บทที่ 15 เคยไว้ใจ

บทที่ 15 เคยไว้ใจ

หลังจากเหตุการณ์ที่บ้านยาหยี เดย์ตันไม่ได้ซักถามอะไรเพิ่มเติม เขาแค่ขับรถพายาหยีไปยังห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งอย่างเงียบๆ ตามที่บอกไว้ก่อนหน้านี้

ยาหยีบอกว่าอยากซื้อของใช้ส่วนตัวและดูของสำหรับเด็กบางอย่างที่เธอยังไม่รู้เลยว่าต้องใช้อะไรบ้าง  พอได้มาเดินอยู่ท่ามกลางแสงไฟร้านค้าและเสียงคนพลุกพล่าน เธอก็เหมือนได้ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

เดย์ตันเดินอยู่ข้างเธอ มือหนึ่งถือถุงของ ส่วนอีกมือก็แอบเผลอล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างประหม่า เขาไม่ใช่คนที่ถนัดการเดินชอปปิงตามห้าง แต่เขาเต็มใจทำมันเพราะอยากอยู่ดูเธอ…และเพราะลูก

“อันนี้น่ารักไหม?” ยาหยีชูผ้าห่อตัวลายน้องเป็ดขึ้นมาให้เขาดู

“ก็น่ารัก” เขาตอบเสียงเรียบ แต่พอเห็นว่าเธอกำลังจะวางคืนก็รีบพูดต่อ “ถ้าชอบก็ซื้อไว้เลย เดี๋ยวฉันจ่ายเอง”

ยาหยีมองเขาแวบหนึ่ง ริมฝีปากขยับเหมือนจะเถียง แต่สุดท้ายก็เงียบ และใส่มันลงในตะกร้า แล้วทันใดนั้นเสียงใสเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“เดย์ตัน?”

เขาชะงัก หันกลับไปตามเสียง และพบกับผู้หญิงคนหนึ่งในชุดเดรสรัดรูปสีแดง เธอแต่งหน้าเป๊ะ ผมหยิกเป็นลอนดูเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ริต้า?” เขาพูดชื่อเธอช้าๆ สีหน้าไม่แปลกใจแต่ก็ไม่ยินดีนัก

“บังเอิญจังเลยอะ ไม่คิดว่าจะเจอที่นี่” เธอฉีกยิ้มก่อนจะเหลือบตามองยาหยีข้างกายเขา แล้วเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “แฟนเหรอคะ?”

เดย์ตันไม่ได้ตอบทันที เขาหันไปมองยาหยีซึ่งยืนเงียบ ใบหน้าเรียบเฉยอย่างเคย แต่แววตานั้นชัดเจน…ชัดเจนจนเขารู้สึกเหมือนโดนจับผิด

“นี่…ยาหยี แม่ของลูกฉัน” เดย์ตันพูดชัดถ้อยชัดคำ พลางจับมือหญิงสาวข้างกายแน่นขึ้นนิดหน่อย

ริต้าชะงักเล็กน้อย รอยยิ้มบนหน้าเริ่มคลายลง

“อ๋อ…เหรอ ก็…ดีใจด้วยนะคะ” น้ำเสียงของเธอฟังดูฝืนๆ “ไม่คิดเลยว่าเดย์จะคิดจริงจังกับใครซักคนได้”

เขาหัวเราะแห้งๆ

“คนเรามันก็เปลี่ยนได้ถ้ามีเรื่องให้ต้องจริงจัง”

ริต้ายืนนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

“งั้น…ก็ขอให้โชคดีละกัน” หญิงสาวหันหลังเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรอีก ทิ้งไว้เพียงกลิ่นน้ำหอมและความเงียบอึดอัดชั่วครู่

เดย์ตันหันมามองยาหยี พูดเสียงเบา

“แค่คนเคยรู้จักน่ะ”

ยาหยีไม่ได้ตอบ แต่หันไปเลือกของต่อเหมือนไม่ใส่ใจ…แม้ในใจเธอจะรู้ดีว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แค่ผ่านมาสำหรับเดย์ตัน แต่สำหรับตอนนี้…เธอเลือกที่จะไม่ถาม เพราะเรื่องที่สำคัญกว่าคือชีวิตข้างหน้า

ชีวิตที่เธอจะต้องดูแลตัวเอง…และลูก

“นายเคยมีแฟนเหรอ?”

“ที่ถามเพราะอยากรู้หรือว่าอะไร”

“ก็อยากรู้ ทำไมนายถึงดูสนิทกับคนคนนั้นจัง เธอทำหน้าเหมือนเสียดายนายด้วย”

“หึหึ ก็แหงสิ กิ๊กเก่า…” เดย์ตันแสยะยิ้มพูดอย่างภูมิใจ โดยไม่รู้ว่ายาหยีลอบเบะปากใส่เขาด้วยความหมั่นไส้เต็มที

“แล้วตอนนี้ไม่มีเหรอ หรือว่านายมีเมียอยู่แล้ว เอาดีๆ ฉัน…ฉันไปจากนายได้นะ ส่วนเรื่องเด็ก อุ๊บ!” เธอถูกปิดปากด้วยฝ่ามือของเดย์ตัน

“หยุดพูด ฉันไม่มีเมียหรือแฟนทั้งนั้น”

“เหรอ…ก็นึกว่ามี หน้านายมันฟ้องว่าไม่ได้เป็นชายโสดแน่นอน คงผ่านอะไรมาเยอะ”

“หึหึ

หลังจากเดินเลือกของกันเงียบๆ ได้พักใหญ่ เดย์ตันกับยาหยีก็มานั่งพักที่โซฟาตัวยาวในร้านไอศกรีม เสียงผู้คนจอแจรอบข้างไม่ได้รบกวนความเงียบระหว่างพวกเขาเลยแม้แต่น้อย มีเพียงเสียงดูดน้ำจากแก้วใสกับลมหายใจของทั้งคู่เท่านั้นที่ยังยืนยันว่าพวกเขานั่งอยู่ด้วยกันจริงๆ

เดย์ตันนั่งนิ่งมองหญิงสาวฝั่งตรงข้ามที่จู่ๆ ก็ดูเหนื่อยล้าขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ไม่ใช่เพียงแค่ร่างกาย แต่รวมถึงใจของเธอด้วย

“เมื่อกี้…ที่เธอพูดกับเพื่อน” เขาเริ่มบทสนทนาอย่างระมัดระวัง “ฉันไม่รู้มาก่อนว่าพวกเธอสนิทกันขนาดนั้น”

ยาหยีเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหลุบตามองแก้วน้ำตรงหน้า น้ำแข็งละลายแล้วกว่าครึ่ง เธอจับหลอดหมุนวนในแก้วไปมาเบาๆ อย่างไม่มีจุดหมาย

“เราสนิทกันมาก…” เสียงเธอสั่นน้อยๆ “สนิทแบบที่ฉันเคยคิดว่า ดอกส้มคือเพื่อนที่ไว้ใจได้ที่สุดในชีวิต”เดย์ตันฟังเงียบๆ ไม่พูดแทรก รอให้เธอพูดต่อ “ตอนฉันตัดสินใจจะเก็บเรื่องเซอร์ไพรส์พี่ลีเรื่องท้อง…คนแรกที่ฉันเล่าให้ฟังคือเธอ ไม่ใช่พี่ลีด้วยซ้ำ” ยาหยีหลุดยิ้มน้อยๆ แต่เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความปวดร้าว “ดอกส้มอยู่ข้างๆ ฉันในวันที่ฉันร้องไห้ บอกว่าจะอยู่ด้วยไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แล้วสุดท้าย…”

เธอหันหน้ามามองเขา น้ำตาคลออยู่ในดวงตาคู่นั้น

“สุดท้ายเธอก็ไปนอนกับผู้ชายของฉัน ซ้ำยังทำหน้าเฉยชาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนที่ฉันเคยฝากชีวิต ฝากความลับไว้กับเธอมันไม่เคยมีความหมายเลย”

เสียงเธอสั่นเมื่อพูดถึงประโยคนั้น เส้นเสียงเจ็บลึกแบบที่แม้แต่เดย์ตันยังเผลอกำหมัดแน่น

“มันไม่ใช่แค่เรื่องพี่ลี…แต่มันคือการที่ฉันต้องยอมรับว่าฉัน…ตัดสินใจผิด” เธอหลุบตามองมือของตัวเองที่วางอยู่บนหน้าขา “ผิดที่คิดว่าใครซักคนจะไม่มีวันทรยศฉัน”

เดย์ตันเลิกคิ้วสูง เขาไม่พูดคำปลอบใจที่ดูสวยหรู ไม่เอื้อมมือไปลูบมือเธอเหมือนในหนัง เขาแค่พูดจริงจัง ราบเรียบแต่มั่นคง

“เธอไม่ได้ผิดที่ไว้ใจผิดคนยาหยี…เธอแค่กล้าพอที่จะรักและเชื่อใจ นั่นมันไม่เคยผิดเลย”

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เธอไม่ร้องไห้ออกมาฟูมฟาย แต่เพียงพยักหน้าเบาๆ เหมือนยอมรับสิ่งที่ได้ยิน และในความเงียบที่ยังคงอยู่หลังจากนั้น มือของเธอก็เลื่อนไปแตะมือเขาอย่างไม่ทันรู้ตัว

เพียงแค่สัมผัสนั้น…มันก็เพียงพอแล้วสำหรับคนที่กำลังพัง ให้รู้ว่ายังมีใครบางคนพร้อมจะอยู่ข้างเธอในวันที่โลกทั้งใบทรยศ

“เธออยู่กับฉัน จะไม่มีใครทรยศเธอแน่นอน”

“อะไรทำให้นายมั่นใจขนาดนั้น”

“เพราะมาเฟีย…เขาไม่ทรยศกันหรอก แต่ถ้าเกิดการทรยศขึ้น มันผู้นั้น…ต้องตายอย่างโดดเดี่ยว”

“ตาย…นี่นายฆ่าคนเป็นผักปลาเลยเหรอ”

“หึหึ คนดีๆ มันคงไม่ตาย” เดย์ตันแสยะยิ้ม ได้ทีขู่เธอ “แล้วถ้าเธอดื้อกับฉัน เธอก็อาจจะ…” เขาทำเสียงเบาๆ ก่อนจะทำมือรูปปืนเล็งไปที่ศีรษะของยาหยี

“ไอ้โรคจิต!”

“หึหึ”