บทนำ

บทนำ

เสียงขึ้นลำกล้องของปืนหลายกระบอกดังก้องไปทั่ว ความเย็นเยียบของโลหะที่พร้อมปลิดชีวิตทำให้บรรยากาศรอบสะพานยิ่งกดดัน ทว่าสิ่งเหล่านั้นไม่ได้สะท้อนอยู่ในดวงตาของหญิงสาวที่ยืนอยู่บนราวสะพาน เธอไม่สนใจเลยสักนิดว่าความตายกำลังจ่ออยู่ตรงหน้า

ยาหยี หลุบตามองปลายเท้าของตัวเอง ความเสียใจฉายชัดในแววตา ราวกับความหวังทั้งหมดได้มอดดับลงแล้วในวันนี้

“อย่านะ!”

เสียงเข้มปนความตกใจดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงที่ก้าวเข้ามาใกล้ เขาไม่อาจปล่อยให้เธอทำเรื่องโง่ๆ ต่อหน้าต่อตาแบบนี้ได้

“ถ้าเธอกระโดดลงไป เธอตาย!”

หญิงสาวยังคงนิ่ง ไม่มีแม้แต่คำตอบรับ

“ถอยออกมา ออกห่างจากตรงนั้นเดี๋ยวนี้!”

“อย่ามายุ่งกับฉัน!”

“คิดว่าฉันอยากยุ่งนักหรือไงวะ? ถ้าลูกในท้องเธอไม่ใช่ลูกฉัน ป่านนี้ฉันคงปล่อยให้เธอสมหวังไปนานแล้ว!”

น้ำเสียงของเขาแข็งกระด้าง เจือไปด้วยความหัวเสีย เขาไม่ใช่คนที่จะมาพูดจาอ่อนโยนเพื่อปลอบโยนใครง่ายๆ แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวกับลูกของเขา และเขาจะไม่ยอมให้เธอจบชีวิตลงแบบนี้เด็ดขาด

เดย์ตัน กัดฟันแน่นจนสันกรามเด่นชัด แววตาของเขาร้อนแรง ราวกับเปลวไฟที่พร้อมจะเผาผลาญทุกสิ่ง ทว่าไม่ว่าจะพูดอะไรออกไป ผู้หญิงตรงหน้าก็ไม่มีท่าทีว่าจะยอมแพ้ ความดื้อรั้นของเธอทำให้เขาหงุดหงิดจนแทบจะระเบิด

“ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าเธอไม่ลงมาจากราวสะพาน ฉันยิง!”

“เอ่อ… นายครับ ผมว่ามันก็ไม่ได้ต่างกันเลยนะครับ” เสียงลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างหลังเอ่ยขึ้นเบาๆ

“หุบปาก!” เดย์ตันตวาดกลับอย่างเหลืออด

ยาหยีมองชายตรงหน้าด้วยความเย็นชา เขาบอกให้เธอเลือก แต่ทุกทางที่เขาเสนอให้ล้วนมีจุดจบเดียวกันความตาย

“ถอยออกไป!”

“ลงมา!”

น้ำเสียงของเดย์ตันหนักแน่นและเฉียบขาด ดวงตาเข้มคุกรุ่นด้วยโทสะ เขาไม่เคยต้องอ้อนวอนใคร โดยเฉพาะกับคนที่กำลังจะตาย เพราะที่ผ่านมามีแต่คนพวกนั้นที่ร้องขอชีวิตจากเขา!

“ฉันจะตายไปพร้อมกับเด็กคนนี้”

“อย่า!”

ชีวิตคนเรามันบัดซบกว่าที่คิด และตอนนี้เธอก็กำลังเผชิญกับมันเพียงลำพัง

“ชีวิตฉันมันไม่มีความหมายแล้ว… ไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน”

“ถ้าเธอกระโดด เธอจะตาย! เพราะฉะนั้น รีบลงมาจากราวสะพาน ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน”

ยาหยีมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาว่างเปล่า ไม่ว่าจะอยู่หรือไป เธอก็ต้องทนทุกข์ แล้วเขาจะให้เธอเลือกอยู่ไปเพื่ออะไร?

“นายครับ ผมว่าเธอดูแปลกๆ นะครับ”

ลูกน้องของเขาเอ่ยขึ้น หลังสังเกตเห็นว่าหน้าหญิงสาวซีดเซียวจนผิดปกติ เดย์ตันเองก็คิดเช่นกัน ทั้งสองสบตากันก่อนพยักหน้าให้

“เอาแบบนี้…” มาเฟียหนุ่มขมวดคิ้ว “เธอลงมาคุยกับฉันดีๆ ฉันพร้อมจะช่วยหาทางออกให้ เราสองคนจะหาทางออกที่ดีที่สุดไปด้วยกัน”

“ฉันขอตายดีกว่าถ้าต้องอยู่กับคนอย่างนาย!”

ยาหยีหันหลังให้พวกเขา ก้าวขาขึ้นไปพาดราวสะพานเตรียมจะกระโดดลงไป แต่เดย์ตันเร็วกว่า เขาคว้าเธอเข้ามาแนบอกและกอดไว้แน่น

“เธอ! เธอ!!”

ร่างเล็กอ่อนแรงในอ้อมแขนเขา และในเสี้ยววินาทีนั้นเอง เธอกลายเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้หัวใจมาเฟียหนุ่มเต้นแรงจนควบคุมไม่ได้…

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฟ้าสงสารหรือจงใจกลั่นแกล้งกันแน่ ที่รีบส่งทั้งแม่ของลูกและลูกมาให้เขาในเวลาอันรวดเร็ว… รวดเร็วจนเขาไม่ทันได้ตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ