LOGINShare
บทที่ 11 นอนเฝ้าลูก
Last Updated:
2025-08-03 16:36:44บทที่ 11 นอนเฝ้าลูก
พูดจบแดย์ตันก็หันหลังเดินไปเปิดตู้แล้วหยิบผ้าห่มอีกผืนออกมา การกระทำของเขาทำให้ยาหยีรีบลุกขึ้นมาจากมุมห้อง
“จะทำอะไร”
“นอน”
“นอน นอนยังไง นี่ห้องฉันไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ ฉันไม่ได้นอนกับเธอ แต่ฉันนอนเฝ้าลูกของฉั
“ไม่!” ยาหยีคว้าได้หมอนข้าง เธอไม่ลังเลที่จะขวางใส่หน้าเดย์ตันจนเขาเซถอยหลังไปหนึ่งก้าว
“อย่านะยาหยี หยุด!” เขากะพริบตาปริบ ตั้งท่าหลบยาหยี ‘ซ้ายแน่ๆ แม่งต้องขว้างมาทางซ้ายแน่!’ เมื่อคิดแบบนั้นเดย์ตันจึงหลบไปทางซ้าย แต่เขาคิดผิด เพราะยาหยีขว้างไปทางซ้ายและหมอนกระแทกหน้าเขาเต็มๆ “เธอ!”
“ออกไป ออกไปจากห้องนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะออกไปเอง!” เธอเดินผ่านหน้าเขาไปได้เพียงสองก้าวเท่านั้น “นายทำอะไร หลบไป!”
ผ่านไปหลายนาที…
ภายในห้องเงียบสนิท มีเพียงเสียงหายใจแรงๆ ของยาหยีที่พยายามดิ้น และเสียงฝีเท้าหนักๆ ของเดย์ตันที่ไม่ยอมหลบทางให้เธอเดินออกไป
“ฉันบอกให้ออกไป!” ยาหยีตะโกนอีกครั้ง พร้อมทั้งสะบัดตัวแรงๆ หวังให้หลุดจากการเกาะกุมของเขา แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับไม่ใช่แบบนั้น
“ดิ้นนัก… ได้!” เดย์ตันกัดฟันกรอดก่อนจะก้มตัวคว้าผ้าห่มผืนใหญ่ที่เขาถือมาจากตู้ แล้วห่อตัวเธอไว้อย่างรวดเร็วราวกับจับตัวนักโทษ “อยู่นิ่งๆ ซะที!”
“เฮ้ย! นายทำบ้าอะไร อ๊ะ! เดี๋ยว…นี่! ห่อตัวฉันทำไม ปล่อยนะ! อื้ออออ!” ยาหยีถูกพันไว้แน่นจนแขนขาถูกล็อกอยู่ข้างลำตัว กลายเป็นดักแด้มนุษย์เต็มรูปแบบ
เดย์ตันก้มลงผูกชายผ้าห่มอย่างประณีต แล้วยืนขึ้นมองผลงานตัวเองด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแต่สายตาแฝงแววขำ
“จะหนีไปไหนได้ล่ะตอนนี้ หืม?” เขาย่อตัวลงมาจ้องหน้าเธอที่นอนดิ้นพล่านอยู่บนเตียงเหมือนหนอนน้อย “ถ้าไม่ยอมให้ฉันอยู่เฝ้าลูก งั้นฉันก็จะเฝ้าเธอแทนละกัน”
“ไอ้บ้า! ไอ้มาเฟียโรคจิต! แกคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงมาห่อฉันแบบนี้!”
“ฉันเป็นพ่อของเด็กในท้องเธอไง” เดย์ตันว่าอย่างหน้าตาย แล้วเดินไปหยิบหมอนอีกใบมาวางข้างเธอ “จะดิ้นอีกไหม? หรือจะนอนดีๆ”
“จะดิ้น! จะดิ้นให้ผ้าห่มขาดเลยด้วย!”
“งั้นฉันจะเอาเชือกมามัดเพิ่ม”
“นายมันเผด็จการ!”
“เธอมันดื้อ”
สองสายตาสบกันกลางความตึงเครียดและความตลก ยาหยีตัวแดงก่ำด้วยความโมโห ในขณะที่เดย์ตันพยายามข่มยิ้มสุดชีวิตไม่ให้หลุดมาดมาเฟียสุดขรึม
ในที่สุด… เขาก็ถอนหายใจ เดินไปปิดไฟแล้วกลับมานั่งที่ปลายเตียง
“นอนได้แล้วยาหยี ฉันไม่ได้จะทำอะไร… ฉันแค่อยากอยู่ใกล้ลูกฉันก็เท่านั้น”
“แล้วนายต้องอยู่ตรงนั้นนะ อย่าขยับเข้ามา ไม่งั้นฉันจะร้องให้ทั้งบ้านได้ยิน!”
“หึหึ ลืมไปหรือเปล่าว่านี่บ้านฉัน ถึงเธอจะแหกปากร้องจนคอแตก ถ้าฉันไม่เรียกพวกนั้นมันก็ไม่กล้าเข้ามายุ่งหรอก แต่ฉันแนะนำนะ เธอควรนอนพักผ่อนและอย่าทำอะไรเสี่ยงอันตรายกับเด็กในท้องดีกว่า”
“ฉันเกลียดนาย!”
“ขอบคุณที่เกลียด”
เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นในความมืด ถึงแม้เธอจะหงุดหงิดจนคิ้วกระตุก แต่ภายในหัวใจก็อดรู้สึกอุ่นขึ้นมาเล็กน้อยไม่ได้… แม้จะถูกห่อเหมือนแหนมก็เถอะ!
กลางดึก…
ยาหยีนอนหลับสนิทไปแล้วเรียบร้อย เสียงหายใจของเธอสม่ำเสมอและอ่อนโยน ขณะที่ทั้งห้องเงียบสงบใต้แสงสลัวจากโคมไฟหัวเตียง
เดย์ตันยังไม่หลับ เขาลุกขึ้นจากเตียงอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะเดินอ้อมมาทางฝั่งที่หญิงสาวนอนอยู่ ร่างสูงย่อตัวลงข้างเตียง ค่อยๆ เอื้อมมือไปเกลี่ยเส้นผมที่ปรกใบหน้าเธอออกอย่างแผ่วเบา
แววตาแข็งกร้าวที่เคยมีเสมออ่อนลงในยามที่มองเธอ แล้วมือหนาค่อยๆ สอดเข้าใต้ตัวเธอทีละน้อย ช้าและนุ่มนวลที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ ก่อนจะค่อยๆ คลายผ้าห่มที่พันเธอไว้ออกจนหลุดเป็นอิสระจากพันธนาการ
เขาหยุดมองเธออีกครั้งเมื่อเสร็จสิ้น ริมฝีปากหยักลึกขยับแผ่วเบา คล้ายจะบ่นกับตัวเอง
“ไม่ดื้อก็นอนได้สบายๆ ตั้งแต่แรกแล้ว จะขยันสร้างเรื่องทำไมกันนะ…”
แม้จะเป็นคำพูดกึ่งบ่น แต่ในน้ำเสียงของเขากลับแฝงความอ่อนโยนที่หาได้ยาก ราวกับว่า… เขาไม่ได้รำคาญเลยสักนิดที่เธอดื้อแบบนั้น ออกจะชอบด้วยซ้ำ
มือของเขายังวางอยู่ข้างแก้มเธอ ก่อนจะค่อยๆ ละออกแล้วกลับไปนั่งพิงพนักหัวเตียงเงียบๆ ทิ้งสายตาไว้กับหญิงสาวที่กำลังหลับตาพริ้มอย่างสงบตรงหน้า…
เช้ามืด…
เสียงนกร้องแผ่วเบานอกหน้าต่างกับแสงอ่อนที่ลอดผ้าม่านเข้ามา กลายเป็นสิ่งแรกที่ปลุกยาหยีให้ตื่นจากนิทรา
เธอขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะขมวดคิ้วทันทีที่รู้สึกถึงแรงปวดตุบๆ บริเวณท้องน้อย ตามด้วยอาการคลื่นไส้พุ่งปราดขึ้นมาจนต้องรีบยันตัวลุกขึ้นจากหมอน
“อื้อ… แหวะ…”
มือบางปิดปากแทบไม่ทัน ขณะที่ร่างกายรีบก้าวลงจากเตียงอย่างทุลักทุเล ยาหยีตรงไปยังห้องน้ำในสภาพที่ดูไม่ต่างจากซอมบี้ยามเช้า เสียงอาเจียนดังลอดออกมาเป็นพักๆ ไม่กี่วินาทีให้หลัง เดย์ตันสะดุ้งตื่นขึ้นมา ดวงตาคมกวาดมองรอบห้องอย่างงุนงง ก่อนจะลุกพรวดตามเสียงจากในห้องน้ำ
“ยาหยี?! เป็นอะไร”
“อย่าเข้ามา!” เสียงห้วนลอดออกมาจากหลังประตูห้องน้ำ
เดย์ตันหยุดเท้าอย่างตกใจ ยืนเก้ออยู่หน้าประตูอย่างไม่รู้จะทำยังไงดี ไม่นานนัก ยาหยีก็เดินออกมาในสภาพที่ซีดเซียว ผมเผ้ายุ่งเหยิง หน้าตาไม่สบอารมณ์สุดขีด เธอหยิบผ้าเช็ดปากแล้วมองหน้าเขาอย่างหงุดหงิด
“อย่ามองหน้าฉันแบบนี้นะ มองทีไรจะอ้วกให้ได้ทุกทีเลยอะ”
เดย์ตันเลิกคิ้ว
“ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย”
“แต่นายหายใจอยู่! หายใจแรงด้วย!”
“แค่หายใจ?” เขาขมวดคิ้วไม่เข้าใจ “เธอแพ้ท้อง?”
“ใช่”
“อืม…งั้นฉันจะกลั้นไว้ละกัน”
“กลั้นเลย! กลั้นทั้งหายใจ ทั้งตัว ทั้งการปรากฏตัวไปเลยได้ยิ่งดี!”
เดย์ตันถอนหายใจยาว ยืนพิงขอบประตูห้องน้ำมองเธอเดินไปหยิบน้ำพลางจิบทีละนิด เขาเริ่มตั้งข้อสงสัย ว่าเธอเป็นแบบนี้หรือแค่เป็นเวอร์ชัน ‘มนุษย์แพ้ท้อง’ ที่ควรรับมือด้วยความนิ่งเท่านั้น
“อยากกินอะไร จะได้ให้ลูกน้องจัดการไปซื้อให้” เขาถามเสียงเบา
“ซื้อหน้าใหม่มาด้วยได้ไหม ฉันจะได้ไม่ต้องเจอหน้าแบบนี้ทุกวัน!”
เดย์ตันพยักหน้าช้าๆ พร้อมเสียงพึมในลำคอ
“เข้าใจละ… แพ้ท้องกับเกลียดผัว อาการมันคล้ายกันจริงๆ…” และในขณะที่เขากำลังจะหมุนตัวกลับไปที่เตียง เสียงฝีเท้าเร็วๆ ของยาหยีก็ดังขึ้นก่อนจะมีหมอนอีกใบลอยเฉียดหน้าของเขาไปอย่างแม่นยำ
“ไม่ใช่ผัว!”
“โอเค… พ่อของลูกก็ได้…”
เธอหันขวับกลับไปยกน้ำอีกอึก ก่อนจะทำหน้าหงิกเหมือนจะอ้วกอีกรอบทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น!
Latest chapter
I'M YOURS พ่อมาเฟีย ตอนพิเศษ 2 จบ
ตอนพิเศษ 2 จบหลายปีต่อมาเสียงหัวเราะใสๆ ดังขึ้นท่ามกลางสวนหลังบ้านที่ร่มรื่น“พี่ดาริน รอด้วยสิ~!”เด็กชายวัยหกขวบวิ่งกระหืดกระหอบตามหลังพี่สาวอย่างไม่ลดละ เขามีใบหน้าคล้ายเดย์ตันในวัยเด็กอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะดวงตาคมเข้มกับคิ้วที่ขมวดแน่นเวลาเอาจริงเอาจัง“ก็พี่บอกแล้วไงว่าใครช้าต้องเป็นลูกหมา!” ดารินวัยเก้าขวบในชุดเอี๊ยมยีนกับหางเปียคู่ หัวเราะแล้ววิ่งนำหน้าต่อไป“ไม่เป็นลูกหมาหรอก! จะวิ่งแซงเลยด้วยซ้ำ!” ดารัณเร่งฝีเท้าขึ้น เสียงหอบเหนื่อยแทรกมาเป็นระยะ แต่ความมุ่งมั่นในแววตานั้นไม่ยอมแพ้แม้แต่น้อยใต้ศาลากลางสวน เดย์ตันนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่กับคุณพ่อในวัยชรา ใบหน้าของเขานิ่งสงบ แต่แววตาอ่อนโยนเมื่อมองไปยังลูกทั้งสอง“รัณโตเร็วใช่เล่นนะ…” พ่อของเดย์ตันพูดขึ้นพลางยกแก้วน้ำชา“ครับ…เหมือนผมตอนเด็ก แต่ใจนุ่มเหมือนแม่เขา” เดย์ตันตอบยิ้มๆ แล้ววางหนังสือพิมพ์ลง มองลูกชายที่เริ่มวิ่งไล่พี่สาวได้ทันดารัณกระโจนไปเกาะหลังพี่สาว แล้วสองพี่น้องก็ล้มลงไปในกองหญ้าแห้ง หัวเราะกันลั่น“พอแล้วลูก เดี๋ยวเปื้อนหมด!” เสียงของยาหหยีดังขึ้นจากระเบียง เธอยืนกอดอกมองลูกๆ ด้วยสายตาหวานปนเอือมระคนเอ็น
I'M YOURS พ่อมาเฟีย ตอนพิเศษ 1
ตอนพิเศษ 1วันเกิดปีที่ 3 ของดารินเด็กหญิงในชุดเดรสฟูฟ่องเดินถือของเล่นไปหาพ่อกับปู่ซึ่งนั่งคุยกันอยู่ในศาลากลางสวน เธอส่งยิ้มให้ทั้งสองด้วยความสดใส“ปะป๋า ดารินอยากได้ของเล่นอีก”“หนูก็ได้แล้วไงครับ ของเล่นหนูเยอะมากแล้ว เล่นให้หมดก่อนนะครับลูก”ดารินยู่ปาก เธอหันไปมองปู่เพราะรู้ว่าคนที่จะตามใจเธอมากที่สุดคือปู่ไม่ใช่พ่อ“คุงปู่~” ดารินหันไปหาคุณปู่ด้วยดวงตากลมโตเปล่งประกายวาววับ เธอกะพริบตาปริบๆ พลางเอียงคอเล็กน้อยอย่างรู้เชิง ก่อนจะเอ่ยเสียงหวานใสแบบที่เธอมั่นใจว่าคุณปู่ต้องใจอ่อนแน่ๆ “คุงปู่ขา~ หนูอยากได้บ้านตุ๊กตาหลังใหญ่เลย มีลิฟต์ด้วยนะคะ~ หนูจะให้ตุ๊กตาอยู่กันเป็นครอบครัวเลย~”ดาร์เรลหัวเราะเบาๆ ด้วยความเอ็นดู ก่อนจะโน้มตัวลงมาลูบผมหลานสาวอย่างรักใคร่“โอ๋ๆ หลานปู่คนเก่ง อยากได้บ้านตุ๊กตาเหรอ…เอาไว้คุณปู่จะให้คนไปดูให้เลยนะ ว่ามีรุ่นที่มีลิฟต์จริงไหม ถ้ามี…ปู่จัดให้!”“เย่~! คุงปู่ใจดีที่สุดในโลกเลยค่ะ!” ดารินโผเข้าไปกอดคุณปู่อย่างดีใจสุดๆ แล้วหันมายักคิ้วใส่พ่อของเธอด้วยความเหนือชั้นเดย์ตันที่นั่งอยู่ข้างพ่อของตัวเองถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ เขาส่ายหน้าอย่างยอมแพ้ในความเจ้
I'M YOURS พ่อมาเฟีย บทที่ 46 บทส่งท้าย
บทที่ 46 บทส่งท้ายเสียงหัวเราะของทั้งสามคนผสานกันเป็นความอบอุ่นที่แผ่กระจายไปทั่วห้องรับประทานอาหาร ดารินที่กำลังกินข้าวอยู่บนโต๊ะหยุดชะงัก หันมามองผู้ใหญ่ด้วยตาแป๋ว ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้ชีวินจนตาทั้งสองข้างหยีน่าเอ็นดู“ดูสิ หลานผมรู้ด้วยว่าใครรักจริง” ชีวินยิ้มกว้าง ย่อตัวลงอุ้มเจ้าตัวน้อยขึ้นมาแนบอก ก่อนจะโยกเบาๆ อย่างทะนุถนอม“หึ เด็กมันเลือกคนใจดีได้แม่นเหมือนกันนะ” เดย์ตันพูดเสียงเรียบ แต่แววตาที่มองลูกสาวเปล่งประกายด้วยความรักล้นเหลือ“ไม่ใช่แค่ใจดีหรอกค่ะ ปะป๋าวินชอบแอบให้ขนมกับดารินตลอด หยีต้องมาคอยห้ามประจำเลย เดี๋ยวจะฟันผุเอา” ยาหยีว่าแล้วก็กอดอกทำหน้าจริงจังชีวินรีบหันไปกระซิบกับหลานเบาๆ“อ้าว หลานเรานี่ไปฟ้องแม่ด้วยเหรอครับ แบบนี้เราต้องเป็นทีมเดียวกันนะ ห้ามหักหลังกันสิ” เขาย่นจมูกใส่ดาริน ก่อนเจ้าตัวน้อยจะหัวเราะเสียงใสอย่างไร้เดียงสา“ดูสิ…ติดวินเข้าแล้วจริงๆ” เดย์ตันบ่นอุบ แต่ก็ลอบยิ้มเมื่อเห็นลูกสาวหัวเราะอย่างมีความสุข“อิจฉาล่ะสิ” ชีวินแซว พร้อมส่งยิ้มกวนๆ ให้เพื่อนรัก“เปล่าสักหน่อย” เดย์ตันตอบ แต่ยาหยีที่นั่งอยู่ข้างๆ กลับกลั้นขำไม่อยู่ เธอเอื้อมมือไปแตะหลังสามี
I'M YOURS พ่อมาเฟีย บทที่ 45 เมียมาเฟีย
บทที่ 45 เมียมาเฟียหลังจากคืนเข้าหออันร้อนแรงผ่านไป รอยยิ้มอ่อนโยนของเดย์ตันก็กลายเป็นสิ่งที่ยาหยีได้เห็นบ่อยขึ้นกว่าเดิม เขาเปลี่ยนจากมาเฟียผู้เย็นชาและเอาแต่ใจ กลายเป็นสามีที่พร้อมยอมให้เธอทุกอย่างโดยไม่มีข้อแม้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กน้อยแค่ไหน ตั้งแต่เมนูอาหารเช้า ไปจนถึงการออกคำสั่งกับลูกน้อง เขาเลือกจะถามความเห็นเธอก่อนเสมอ“ฉันมีปืน แต่เธอมีคำพูดที่คมกว่า” เขาบอกกับเธอในวันที่พายุในบ้านเริ่มสงบลง และเขาได้เห็นว่าเธอไม่จำเป็นต้องขึ้นเสียงหรือใช้กำลังใดๆ ก็สามารถจัดการความวุ่นวายรอบตัวได้อย่างหมดจดยาหยีเรียนรู้ทุกอย่างอย่างตั้งใจ จากหญิงสาวที่เคยร้องกรี๊ดเมื่อได้ยินเสียงปืน กลับกลายเป็นคนที่ยืนถือปืนในสนามซ้อมด้วยท่าทางนิ่งสงบ วันแรกที่เธอยิงถูกเป้าเป๊ะ ลูกน้องของเดย์ตันถึงกับเงียบทั้งสนาม แล้วเสียงปรบมือก็ลั่นตามมาไม่ขาดสาย“เธอจำได้ไหม ครั้งแรกที่มาที่นี่ เธอดูกล้าและท้าทายมาก แต่พอเอาเข้าจริงๆ ก็แอบกลัวใช่ไหม” เดย์ตันเดินเข้ามากระซิบข้างหู ขณะที่ยาหยียังถือปืนมั่นในมือ“ใช่สิ… แล้วฉันก็จำได้ด้วยว่าที่รักที่บังคับให้กล้า” เธอยิ้มเจ้าเล่ห์ ส่งสายตาแวววาวให้เขาอย่างคนที่รู้ว่าตั
I'M YOURS พ่อมาเฟีย บทที่ 44 ค่ำคืนนี้มีแค่เรา NC
บทที่ 44 ค่ำคืนนี้มีแค่เรา NCเดย์ตันยกยิ้มมุมปาก สอดฝ่ามือไปตามกลุ่มผมดกดำของเธอเบาๆ ก่อนจะโน้มหน้าลงไปหอมแก้มยาหยีฟอดหนึ่ง“ถึงเวลาแล้วนะ”“อะไรเหรอ?”“ก็…เรายังไม่ได้เข้าหอกันเลยนะ”“นี่แผนนายด้วยไหมเนี่ย”“เปล่า…แค่จะทวงสัญญาเฉยๆ อดเปรี้ยวไว้กินหวานอะ”“ใครไปสัญญากับนายไม่ทราบ คิดเองเออเองทั้งนั้น อ๊ะ!” ไม่ทันได้ตั้งตัวยาหยีก็ถูกเขารวบตัวไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวและแรงมหาศาล เธอตกใจเบิกตากว้างกับความเร็วของเขา “นะ นี่เร็วไปไหมเนี่ย”“เร็วมากกว่านี้อีก อยากดูไหมว่าเร็วมากแค่ไหน”“อะไร?”เดย์ตันยกยิ้มแล้วดึงผ้านวมมาคลุมตัวเขากับยาหยีไว้ ก่อนจะถอดเสื้อผ้าเธอออกอย่างช่ำชองผ้านวมผืนหนากลายเป็นปราการแห่งความลับที่ห่อหุ้มร่างของทั้งสองเอาไว้ โลกภายนอกเงียบงัน เหลือเพียงลมหายใจอุ่นร้อนที่รินรดกันอยู่ใต้ความมืดมัวแผ่วเบานั้นเสียงหัวเราะแผ่วเบาหลุดลอดริมฝีปากของยาหยี เมื่อความเย็นวาบจากปลายนิ้วของเขาแตะต้องลงบนผิวเปลือยเปล่า ความรู้สึกวูบไหวแล่นไปตามแนวสันหลัง เธอเม้มปากแน่นแต่ก็ยังหลุดเสียงครางต่ำๆ ออกมาเมื่อฝ่ามือของเขาลูบไล้ไปตามทรวงอกอย่างมั่นคง อ่อนโยน ทว่ากลับเต็มไปด้วยแรงปรารถนาเกิน
I'M YOURS พ่อมาเฟีย บทที่ 43 แต่งงาน
บทที่ 43 แต่งงานวันแต่งงานมาถึงในช่วงสาย อากาศเย็นกำลังดี แดดนุ่มพาดผ่านม่านไม้เลื้อยที่พันอยู่ตามซุ้มเหล็กดัดในสวนหลังบ้าน กลิ่นดอกไม้หอมจางๆ ลอยอ้อยอิ่งไปทั่วสนามหญ้าที่ถูกตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่ละเมียดละไมวันนี้ไม่มีขบวนแห่ ไม่มีแขกเหรื่อเป็นร้อย ไม่มีแสงแฟลชถ่ายภาพเป็นพัน มีเพียงแค่โต๊ะกลมสีขาวไม่กี่ตัว เก้าอี้หวาย และครอบครัวไม่กี่คนที่รักทั้งสองคนอย่างแท้จริงแม่ของเดย์ตันเป็นคนจัดดอกไม้เองกับมือ คุณพ่อของยาหยียืนพัดไล่ยุงพร้อมรอยยิ้มภาคภูมิชีวินรับบทบาทผู้ดำเนินพิธีการอย่างขันแข็ง พร้อมกับแอบเตรียมซองอั่งเปาขนาดยักษ์แทรกระหว่างของขวัญแต่งงาน และที่กลางสวน ซุ้มไม้สีขาวประดับด้วยผ้าลูกไม้บางเบา พวงดอกกุหลาบครีมและใบไม้เขียวสดพาดพรมคือจุดที่เดย์ตันกำลังยืนรออยู่เขาในชุดสูทสีเทาเข้ม สะอาดเรียบและคลาสสิก ผมถูกเซ็ตเรียบกว่าทุกวัน มือถือช่อดอกไม้สีขาวล้วนที่เตรียมไว้ให้เจ้าสาวด้วยตัวเองท่ามกลางความสง่างามของมาเฟียหนุ่มผู้เคยเย็นชามีเพียงดวงตาเท่านั้นที่ตอนนี้ดูตื่นเต้น…เหมือนชายหนุ่มวัยยี่สิบที่เพิ่งมีรักแรกแล้วเธอก็ปรากฏตัว…ยาหยีในชุดกระโปรงลูกไม้ยาวสีขาวสะอาด ผมถูกรวบครึ่งหัว
You may also like
