Semua Bab I'M THE BILLIONAIRES SLAVE: Bab 1 - Bab 8

Tahimik ang umaga sa Monteverde Mansion, isang bahay na parang kinulayan ng ginto at karangyaan. Ang mga kristal na chandelier ay kumikislap sa sikat ng araw, ang mga sahig ay makintab na tila salamin, at kahit ang hangin ay amoy mamahaling pabango.Sa gitna ng katahimikan, maririnig ang mahinhing pagwalis ni Rosa Cruz, ang matagal nang kasambahay ng pamilya. Pawis na pawis siya kahit maaga pa lang, ngunit may ngiti pa rin sa labi habang nililinis ang mga marmol na sahig.“Buti na lang mabait si Ma’am Teresa,” bulong niya sa sarili. “Kahit papano, may pinagkukunan kami ng kabuhayan.”Sa labas, sa maliit na kubong tinirhan nila ng kanyang anak, si Elena ay naglalaba. Maganda ito kahit sa pinakasimpleng anyo — kutis porselana, mahaba ang buhok, brown ang mata, at payat ngunit seksing katawan. Kapag tumingin, parang may lalim ang bawat titig. Marami na nga sa barangay ang nagsasabing, “Sayang, kung mayaman lang sana ’to, parang artista na.”Habang pinipiga niya ang mga damit, napatingala

Madaling araw. Tahimik ang buong baryo maliban sa tunog ng kuliglig sa labas.Si Elena ay nakaupo pa rin sa gilid ng kama sa ospital, nakatitig sa dingding. Ilang araw na mula nang masunog ang bahay nila, pero bawat paghinga niya ay parang may abo pa ring humahapdi sa loob.Hawak niya ang isang maliit na pendant — ang natira lang sa lahat ng pag-aari nila.Regalo iyon ng ina niya, sabi pa nito noon, “Kapag suot mo ‘to, parang niyayakap kita kahit malayo ako.”“Ma…” mahina niyang bulong, habang dumadaloy ang luha sa pisngi.“Sana matapos na ‘to.”Biglang pumasok si Rafael, may dalang supot ng pagkain at gatas.“Elena, kumain ka muna. Lakas-lakasan mo. Hindi mo pwedeng gutumin sarili mo.”Ngumiti siya kahit pilit. “Salamat, Raf. Pero wala pa akong gana.”“Kailangan mo magpakatatag. Lalo na’t may mga naghahanap sa tatay mo.”“Alam ko,” sagot ni Elena, malamig. “Pero wala akong balak siyang hanapin. Wala na akong tatay.”Tumahimik si Rafael. Hindi niya alam kung paano sasagot.Ang babaeng

Kinabukasan, maagang na gising si Elena.Hindi siya sanay sa ganitong higaan—malambot, malamig, at amoy mamahaling pabango. Para siyang naligaw sa panaginip na hindi kanya.Pero pagtingin niya sa orasan, napasigaw siya sa isip: “Ala-siete na!”Agad siyang tumayo at tumingin sa salamin.Sa gilid ng kama, naroon ang mga designer dresses, sapatos, at makeup kit—lahat inihanda para sa charity gala mamayang gabi.Sa ibabaw ng mesa, may maliit na card:“You have six hours to look like my fiancée. Don’t disappoint me.” – L.M.”Napakunot ang noo ni Elena. “Ang yabang talaga ng lalaking ‘yon…” bulong niya, sabay buntong-hininga.Pero sa loob-loob niya, may kakaibang kilig na gumapang sa dibdib.“Fiancée.”Hindi pa rin siya makapaniwala sa salitang ‘yon.Bandang hapon, dumating ang stylist team ni Lance.Tatlong tao: makeup artist, hair stylist, at fashion consultant.Habang inaayos siya, pakiramdam ni Elena ay para siyang ibang tao.Mula sa simpleng babae ng baryo, naging parang reyna ang itsu

Tahimik ang buong Monteverde mansion nang gabi ng kanilang kasal. Sa labas, kumikislap pa rin ang mga fairy lights mula sa garden wedding na puno ng mga bisitang hindi man lang pinansin si Elena—lahat abala sa pag-aassume kung hanggang kailan tatagal ang “pekeng kasal” ng bilyonaryo. Pero sa loob ng mansion, tanging tunog ng malamig na hangin at marahang pagtibok ng puso ni Elena ang naririnig.Nakatayo siya sa harap ng malaking bintana ng kwarto, suot pa rin ang puting gown na pilit niyang iniwasang madumihan. Ramdam pa rin niya ang bigat ng buong araw—ang mga mapanuring mata, ang mga bulong, at ang pakiramdam ng pagiging dayuhan sa sarili niyang buhay. Kinasal siya, oo, pero hindi dahil minahal siya… kundi dahil may utang siyang kailangang bayaran.Bumukas ang pinto. Lance entered, still wearing his black suit, top buttons undone, his aura heavy but calm—like a storm that hasn’t decided whether to rage or rest. “You should rest,” he said in that low, commanding tone that never asked