pustura nya.

He looked ridiculously good behind the wheel. 'Yung tipong mapapamura ka talaga sa sarili dahil sa kakisigan nya.

Bahagyang umiigting ang panga kapag may pagkakataon. His one hand was resting lazily on the steering wheel, the other shifting gears smoothly. I hated how effortlessly cool he looked.

Ugh! Bakit kasi ayaw magpamarka ng isang 'to sa akin? Kainis naman!

Nag-iwas na lang ako ng tingin. Sabi ko nga, ekis na sya. E, ano naman kung bilyonaryo at ubod sya ng gwapo? Haynaku, ang dami pa d'yan na makikilala ko sa future. Bakit ako magsi-settle sa ilang beses na akong ininsulto? No way!