LOGINELENA’S POVHindi ko alam kung bakit ako kinakabahan.Hello?Date lang ’to.Well… technically hindi lang date kasi si Lance ’yong kasama ko.At si Lance, kapag may ginawa, hindi pwedeng simple. Lagi siyang may pa-“wow effect.”Kanina pa siya naglalakad paikot sa sala, naka-white button-down, sleeves rolled up, at naka-black slacks na parang sinadya niyang patibukin ang puso ko na parang sirang tambol.“Ready?” tanong niya, checking his watch.“Yeah,” sagot ko, kahit hindi naman.Kasi bakit parang nakadikit sa dibdib ko ang kaba?He offered his hand.Hindi ko alam kung bakit automatic akong napahawak.At bakit parang…Mas gusto ko nang hindi niya ito bitawan.No no no.. erase erase..LANCE’S POVShe looks like spring.Fresh.Soft.Warm.At damn, hindi siya nag-effort. Naka-simple flower dress lang siya, but she’s the most beautiful thing I’ve ever seen.“Where are we going?” she asked, trying to sound chill.“Secret.”“Lance—”“Elena,” sagot ko, raising a brow, “just trust me.”She pur
LANCE’S POVKumakain siya ng cereal sa harap ko habang nakaupo sa barstool, naka-oversized shirt na parang sinadya niyang akitin ako nang hindi sinasadya, na ewanOr sinasadya niya—pero ayaw niya aminin. Alam ko. Ako pa ba? Kanina pa siya umiiwas ng tingin, pero sinusulyapan ako paminsan-minsan. At ako? Kanina pa ako nakakunot-noo kahit wala namang dahilan. Nakaka-badtrip ang ganda niya lalo sa mga mata koPinatong ko ang coffee mug sa countertop at huminga nang malalim.“Elena.”“Ano?” S****p niya ng cereal, hindi man lang tumitingin.“May rules tayong bago.”Napahinto siya at tumingin sa akin ng nakakunot-noo. “Ha? Rules ulit? Para ka namang—”“Asawa mo?” putol ko. I smirk.She choked on her cereal. Good. Deserve.“O-oy! Hindi ko ’yun sinabi—”“Well, I’m saying it.”She turned red. And I loved it way too much.“Starting today,” I continued, leaning closer, “hindi ka aalis ng hindi nagpapaalam.”“Lance—”“And you stay beside me. Always. Hindi ka pupunta kung saan-saan mag-i
Elena’s POVMainit.’Yun agad ang naramdaman ko pagdilat ko—para bang may nakayakap sa’kin, mahigpit, sobrang higpit, pero… hindi masakit yung pagka yakap niya sa akin actually it's comforting in a terrifying way.And then na-realize ko kung bakit.Si Lance.Huminga ako nang malalim, halos mapasinghap. He was pressed against my back, one arm wrapped around my waist, the other tucked under my neck. His breath ghosted against the side of my cheek—ang init ng hininga niya..We slept together not just once, but twice gosh! Not just in the same bed— But like that. Like something happened. Like something changed.Pinilit kong kumilos ng kaunti, pero mas hinigpitan niya ang hawak, para bang kahit sa panaginip ayaw niya akong pakawalan.“Lance…” bulong ko tinatantiya kung gising na siya.Walang tugon, pero mas humigpit pa lalo ang pagyakap niya.Oh God.Hindi ko alam kung iiyak ako sa hiya o masisigawan ko siya o matutunaw ako sa init ng hininga niya sa batok ko.Pero bago pa ako
Lance’s POVUmaga na.At ang unang bagay na nakita ko pagdilat ko… ay siya.Si Elena.Mahimbing ang tulog. Tahimik. Mukha siyang anghel.And God—she was lying beside me. Under the same sheets. Skin to skin.At wala kaming suot.For a moment, akala ko nananaginip pa rin ako. Akala ko hallucination lang ito dahil sa kahapon—yung takot, yung galit, yung tensyon, yung init—lahat ng iyon sumabog kagabi.Pero hindi. Totoo ito.Totoong katabi ko siya. Totoong nakahilig ang ulo niya sa balikat ko. Totoong nakapulupot pa ang kamay niya sa may tadyang ko. Totoong magulo ang buhok niya dahil sa… dahil sa kagabi.And me?I felt like I won the damn lottery.The real one. Yung 900-million-jackpot-level.Because for the first time — she wasn’t pushing me away. She wasn’t scared of me. She wasn’t angry.She was just… there. With me. Sa kama niya. Sa yakap ko.And God, hindi ko alam kung paano ko iha-handle ‘to.Huminga ako nang malalim, trying not to wake her. Kahit ko
Elena's POVTiningnan ko ang likod niya habang humahakbang palayo. Ang bawat yapak niya, bumabaon sa puso ko. Gusto kong hilahin siya pabalik, yakapin nang mahigpit, pero ang mga salita ko, parang nakakadena. Hindi ko mailabas. Ang hangin sa paligid, biglang lumamig.“Pumapayag na ako,” lumabas sa bibig ko. Isang bulong na halos di marinig, pero sapat para huminto siya.Naramdaman ko ang pagtigil ng mundo. Hindi siya lumingon. Nanatili siyang nakatalikod, ang mga balikat niya, parang may bigat na dinadala.“I want to be your slave,” sabi ko, mas malakas na ngayon. Napasabunot siya sa buhok. Ang katawan niya, bahagyang umiling. Hindi ko maintindihan. Bakit hindi siya lumingon? Bakit hindi siya nagsasalita? Hindi ba sya masaya? Galit ba sya?Ilang sigundo ang nag daan at..Dahan-dahan siyang lumingon. Ang mga mata niya, parang may apoy na nagliliyab. Naglakad siya pabalik sa akin, ang bawat hakbang ay mabigat. Naramdaman ko ang tibok ng puso ko sa tenga. Bakit nga ba kasi ako kinakabaha
Elena’s POVHindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko kung bakit ako naglakad palabas ng mansion na naka-robe lang. Siguro dahil sobrang bigat ng dibdib ko. Yung pakiramdam na parang nilunod ka ng mundo tapos ikaw pa ang may kasalanan kung bakit ka humihinga ang saklap diba?Sobrang sakit.Pinapirma ako ni Lance sa kontrata na parang wala akong halaga. “The Billionaire’s Slave.” Grabe. Ni hindi ko kayang banggitin nang hindi nanginginig yung kamay ko. Napaka-unfair. Napaka—walang puso.At ang mas masakit? Hindi man lang niya ako pinigilan nang tumanggi ako. Hindi niya ako hinabol. Hindi siya nagalit. Hindi siya nagpilit. Wala. Pinabayaan lang niya ako na parang hindi ko siya asawa sa papel.Tao pa ba ako sa paningin niya?Napahigpit ang hawak ko sa robe habang naglalakad ako sa madilim na kalsada. Hindi ko alam kung saan ako papunta. Ang alam ko lang, malayo sa mansion na iyon. Sa lugar na iyon. Sa lalaki na iyon.Hanggang sa may mapansing mga lalaki sa gilid-gilid ng street. Mga ta







