บทที่ 11 นอนเฝ้าลูก

บทที่ 11 นอนเฝ้าลูก

พูดจบแดย์ตันก็หันหลังเดินไปเปิดตู้แล้วหยิบผ้าห่มอีกผืนออกมา การกระทำของเขาทำให้ยาหยีรีบลุกขึ้นมาจากมุมห้อง

“จะทำอะไร”

“นอน”

“นอน นอนยังไง นี่ห้องฉันไม่ใช่เหรอ”

“ใช่ ฉันไม่ได้นอนกับเธอ แต่ฉันนอนเฝ้าลูกของฉั

“ไม่!” ยาหยีคว้าได้หมอนข้าง เธอไม่ลังเลที่จะขวางใส่หน้าเดย์ตันจนเขาเซถอยหลังไปหนึ่งก้าว

“อย่านะยาหยี หยุด!” เขากะพริบตาปริบ ตั้งท่าหลบยาหยี ‘ซ้ายแน่ๆ แม่งต้องขว้างมาทางซ้ายแน่!’ เมื่อคิดแบบนั้นเดย์ตันจึงหลบไปทางซ้าย แต่เขาคิดผิด เพราะยาหยีขว้างไปทางซ้ายและหมอนกระแทกหน้าเขาเต็มๆ “เธอ!”

“ออกไป ออกไปจากห้องนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะออกไปเอง!” เธอเดินผ่านหน้าเขาไปได้เพียงสองก้าวเท่านั้น “นายทำอะไร หลบไป!”

ผ่านไปหลายนาที…

ภายในห้องเงียบสนิท มีเพียงเสียงหายใจแรงๆ ของยาหยีที่พยายามดิ้น และเสียงฝีเท้าหนักๆ ของเดย์ตันที่ไม่ยอมหลบทางให้เธอเดินออกไป

“ฉันบอกให้ออกไป!” ยาหยีตะโกนอีกครั้ง พร้อมทั้งสะบัดตัวแรงๆ หวังให้หลุดจากการเกาะกุมของเขา แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับไม่ใช่แบบนั้น

“ดิ้นนัก… ได้!” เดย์ตันกัดฟันกรอดก่อนจะก้มตัวคว้าผ้าห่มผืนใหญ่ที่เขาถือมาจากตู้ แล้วห่อตัวเธอไว้อย่างรวดเร็วราวกับจับตัวนักโทษ “อยู่นิ่งๆ ซะที!”

“เฮ้ย! นายทำบ้าอะไร อ๊ะ! เดี๋ยว…นี่! ห่อตัวฉันทำไม ปล่อยนะ! อื้ออออ!” ยาหยีถูกพันไว้แน่นจนแขนขาถูกล็อกอยู่ข้างลำตัว กลายเป็นดักแด้มนุษย์เต็มรูปแบบ

เดย์ตันก้มลงผูกชายผ้าห่มอย่างประณีต แล้วยืนขึ้นมองผลงานตัวเองด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแต่สายตาแฝงแววขำ

“จะหนีไปไหนได้ล่ะตอนนี้ หืม?” เขาย่อตัวลงมาจ้องหน้าเธอที่นอนดิ้นพล่านอยู่บนเตียงเหมือนหนอนน้อย “ถ้าไม่ยอมให้ฉันอยู่เฝ้าลูก งั้นฉันก็จะเฝ้าเธอแทนละกัน”

“ไอ้บ้า! ไอ้มาเฟียโรคจิต! แกคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงมาห่อฉันแบบนี้!”

“ฉันเป็นพ่อของเด็กในท้องเธอไง” เดย์ตันว่าอย่างหน้าตาย แล้วเดินไปหยิบหมอนอีกใบมาวางข้างเธอ “จะดิ้นอีกไหม? หรือจะนอนดีๆ”

“จะดิ้น! จะดิ้นให้ผ้าห่มขาดเลยด้วย!”

“งั้นฉันจะเอาเชือกมามัดเพิ่ม”

“นายมันเผด็จการ!”

“เธอมันดื้อ”

สองสายตาสบกันกลางความตึงเครียดและความตลก ยาหยีตัวแดงก่ำด้วยความโมโห ในขณะที่เดย์ตันพยายามข่มยิ้มสุดชีวิตไม่ให้หลุดมาดมาเฟียสุดขรึม

ในที่สุด… เขาก็ถอนหายใจ เดินไปปิดไฟแล้วกลับมานั่งที่ปลายเตียง

“นอนได้แล้วยาหยี ฉันไม่ได้จะทำอะไร… ฉันแค่อยากอยู่ใกล้ลูกฉันก็เท่านั้น”

“แล้วนายต้องอยู่ตรงนั้นนะ อย่าขยับเข้ามา ไม่งั้นฉันจะร้องให้ทั้งบ้านได้ยิน!”

“หึหึ ลืมไปหรือเปล่าว่านี่บ้านฉัน ถึงเธอจะแหกปากร้องจนคอแตก ถ้าฉันไม่เรียกพวกนั้นมันก็ไม่กล้าเข้ามายุ่งหรอก แต่ฉันแนะนำนะ เธอควรนอนพักผ่อนและอย่าทำอะไรเสี่ยงอันตรายกับเด็กในท้องดีกว่า”

“ฉันเกลียดนาย!”

“ขอบคุณที่เกลียด”

เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นในความมืด ถึงแม้เธอจะหงุดหงิดจนคิ้วกระตุก แต่ภายในหัวใจก็อดรู้สึกอุ่นขึ้นมาเล็กน้อยไม่ได้… แม้จะถูกห่อเหมือนแหนมก็เถอะ!

กลางดึก…

ยาหยีนอนหลับสนิทไปแล้วเรียบร้อย เสียงหายใจของเธอสม่ำเสมอและอ่อนโยน ขณะที่ทั้งห้องเงียบสงบใต้แสงสลัวจากโคมไฟหัวเตียง

เดย์ตันยังไม่หลับ เขาลุกขึ้นจากเตียงอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะเดินอ้อมมาทางฝั่งที่หญิงสาวนอนอยู่ ร่างสูงย่อตัวลงข้างเตียง ค่อยๆ เอื้อมมือไปเกลี่ยเส้นผมที่ปรกใบหน้าเธอออกอย่างแผ่วเบา

แววตาแข็งกร้าวที่เคยมีเสมออ่อนลงในยามที่มองเธอ แล้วมือหนาค่อยๆ สอดเข้าใต้ตัวเธอทีละน้อย ช้าและนุ่มนวลที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ ก่อนจะค่อยๆ คลายผ้าห่มที่พันเธอไว้ออกจนหลุดเป็นอิสระจากพันธนาการ

เขาหยุดมองเธออีกครั้งเมื่อเสร็จสิ้น ริมฝีปากหยักลึกขยับแผ่วเบา คล้ายจะบ่นกับตัวเอง

“ไม่ดื้อก็นอนได้สบายๆ ตั้งแต่แรกแล้ว จะขยันสร้างเรื่องทำไมกันนะ…”

แม้จะเป็นคำพูดกึ่งบ่น แต่ในน้ำเสียงของเขากลับแฝงความอ่อนโยนที่หาได้ยาก ราวกับว่า… เขาไม่ได้รำคาญเลยสักนิดที่เธอดื้อแบบนั้น ออกจะชอบด้วยซ้ำ

มือของเขายังวางอยู่ข้างแก้มเธอ ก่อนจะค่อยๆ ละออกแล้วกลับไปนั่งพิงพนักหัวเตียงเงียบๆ ทิ้งสายตาไว้กับหญิงสาวที่กำลังหลับตาพริ้มอย่างสงบตรงหน้า…

เช้ามืด…

เสียงนกร้องแผ่วเบานอกหน้าต่างกับแสงอ่อนที่ลอดผ้าม่านเข้ามา กลายเป็นสิ่งแรกที่ปลุกยาหยีให้ตื่นจากนิทรา

เธอขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะขมวดคิ้วทันทีที่รู้สึกถึงแรงปวดตุบๆ บริเวณท้องน้อย ตามด้วยอาการคลื่นไส้พุ่งปราดขึ้นมาจนต้องรีบยันตัวลุกขึ้นจากหมอน

“อื้อ… แหวะ…”

มือบางปิดปากแทบไม่ทัน ขณะที่ร่างกายรีบก้าวลงจากเตียงอย่างทุลักทุเล ยาหยีตรงไปยังห้องน้ำในสภาพที่ดูไม่ต่างจากซอมบี้ยามเช้า เสียงอาเจียนดังลอดออกมาเป็นพักๆ ไม่กี่วินาทีให้หลัง เดย์ตันสะดุ้งตื่นขึ้นมา ดวงตาคมกวาดมองรอบห้องอย่างงุนงง ก่อนจะลุกพรวดตามเสียงจากในห้องน้ำ

“ยาหยี?! เป็นอะไร”

“อย่าเข้ามา!” เสียงห้วนลอดออกมาจากหลังประตูห้องน้ำ

เดย์ตันหยุดเท้าอย่างตกใจ ยืนเก้ออยู่หน้าประตูอย่างไม่รู้จะทำยังไงดี ไม่นานนัก ยาหยีก็เดินออกมาในสภาพที่ซีดเซียว ผมเผ้ายุ่งเหยิง หน้าตาไม่สบอารมณ์สุดขีด เธอหยิบผ้าเช็ดปากแล้วมองหน้าเขาอย่างหงุดหงิด

“อย่ามองหน้าฉันแบบนี้นะ มองทีไรจะอ้วกให้ได้ทุกทีเลยอะ”

เดย์ตันเลิกคิ้ว

“ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย”

“แต่นายหายใจอยู่! หายใจแรงด้วย!”

“แค่หายใจ?” เขาขมวดคิ้วไม่เข้าใจ “เธอแพ้ท้อง?”

“ใช่”

“อืม…งั้นฉันจะกลั้นไว้ละกัน”

“กลั้นเลย! กลั้นทั้งหายใจ ทั้งตัว ทั้งการปรากฏตัวไปเลยได้ยิ่งดี!”

เดย์ตันถอนหายใจยาว ยืนพิงขอบประตูห้องน้ำมองเธอเดินไปหยิบน้ำพลางจิบทีละนิด เขาเริ่มตั้งข้อสงสัย ว่าเธอเป็นแบบนี้หรือแค่เป็นเวอร์ชัน ‘มนุษย์แพ้ท้อง’ ที่ควรรับมือด้วยความนิ่งเท่านั้น

“อยากกินอะไร จะได้ให้ลูกน้องจัดการไปซื้อให้” เขาถามเสียงเบา

“ซื้อหน้าใหม่มาด้วยได้ไหม ฉันจะได้ไม่ต้องเจอหน้าแบบนี้ทุกวัน!”

เดย์ตันพยักหน้าช้าๆ พร้อมเสียงพึมในลำคอ

“เข้าใจละ… แพ้ท้องกับเกลียดผัว อาการมันคล้ายกันจริงๆ…” และในขณะที่เขากำลังจะหมุนตัวกลับไปที่เตียง เสียงฝีเท้าเร็วๆ ของยาหยีก็ดังขึ้นก่อนจะมีหมอนอีกใบลอยเฉียดหน้าของเขาไปอย่างแม่นยำ

“ไม่ใช่ผัว!”

“โอเค… พ่อของลูกก็ได้…”

เธอหันขวับกลับไปยกน้ำอีกอึก ก่อนจะทำหน้าหงิกเหมือนจะอ้วกอีกรอบทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น!