Chapter 2

Miles Craig’s Point of View

Nakaupo ako ngayon sa table ko, sa labas ng opisina ni Zep. Pasalamat na lang talaga ako—hindi ako kasama sa loob. Isang pader lang ang pagitan namin, pero para sa akin, sapat na ‘yon para makahinga.

Napahawak ako sa buhok ko, pilit iniibsan ang tensyon. Kung pwede lang ako sumigaw, ginawa ko na. Pero ang lahat ng sigaw ko… nasa loob na lang. Tahimik. Masakit.

Bakit parang napakaliit ng mundo namin?

Apat na taon kaming hindi nagkita. Akala ko tapos na. Akala ko ligtas na ako sa anino niya. Ang tanging gusto ko lang ay mapayapang buhay—malayo sa nakaraan, malayo sa kanya. Pero bakit isang iglap lang, parang gumuho ang lahat ng itinayo kong pader?

Bakit ko pa ba pinoproblema ‘to?

Wala na kaming koneksyon. Wala na kaming kahit anong ugnayan. At isa pa—kasal na sila ni Samantha. Ang babaeng minahal niya noon pa. Ang babaeng pinalit niya sa akin matapos ang isang taong arranged marriage.

Dahan-dahan akong napailing.

Anong karapatan niyang sabihin sa akin na, “This time, I will never let you go”?

Para saan? Para gamitin niya ulit ako? Para paglaruan na naman ang damdamin ko?

Hindi na. Hinding-hindi na mangyayari ‘yon. Magaling na si Dad. Wala na kaming kailangan sa kanya. Wala na akong utang sa kanya.

At hinding-hindi ko makakalimutan ang sakit na dinulot niya sa akin.

---

Flashback...

"Our divorce is tomorrow, so you better get ready to leave this mansion."

Natigilan ako sa kinatatayuan ko. Malamig ang boses niyang lumabas mula sa bibig ng taong dapat sana’y naging asawa ko. Pero kahit kailan, hindi niya ako tinuring na gano’n.

Walang relasyon. Walang emosyon. Walang pagmamahal. Isang kasal na sinelyuhan ng papel, hindi ng puso.

Isang taon. Isang taong arranged marriage kapalit ng pagtulong niya sa ama kong nasa ospital noon. Pinangako niyang pagkatapos ng unang anibersaryo, tuluyan na kaming maghihiwalay. At mukhang excited siyang tuparin ‘yon.

Inilapag niya ang isang folder sa harap ko. Divorce papers. Walang alinlangan. Walang pagdadalawang-isip.

“Pirmahan mo na ‘yan. Bukas, babalik si Samantha. Inaayos na namin ang kasal namin sa susunod na linggo.”

Natulala lang ako. Samantha. Ang first love niya. Akala ko hindi na babalik. Akala ko kahit paano’y may puwang ako sa puso niya. Mali ako. Isa lang pala akong panakip-butas habang wala ang mahal niya.

Parang nilamig ang buong katawan ko. Nanlumo ako. Pero hindi ko ipinakita. Pilit kong pinanghawakan ang dignidad ko.

Nang hindi ko pa rin kinukuha ang divorce paper, marahan niyang inilapag ito sa mesa.

“Wag mo nang patagalin, Miles. Napermahan ko na ‘yan. Sa’yo na lang kulang.”

At ‘yon na ang huling sinabi niya bago siya lumabas. Walang lingon. Walang pagdadalawang-isip.

Isa lang akong substitute bride na madaling palitan. Para akong laruan—ginamit sa isang taon, at kapag tapos na, itatapon.

Hindi ko naman ginusto ang ganitong buhay. Pero dahil kay Dad… tinanggap ko ang lahat.

---

Mas maagang alaala...

Nang mabalitaan ko na kailangang operahan si Dad, halos mabaliw ako. Wala kaming pera. Wala kaming kakapitan.

Kaya lumapit ako sa huling taong alam kong may kakayahang tumulong—si Lolo Jones, ang lolo ni Zep.

“Please… tulungan n’yo po ang Dad ko. Gagawin ko ang lahat,” umiiyak kong pakiusap.

“Tulungan ka namin. Wala ka namang kailangang suklian—”

“Gusto ko pong tumbasan ang tulong. Ayoko pong magkaroon ng utang na loob na hindi ko mababayaran.”

Tahimik lang si Lolo. Hanggang sa binigkas niya ang mga salitang ‘yon:

“Fine. Pakasalan mo ang apo ko.”

Napatingin ako sa kanya. Ang apo niyang si Zep. Lihim ko siyang nagugustuhan noon, kahit alam kong may mahal siyang iba. Kahit alam kong imposibleng mapansin niya ako.

“Kaya mo ba?” tanong ni Lolo. “Kaya mong pakasalan ang isang taong hindi ka mahal?”

“I will marry him,” sagot ko.

Ngumiti si Lolo at niyakap ako. “Salamat, Miles. Apo na rin kita.”

---

Isang linggo pagkatapos, kasal na kami.

Tahimik lang si Zep habang naglalakad ako sa aisle. Walang emosyon. Parang estranghero. Pero hindi ako umasa. Gagawin ko lang ang trabaho ko.

Pagkauwi namin, sumabog siya.

“Happy?” malamig niyang tanong.

Napatingin ako sa kanya, naguguluhan.

“Masaya ka na? Dahil nakuha mo ang gusto mo? Dahil sinunod ni Grandpa ang kagustuhan mo? Ngayon, iniwan ako ni Samantha. Pati mana ko, baka mawala!”

Lumapit siya sa akin. Madiin. Matapang. Nakakatakot.

“A-Anong sinasabi mo, Zep?”

Bigla niya akong sinakal.

“Hindi mo kailanman mapapalitan si Samantha sa puso ko. Never!”

Binitawan niya ako. Napa-ubo ako habang pilit na humihinga. At sa gitna ng paghikbi ko, inilapag niya ang isang kontrata.

“One year marriage. Makukuha ko ang mana ko sa loob ng isang taon. At pagkatapos nun, divorce. Papakasalan ko na si Samantha.”

Nanlaki ang mga mata ko.

“Kung ayaw mong pirmahan, hindi ko tutulungan ang Dad mo.”

Luha na lang ang naging sagot ko.

“Signed it or not?” malamig niyang tanong.

---

End of flashback

Ngayon, apat na taon na ang lumipas. At heto ulit kami. Ang kaibahan lang… hindi na ako parehas ng babaeng iniwan niya noon.

Dati, kaya kong tiisin lahat… para sa pamilya ko.

Ngayon, may mas mahalaga na akong pinoprotektahan.

Hindi niya alam… iniwan niya ako nang buntis.

At ngayon, may dalawang batang umaasang huwag siyang makilala.

---

“This time, I won’t let you go.”

Too late, Zep.

Hindi mo kailanman malalaman na may mga anak tayo.

*****

LMCD22